Միխայիլ Չուլակի
Միխայիլ Չուլակի ռուս.՝ Михаил Чулаки | |
|---|---|
| Ծնվել է | փետրվարի 25, 1941[1][2][3] |
| Ծննդավայր | Լենինգրադ, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ |
| Վախճանվել է | օգոստոսի 21, 2002[1][2][3] (61 տարեկան) |
| Վախճանի վայր | Սանկտ Պետերբուրգ, Ռուսաստան |
| Գերեզման | Բոգոսլովսկոե գերեզմանատուն |
| Մասնագիտություն | գրող և հոգեբույժ |
| Լեզու | ռուսերեն |
| Քաղաքացիություն |  ԽՍՀՄ և  Ռուսաստան |
| Կրթություն | Ի․ Պավլովի անվան առաջին պետական բժշկական համալսարան |
| Կայք | archivsf.narod.ru/persona/chulaki/chulaki.htm |
Միխայիլ Միխայիլի Չուլակի (ռուս.՝ Михаил Михайлович Чулаки, 25 փետրվարի, 1941, Լենինգրադ — 21 օգոստոսի, 2002, Սանկտ Պետերբուրգ), ռուս խորհրդային գրող ու հրապարակախոս[4]։
Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Միխայիլ Չուլակին ծնվել է 1941 թվականի փետրվարի 4-ին Լենինգրադում։ Հայրը՝ կոմպոզիտոր է ու երաժշտական գործիչ Միխայիլ Իվանի Չուլակին, երկար տարիներ եղել է Մոկվայի Մեծ թատրոնի տնօրեն։ Մայրը՝ Ելենա Եվգենևնան, եղել է նկարիչ։
Միխայիլ Միխայիլի Չուլակին 1968 թվականին ավարտել է Սանկտ Պետերբուրգի ակադեմիկոս Ի. Պավլովի անվան պետական բժշկական համալսարանը։ Որպես բժիշկ-հոգեբույժ վեց տարի աշխատել է Պետերբուրգի ամենահին հոգեբուժական հիվանդանոցում՝ Սուրբ Նիկոլայ Հրաշագործի հոգեբուժական հիվանդանոցում։
1973 թվականին սկսել է իր ստեղծագործությունները տպագրել «Нева» ամսագրում։ Հեղինակ է ավելի քան 30 վեպերի ու վիպակների, մի քանի հարյուր հրապարակախոսական հոդվածների։
1992 թվականին ընտրվել է Սանկտ Պետերբուրգի գրողների միության նախագահ։ 1993 թվականին ստորագրել է «42-ի նամակը»։ 1997 թվականի մարտին նշանակվել է Սանկտ Պետերբուրգի կառավարությանը կից մարդու իրավունքների հանձնաժողովի նախագահ։
Մահացել է 2002 թվականին (վրաերթի է ենթարկվել չնախատեսված վայրում փողոցը հատելիս)[5], թաղվել է Սանկտ Պետերբուրգի Բոգոսլովսկոե գերեզմանատանը։
Ստեղծագործություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Վեպեր ու վիպակներ
- 1978 — «Что почём»
- 1979 — «Тенор»
- 1980 — «Что почём?»
- 1981 — «Прекрасная земля»
- 1981 — «Четыре портрета»
- 1982 — «Вечный хлеб»
- 1984 — «Книга радости – книга печали»
- 1984 — «Тенор»
- 1984 — «Вечный хлеб»
- 1984 — «Человек, который не умеет кричать»
- 1987 — «Синтез пестрых дней»
- 1987 — «Прощай, Зелёная Пряжка!»
- 1988 — «Мамин сибиряк»
- 1988 — «Высоковольтный, или Жизнь в предчувствии чудес»
- 1988 — «У Пяти углов»
- 1988 — «Хорошо, что всё прошло»
- 1988 — «Классическое троеборье»
- 1989 — «Каскадёр»
- 1990 — «Праздник похорон»
- 1991 - "Гаврилиада"
- 1992 — «Анабасис»
- 1993 — «Отшельник»
- 1995 — «Кремлёвский Амур»
- 1996 — «Борисоглеб»
- 1997 — «Харон»
- 1997 — «Во имя Мати, Дочи и Святой души»
- 1997 — «Человек эпохи глубокого патриотита»
- 1998 — «Профессор Странностей»
- 2001 — «Большой футбол Господень»
- 2002 — «Примус»
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ 1,0 1,1 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
- ↑ 2,0 2,1 Русская литература XX века. Прозаики, поэты, драматурги (ռուս.) / под ред. Н. Н. Скатов — 2005. — С. 661—664. — ISBN 5-94848-307-X
- ↑ 3,0 3,1 Литераторы Санкт-Петербурга. ХХ век (ռուս.) / под ред. О. В. Богданова
- ↑ Личности Петербурга — Чулаки Михаил Михайлович
- ↑ Три поездки с Михаилом Чулаки
