Մասնակից:Մարիամ Բաղդասարյան/Ավազարկղ 61

Իտալական մատիտ, կամ սև կավիճ - նկարչական գործիք, ազատ մատիտների տեսակներից մեկը (ռուս.՝ вольный карандаш), սև կավե հերձաքար կամ սոսնձի խառնուրդով մամլած մուր։ Կիրառվում է պատկերների, ինչպես նաև մարդու մերկ մարմնի նկարների իրագործման համար։ Թողարկվում են իտալական մատիտների երեք տեսակներ՝ պինդ, միջին և փափուկ։

Նկարագրություն

Մատիտը տալիս է խոր փայլատ թավշյա սև գույն, որը հեշտությամբ ստվերագծվում է թղթի վրա։ Ստվերագիծն ունի համեմատաբար թույլ սևություն։

Պատմություն

Իտալական մատիտն օգտագործվել է արդեն իսկ Տրեչենտոյի դարաշրջանում, XV դարի վերջին իտալացի նկարիչները վերջնականորեն հարմարվեցին մատիտին, իսկ Չենինո Չենինին հիշատակում է այն իր տրակտատում։ Մատիտով ավելի շատ հետաքրքրվում էին հյուսիսային Իտալիայում, Լոմբարդիայում, Լեոնարդո դա Վինչիի դպրոցում, Վենետիկում, Հռոմում և Ֆլորենցիայում։ Այսպիսի մատիտներն արտադրվում էին սև փայլատային հերձաքարից, որը հայթայթվում է Պիեմոնտում, հետագայում առավելապես

Изготовлялись такие карандаши из чёрного глинистого сланца, добывавшегося в Пьемонте; позже преимущественно из порошка жжёной кости, который скреплялся растительным клеем.

Способствовал существенной перемене рисунка, как жанра: переходу от малого формата к большому и от мелкой, чёткой манеры рисования к широкой и более расплывчатой; также стала подчеркиваться не линия, а светотень.

Крупнейшими мастерами итальянского карандаша были Гольбейн Младший и художники французского карандашного портрета (Ф. Клуэ; Прюдон). Его великолепно использовал Тинторетто, а в эпоху барокко — Рубенс.[3]