«Վորմսի համաձայնագիր»–ի խմբագրումների տարբերություն
No edit summary |
չNo edit summary |
||
| Տող 1. | Տող 1. | ||
| ⚫ | |||
{{Տեղեկաքարտ Պայմանագիր |
|||
| Անվանում = Վորմսի համաձայնագիր |
|||
}} |
|||
| ⚫ | |||
Վորմսի համաձայնագիրը կարգավորում էր եպիսկոպոսների ընտրությունները։ Սահմանվում էին ընտրությունների տարբեր համակարգեր [[կայսրության]] տարբեր [[մարզ]]երում։ [[Գերմանիա]]յում եպիսկոպոսները պետք է ընտրվեին հոգևորականության կողմից կայսեր առաջադրմամբ, որին նաև պատկանում էր վճռական խոսքը մի քանի թեկնածուների առկայության դեպքում։ [[Կայսր]]ը կատարում էր աշխարհիկ [[ինվեստիտուրա]]ն` [[գայիսոն]]ի հանձնումը, որը խորհրդանշում էր իշխանություն եպիսկոպոսական հողերի նկատմամբ։ Աշխարհիկ ինվեստիտուրային հաջորդում էր պապի կամ նրա պատվիրակի կողմից իրականացվող հոգևոր ինվեստիտուրան` եպիսկոպոսի հոգևոր իշխանությունը խորհրդանշող մատանու և գավազանի հանձնումը։ [[Իտալիա]]յում և [[Բուրգունդիա]]յում եպիսկոպոսների ընտրությունները պետք է տեղի ունենային առանց կայսրի կամ նրա ներկայացուցիչների մասնակցության։ Ընտրված նոր եպիսկոպոսը հաստատվում էր պապի կողմից։ Դրանից վեց ամիս անց կայսրը կատարում էր ինվեստիտուրա` գայիսոնի հանձնումով։ Սա փաստորեն ձևական ակտ էր. խորտակվում էր կայսերական եկեղեցու համակարգը Իտալիայում և Բուրգունդիայում։ Իսկ Գերմանիայում պապը և կայսրը գալիս էին փոխհամաձայնության, որով խախտվում էին օտտոնյան եկեղեցական քաղաքականության արմատական սկզբունքները։<ref>Ս. Դ. Սկազկին Միջին դարերի պատմություն Երևան Երևանի համալսարանի հրատարակչություն 1975 էջեր 822 էջ 304</ref> |
Վորմսի համաձայնագիրը կարգավորում էր եպիսկոպոսների ընտրությունները։ Սահմանվում էին ընտրությունների տարբեր համակարգեր [[կայսրության]] տարբեր [[մարզ]]երում։ [[Գերմանիա]]յում եպիսկոպոսները պետք է ընտրվեին հոգևորականության կողմից կայսեր առաջադրմամբ, որին նաև պատկանում էր վճռական խոսքը մի քանի թեկնածուների առկայության դեպքում։ [[Կայսր]]ը կատարում էր աշխարհիկ [[ինվեստիտուրա]]ն` [[գայիսոն]]ի հանձնումը, որը խորհրդանշում էր իշխանություն եպիսկոպոսական հողերի նկատմամբ։ Աշխարհիկ ինվեստիտուրային հաջորդում էր պապի կամ նրա պատվիրակի կողմից իրականացվող հոգևոր ինվեստիտուրան` եպիսկոպոսի հոգևոր իշխանությունը խորհրդանշող մատանու և գավազանի հանձնումը։ [[Իտալիա]]յում և [[Բուրգունդիա]]յում եպիսկոպոսների ընտրությունները պետք է տեղի ունենային առանց կայսրի կամ նրա ներկայացուցիչների մասնակցության։ Ընտրված նոր եպիսկոպոսը հաստատվում էր պապի կողմից։ Դրանից վեց ամիս անց կայսրը կատարում էր ինվեստիտուրա` գայիսոնի հանձնումով։ Սա փաստորեն ձևական ակտ էր. խորտակվում էր կայսերական եկեղեցու համակարգը Իտալիայում և Բուրգունդիայում։ Իսկ Գերմանիայում պապը և կայսրը գալիս էին փոխհամաձայնության, որով խախտվում էին օտտոնյան եկեղեցական քաղաքականության արմատական սկզբունքները։<ref>Ս. Դ. Սկազկին Միջին դարերի պատմություն Երևան Երևանի համալսարանի հրատարակչություն 1975 էջեր 822 էջ 304</ref> |
||
22:23, 31 Օգոստոսի 2015-ի տարբերակ
Վորմսի համաձայնագիր, դրա ստորագրմամբ ավարտվեց կայսրության և պեպության միջև երկար ժամանակ փոփոխակի հաջողություններով ընթացող պայքարը։ Համաձայնագիրը կնքեցին Հենրիխ V-ը և Կալիքստոս II պապը։
Վորմսի համաձայնագիրը կարգավորում էր եպիսկոպոսների ընտրությունները։ Սահմանվում էին ընտրությունների տարբեր համակարգեր կայսրության տարբեր մարզերում։ Գերմանիայում եպիսկոպոսները պետք է ընտրվեին հոգևորականության կողմից կայսեր առաջադրմամբ, որին նաև պատկանում էր վճռական խոսքը մի քանի թեկնածուների առկայության դեպքում։ Կայսրը կատարում էր աշխարհիկ ինվեստիտուրան` գայիսոնի հանձնումը, որը խորհրդանշում էր իշխանություն եպիսկոպոսական հողերի նկատմամբ։ Աշխարհիկ ինվեստիտուրային հաջորդում էր պապի կամ նրա պատվիրակի կողմից իրականացվող հոգևոր ինվեստիտուրան` եպիսկոպոսի հոգևոր իշխանությունը խորհրդանշող մատանու և գավազանի հանձնումը։ Իտալիայում և Բուրգունդիայում եպիսկոպոսների ընտրությունները պետք է տեղի ունենային առանց կայսրի կամ նրա ներկայացուցիչների մասնակցության։ Ընտրված նոր եպիսկոպոսը հաստատվում էր պապի կողմից։ Դրանից վեց ամիս անց կայսրը կատարում էր ինվեստիտուրա` գայիսոնի հանձնումով։ Սա փաստորեն ձևական ակտ էր. խորտակվում էր կայսերական եկեղեցու համակարգը Իտալիայում և Բուրգունդիայում։ Իսկ Գերմանիայում պապը և կայսրը գալիս էին փոխհամաձայնության, որով խախտվում էին օտտոնյան եկեղեցական քաղաքականության արմատական սկզբունքները։[1]
Ծանոթագրություններ
- ↑ Ս. Դ. Սկազկին Միջին դարերի պատմություն Երևան Երևանի համալսարանի հրատարակչություն 1975 էջեր 822 էջ 304