Jump to content

Սուրբ Իսահակի տաճար

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից


Սուրբ Իսահակի տաճար
եկեղեցի

Սուրբ Իսահակի տաճարը երեկոյան
ՏեղադրությունՍանկտ Պետերբուրգ
ԵրկիրՌուսաստան Ռուսաստան
ԿրոնադավանանքՌուս ուղղափառ եկեղեցի
Ճարտարապետություն
Կարգավիճակգործող եկեղեցի, թանգարան
Ճարտարապետ(ներ)Օգյուստ Ռիկար Մոնֆերրան
Ճարտարապ. ոճուշ կլասիցիզմ
Կառուցման սկիզբ1819 թվական
Կառուցման ավարտ1858 թվական

Սուրբ Իսահակի տաճար (պաշտոնական անվանումը՝ Սուրբ Իսակիոս Դալմատացու տաճար), ուղղափառ խոշոր տաճար Սանկտ Պետերբուրգում։ Գտնվում է Սուրբ Իսահակի հրապարակում։ Գրանցվելով 1991 թվականին՝ քաղաքի կրոնական համայնքը հնարավորություն է ստացել այստեղ կատարել քրիստոնեական պատարագ։ Ներկայումս տաճարում պատարագներ անցկացվում են ամեն օր, բացի չորեքշաբթի օրվանից։ Տաճարը նվիրված է Իսահակ Դալմատացուն, որը Ռուս ուղղափառ եկեղեցու սրբերի շարքին է դասվել Պետրոս I-ի հրամանով։ Շատ պատմաբաններ այս հանգամանքը կապում են Պետրոսի ծննդյան հետ, քանի որ ցարը ծնվել է սրբի հիշատակման օրը՝ մայիսի 30-ին։

Կառուցվել է 1818—1858 թվականներին ճարտարապետ Օգյուստ Ռիկար Մոնֆերանի կողմից։ Տաճարի կառուցումը ղեկավարել է ցար Նիկոլայ I-ը։ Շինարարական խումբը ղեկավարել է Կառլ Օպպերմանը։

Տաճարի պաշտոնական օծումը տեղի է ունեցել 1858 թվականի մայիսի 30-ին (հին տոմարով հունիսի 11-ին) Սանկտ Պետերբուրգի, Նովգորոդի, Ֆինլանդիայի պատրիարք Գրիգորի Պոստնիկովի կողմից։

Մոնֆերանի տաճարը, իր հաշվով, չորրորդն է, որը կառուցվել է Սանկտ Պետերբուրգում՝ ի պատիվ Իսակիոս Դալմատացուն։ Սուրբ Իսահակի տաճարը համարվում է կլասիցիզմի ոճի վերջին շինություն։ Տաճարի ընդհանուր բարձրությունը կազմում է 101,5 մ[1], իսկ ներքին հրապարակը ավելի քան 4000 մ²։ 1928 թվականից տաճարն ունի թանգարանի կարգավիճակ (Պետթանգարան «Սուրբ Իսահակի տաճար»)։ Տաճարի առաջնորդն է Սանկտ Պետերբուրգի և Լադոգայի միտրոպոլիտ Բարսանուֆիուսը (Սուդակով)։

Պատմություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Առաջին Սուրբ Իսահակ եկեղեցին

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Առաջին Սուրբ Իսահակ եկեղեցին. 19-րդ դարի վիմագիր՝ 1845 թվականի գծանկարից

Առաջին տաճարը կառուցվել է Ծովակալության նավաշինական գործարանների համար, որտեղ մինչև 1706 թվականն աշխատում էր ավելի քան 10 հազար մարդ։ Պետրոս I-ը հրամայեց գտնել ապագա եկեղեցու համար հարմար տարածքներ։ Ընտրված շենքը մեծ տարածք էր։ Վերակառուցման համար կանցլերի կողմից գումար է հատկացվել ծովակալության վարչությանը պատկանող քաղաքային շենքերից։ Եկեղեցու գագաթը կառուցելու համար հրավիրվել է հոլանդացի ճարտարապետ Հարման վան Բոլոսը։ Շենքը փայտյա էր, մեկ հարկանի, պարզ ձևով։ Տանիքի վրա կար զանգակատուն, իսկ խորանի վերևում՝ խաչով փոքրիկ գմբեթ։ Եկեղեցին հիմնադրվել է 1710 թվականին Սուրբ Իսահակ Դալմատացու տոնի օրը, նույն թվականին տեղի է ունեցել առաջին ժամերգությունը[2][3]։

Այստեղ 1712 թվականի փետրվարի 19-ին (մարտի 1) Պետրոս I-ը և Եկատերինա Ալեքսեևնան ամուսնացան[4]։ Արշավային օրագրում այս օրվա համար կա հետևյալ գրառումը․

Նոր տարում, որն այլևս չէր ներկայացնում անհաջողությունների ակնկալիք, Պետրոս I-ն ամուսնացավ Եկատերինա Ալեքսեևնայի հետ 19-ին, երեքշաբթի օրը, ամենակեր շաբաթվա ընթացքում։ Նորին մեծության պսակադրությունը տեղի է ունեցել առավոտյան Սուրբ Իսահակի տաճարում։ Առավոտյան ժամը 10-ին նորապսակները Պետրոս և Պողոսի բաստիոններից և Ծովակալության ամրոցի կրակի համազարկով մտան իրենց ձմեռային տունը[5]

Առաջին եկեղեցին ապամոնտաժվեց, երբ պարզ դարձավ, որ այն չափազանց փոքր է արագ զարգացող քաղաքի համար։ Նևայի մոտ՝ ափից ընդամենը 20 մ հեռավորության վրա, որոշվեց կառուցել երկրորդ եկեղեցին, որտեղ եկեղեցու փոխարեն ավելի ուշ կանգնեցվեց Պետրոս I-ի հուշարձանը[6], այլ աղբյուրների համաձայն՝ եկեղեցին կառուցվել է այդ վայրից մի փոքր արևելք[4]։

Երկրորդ Սուրբ Իսահակ եկեղեցին

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Երկրորդ Սուրբ Իսահակ եկեղեցին հիմնադրվել է 1717 թվականին, քանի որ առաջինն այդ ժամանակ արդեն քանդվել էր։ 1717 թվականի օգոստոսի 6-ին (17) Պետրոս I-ն անձամբ առաջին քարը դրեց Իսահակ Դալմատացու անունով նոր եկեղեցու հիմքում[3]։ Երկրորդ Սուրբ Իսահակ եկեղեցին կառուցվել է «Պետրոսյան բարոկկո» ոճով՝ Պետրոս Առաջինի դարաշրջանի նշանավոր ճարտարապետ Գեորգ Մատարնովիի նախագծով[7]։ 1719 թվականին նրա մահից հետո շինարարությունը ղեկավարել է Նիկոլայ Գերբելը։ Այդ պահին հիմքերն արդեն ավարտված էին։ Պահպանվել է որմնադրությանը վերաբերող վարպետ Յակով Նեուպոկոևի հաշվետվությունը կանցլերին. «Ճարտարապետ Մատարնովիի մահից հետո շինարարության հսկողությունը վստահվել է ճարտարապետ Գերբելին, ով չի նշել, թե ինչ անել, և շինարարությունն արգելակվել է»[8]։ Գերբելը կանգնեցրեց եկեղեցու թաղերը, բայց անհաջող նախագծային որոշումների պատճառով դրանք ճեղքվեցին, շինարարության կառավարումը փոխանցվեց Գաետանո Կիավերիին[9]։ Եկեղեցին ավարտել է քարագործ վարպետ Յակով Նեուպոկոևը[10]։ Հարդարման աշխատանքներն ավարտեց նախ Կիավերին (1725-1726), ապա Միխայիլ Զեմցովը (1728)[11]։

