Հակատանկային պաշտպանություն
Հակատանկային պաշտպանություն, հակառակորդի տանկերի, մարտական և զրահամեքենաների հարձակումը կասեցնելու և դրանք ոչնչացնելու միջոցառումների համակարգ։ Կիրառվում է մարտական բոլոր տիպի գործողություններում։ Հակատանկային պաշտպանությունը ծագել է առաջին համաշխարհային պատերազմի (1914-1918) տարիներին և լայն թափով սկսեց զարգանալ առանձնապես երկրորդ համաշխարհային պատերազմում (1939-1945), ուր այն ներառում էր վաշտային հակատանկային հենակետեր, տանկային դարաններ, հրետանային հակատանկային ռեզերվներ, հակատանկային ուղեփակոցներ։ Հարձակման ժամանակ հակատանկային պաշտպանությունը կազմակերպվում էր հակառակորդի տանկերի հակահարձակումը կասեցնելու համար։
Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի վերջում սկսեցին կիրառվել հակատանկային չկառավարվող ռեակտիվ զենք. գերմանական բանակում՝ ֆաուստ-փամփուշտ, ԱՄՆ-ի բանակում՝ «բազուկա» և այլն։ Արդի հակատանկային պաշտպանությունը իրագործում են ցամաքային բոլոր զորատեսակները՝ կիրառելով հրթիռային տեխնիկա, ավիացիա, հրետանի, տանկեր, հակատանկային կառավարվող ոեակաիվ արկեր, հրանետներ, զանազան ուղեփակոցներ և այլն։
|
Սա զինված ուժերի մասին անավարտ հոդված է։ Դուք կարող եք օգնել Վիքիպեդիային՝ ուղղելով և լրացնելով այն։ |
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 6, էջ 64)։ 
|
 | Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Հակատանկային պաշտպանություն» հոդվածին։ |
