Պեկա Հավիստո
| Պեկա Հավիստո ֆիններեն՝ Pekka Haavisto | |
| |
| Կուսակցություն՝ | Կանաչ միություն |
|---|---|
| Կրթություն՝ | Հելսինկիի համալսարան |
| Մասնագիտություն՝ | քաղաքական գործիչ |
| Ծննդյան օր | մարտի 23, 1958[1] (66 տարեկան) |
| Ծննդավայր | Հելսինկի, Ֆինլանդիա[1] |
| Քաղաքացիություն |  Ֆինլանդիա
|
| Ի ծնե անուն | ֆիններեն՝ Pekka Olavi Haavisto |
| Ամուսին | Անտոնիո Ֆլորես[2] |
| Կայք՝ | pekkahaavisto.com |
| Պարգևներ | |
Պեկա Օլավի Հավիստո (ֆիններեն՝ Pekka Olavi Haavisto, մարտի 23, 1958[1], Հելսինկի, Ֆինլանդիա[1]), ֆինլանդացի պետական քաղաքական գործիչ։ 2019 թվականի հունիսի 6-ից արտաքին գործերի նախարար։
«Կանաչ միություն» կուսակցության նախագահ (1993-1995, 2018 թվականի նոյեմբերի 3-ից մինչև 2019 թվականի հունիսի 15-ը), «Կանաչների եվրոպական կուսակցության» նախագահ (2000-2006)։ Ֆինլանդիայի շրջակա միջավայրի և զարգացման նախարար (1995-1999), Ֆինլանդիայի զարգացման նախարար (2013-2014)[8][9]։ 2012 (դուրս է եկել երկրորդ փուլ՝ հավաքելով ավելի քան 1 մլն ձայն) և 2018 թվականներին Ֆինլանդիայի նախագահի թեկնածու[10]։
Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ծնվել է 1958 թվականի մարտի 23-ին Հելսինկիում։
Նա հրավիրված հետազոտող է եղել միջազգային գործերի ինստիտուտում, որը մասնագիտանում է Ռուսաստանում և անվտանգության նոր սպառնալիքների հետ կապված հարցերում։ Աշխատել է Բրիստոլի համալսարանում հրավիրված դասախոս` միջազգային բնապահպանական խնդիրների թեմայով։
Պարբերաբար դասախոսություններ է կարդում Հելսինկիի համալսարանում և Օբերամերգաուի ՆԱՏՕ-ի դպրոցում։
Քաղաքական կարիերա[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
1987-1995 և 2007 թվականներին աշխատել է «Կանաչ միություն» կուսակցության ղեկավարությունում (1993-1995 թվականներին՝ կուսակցության նախագահ)։
1995-1999 թվականներին աշխատել է որպես շրջակա միջավայրի և զարգացման նախարար Լիպոնենի առաջին աշխատասենյակում։
2000-2006 թվականներին եղել է Եվրոպական կանաչների կուսակցության նախագահ և ղեկավարել է ՄԱԿ-ի շրջակա միջավայրի ծրագրերը, եղել է UNEP-ի փորձագետ։
2013 թվականի հոկտեմբերի 17-ին նշանակվել է Ֆինլանդիայի զարգացման հարցերով նախարար (զարգացման նպատակով համագործակցության հարցերով նախարար) Կատայնենի կառավարությունում[8][9]։ Նա այդ պաշտոնում փոխարինել է Կանաչների մեկ այլ ներկայացուցչի՝ Հեյդի Հաուտալին, որը 2013 թվականի հոկտեմբերի 11-ին հայտարարել էր իր հրաժարականի մասին՝ 2012 թվականին ստանձնելով պատասխանատվություն Arctia Shipping պետական ընկերության ղեկավարության վրա նախարարության անօրինական ճնշման համար[11][12]։ Ստուբայի կառավարությունում, որը ձևավորվել է 2014 թվականի հունիսին, պահպանել է այդ պորտֆելը, սակայն արդեն նույն տարվա սեպտեմբերին Կանաչ միությունը՝ կապված ԱԷԿ-ի կառուցման համար Fennovoima լիցենզիայի թարմացման Ստուբայի կաբինետի հավանության հետ, դուրս է եկել իշխող կոալիցիայից[13]։
Նախարար նշանակվելու հետ կապված հրաժարվել է մասնակցել 2014 թվականին Եվրախորհրդարանի ընտրություններին և հայտարարել Է 2015 թվականի խորհրդարանական ընտրություններին մասնակցելու մտադրության մասին[14]։ Կանաչ միությունը զբաղեցրել է 5-րդ տեղը և ստացել 15 մանդատ։