Նիկոլայ Գերբել. Սուրբ Իսահակ եկեղեցու հարավային ճակատը.
1721, Էրմիտաժ

Եկեղեցին ուներ եռանավ կողային գավիթներ և Ռուսաստանում առաջին անգամ հատակագծում ուներ լատինական խաչի տեսք[12]։ Գիպսե ճակատները գրեթե զուրկ էին հարդարանքից, կողային շքամուտքերը բաժանված էին խոյակավոր սյուներով, դրանց ճակատները զարդարված էին քիվերով։ Կողային ճակատների պատերը բաժանված էին կամարակապ պատուհանների միջև տեղադրված կրկնակի քառորդ աղյուսե շեղբերով։ Պատուհանները ապակեպատված էին հայելային Յամբուրգի ապակիներով. տեղի գործարանը գործում էր դեռ այն ժամանակներից, երբ այդ հողերը պատկանում էին Շվեդիային։ Պատուհանների տակ, ինչպես նաև Կունստկամերայի և Ցարինա Պրասկովյա Ֆեոդորովնայի պալատի պատուհանների տակ Գերբելը խորշեր է կառուցել։ Աբսիդը, գավիթները և կողային նավերը ունեին կամարակապ աղյուսե առաստաղներ։ Թաղերի խաչմերուկում տեղադրված «քառանկյունի վրա ութանկյունը» պսակված էր աստղով ութանկյուն գմբեթով։ Զանգակատան գագաթն ու գմբեթը կառուցվել են վան Բոլեսի նախագծով 1724 թվականին։ Հորիզոնական ճեղքվածքով տանիքը տախտակների երկայնքով պատված էր երկաթով։ Երկարությունը հատակագծում 28 սաժեն էր (60,5 մ)։ Լայնությունը հարավային դռներից մինչև հյուսիսայինները 15 սաժեն է (32,4 մ), այլ վայրերում՝ 9,5 (20,5 մ)[7]։

Արտաքինից եկեղեցին հիշեցնում էր Պետրոս և Պողոս տաճարը[13], այս նմանությունն էլ ավելի էր ընդլայնվում երրորդ աստիճանի զանգակատան բարակ աշտարակով, որը Պետրոս I-ը բերեց Ամստերդամից Պետրոս և Պողոսի տաճարի ժամացույցի հետ միասին։ Զանգակատան բարձրությունը գրեթե հավասար էր Ծովակալության աշտարակի բարձրությանը։ Զանգակատունը ուներ 12 սաժեն և 2 արշին (27,4 մ), բարձրությունը՝ 6 սաժեն (13 մ)[7]։ Պահպանվել են հինգ ճարտարապետական ​​թերթեր՝ Գերբելի ստորագրությամբ։ Դրանցից են սրբապատկերի չորս տարբերակները՝ Պետրոսի ժամանակներից մնացած զոհասեղանների միակ էսքիզները[13]։ Փորագրված ոսկեզօծ պատկերապատումը, որը նման է Պետրոս և Պողոս տաճարի պատկերապատմանը, պատրաստվել է Մոսկվայի Իվան Զարուդնիի արհեստանոցում։ 1763 թվականին, մինչ եկեղեցու քանդումը, այն ապամոնտաժվել է և պահեստավորվել եկեղեցիներից մեկում, ոչինչ հայտնի չէ նրա հետագա ճակատագրի մասին[14][15].

1733 թվականի հունիսի 26-ին կայծակի հարվածից այրվել է զանգակատունը։ Նույն 1733 թվականին այն վերակառուցվել է, իսկ հաջորդ տարի ստեղծվել է եկեղեցու ժամացույցը[16]։ 1735 թվականի մայիսին կայծակի հարվածից եկեղեցում հրդեհ է բռնկվել, որը լրջորեն վնասել է շինությունը[17]։

Վերանորոգման արդյունքում ճարտարապետ Պիետրո Տրեզինիի նախագծով վերակառուցվել են պատերն ու պատկերասրահները, երկաթի փոխարեն գմբեթը ծածկվել է պղնձով, իսկ կամարները փոխարինվել քարով։ Եկեղեցում կրկին սկսեցին պատարագ մատուցել։ Բայց աշխատանքի ընթացքում պարզ դարձավ, որ հողի նստեցման պատճառով տաճարը պահանջում էր ավելի շատ ուղղումներ կամ նույնիսկ ամբողջական վերակառուցում[18]։

Եկեղեցու գտնվելու վայրը Նևայի կողքին («Հոլանդիա» կոչվող վայրում, քանի որ ծովակալության համար նավի փայտանյութը նախկինում այնտեղ պահվում էր հոլանդական մեթոդով), որի ափը դեռևս չէր ամրապնդվել է, անհաջող է եղել․ այսպիսի եզրակացության է եկել ծովակալության քոլեջի քննական ճարտարապետ Սավվա Չևակինսկին։ Նևայից, ինչպես նաև Ծովակալության տանից դուրս եկող ջուրը խաթարել է շենքի հիմքը։ Ըստ որոշ աղբյուրների՝ Չևակինսկին հայտարարել է, որ անհնար է պահպանել շենքը, և նրանք որոշել են ապամոնտաժել եկեղեցին և ափից հեռու կառուցել նորը[19][16][9]։ Մյուսների կարծիքով՝ նույն տեղում աշխատանքներ են տարվել եկեղեցու վերակառուցման համար[20]։

Երրորդ Սուրբ Իսահակի տաճար

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Սուրբ Իսահակի տաճարի նախնական նախագիծը (3-րդ), Ա․ Ռինալդի, 19-րդ դարակեսի վիմագրություն
Ավարտուն երրորդ Սուրբ Իսահակի տաճարը Իվանովի փորագրության մեջ, 1816

Սենատի 1761 թվականի հուլիսի 15-ի հրամանագրով Սավվա Չևակինսկուն վստահվել է նոր շենքի նախագծումը։ Նախագիծը չիրականացվեց, բայց հենց Չևակինսկին էր եկել եկեղեցին գետից ավելի հեռու տեղափոխելու գաղափարով. տարբերակներից մեկում դրա համար ընտրվել էր այն վայրը, որտեղ գտնվում է ժամանակակից տաճարը[9]։

Եկատերինա II-ը հավանություն է տվել Սուրբ Իսահակ տաճարի զանգակատունը վերստեղծելու գաղափարին, բայց նույն ձևերով՝ առանց հաշվի առնելու Չևակինսկու նախագիծը, որն առաջարկում էր տաճարի բոլորովին այլ տեսք։ Շուտով Չևակինսկին հրաժարական տվեց։ 1766 թվականին հրաման է տրվել Չևակինսկու ծրագրած նոր շինհրապարակի վրա աշխատանքները սկսելու մասին։ 1768 թվականի հունվարի 19-ին Եկատերինա II-ը հրամանագիր է ստորագրել «Սերդոբոլսկու և Ռուսկեալսկու Կեքհոլմ թաղամասի գերեզմանոցներում գտնվող Սուրբ Իսահակի եկեղեցու կառուցման համար մարմարի և վայրի քարի արտադրության մասին՝ այնտեղ հղկման գործարանների տեղադրմամբ»[21]։ Շենքի հիմնարկեքի արարողությունը տեղի է ունեցել 1768 թվականի օգոստոսի 8-ին, և այդ իրադարձության հիշատակին շքանշան է շնորհվել[19]։

