Մասնակից:Գևորգյան Գոհար/Ավազարկղ
Լեոնիդ Կոնստանտինովիչ (1839-1896) - ազնվական, ազգությամբ հույն, Ռուսաստանի կայսերական նավատորմի հետևակի ծովակալ: Ծառայել է Խաղաղ օվկիանոսում, Բալթիկ և Սև ծովերում:
Ընտանիք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Նա ամուսնացած էր Անաստասիա Իվանովնա Իլովոյսկայայի հետ (Դոնի բանակի հարյուրապետի այրի)։ Ուներ երեք որդի՝ Նիկոլայ, Պավել և Մակեյ։
Ծառայություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
1855 թվականին Ղրիմի պատերազմի ժամանակ մասնակցել է Սևաստոպոլի պաշտպանությանը՝ ծառայելով քաղաքի կայազորում։
1855 թվականի օգոստոսի 1-ից՝ նավատորմի անդամ։ 1856 թվականի սեպտեմբերի 8-ին նա ավարտել է Ռազմածովային կադետների կորպուսը` նավաստի կոչումով։ 1856 -1859 թվականներին նա նավարկել է Սև ծովում: 1857թ.-ի հունիսի 6-ին ստացել է նավատորմի նավատորմի սպայի կոչում: 1857 թվականի օգոստոսի 5-ից դեկտեմբերի 6-ը ծառայել է Դնեստրյան տրանսպորտում՝ 2-րդ աստիճանի կապիտանի կոչումով, Պոդուշկինի հրամանատարությամբ: 1858 թվականի մարտի 5-ից մինչև դեկտեմբերի 24-ը և 1859 թվականի մարտի 28-ից մինչև 1859 թվականի ապրիլի 3-ը ծառայել է «Բոա» կորվետում՝ հրամանատար-լեյտենանտ Գավրիլովի հրամանատարությամբ[1]։
1859 թվականի օգոստոսի 28-ին նշանակվել է Սիբիրյան նավատորմի ավագ սպա։ Այնուհետև լեյտենանտ Գ. Էգերշելդի հրամանատարությամբ «Գրիդեն» կորվետով տեղափոխվել է Ռուսաստան: 1860 թվականի հուլիսի 20-ից հոկտեմբերի 21-ը նա ծառայել է «Ամերիկա» շոգենավ-կորվետայում՝ հրամանատարի պաշտոնում:
1862 թվականի հուլիսի 3-ից մինչև 1863 թվականի հունիսի 15-ը ծառայել է ճապոնական նավատորմում փոխհրամանատար Ն. Յա Շկոտի հրամանատարությամբ։ 1863 թվականի հունիսի 15-ից մինչև հուլիսի 3-ը նա ծառայել է մեկ այլ ռազմական տրանսպորտում՝ «Մանժուր»՝ փոխհրամանատար Ա.Կ.Շեֆների հրամանատարությամբ։ 1863 թվականի հունվարի 1-ին նրան շնորհվել է լեյտենանտի կոչում։ Օգոստոսի 13-ին նա նշանակվել է «Walrus» պտուտակավոր հրացանով լեյտենանտ Լինդենի հրամանատարությամբ, ծառայել է մինչև 1864 թվականի սեպտեմբերի 28-ը, սակայն 1863 թվականի հոկտեմբերի 15-ից մինչև 1864 թվականի մայիսի 9-ը նա դուրս է մնացել նավի անձնակազմից։ 1865 թվականի ապրիլի 11-ին նշանակվել է Լենայի տրանսպորտի հրամանատար, որի վրա մնացել է մինչև 1866 թվականի մայիսի 16-ը, երբ արձակուրդ է գնացել `հիվանդության պատճառով բուժվելու[2]։
1867 թվականից մինչև 1868 թվականի մայիսի 15-ը ծառայել է «Սոբոլ» նավի կազմում լեյտենանտ հրամանատար Մ.Ա.Ուսովի հրամանատարությամբ։
Խաղաղ օվկիանոսում ծառայելուց հետո Լեոնիդ Կոնստանտինովիչը ժամանեց Բալթիկ, որտեղ շարունակեց ծառայել մինչև 1879 թվականը։ 1871 թվականի մայիսի 25-ից նա ծառայել է որպես ավագ սպա «Brave» շոգենավում՝ 2-րդ աստիճանի կապիտանի կոչումով: 1872 թվականի ապրիլի 16-ին (ապրիլի 21) ստացել է փոխհրամանատարի կոչում։ 1876 թվականի մայիսի 8-ից՝ Սևաստոպոլի նավատորմի ավագ սպա[3]։ 1877 թվականի հուլիսի 2-ից՝ «Ռուֆ»հրացանակիր նավի հրամանատար, իսկ 1879 թվականի մայիսի 14-ից՝ կառուցվող «Վեստնիկ» նավի հրամանատար[4]։