2018 թվականի նոյեմբերի 3-ին Հելսինկիում կայացած կուսակցական ժողովում ընտրվել է «Կանաչների» կուսակցության նոր նախագահ՝ այդ պաշտոնում փոխարինելով Տոուկո Աալտոյին։ Նրա միակ մրցակիցը «Կանաչների» խորհրդարանական խմբակցության նախկին ղեկավար Օուտի Ալանկո Կախիլուոտոն էր։ Հաավիստոն ընտրվել է մինչև հաջորդ կուսակցական ժողով[15]։ Ինչպես և նախատեսվում էր, Հավիստոն չի առաջադրել իր թեկնածությունը նոր ժամկետով, և 2019 թվականի հունիսի 15-ին կայացած կուսակցական համագումարում նոր առաջնորդ է ընտրվել Մարիա Օհիսալոն[16]։
2019 թվականի հունիսի 6-ին ԱԳ նախարարի պորտֆելը ստացել է Ռինեի աշխատասենյակում, դեկտեմբերի 10-ին՝ Մարինի աշխատասենյակում։
Նախագահական ընտրություններ (2012)[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
2011 թվականի հունիսի 11-ին Հաավիստոն Կանաչ միություն կուսակցությունից առաջադրվել է որպես 2012 թվականի Ֆինլանդիայի նախագահի ընտրություններում նախագահի պաշտոնի թեկնածու[10]։ 2012 թվականի հունվարի 22-ին նախագահական ընտրությունների առաջին փուլում Հաավիստոն հավաքել է ձայների 18,8 %-ը և երկրորդ փուլ է դուրս եկել ձայների 37 % հավաքած Սաուլի Նինիստոի՝ Ազգային կոալիցիա կուսակցության թեկնածուի հետ[17]։ 2012 թվականի փետրվարի 5-ին տեղի ունեցավ ընտրությունների երկրորդ փուլը, որում հաղթեց Նիյնիստեն, իսկ Հաավիստոն հավաքեց 1 076 957 (37,4 %) ձայն[18]։ Ըստ սոցիոլոգիական հարցման տվյալների, որն անցկացվել է 2012 թվականի մարտին Helsingin Sanomat թերթի պատվերով, Պեկա Հաավիստոյի համասեռամոլությունը դարձել է կարևորությամբ երկրորդ պատճառը, որով ընտրողների երրորդ մասը քվեարկել է Սաուլի Նիինիստեի օգտին[19]։
Նախագահական ընտրություններ (2018)[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
2017 թվականի փետրվարի 12-ին Հաավիստոն Կանաչ միություն կուսակցությունից առաջադրվել է որպես 2018 թվականի Ֆինլանդիայի նախագահի ընտրություններում նախագահի պաշտոնի թեկնածու[20]։ Նրա խոսքով, իր թեկնածության առաջադրման որոշման վրա ազդել է ներկայիս միջազգային իրավիճակը։ Նա անհրաժեշտ է համարում նախընտրական արշավի ժամանակ բարձրացնել համամարդկային արժեքներին, ինչպես նաև Ֆինլանդիայի ապագային և նրա պետական անվտանգությանը վերաբերող հարցեր[21]։ Ընտրությունների ժամանակ Սաուլի Նիինիստեից հետո զբաղեցրել է երկրորդ տեղը՝ հավաքելով ձայների 12,4 %-ը[22]։
Անձնական կյանք, ֆինանսական կարգավիճակ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
2002 թվականին ամուսնացել է նույնասեռ Նեքսար Անտոնիո Ֆլորեսի հետ (ծնված 1978 թվականին)[23][24][25]։
2012 թվականի սկզբի դրությամբ Հավիստոն չուներ ոչ արժեթղթեր, ոչ սեփական բնակտարածք, չնայած տարեկան ավելի քան 100 000 եվրո եկամուտին[26]։
Աշխատանքներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Inter-rail-opas. Porvoo, Helsinki, Juva: WSOY, 1978. ISBN 951-0-08595-2
- Nuori Eurooppa. Inter-rail opas. Porvoo, Helsinki, Juva: WSOY, 1986. ISBN 951-0-13604-2
- Kesä Balkanilla. Helsinki: Wutum, 1999. ISBN 951-98391-0-0
- Afrikan tähteä etsimässä. Helsinki: Taloustieto, 2010. ISBN 978-951-628-499-9
- Hatunnosto. Helsinki: Kirjapaja, 2010. ISBN 978-952-247-120-8
- Anna mun kaikki kestää. Sovinnon kirja. Helsinki: WSOY, 2011. ISBN 978-951-0-38578-4
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 https://www.eduskunta.fi/FI/kansanedustajat/Sivut/118.aspx
- ↑ Antonio Flores täyttää 44 vuotta – juhlii merkkipäiväänsä seesteisenä
- ↑ Wegelius H. Vapaudenristin, Suomen Valkoisen Ruusun ja Suomen Leijonan ritarikunnat (фин.) / K. Niemi — Helsinki: Sanoma Media Finland, 1998. — ISSN 0355-2047; 1239-257X; 1798-1557
- ↑ Pekka Haavisto (фин.)