Տաճարի նոր դիզայնը մշակել է Անտոնիո Ռինալդին։ Շենքը, ինչպես մտահղացել է ճարտարապետը, ուներ հինգ բարդ ձևավորված գմբեթ և բարձր, բարակ զանգակատուն։ Պատերը ամբողջ մակերեսով երեսպատված էին մարմարով։ Հանգամանքները այնպիսին էին, որ Ռինալդին չկարողացավ ավարտին հասցնել սկսած գործը։ Եկատերինա II-ի մահից հետո շինարարությունը դադարեց, և Ռինալդին գնաց արտասահման[22][23]։

Երբ Պավել I-ը գահ բարձրացավ, նա ճարտարապետ Վինչենցո Բրեննային հանձնարարեց շտապ ավարտել աշխատանքը։ Բրեննան աշխատանքի է անցել 1798 թվականի ապրիլի 1-ին։ Սկզբում ճարտարապետը մտադիր էր հետևել Ռինալդիի նախագծին, սակայն շուտով, միջոցների սղության պատճառով, ճարտարապետը ստիպված եղավ աղավաղել Ռինալդիի նախագիծը։ Այդ ժամանակ տաճարը կանգնեցված էր գմբեթի թմբուկների հիմքի վրա։ Բրեննան ստիպված էր կրճատել շենքի վերին մասի և հիմնական գմբեթի չափերը և հրաժարվել չորս փոքր գմբեթների կառուցումից, ինչպես նաև մեկ աստիճանով կրճատել զանգակատան բարձրությունը[24]։ Մայր տաճարի վերին մասի երեսպատման մարմարը փոխանցվել է Պողոս I-ի նստավայրի՝ Սուրբ Միքայելի ամրոցի շինարարությանը։ Պարզվեց, որ տաճարը աղավաղված չափեր ուներ, կքած տեսք՝ շքեղ մարմարե ցոկոլի և աղյուսե պատերի տարօրինակ համադրությամբ[25][24]։

Ժամանակակից Սուրբ Իսահակի տաճար

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Օգյուստ Մոնֆերանի կիսանդրին Սուրբ Իսահակ տաճարում, ստեղծվել է տաճարի կառուցման ժամանակ օգտագործված երեսպատման քարերից

1809 թվականին մրցույթ է հայտարարվել նոր տաճարի կառուցման համար։ Անփոխարինելի պայման էր գոյություն ունեցող տաճարի երեք օծված խորանների պահպանումը։ Մրցութային ծրագիրը, որը հաստատվել է Ալեքսանդր I-ի կողմից, կազմել է Արվեստի ակադեմիայի նախագահ Ալեքսանդր Ստրոգանովը[26]։

Տաճարի ճակատային հատվածի մոդելը, 1818—1821, վարպետներ Ի․ Գերբեր, Գրոսսե, Ֆրեմի, Բրյուլո,Նայլոն, Լա Բանկ, Պ․ Սվինցով, Վ․ ստոլյարով, նախագիծը՝ Մոնֆերենի, փայտ, գիպս, մետաղ, յուղաներկ, ոսկեզօծ, Սանկտ պետերբուրգի գեղարվեստի ակադեմիա

Մրցույթին մասնակցել են ճարտարապետներ Անդրեյան Զախարովը, Անդրեյ Վորոնիխինը, Վասիլի Ստասովը, Ջակոմո Կուարենգին, Չարլզ Քեմերոնը և այլք։ Բայց բոլոր նախագծերը մերժվել են Ալեքսանդր I-ի կողմից, քանի որ հեղինակներն առաջարկել են ոչ թե տաճարի վերակառուցում, այլ նորի կառուցում[27]։ 1813 թվականին նույն պայմաններով կրկին մրցույթ հայտարարվեց, և դարձյալ նախագծերից ոչ մեկը չբավարարեց կայսրին։ Այնուհետև 1816 թվականին Ալեքսանդր I-ը հանձնարարեց Իսպանիայից ժամանած ինժեներ Ավգուստին Բետանկուրին, որը նորաստեղծ «Կառուցվածքների և հիդրոտեխնիկական աշխատանքների կոմիտեի» նախագահն էր, պատրաստել նախագիծ Սուրբ Իսահակ տաճարի վերակառուցման համար։ Բետանկուրն առաջարկեց նախագիծը վստահել երիտասարդ ճարտարապետ Օգյուստ Մոնֆերանին, ով վերջերս էր Ֆրանսիայից ժամանել Ռուսաստան[27]։ Իր հմտությունները ցույց տալու համար Մոնֆերանը կատարել է տարբեր ճարտարապետական ​​ոճի շենքերի 24 գծանկար (սակայն, տեխնիկապես ոչ մի կերպ չհիմնավորված)[28], որոնք Բետանկուրը ներկայացրել է Ալեքսանդր I-ին։ Կայսրը հավանել է գծագրերը, և շուտով հրամանագիր է ստորագրվել Մոնֆերանին նշանակելու մասին` որպես «կայսերական ճարտարապետ»։ Միաժամանակ նրան վստահվել է Սուրբ Իսահակի տաճարի վերակառուցման նախագիծ պատրաստելը՝ գոյություն ունեցող տաճարի խորանային մասի պահպանման պայմանով[29][30]։

Սուրբ Իսահակի տաճարը 1818 թվականին հաստատված Մոնֆերանի նախագծով, նկարը՝ Վ. Ս. Սադովնիկովի

1818 թվականին Մոնֆերանը, հետևելով Ալեքսանդր I-ի ցուցումներին, մշակեց մի նախագիծ, որը նախատեսում էր Ռինալդիի տաճարի մեծ մասի (զոհասեղանի և գմբեթավոր սյուների) պահպանումը[31][28]։ Զանգակատունը, զոհասեղանի ելուստները և Ռինալդի տաճարի արևմտյան պատը ենթակա էին ապամոնտաժման[32]։ Նախատեսվում էր հյուսիսային և հարավային կողմերում կառուցել սյունազարդ սյունասրահներ։ Տաճարը պետք է պսակվեր մեկ մեծ գմբեթով և չորս փոքր անկյուններով։ Թաղերի բարձրությունը մնաց նույնը, և այս հանգամանքը բարդացրեց նախագծի զարգացումը, և շենքի ընդհանուր կազմն առանձնանում էր անհամաչափությամբ[33]։ Տաճարի նախագիծն այս տեսքով հաստատվել է կայսրի կողմից 1818 թվականին[34]։ Իր նախագծի 1820 թվականի հրատարակության մեջ Մոնֆերանը տեղադրեց տաճարի ինտերիերի պատկերը[35]։

Շինարարության կառավարումը վստահվել է հատուկ հանձնաժողովին։ Նրա նախագահն էր Պետական ​​խորհրդի անդամ կոմս Ն.Ն.Գոլովինը, անդամներն էին Ներքին գործերի նախարար Օ. Կոզոդավլյևը, Հոգևոր գործերի և հանրային կրթության նախարար Ա. Ն. Գոլիցինը, ինժեներ Ա. Բետանկուրը[36]։

Աշխատանքի կազմակերպումը, շինարարության ողջ տնտեսական մասը վստահված էր հանձնաժողովին (ըստ հանձնաժողովի կանոնակարգի, որը հաստատվել է միայն 1820 թվականի հուլիսին), բուն շինարարական աշխատանքների կառավարումը, բոլոր տեխնիկական հարցերի լուծումը և կառավարումը՝ Բետանկուրին։ Նյութերի որակի վերահսկողությունը վստահվել է ճարտարապետին։ Նրանց ընդունելու և պահելու համար նշանակվել է հատուկ հանձնակատար։ Բետանկուրը, զբաղված լինելով այլ վայրերում աշխատելով և հաճախ բացակայելով Սանկտ Պետերբուրգից, սահմանափակվեց միայն հանձնաժողովի նիստերին մասնակցելով և շենքի հիմքերի կառուցման հետ կապված հարցեր լուծելով[37]։