1886 թվականի փետրվարի 10-ին, թիվ 268 բարձրագույն հրամանով նշանակվել է Սև ծովի համար կառուցվող «Եկատերինա II» էսկադրիլային ռազմանավի հրամանատար։ 1887 թվականի հունիսի 27-ից հունիսի 29-ը նա նավարկում է Սև ծովում։ 1888 թվականի մայիսի 16-ից մինչև մայիսի 24-ը նավարկել է Էլբորուս շոգենավով; 1888 թվականի հունիսի 15-ից հուլիսի 1-ը նավարկել Չեսմա ռազմանավի ծովային փորձությունների ժամանակ։ 1888 թվականի օգոստոսի 28-ին նա վերադարձավ Ռուսաստան։
1891 թվականի հունվարի 1-ին կայսերական թիվ 550 հրամանով նա ստացել է թիկունքային ծովակալի կոչում «առանձնահատկության համար»։ 1891 թվականի ապրիլի 18-ից մինչև ապրիլի 21-ը Լ.Կ. Կոլոգերասը իր հյուսած գրիչը պահել է Չեռնոմորեց հրացանակիր նավի վրա: 1891 թվականի սեպտեմբերի 27-ից մինչև 1895 թ. 1892-1894 թվականներին եղել է իգական գիմնազիայի հոգաբարձուների խորհրդի անդամ։
1894 թվականի սեպտեմբերի 28-ից նոյեմբերի 4-ը նա հանդես է եկել որպես փորձագետ Օդեսայի շրջանային դատարանի նիստերում Վլադիմիր շոգենավի և«Կոլումբիա» շոգենավի բախման գործով։
1895-ի հոկտեմբերի 23-ից Միջերկրական ծովում նավերի առանձին ջոկատի հրամանատար, որոնք պետք է ուղարկվեին Ռուսաստանի Հեռավոր Արևելք (զրահապատ հածանավ Ծովակալ Նախիմով, ռազմանավ Նավարին, հածանավ Ռուրիկ, հածանավ Դմիտրի Դոնսկոյ, հրացանակիր նավը սպառնում է):
Ալժիր ժամանելուն պես նա գլխավոր նավատորմի շտաբից հրահանգ ստացավ տեղափոխվել Զմյուռնիա, որտեղ նա կգլխավորի Միջերկրական ծովի նավերի ջոկատը (Ռինդա հածանավ, Ռոզբոյնիկ հածանավ, Չեռնոմորեց հրացանակիր նավը)։
Լեոնիդ Կոնստանտինովիչը մահացել է 1896 թվականի փետրվարի 9-ին Աթենքի մերձակայքում գտնվող հյուրանոցում տուբերկուլյոզից։ Նրան թաղել են Խերսոնեսում՝ Սուրբ Վլադիմիրի տաճարի մոտ գտնվող գերեզմանատանը[5];
Մրցանակներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- 1856 թվականի օգոստոսի 26 - բրոնզե մեդալ` 1853-1856 թվականների պատերազմի հիշատակին։
- 1862 թվականի ապրիլի 17 - Սուրբ Ստանիսլավի III աստիճանի շքանշան
- 1872 թվականի մայիսի 1 - Սուրբ Ստանիսլավի II աստիճանի շքանշան
- 1872 թվականի մայիսի 20 - կենսաթոշակ տարեկան 300 ռուբլի «Արևելյան Սիբիրի Պրիմորսկի շրջանում 10 տարվա ծառայության համար»
- 1 հունվարի, 1877 - Սուրբ Աննայի II աստիճանի շքանշան
- 1883 թվականի հոկտեմբերի 24 - Հավայանական թագի Մեծ Խաչի Հավայան շքանշան
- 1885 թվականի մայիսի 13 - Կալակաուա I հրամանատարական խաչի Հավայան շքանշան
- 1885 թվականի հուլիսի 15 - երախտագիտություն նավատորմի բարձրագույն շքանշանով
- 1885 թվականի օգոստոսի 21 - 450 ռուբլի պարգև «2-րդ աստիճանի նավերի երկարաժամկետ հրամանատարության համար»
- 1885 թվականի սեպտեմբերի 22 - Սուրբ Վլադիմիրի IV աստիճանի շքանշան՝ 20 ծովային արշավանք ավարտելու համար։
- 1888 թվականի հոկտեմբերի 15 - Սուրբ Վլադիմիրի III աստիճանի շքանշան