- ↑ https://www.savonsanomat.fi/paikalliset/3427144
- ↑ https://ritarikunnat.fi/ritarikunnat/annetut-kunniamerkit/vuonna-2022-annetut-kunniamerkit-forlanade-utmarkelsetecken-2022/06-12-2022-itsenaisyyspaiva-sjalvstandighetsdagen-06-12-2022/#001sl
- ↑ https://www.bakhtarnews.af/en/president-ghani-confers-state-medals-on-finnish-fm-minister-for-development-cooperation-and-foreign-trade/
- ↑ 8,0 8,1 Хаависто: Размер вознаграждений топ-менеджеров нужно сократить // Сайт телерадиокомпании Yleisradio Oy. Служба новостей Yle. — 17 октября 2013.(Ստուգված է 17 Հոկտեմբերի 2013)
- ↑ 9,0 9,1 Новым министром по вопросам развития станет Пекка Хаависто // Сайт телерадиокомпании Yleisradio Oy. Служба новостей Yle. — 16 октября 2013.(Ստուգված է 17 Հոկտեմբերի 2013)
- ↑ 10,0 10,1 Haavisto taputettiin presidenttiehdokkaaksi(ֆին.)
- ↑ Министр Хаутала уходит в отставку // Сайт телерадиокомпании Yleisradio Oy. Служба новостей Yle. — 11 октября 2013.(Ստուգված է 11 Հոկտեմբերի 2013)
- ↑ Власти угрожали уволить руководство Arctia Shipping // Сайт телерадиокомпании Yleisradio Oy. Служба новостей Yle. — 11 октября 2013.(Ստուգված է 11 Հոկտեմբերի 2013)
- ↑ «Зелёные» выходят из правительства // Сайт телерадиокомпании Yleisradio Oy. Служба новостей Yle. — 18 сентября 2014.(Ստուգված է 18 Սեպտեմբերի 2014)
- ↑ Хаависто не собирается баллотироваться в Европарламент // Сайт телерадиокомпании Yleisradio Oy. Служба новостей Yle. — 3 января 2014.(Ստուգված է 3 հունվարի 2014)
- ↑ «Новым председателем «Зелёных» избран Пекка Хаависто». Сайт телерадиокомпании Yleisradio Oy. Служба новостей Yle. 2018 թ․ նոյեմբերի 3. Արխիվացված է օրիգինալից 2018 թ․ նոյեմբերի 3-ին. Վերցված է 2018 թ․ նոյեմբերի 3-ին.
- ↑ «Мария Охисало выбрана председателем партии «Зелёный союз»». Сайт телерадиокомпании Yleisradio Oy. Служба новостей Yle. 2019 թ․ հունիսի 15. Արխիվացված է օրիգինալից 2019 թ․ հունիսի 15-ին. Վերցված է 2019 թ․ հունիսի 16-ին.
- ↑ Окончательные результаты первого тура президентских выборов // Сайт телерадиокомпании Yleisradio Oy. Служба новостей Yle. — 22 января 2012.(Ստուգված է 23 հունվարի 2012)
- ↑ Саули Ниинистё — 12-й президент Финляндии // Сайт телерадиокомпании Yleisradio Oy. Служба новостей Yle. — 5 февраля 2012.(Ստուգված է 26 Մարտի 2012)
- ↑ ХС: Хаависто недобрал голосов из-за своей гомосексуальной ориентации // Сайт телерадиокомпании Yleisradio Oy. Служба новостей Yle. — 7 марта 2012.(Ստուգված է 7 Մարտի 2012)
- ↑ «Зелёные выдвинули Хаависто в президенты». Сайт телерадиокомпании Yleisradio Oy. Служба новостей Yle. 2017 թ․ փետրվարի 12. Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 15-ին. Վերցված է 2017 թ․ փետրվարի 15-ին.
- ↑ «Пекка Хаависто заявил о желании стать следующим президентом Финляндии». Сайт телерадиокомпании Yleisradio Oy. Служба новостей Yle. 2017 թ․ փետրվարի 11. Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 15-ին. Վերցված է 2017 թ․ փետրվարի 15-ին.
- ↑ «Саули Ниинистё переизбран на второй срок». Сайт телерадиокомпании Yleisradio Oy. Служба новостей Yle. 2018 թ․ հունվարի 28. Արխիվացված է օրիգինալից 2018 թ․ հունվարի 28-ին. Վերցված է 2018 թ․ հունվարի 28-ին.
- ↑ Linnan kuumat julkkikset(ֆին.)
- ↑ Pekka Haavisto Suomen kansanedustajat. Eduskunta.(ֆին.)
- ↑ Супруг кандидата в президенты Хаависто Антонио Флорес: внимание к моей персоне стало для меня сюрпризом // Сайт телерадиокомпании Yleisradio Oy. Служба новостей Yle. — 30 января 2012.(Ստուգված է 30 հունվարի 2012)
- ↑ Ниинистё — самый состоятельный из всех кандидатов // Сайт телерадиокомпании Yleisradio Oy. Служба новостей Yle. — 8 января 2012.(Ստուգված է 10 հունվարի 2012)
Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Pekka Haaviston 2012 presidentinvaalikampanjan kotisivut Արխիվացված 2019-06-07 Wayback Machine(ֆին.)
- Официальная страница Пекки Хаависто(ֆին.)
- Официальная страница Пекки Хаависто на сайте Парламента Финляндии(ֆին.)
- Официальная страница министра по вопросам развития на сайте Министерства иностранных дел Финляндии(ֆին.)
 | Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Պեկա Հավիստո» հոդվածին։ |
| ||||||||||||||||||