1819 թվականի հունիսի 26-ին տեղի ունեցավ նոր տաճարի հանդիսավոր հիմնարկեքը[36]։

1820 թվականին Մոնֆերանը թողարկեց ալբոմ՝ 21 փորագրված աղյուսակով։ Իր երկու հատակագծերին, որոնք անփոփոխ մնացին, նա ավելացրեց երկայնական հատված, ընդհանուր հատակագիծ, Ռինալդիի կողմից նախագծված եկեղեցու նախագիծ, ինչպես նաև պատի նկարների նախագիծ, երկու հեռանկարային տեսք և ինտերիերի պատկեր[38]։ Նախագիծը կրկին գրավեց մասնագետների ուշադրությունը[39]։ Կտրուկ քննադատությամբ է հանդես եկել ճարտարապետ Ա. Մոդյուին, ով «Կառույցների և հիդրոտեխնիկական աշխատանքների կոմիտեի» անդամներից էր։ 1820 թվականի հոկտեմբերի 20-ին նա գրություն է ներկայացրել Արվեստի ակադեմիա՝ 1818 թվականի նախագծի վերաբերյալ մեկնաբանություններով։ Գրառմանը կցված էին Մոնֆերանի սխալները ցուցադրող գծագրեր[40]։

Տեղեկանալով կոմիտեի եզրակացությունների մասին՝ Ալեքսանդր I-ը նրան հանձնարարել է սկսել շտկել նախագիծը՝ միաժամանակ պահպանելով «հնարավորության դեպքում գոյություն ունեցող պատերը և առավել եւս հին ու նոր հիմքերը պահպանելու» պայմանը։ Հրամայվել է նաև պահպանել Մոնֆերանի նախագծի հիմնական առանձնահատկությունները՝ հինգ գլուխ և սյունազարդ սյունասրահներ։ Մայր տաճարի ներքին տարածքի, գլխավոր գմբեթի և շենքի լուսավորության վերաբերյալ որոշումը թողնվել է կոմիտեի հայեցողությանը։ Մոնֆերանին թույլատրվել է մասնակցել աշխատանքին ընդհանուր հիմունքներով։ Այս մրցույթին, բացի անձամբ Մոնֆերանդից, մասնակցել են ճարտարապետներ Վ.Պ.Ստասովը, Ա.Ի.Մելնիկովը, Ա.Ա.Միխայլով Ավագը և այլք[41][42]։

Մրցույթի արդյունքում կոմիտեն չկարողացավ որևէ որոշում կայացնել. նախագծերը ներկայացվել են Ալեքսանդր I-ին, ամենայն հավանականությամբ, վերջինս հասկացել է, որ ճարտարապետների առաջ անհնարին խնդիր է դրել և ոչ մի հրաման չի տվել։ Կոմիտեի աշխատանքում ընդմիջում եղավ, որը տևեց մինչև 1824 թվականի փետրվարը, երբ որոշում կայացվեց շարունակել նախագծային աշխատանքները։ Այն կրկնեց կայսեր պայմանները. զիջումը թույլտվություն էր՝ փոխել երկարաձգված հատակագիծը (առաջարկվել է Մոնֆերանի կողմից) քառակուսիով, որը որոշ տեղ էր տալիս ճարտարապետներին աշխատելու համար, բայց պահանջում էր արդեն իսկ կառուցված հիմքի մի մասի ապամոնտաժում։ Թույլատրվել է նաև ապամոնտաժել արևելյան հենասյուները, ինչը նպաստել է գմբեթի տակ տարածության մեծացմանը և թմբուկի և գմբեթի միջև կառուցվածքային ճիշտ կապի ստեղծմանը։ Այսպիսով սկսվեց նախագիծը շտկելու մրցույթի երկրորդ փուլը, որին մասնակցում էր ինքը՝ Մոնֆերանը։ Նա ուսումնասիրել է մրցութային նախագծերը և վերամշակել սեփականը, մի քանի լուծումներ վերցնելով Միխայլովի և Ստասովի նախագծերից, ինչպես նաև առաջարկել է սեփական գաղափարները՝ ուղղելով նախորդ նախագծի սխալները։ Մոնֆերանի վերանայված նախագիծը կայսրին տրամադրվել է 1825 թվականի մարտի 9-ին և այն հաստատվել նույն թվականի ապրիլի 8-ին[43]։

1825 թվականի նախագիծ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մոնֆերանի նոր նախագիծը, շտկված և ընդլայնված, կրկին ճանաչվեց լավագույնը և հաստատվեց Ալեքսանդր I-ի կողմից 1825 թվականի ապրիլի 13-ին։ Շինարարական հանձնաժողովը վերակազմավորվեց։ Հաշվի են առնվել նախորդ տարիների սխալները. տաճարի կառուցման աշխատանքներն այլևս լայն ճակատով չեն իրականացվել, մշակվել են աշխատանքային գծագրեր (ինչը նախկինում չի արվել), կազմվել են օրացուցային պլաններ և նախահաշիվներ (մոտավոր, մեկ տարի ժամկետով, սակայն շինարարության ընդհանուր արժեքը երբեք չի որոշվել)[44]։ Նոր նախագծում հիմնական գմբեթը մեծացվել է, և չորս փոքր զանգակատուն ամրացրել է կենտրոնական հրապարակի անկյունները։ Եռանավ բազիլիկ հատակագծի աննշան երկարացումը հմտորեն քողարկվել է չորս սիմետրիկ սյունասրահներով։ Արդյունքում տաճարը ուղղափառության համար ձեռք բերեց ավելի ավանդական հինգ գմբեթավոր տեսք, սակայն արտաքին համաչափությունը եղավ արևելյան մասում զոհասեղանի աբսիդի պրոյեկցիան կորցնելու գնով։ Մոնֆերանը հաշվի է առել ռուս խոշոր ճարտարապետների, ինժեներների, քանդակագործների և նկարիչների խորհուրդներն ու մեկնաբանությունները։ Նրա նոր նախագծի համաձայն՝ տաճարը զարդարված էր չորս սյունազարդ սրահներով (1818 թվականի նախագծում կար ընդամենը երկուսը՝ հարավային և հյուսիսային)։ Տաճարի կենտրոնական մասը ընդգծված էր գմբեթի տակ գտնվող քառակուսիով, որը կազմված էր չորս նոր հենասյուներով, որոնք ավելի լայն էին տեղադրված, քան մյուսները։ Դրա շնորհիվ հիմնական գմբեթը հստակ տեղավորվեց հենասյուների քառակուսու մեջ։ Հիմնական ծավալի անկյուններում տեղադրվել են չորս զանգակատներ։ Այժմ դրանք գտնվում էին կենտրոնական գմբեթին ավելի մոտ, քան նախորդ նախագծում։ Սա ավելի ամրապնդեց տաճարի քառակուսի կառուցվածքը, նրա ընդհանուր տեսքը դարձավ ավելի հավասարակշռված, և կենտրոնական գմբեթը սկսեց գերիշխել հորինվածքում[45][46]։ Համաչափ սյունասրահները հնարավորություն են տվել միավորել հիմնական հյուսիսային ճակատը, գեղարվեստական ​​տեսանկյունից, դեմքով դեպի Նևան և Բրոնզե ձիավորը, և հիմնական, ըստ եկեղեցու կանոնների, արևմտյան ճակատը, որտեղ գտնվում է տաճարի մուտքը։ Երեք շարք սյուներով հյուսիսային և հարավային սյունասրահները (ի տարբերություն մի շարք արևմտյան և արևելյանների) կրկնում են, ըստ Մոնֆերանի գաղափարի ընդլայնված չափերով, հռոմեական պանթեոնի (մ.թ. 118-120) սյունազարդ սյունասրահը։ Արվեստների ակադեմիայի նախագահ Ա. Ն. Օլենինի հրամանով, ով պաշտպանում էր այս գաղափարը, Հռոմից պատվիրվել են Պանթեոնի կորնթյան կարգի մայրաքաղաքների ձուլակտորներ և բերվել Սանկտ Պետերբուրգ 1828 թվականին։

