Վլադիմիր Բարովիչ
| Վլադիմիր Բարովիչ | |
|---|---|
| սերբախորվաթ․՝ Vladimir Barović | |
| նոյեմբերի 7, 1939[1] - սեպտեմբերի 21, 1991 (51 տարեկան) | |
| Ծննդավայր | Բանյա Լուկա, Բոսնիայի և Հերցեգովինայի Սոցիալիստական Հանրապետություն, ՀՍՖՀ |
| Մահվան վայր | Vis, Սպլիտսկո Դալմատինսկա, Խորվաթիա |
| Զորատեսակ | Yugoslav Navy? |
| Կոչում | կոնտր-ադմիրալ |
Վլադիմիր Բարովիչ (սերբախորվաթ․՝ Vladimir Barović, նոյեմբերի 7, 1939[1], Բանյա Լուկա, Բոսնիայի և Հերցեգովինայի Սոցիալիստական Հանրապետություն, ՀՍՖՀ - սեպտեմբերի 21, 1991, Vis, Սպլիտսկո Դալմատինսկա, Խորվաթիա), հարավսլավացի կոնտր-ադմիրալ։
Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ծնվել է 1939 թվականի նոյեմբերի 7-ին Բանյա-Լուկայում։ Հայրը՝ չերնոգորեց գեներալ Յունան, Հարավսլավիայի Ժողովրդական ազատագրական պատերազմի մասնակից և Պրիշտինայի առաջին պարետն է։ Մայրը՝ սլովենուհի է։ Հայրը կարճ ժամանակ զբաղեցրել է Պրիշտինայի պարետի պաշտոնը, քանի որ անընդունելի էր գտնում անտառներում թաքնված ալբանացիների դեմ պայքարը և դեմ է հանդես եկել բռնությանը, հետևելով եղբայրության ու միասնության գաղափարախոսությանը։ Վլադիմիր Բարովիչի ծառայակիցները գրել են. ինչպես ասում է հին ասացվածքը, եթե լավ արմատներ կան, ապա յուրաքանչյուր թերթ էլ լավն է[2]։
Բարովիչը 1960 թվականից ծառայել է հարավսլավական նավատորմում՝ ստանալով 1990 թվականի դեկտեմբերի 22-ին կոնտր-ադմիրալի կոչում և Պուլի ռազմածովային շրջանի հրամանատարի պաշտոն։ Ավելի վաղ նա ղեկավարում էր Կոտորյան ծոցի ռազմածովային շրջանը։ Որպես Պուլիի կայազորի հրամանատար՝ նա բանակցություններ էր վարում Խորվաթիայի հետ, որոնք հանդես էին գալիս երկրի՝ ՀՍՖՀ-ից դուրս գալու օգտին, և հույս ուներ հասնել Պուլայից Յունայի զորամասերի խաղաղ դուրսբերմանը։ Նա հայտարարել է, որ չի հանդուրժի ոչ մի ավերածություն այնքան ժամանակ, քանի դեռ ծովային հատվածի հրամանատարն է, և վայր կդնի բոլոր լիազորությունները, եթե նման հրաման ստանա ուժի կիրառման համար։ Պուլայի ռազմածովային շրջանի հրամանատարի պաշտոնից հեռացումից հետո նա նշանակվել է Վիս կղզու Սպլիտի ռազմական օկրուգի հրամանատար՝ այդ պաշտոնում փոխարինելով ադմիրալ Միլե Կանդիչին։
1991 թվականի սեպտեմբերի 29-ին Հարավսլավական ժողովրդական բանակի շտաբ-բնակարանից կրակ է բացել խորվաթական զինվորական կազմավորումների վրա, որոնք չեն ենթարկվում ՀԺԲ-ին և ամրապնդվել են Դալմացիայում[3]։ Բարովիչը հրաժարվել է կատարել հրամանը՝ այն համարելով անազնիվ, և նույն երեկոյան ինքնասպան է եղել։ Բարովիչը իր մահվան թղթում հայտնել է․ «Ես չեմ ցանկանում պատերազմ հրահրել եղբայրական խորվաթ ժողովրդի դեմ»՝ դա բացատրելով հետևյալ կերպ. «Այս արարքն ինձ համար արարք է Չեռնոգորիայի պատվի դեմ, քանի որ չերնոգորցիները չեն կարող կռվել և ոչնչացնել ժողովրդին, որը նրանց ոչ մի վատ բան չի արել»[4][5]։
Վլադիմիր Բարովիչի հուղարկավորությունը տեղի կունենա Գերցեգ-Նովի քաղաքում[6]։ 2016 թվականի հուլիսի 13-ին հետմահու պարգևատրվել է «Արիության համար» շքանշանով՝ Չեռնոգորիայի նախագահ Ֆիլիպ Վույանովիչի հրամանագրով՝ «Բացառիկ խիզախության և անձնազոհության համար», որոնք դրսևորվել են չափազանց վտանգավոր իրավիճակներում՝ մարդկային կյանքերի և նյութական բարիքների փրկության տեսքով[7]։
Կոչումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Istrapedia (хорв.)
- ↑ Veseljko Samardžić: Fate of the Montenegrin Admirals who refused to serve to the 1990's evil: Honor more expensive than life
- ↑ «Hrvatski memorijalno-dokumentacijski centar Domovinskog rata». centardomovinskograta.hr. Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ հոկտեմբերի 16-ին. Վերցված է 2015 թ․ սեպտեմբերի 29-ին.
- ↑ «Vladimir Barović, kontraadmiral vrijedan poštovanja». mojotokvis.com. Վերցված է 2015 թ․ սեպտեմբերի 29-ին.
- ↑ «SEEbiz.eu / Vladimir Barović i Krsto Đurović, crnogorski časnici koji su odbili pucati na Hrvatsku». seebiz.eu. Վերցված է 2015 թ․ սեպտեմբերի 29-ին.
- ↑ «Prije točno 24 godine ubio se Crnogorac koji je radije pucao u sebe nego razarao hrvatske gradove». index.hr. Վերցված է 2015 թ․ սեպտեմբերի 29-ին.
- ↑ Screenshot: YouTube (2016 թ․ հուլիսի 13). «Crnogorski predsjednik posthumno odlikovao admirala koji je odbio napasti dalmatinske gradove! -Jutarnji List». Jutarnji.hr. Վերցված է 2017 թ․ մարտի 5-ին.
- ↑ Nazor, Ante (2010), JNA command (January 1990 - May 1992), Zagreb: Ministry of Defense of the Republic of Croatia, the Croatian Memorial Documentation Center of the Croatian War of Independence. ISBN 978-953-7439-28-6-p.245-286
- ↑ 22. prosinca 1990. Ukaz Predsjednika predsjedništva SFRJ-a br. 1/76.