Ալիճագրակ
| Բնակավայր | ||
|---|---|---|
| Ալիճագրակ | ||
| Երկիր |  Թուրքիա | |
| Այլ անվանումներ | Ալիաջակրակ, Ալիճակռակ, Ալիճեքրեկ, Ալիջագրակ, Ալիջակրախ, Ալիջակրակ, Ալիջակրաղ, Ալիջակրեք, Ալիջաքրաք, Արուճագրակ, Արուճակրակ, Արուջագրակ և Արուջակրակ | |
| Բնակչություն | 560[1] մարդ (1877-1878) | |
| Ազգային կազմ | Հայեր (մինչև Մեծ եղեռնը) | |
| Կրոնական կազմ | Քրիստոնյա (մինչև Մեծ եղեռնը) | |
| Տեղաբնականուն | ալիճագրակցի | |
| ||
'Ալիճագրակ[1], Արուճագրակ, գյուղ Արևմտյան Հայաստանում, Էրզրումի վիլայեթի Բասենի գավառակի արևելյան սահմանագլխին, Երասխի հովտում։ Գտնվում է Ալիջա գետի հովտում։
Անվանումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Գյուղը կրել է Ալիաջակրակ, Ալիճակռակ, Ալիճեքրեկ, Ալիջագրակ, Ալիջակրախ, Ալիջակրակ, Ալիջակրաղ, Ալիջակրեք, Ալիջաքրաք, Արուճագրակ, Արուճակրակ, Արուջագրակ և Արուջակրակ անվանումները[1]։
Պատմություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Միջին դարերում կոչվել է Արուճագրակ։ Ֆրանսիացի ճանապարհորդ Տավեռնիեն 1655 թվականի մարտին ութ օր մնացել է Ալիճագարակում և նկարագրել այն։ Գյուղը գետնափոր տներ է ունեցել[1]։
1877–1878 թվականներին ունեցել է 560 հայ բնակիչ։ Առաջին համաշխարհային պատերազմի տարիներին Ալիճագարակի բնակչության մի մասը զոհվել, իսկ մյուս մասն ապաստանել է Արևելյան Հայաստանում։ Բնակիչների հիմնական զբաղմունքը անասնապահությունն ու երկրագործությունն է։ Գյուղը հայտնի էր իր ընտիր ցորենով[1]։ Ալիճագարակն ուներ հայկական եկեղեցի։
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 1, էջ 175)։ 
|