Տաճարի հիմքի կառուցում

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Հիմնական շխատանքները սկսվել են դեռևս 1818 թվականին՝ համաձայն Մոնֆերանի առաջին նախագծի։ Բետանկուրը ստիպված էր լուծել բարդ տեխնիկական հարցեր, սակայն, զբաղված լինելով Սանկտ Պետերբուրգից դուրս այլ օբյեկտների կառուցմամբ, չկարողացավ ներգրավվել շինարարության ընթացքում ծագած բոլոր խնդիրների մեջ։ Այսպիսով, Մոնֆերանը, ով ինժեներ չէր, որին սկզբում վստահված էր նյութերի որակի և շինարարական աշխատանքների հեղինակային հսկողությունը, հայտնվեց ծանր դրության մեջ։ Նրա պարտականությունների շրջանակը չէր ներառում շինարարական աշխատանքների մատակարարման և կազմակերպման հարցերը, և նա հանձնաժողովից ձգտում էր ընդլայնված լիազորություններ և ավելի մեծ անկախություն ստանալ, ինչը մինչև 1819 թվականը նրան հաջողվեց[47]։

1820-ական թվականներին Պյուտերլաքսում գրանիտե սյուների կոտրում: 19-րդ դարի կեսերի վիմագիր (հիմնված Մոնֆերանի գծագրի վրա)

Քարհանքում աշխատանքները սկզբում ղեկավարում էր վաճառական Սամսոն Սուխանովը, ով նաև մասնակցում էր Ռոստրալային սյուների և Կազանի տաճարի ստեղծման աշխատանքներին։ Սուխանովը, 1819 թվականի հունվարի պայմանագրի համաձայն, հանդես է եկել որպես կապալառու, բայց արդեն նույն թվականի մայիսին սյուների պատրաստման պայմանագրի մի մասը փոխանցվել է վաճառական Շիխինին։ Հետագայում պայմանագիրն ամբողջությամբ տրվել է Շիխինին[48]։ 1820 թվականի սեպտեմբերին տաճարի համար առաջին շարասյունը բերվեց Սանկտ Պետերբուրգ[49]։ Առանձնացված գրանիտե զանգվածը հետազոտվել է՝ համոզվելու համար, որ այն զերծ է թերություններից և համապատասխան չափի։ Այնուհետև սյուները տաշել են «կլոր ձևի»՝ օգտագործելով մուրճեր[50]։ Քարհանքից տեղափոխումն իրականացվել է հարթ հատակով անոթներով, որոնք հատուկ արտադրվել են այդ նպատակով Չարլզ Բերդի գործարանում։ Սյուների մոնոլիտները գլորվել են ծովի ափ, որտեղ դրանք բեռնվել են բեռնատարների վրա։ Յուրաքանչյուր նավ երկու շոգենավերի օգնությամբ տարվում էր Սանկտ Պետերբուրգի նավամատույց։ Այնտեղ մոնոլիտները բեռնաթափվում և հատուկ երկաթուղով տեղափոխվում էին շինհրապարակ՝ վերջնական մշակման համար։ Այս երկաթուղու օգտագործումը շինհրապարակում առաջինն էր Ռուսաստանում[51]։

Սուրբ Իսահակի տաճարի կառուցումը 1838 թվականին։ Վիմագիր 19-րդ դարի կեսերից՝հիմնված Մոնֆերանի նկարի վրա
Տեսարան դեպի Սուրբ Իսահակ տաճար անտառներում. գունավորած վիմագրություն (ըստ Մոնֆերենի նկարների, 1940)

1837 թվականին, երբ ավարտվեց գմբեթի հիմքը, սկսվեց 24 վերին սյուների տեղադրումը։ Սյուները վեր են բարձրանում թեք հատակի երկայնքով՝ արկբուտան համակարգով, որը մի կողմից հենվում էր սյունաշարի հիմքին, մյուս կողմից՝ պատերին ու հենասյուներին[52]։ Վերելքն իրականացվել է հատուկ սայլերի միջոցով։ Սյուները պտտելու համար օգտագործվել են երկու թուջե շրջանակներից պատրաստված սարքեր, ստորինի ակոսի մեջ գնդիկներ են մտցվել։

Տաճարի կառուցման հաջորդ փուլը գմբեթի կառուցումն էր։ Մոնֆերանը ձգտել է հնարավորինս թեթեւացնել գմբեթը։ Դրա համար նա առաջարկեց այն դարձնել ոչ թե աղյուսով, ինչպես նախատեսված էր 1825 թվականի նախագծով, այլ ամբողջովին մետաղական։ Գմբեթի համար հաշվարկներն իրականացրել է ինժեներ Պ.Կ. Լիմնովսկին։ Գմբեթի մետաղական կոնստրուկցիաների ձուլումն իրականացվել է Չարլզ Բերդի գործարանում։ Այս դեպքում օգտագործվել է 490 տոննա երկաթ, 990 տոննա թուջ, 49 տոննա պղինձ և 30 տոննա բրոնզ։ Սուրբ Իսահակի տաճարի գմբեթը դարձավ աշխարհում երրորդ գմբեթը, որը պատրաստված է մետաղական կոնստրուկցիաների և խեցիների միջոցով (1725 թվականին կառուցված Ուրալում Նևյանսկի գործարանի աշտարակից և 1828 թվականին Մայնցի տաճարի գմբեթից հետո)։ Մոդելը Լոնդոնի Սուրբ Պողոսի տաճարի գմբեթն էր, որը նախագծել է Քրիստոֆեր Ռենը։ Բայց Մոնֆերանը, վերցնելով դիզայնը, այն պատրաստեց այլ նյութերից[53]։

Մ.Ն.Վորոբյով, «Սյունի բարձրացում դեպի Սուրբ Իսահակի տաճար», 1838, Էրմիտաժ

Տաճարի գմբեթների ոսկեզօծումը 1838-1841 թվականներին կատարվել է հրե ոսկեզօծման մեթոդով[54]։ Ընթացքում 60 արհեստավորներ թունավորվել են սնդիկի գոլորշիներից և մահացել։ Ժամանակակիցների վկայությամբ՝ տաճարի կառուցման ժամանակ սնդիկի թունավորումից մահացել է 60-120 մարդ (հավանաբար նկատի է ունեցել ոչ միայն գմբեթի, այլև ներքին մասերի ոսկեզօծումը)[55]։ Հետագայում իրականացվել է ոչ շատ մեծ մասերի ոսկեզօծում` կիրառելով էլեկտրապատման անվտանգ եղանակը։ Ընդհանուր առմամբ, տաճարի շինարարությանը մասնակցել է 400 հազար բանվոր։ Դատելով այն ժամանակվա փաստաթղթերից՝ նրանց մոտ մեկ քառորդը մահացել է հիվանդությունից կամ զոհվել դժբախտ պատահարների հետևանքով[32]։ Շինարարության ընդհանուր ծախսերը կազմել են ավելի քան 23 միլիոն արծաթյա ռուբլի[56]։ 1842 թվականին տաճարի շենքը հիմնականում ավարտվեց, և սկսվեցին հարդարման աշխատանքները, որոնք տևեցին 16 տարի[57]։