- 1894թվականի հունվարի 1 - Սուրբ Ստանիսլավի 1-ին աստիճանի շքանշան
Հիշողություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Մոներոն կղզու հյուսիսային ծոցն 1870-71թթ. անվանվել է Վաստոկ ի պատիվ «Վոստոկ» շան հրամանատար, կապիտան-լեյտենանտ Լեոնիդ Կոնստանտինովիչ Կոլոգերասի:
Ծանոթագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ Шаброва, 2017, с. 195-198.
{{cite book}}: Missing or empty|title=(օգնություն)CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: authors list (link) CS1 սպաս․ թվային անուններ: authors list (link) - ↑ Шаброва, 2017, с. 195-198.
{{cite book}}: Missing or empty|title=(օգնություն)CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: authors list (link) CS1 սպաս․ թվային անուններ: authors list (link) - ↑ Приказ Е. И. В. генерал-адмирала №48 8 мая 1876 г.
{{cite book}}: Missing or empty|title=(օգնություն)CS1 սպաս․ թվային անուններ: authors list (link) - ↑ К. М. Браславец. История в названиях на карте Сахалинской области. — Южно-Сахалинск: Дальневосточное книжное издательство, 1983. — С. 49. — 144 с. — 10 000 экз.
{{cite book}}: Missing or empty|title=(օգնություն)CS1 սպաս․ թվային անուններ: authors list (link) - ↑ К. М. Браславец. История в названиях на карте Сахалинской области. — Южно-Сахалинск: Дальневосточное книжное издательство, 1983. — С. 49. — 144 с. — 10 000 экз.
{{cite book}}: Missing or empty|title=(օգնություն)CS1 սպաս․ թվային անուններ: authors list (link)
Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Удинцев Г. Б., Родевич-Старицкая И. В. Дальневосточная одиссея капитан-лейтенанта Старицкого (рус.) // Московский Журнал : Журнал. — М., 2008. — Октябрь (вып. 214, № 10).
- Старицкий К. С. Гидрографическая командировка в Восточный океан в 1865-1871 годах (рус.) // Морской сборник : Журнал. — СПб., 1873. — № 1. — С. 1—66.
- Алексеев А. В. Командиры кораблей русского флота. 1861-1917 гг. — 2001.
- РГА ВМФ. оп.5. д.1156. лл.10-18.
- Мельников Р. М. «Рюрик» был первым // глава 6
- Чепелев В. Р. Шхуна «Восток» (рус.) // Гангут : Журнал. — СПб.: «Гангут», 2007. — Вып. 44. — С. 80—87. — ISBN 5-85875-051-6.
- Крупенский А. Н. Полный список лиц избранных бессарабским дворянством на областные, губернские и уездные должности со времени присоединения Бессарабии к Российской империи по 1912 год. — СПб.: типография Р. Голике и А. Вильборг, 1912.
- Морской альманах. — СПб.: типография т-ва «Общественная польза», 1865. — С. 16-20.
- Шаброва Н. И. Моряки — исследователи побережья Сахалина в 1868 году (Послужные списки) (рус.) // Вестник сахалинского музея : Сборник. — Южно-Сахалинск: Сахалинский областной краеведческий музей, 2017. — Вып. 23. — С. 195—198.