Կիմ Վիլֆորտը ծնվել է Վալբյու քաղաքում, որտեղ էլ սկսել է ֆուտբոլ խաղալ «Սկովլունդե» ակումբում, որպես կանոն, որպես հարձակվող։ Նա տեղափոխվել է «Ֆրեմ» ակումբ 1981 թվականին՝ չորս մրցաշրջան հանդես գալով բարձրագույն դիվիզիոնում։
Անցնող 1985/86 մրցաշրջանում խաղացել է Ֆրանսիայում՝ «Լիլ» ակումբում, որն ունեցել է անհաջող մրցաշրջան․ միայն մեկ գոլ լիգայում, ակումբը գրավել է տասներորդ տեղը, Վիլֆորը վերադարձել է հայրենիք և պայմանագիր է կնքել գործող չեմպիոն «Բրոնդբյուի» հետ, որտեղ իր կարիերայի մնացած մասը խաղալու էր որպես հարձակողական կիսապաշտպան, 1986/87 մրցաշրջանում ակումբի հետ մասնակցել է ՈՒԵՖԱ Չեմպիոնների Լիգային, ակումբի պատմության մեջ առաջին մասնակցությունը եվրոպական մրցաշարի եզրափակիչ փուլին։ Նա խփել է երկու գոլ և օգնել է թիմին հասնել մրցույթի երրորդ փուլ: 1991 թվականին խաղացել է ՈՒԵՖԱ-ի գավաթի կիսաեզրափակչում։ Երկու անգամ ճանաչվել է «Բրոնդբյու» ակումբի տարվա ֆուտբոլիստ, ստացել է նաև մրցանակ՝ «Տարվա ֆուտբոլիստ Դանիայում»: 1992 թվականի Եվրոպայի առաջնության ժամանակ հավաքականի կազմից հեռացել է դստեր՝ Լինի պատճառով, որը հիվանդ էր լեյկեմիայով։ Մրցաշարի եզրափակիչ խաղին դուրս է եկել հոգեբանական ծանր վիճակում քանի որ դուստրը վատացել էր Շվեդիայի կլինիկաներից մեկում։ Այնուամենայնիվ, նա դարձել է խաղի հերոսներից մեկը՝ երկրորդ գնդակը խփելով Գերմանիայի հավաքականի դարպասը։ Դրանից մեկ ամիս անց դուստրը մահացել է[3][4]։
1996-1998 թվականներին Վիլֆորտը «Բրոնդբյուի» հետ հաղթել է ևս երկու Դանիայի առաջնություն։ Նրա պայմանագիրն ավարտվել է 1998 թվականի հունիսի 1-ին այն բանից հետո, երբ 1997/98 մրցաշրջանի վերջին խաղում, որտեղ նա խփել է հաղթական գոլը (1։0, «Օդենսեի»), այդ ժամանակ միայն Բյարնե Յենսենը ավելի շատ խաղեր է խաղացել, քան նա (556), նրա ռեկորդը գերազանցել է Պեր Նիլսենը ավելի քան մեկ տասնամյակ անց: Նրա 78 գոլերը երկրորդ արդյունքն են Բենթ Քրիստենսենից հետո, սակայն Կիմը կազմակերպության համար խփած գոլերի ընդհանուր վարկանիշում զբաղեցնում է առաջին տեղը՝ 110: 36 տարեկանում դարձել է «Բրոնդբյու» երիտասարդական համակարգի ղեկավարը, որտեղ խաղալու էր նրա որդին՝ Միկելը։ Ակումբի տնային մարզադաշտը՝ «Բրոնդբյու» մարզադաշտը, նրա երկրպագուները անվանել են «Վիլֆորտ Պարկ»[5]։