Տաճարի գմբեթի կառուցվածքը

Հարդարման աշխատանքներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Բրունիի էսքիզը տաճարի համար, «Սուրբ Հոգին հրեշտակների մեջ», 1840-ական թվականների սկիզբ
Կ․ Բրյուլով, Տիրամայրը շրջապատված սրբերով, Հիմնական գմբեթի առաստաղի լամպ, Գմբեթի թմբուկի 12 առաքյալների կերպարները նկարել է Պ.Ա. Բասինը Բրյուլովի ստվարաթղթերի հիման վրա։
Քրիստոսի հարությունը, 1841—1843. Գլխավոր խորանի վիտրաժ

Ինտերիերի ձևավորման աշխատանքները սկսվել են 1841 թվականին՝ հայտնի նկարիչների (Ֆյոդոր Բրունի, Կառլ Բրյուլով, Յոհան Կոնրադ (Կոնդրատ) Դորներ[90], Իվան Բուրուխին, Վասիլի Շեբուև, Ֆրանց Ռիես) և քանդակագործների (Իվան Վիտալի, Պյոտր Կլոդտ, Նիկոլայ Պիմենով) մասնակցությամբ։ Նկարչական աշխատանքների կառավարումը վստահվել է Սանկտ Պետերբուրգի Արվեստի ակադեմիայի ռեկտոր, պրոֆեսոր Վ.Կ.Շեբուևին[58]։

Իսահակի տաճարի ներքին տեսքը, 1857 թվականի նկար

Հիմնական խնդիրներից մեկը նկարչական պաննոների կատարման տեխնիկայի ընտրությունն էր[59]։ Ըստ Կլենզեի նախնական առաջարկի (Նիկոլայ I-ը համաձայն էր նրա հետ), տաճարի նկարները պետք է արվեին էկուստիկ տեխնիկայի կիրառմամբ։ Այնուամենայնիվ, Բրունին կողմ է արտահայտվել կտավի վրա յուղաներկով նկարելուն՝ շրջանակված հատակով պղնձե շրջանակներով։ Բրունիին հանձնարարվեց ավարտելու էկուստիկ նկարչության նմուշը պղնձի վրա, սակայն շուտով որոշվեց տաճարի պատերը ներկել յուղաներկով հատուկ գրունտի վրա, իսկ պատկերները յուղաներկով նկարել բրոնզե տախտակների վրա[60]։ Քանի որ տաճար ջերմաստիճանի փոփոխությունների, բարձր խոնավության և օդափոխության բացակայության պատճառով անբարենպաստ պայմաններ ստեղծեց նկարներն իրենց սկզբնական տեսքով պահպանելու համար, 1851 թվականին ինտերիերը զարդարելիս որոշվեց (կայսր Նիկոլայ I-ը դա էր պնդում) օգտագործել խճանկարներ ներքին հարդարման մեջ։ Գունախճիկը Սուրբ Իսահակի տաճարի համար արտադրվել է Արվեստների ակադեմիայի խճանկարային արհեստանոցում[61]։ 1864 թվականի դեկտեմբերի 7-ին Վասիլևսկի կղզու 3-րդ գծում հայտնվեց մի հաստատություն, որը հետագայում կոչվեց «Կայսերական խճանկարի ինստիտուտ», որը ղեկավարում էր Յու. Բոնաֆեդեն։ Այն ժամանակ Սուրբ Իսահակ տաճարի խճանկարային սրբապատկերները ստեղծվել են նրա աշխատողների կողմից՝ Մ. Ա. Խմելևսկին, ակադեմիկոս Ն. Մ. Ալեքսեևը, Ի. Դ. Բուրուխինը, Մ. Պ. Շչետինինը, Գ. Մ. Վ.Ա.Կոլոսով, Է.Գ.Սոլնցև և Ի.Ս.Շապովալով[62]։

Տաճարի արտաքին դռները (Մոնֆերանի նախագիծը, հաստատվել է 1840 թվականին) 1845 թվականի պայմանագրով վստահվել է Ի. Վիտալիին (քանդակագործներ Ռ. Զալեման և Ա.Ն. Բելյաև)։ Կայսր Նիկոլայ I-ի պահանջով գալվանոպլաստիկ մեթոդով արտադրված գործընթացի կառավարումը (Լեյխտենբերգի դուքսի գործարանում) վստահվել է մեթոդի գյուտարարին՝ ակադեմիկոս Բ. Յակոբին[63]։

Սուրբ Իսահակի տաճարի գծագիրը

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Սուրբ Իսահակի տաճարի պլանը 1 — Արևմտյան սյունասրահը
2 — Հյուսիսային սյունասրահը
3 — Արևելյան սյունասրահը
4 — Հարավային սյունասրահը
5 — Եկեղեցաբեմ
6 — Սբ. Եկատերինայի եկեղեցական ընթերասեղանը
7 — Սբ. Ալեքսանդր Նևսկու եկեղեցական ընթերասեղանը
8 — Գլխավոր պատկերապատը
9 — Թագավորական դարպասներ
10 — Ներգմբեթային քանդակազարդ սյուները

Շինարարության արժեք

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մայր տաճարի շինարարության ընդհանուր արժեքը 1818-ից մինչև 1864 թվականի աշխատանքների ավարտը կազմել է 23,26 միլիոն արծաթյա ռուբլի։ Դրանցից հիմքի կառուցման արժեքը թղթադրամներով կազմել է 2,539 հազար ռուբլի, սյունասրահների 48 գրանիտե սյուների արժեքը, հաշվի առնելով դրանց տեղադրումը, թղթադրամներով կազմել է 2,612 հազար ռուբլի, թղթադրամներով՝ 2,505 հազար ռուբլի պատերի տեղադրումը, երեսպատումը մարմարով կազմել է ևս 7,485 հազար ռուբլի թղթադրամներով, սյունասրահների չորս ֆրոնտոնների կառուցման արժեքը թղթադրամներով 2,278 հազար ռուբլի է, տանիքը՝ 2,445 հազար ռուբլի թղթադրամներով[64]։

Շինարարության տարեկան ծախս[56]։
տարի 1818 1819 1820 1821 1822 1823 1824 1825 1826 1827 1828
հազ․ ասիգնացիոն ռուբլի 513,8 1104 1101 1016 704,6 256,0 402,0 648,7 1091 1066 946,7
տարի 1829 1830 1831 1832 1833 1834 1835 1836 1837 1838 1839
հազ․ ասիգնացիոն ռուբլի 931,0 827,6 1109 1132 1024 721,7 1222 1411 1724 2917 3174
տարի 1840 1841 1842 1843 1844 1845 1846 1847 1848 1849 1850 1851
հազ․ արծաթե ռուբլի 572,6 585,5 665,0 862,9 800,0 798,7 800,5 1361 1214 817,5 836,4 978,9
տարի 1852 1853 1854 1855 1856 1857 1858 1859 1860 1861 1862 1863 1864
հազ․ արծաթե ռուբլի 1074 1036 491,8 445,3 473,2 876,8 540,9 159,0 115,7 117,1 162,8 193,9 122,4

Օծում

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Իսահակի տաճարի օծումը, վիմագիր, 1858

Մայր տաճարի հանդիսավոր օծումը տեղի է ունեցել 1858 թվականին՝ մայիսի 30-ին՝ սուրբ Իսահակ Դալմատացու հիշատակի օրը, կայսեր Ալեքսանդր II-ի և կայսերական ընտանիքի անդամների ներկայությամբ։ Կայսրը ողջունեց զորահանդեսը նախքան օծման արարողության մեկնարկը, որը ղեկավարում էր Նովգորոդի և Սանկտ Պետերբուրգի միտրոպոլիտ Գրիգորը (Պոստնիկով)։ Պետրովսկայա և Սուրբ Իսահակի հրապարակներում ժողովրդի համար տրիբունաներ են կառուցվել, հարևան փողոցներն ու մոտակա տների տանիքները մարդաշատ էին[65]։

Տաճարի կառուցման և օծման կապակցությամբ Ալեքսանդր II-ը սահմանել է պետական ​​մրցանակ՝ «Ի հիշատակ Սուրբ Իսահակի տաճարի օծման» մեդալի։ Այն շնորհվել է այն անձանց, ովքեր մասնակցել են տաճարի կառուցմանը, զարդարմանը և օծմանը[66]։

21-րդ դարում

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Սուրբ Իսահակի տաճարի գմբեթը, 2010

Մայր տաճարը գտնվում է «Սուրբ Իսահակի տաճար» պետական ​​թանգարան-հուշարձանի ենթակայության տակ։

2002 թվականից մինչև 2008 թվականի հունվարը թանգարանի տնօրենն էր Նիկոլայ Նագորսկին[67], 2008 թվականի հունիսի 3-ից՝ Նիկոլայ Բուրովը (Սանկտ Պետերբուրգի մշակույթի կոմիտեի նախկին ղեկավար)։

2012 թվականին սկսվել է 1930 թվականին ավերված զանգերի վերակառուցումը։ Առաջին զանգը հնչել է 2012 թվականին՝ մոտ 10 տոննա քաշով։ 2013 թվականին Վորոնեժում արտադրվել և Սանկտ Պետերբուրգ է բերվել 14 զանգ՝ նախատեսված հարավարևելյան զանգակատան համար։ 2015 թվականին Ցարսկոյե Սելոյի եպիսկոպոս Մարկելը օծել է թարմացված մասշտաբի վերջին 16-րդ զանգը՝ մոտ 17 տոննա քաշով. զանգը տեղադրվել է տաճարի հյուսիս-արևմտյան զանգակատան վրա։ Խաչերթի ժամանակ օգտագործվում են տաճարի երեք զանգակատների վրա տեղադրված բոլոր 16 զանգերը[68].։

2017 թվականի հունիսի 15-ին Յուրի Վիտալիևիչ Մուդրովը նշանակվել է թանգարանի տնօրեն[69]։

2018 թվականին քվեարկության արդյունքներով Սուրբ Իսահակի տաճարը ընտրվել է որպես Սանկտ Պետերբուրգի ուղղափառ խորհրդանիշ[70]։

Տաճարի քանդակներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Մայր տաճարի անկյուններում տեղադրված են ճրագը պահող հրեշտակների քանդակներ։ Լամպերը գազով էին աշխատում, տոնական օրերին վառվում էին։

Ավելի քան 350 քանդակներ զարդարում են տաճարի արտաքին մասը, քանդակագործական համալիրի գլխավոր թեման Հիսուս Քրիստոսի փառաբանումն է, տեսարաններ նրա երկրային կյանքից և Տիրոջ չարչարանքները։ Մոնումենտալ դեկորի ստեղծողներին (քանդակագործներ Վիտալի, Կլոդտ, Լեմեր, Լոգանովսկի) հաջողվել է ներդաշնակ միասնության հասնել շենքի մասշտաբների և ճարտարապետական ​​ձևերի հետ[71]։

Ինտերիեր

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մայր տաճարի շենքը խաչագմբեթ տիպի է։ Մայր տաճարն ունի երեք խորան, գլխավորը նվիրված է Իսահակ Դալմատացուն, ձախը՝ Մեծ նահատակ Եկատերինային, աջը՝ երանելի Ալեքսանդր Նևսկուն։ Նրա ներքին տարածությունը, որը բաժանված է երեք նավերի, ամբողջականության տպավորություն չի թողնում. այն ստեղծված է ոչ թե ճարտարապետական, այլ դեկորատիվ ձևավորմամբ։ Ներքին հարդարման նախագծում Մոնֆերանը հիմնական տեղը հատկացրեց ոչ թե պատի նկարչությանը, ինչպես ընդունված էր ուղղափառ եկեղեցիներում, այլ մեծ մակերեսները տարբեր գույների մարմարով զարդարելուն։ Այսպիսով, դիտողի ուշադրությունը պետք է կենտրոնացած լիներ գմբեթի առաստաղի նկարների և թաղերի առագաստների վրա։ Ինտերիերի դիզայնը համակցում էր բյուզանդական, վերածննդի, բարոկկոյի և ժամանակակից արևմտաեվրոպական ավանդույթները։

Պատերը երեսպատված են սպիտակ իտալական մարմարով, պատերի հատակը՝ սև թերթաքարով, սյուներy՝ բաց վարդագույն և բալի տիվդիական մարմարով։ Ներքին հարդարման մեջ օգտագործվել են նաև հարուստ գույների մարմարներ (կանաչ, կարմիր, դեղին, վառ կարմիր) և բրեկչիա։ Հատակը երեսպատված է բաց և մուգ մոխրագույն մարմարի սալիկներով, ինչպես նաև վարդագույն և բալի կարմիր տիվդի մարմարով։ Փորագրված պատկերապատը պատրաստված է սպիտակ մարմարից՝ զարդարված մալաքիտով և լազուրիտով։ Ստորին հատվածը երեսպատված է շոկշա բոսորագույն քվարցիտով, դեպի խորան տանող աստիճանները պատրաստված են նույն նյութից[72]։

  • Ներքին հարդարանքի տեսարան
    Ներքին հարդարանքի տեսարան

Պատկերասրահ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • Սուրբ Իսահակ առաջին տաճարը, որը գծագրվել է Մոնֆերանի կողմից
    Սուրբ Իսահակ առաջին տաճարը, որը գծագրվել է Մոնֆերանի կողմից
  • Սբ. Իսակիոսը Թեոդոսիոս կայսեր և նրա կնոջ Ֆլասիլլայի հետ
    Սբ. Իսակիոսը Թեոդոսիոս կայսեր և նրա կնոջ Ֆլասիլլայի հետ
  • Տաճարի բրոնզե դռները
    Տաճարի բրոնզե դռները
  • Տաճարի ներքին տեսքը Տես համայնպատկերը այստեղ Արխիվացված 2016-12-24 Wayback Machine
    Տաճարի ներքին տեսքը Տես համայնպատկերը այստեղ Արխիվացված 2016-12-24 Wayback Machine
  • Գլխավոր պատկերապատի ընդհանուր տեսքը
    Գլխավոր պատկերապատի ընդհանուր տեսքը
  • Սուրբ Իսահակի հրապարակի ընդհանուր տեսքը
    Սուրբ Իսահակի հրապարակի ընդհանուր տեսքը
  • Սուրբ Իսահակի տաճարի պատկերը
    Սուրբ Իսահակի տաճարի պատկերը

Գրականություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ծանոթագրություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  1. ↑ Н. Нагорский Исаакиевский собор. — СПб.: П-2, 2004. — С. 1. — ISBN 5-93893-160-6
  2. ↑ Ротач, Чеканова, 1990
  3. ↑ 3,0 3,1 Серафимов, Фомин, 1865, էջ 2
  4. ↑ 4,0 4,1 Морозова, 2004, էջ 93
  5. ↑ Бутиков, Хвостова, 1974, էջ 8
  6. ↑ Серафимов, Фомин, 1865, էջ 2, 4
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Серафимов, Фомин, 1865, էջ 3
  8. ↑ Կաղապար:АрхИ
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Ротач, Чеканова, 1990, էջ 21
  10. ↑ Бутиков, Хвостова, 1974, էջ 10
  11. ↑ Морозова, 2004, էջ 105
  12. ↑ Морозова, 2004, էջ 102
  13. ↑ Толмачёва, 2004, էջ 22
  14. ↑ Бутиков, Хвостова, 1974, էջ 11
  15. ↑ Морозова, 2004, էջ 103—104
  16. ↑ 16,0 16,1 Морозова, 2004, էջ 106
  17. ↑ Бутиков, Хвостова, 1974, էջ 11—12
  18. ↑ Серафимов, Фомин, 1865, էջ 4
  19. ↑ 19,0 19,1 Бутиков, Хвостова, 1974, էջ 12
  20. ↑ Серафимов, Фомин, 1865, էջ 5, 6
  21. ↑ РГИА, ф. 1310, оп. 1, п. 50, л. 18,19, 1768
  22. ↑ Бутиков, Хвостова, 1974, էջ 12—13
  23. ↑ Серафимов, Фомин, 1865, էջ 6—7
  24. ↑ 24,0 24,1 Ротач, Чеканова, 1990, էջ 24
  25. ↑ Бутиков, Хвостова, 1974, էջ 13—14
  26. ↑ Бутиков, Хвостова, 1974, էջ 14—15
  27. ↑ 27,0 27,1 Ротач, Чеканова, 1990, էջ 25
  28. ↑ 28,0 28,1 Толмачёва, 2003, էջ 40
  29. ↑ Бутиков, Хвостова, 1974, էջ 15—16
  30. ↑ Нагорский, 2004, էջ 2—3
  31. ↑ Никитин, 1939, էջ 29
  32. ↑ 32,0 32,1 Нагорский, 2004, էջ 4
  33. ↑ Никитин, 1939, էջ 32—33
  34. ↑ Серафимов, Фомин, 1865, էջ 17
  35. ↑ Никитин, 1939, էջ 33
  36. ↑ 36,0 36,1 Ротач, Чеканова, 1990, էջ 30
  37. ↑ Никитин, 1939, էջ 39—40
  38. ↑ Ротач, Чеканова, 1990, էջ 28
  39. ↑ Никитин, 1939, էջ 30
  40. ↑ Никитин, 1939, էջ 50
  41. ↑ Ротач, Чеканова, 1990, էջ 37
  42. ↑ Подробно конкурсные проекты были разобраны Никитиным в его монографии «Огюст Монферран» (1939)
  43. ↑ Ротач, Чеканова, 1990, էջ 40—42
  44. ↑ Никитин, 1939, էջ 103
  45. ↑ Бутиков, Хвостова, 1974, էջ 24
  46. ↑ Ротач, Чеканова, 1990, էջ 42
  47. ↑ Ротач, Чеканова, 1990, էջ 31—32
  48. ↑ Никитин, 1939, էջ 184
  49. ↑ Серафимов, Фомин, 1865, էջ 24
  50. ↑ Никитин, 1939, էջ 330
  51. ↑ Ротач, Чеканова, 1990, էջ 60
  52. ↑ Ротач, Чеканова, 1990, էջ 49, 51
  53. ↑ Бартенев И. А. Конструкции русской архитектуры XVIII—XIX веков: Учебное пособие. — Л., 1982. — С. 28.
  54. ↑ «Статья об Исаакиевском соборе». Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ մարտի 7-ին.
  55. ↑ Лукьянов П. М. История химических промыслов и химической промышленности России. — М., 1965. — Т. VI. — С. 179.
  56. ↑ 56,0 56,1 Серафимов, Фомин, 1865, էջ 91
  57. ↑ Никитин, 1939, էջ 132
  58. ↑ Немцы в Санкт-Петербурге--биографический аспект Nemt︠s︡y v Sankt-Peterburge: XVIII-XX veka: biograficheskiĭ aspekt. — Sankt-Peterburg, 2002-<2015>. — volumes<1-9> с. — ISBN 5-88431-086-2, 978-5-88431-086-5, 5-88431-074-9, 978-5-88431-074-2, 5-88431-127-3, 978-5-88431-127-5, 978-5-88431-131-2, 5-88431-131-1, 978-5-98709-196-8, 5-98709-196-9, 978-5-88431-176-3, 5-88431-176-1, 978-5-88431-208-1, 5-88431-208-3, 978-5-88431-248-7, 5-88431-248-2, 978-5-88431-284-5, 5-88431-284-9
  59. ↑ Нагорский, 2004, էջ 24
  60. ↑ Верещагина, 1985, էջ 240
  61. ↑ Нагорский, 2004, էջ 27
  62. ↑ Церковная мозаика и её участь в России / А. А. Карелин. — Санкт-Петербург: типо-лит. товарищества «Свет», 1906.
  63. ↑ Православная энциклопедия, 2011, էջ 15
  64. ↑ Серафимов, Фомин, 1865, էջ 22—37
  65. ↑ «Санкт-Петербургские ведомости․Санктпетербургскія Вѣдомости». 1 июня 1858, № 117, стр. 691—693 (рубрика «Фельетон»)
  66. ↑ «Медаль в память освящения Исаакивского собора». Сайт «Награды императорской России 1702—1917 гг.». Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ հունվարի 24-ին. Վերցված է 2012 թ․ նոյեմբերի 29-ին.
  67. ↑ Бывший глава комитета по культуре стал директором музея «Исаакиевский собор» // Деловой Петербург. — 3.6.2008. — ISSN 1606-1829.(չաշխատող հղում)
  68. ↑ «ИСААКИЕВСКИЙ СОБОР (Колокола)». Արխիվացված օրիգինալից 2020 թ․ փետրվարի 24-ին. Վերցված է 2020 թ․ նոյեմբերի 1-ին.
  69. ↑ Новым директором ГМП «Исаакиевский собор» назначен Юрий Мудров Արխիվացված 2017-06-18 Wayback Machine. Интерфакс-недвижимость, 15.6.2017
  70. ↑ «Исаакиевский собор выбран православным символом Петербурга». Интерфакс-Религия. 2018 թ․ նոյեմբերի 19. Արխիվացված օրիգինալից 2018 թ․ նոյեմբերի 20-ին. Վերցված է 2018 թ․ նոյեմբերի 19-ին.
  71. ↑ Православная энциклопедия, 2011, էջ 14
  72. ↑ Ротач, Чеканова, 1990, էջ 61—63

Արտաքին հղումներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Սուրբ Իսահակի տաճար» հոդվածին։
 ⛭ 
  Բառարաններ և հանրագիտարաններ
Չափորոշչային վերահսկողություն
GND: 4297029-5 · ISNI: 0000000121940972 · SUDOC: 112317359 · VIAF: 244217105 · WorldCat VIAF: 244217105
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից  (հ․ 4, էջ 389)։
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Սուրբ_Իսահակի_տաճար&oldid=10274153» էջից