Կոկոսի կրոն
_Pagoda_2_1969.jpg)
Կոկոսի կրոն (վիետնամերեն՝ Tinh Do Cu Si)[1], 1963 թվականին հիմնված, բայց այժմ մեռած կրոն, որը դավանում էին հարավային Վիետնամի «Կոկոսի թագավորության» բնիկները։ Կրոնը հիմնված էր բուդդայական և քրիոստոնեական հավատալիքների և հիմնադիր վիետնամացի հետազոտող Դաո Դուայի ուսմունքի հիման վրա։ Կրոնը 1975 թվականին արգելվել է վիետնամական հեղինակությունների կողմից։ Իր զարգացման գագաթնակետին այն ուներ շուրջ 4000 հետևորդ։
Դավանանք
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Կոկոսի կրոնը քարոզում էր ուտել միայն կոկոս և խմել կոկոսի կաթ[2]։ Այս կրոնի հոգևորականներին թույլատրվում էր ունենալ մինչև 7 կին[3]։
Պատմություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Կոկոսի հոգևորականի կյանքը
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Կոկոսի կրոնը հիմնադրվել է 1963 թվականին Վիետնամացի հետազոտող Նգույեն Դանհ Նամի կողմից[2], որը անվանվել է «Կոկոսի հոգևորական»[4][5], «Ձերդ Կոկոսություն»[6], «Կոկոսի մարգարե»[6] և «Քեռի Հայ»[6] (1909 – 1990[1]): Նամը հաճախել է Ֆրանսիական համալսարան[2], հարավային Վիետնամի «Կոկոսի թագավորությունում», Բեն Տրե նահանգում[2] հիմնել է լողացող պագոդա[6]։ Պնդում էին, որ Նամը արդեն երեք տարի ուտում է միայն կոկոս[1], այդ տարիներին նա զբաղվել է նաև մեդիտացիայով[3]։ Նամը 1971 թվականի հարավվիետնամական նախագահական ընտրությունների թեկնածու էր. նա պարտվել է և վերադարձել իր «Կոկոսի թագավորություն»[2]։ Չնայած Նամի էքսցենտրիկ բնավորությանը՝ Սայգոնի իշխանությունը հարգում էր նրան և անվանում «կրոնի մարդ»[7]։
Ժողովրդագրություն և զարգացում
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Աշխարհում կրոնի հետևորդների առավելագույն թիվը եղել է 4000։ Հետևորդներից մեկը Ջոն Ստայնբեքի որդին էր[2]։ 1975 թվականին կրոնը Վիետնամի հեղինակությունների կողմից արգելվել է[2]։
Ծանոթագրություններ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- ↑ 1,0 1,1 1,2 Dodd, Jan (2003). The Rough guide to Vietnam (4 ed.). Rough Guides. էջ 142. ISBN 9781843530954.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 «Coconut religion». Vinhthong. Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ հոկտեմբերի 22-ին. Վերցված է 2013 թ․ մայիսի 25-ին.
- ↑ 3,0 3,1 Hoskin, John; Howland, Carol (2006). Vietnam (4 ed.). New Holland Publishers. էջ 115. ISBN 9781845375515.(չաշխատող հղում)
- ↑ Pillow, Tracy (2004). Bringing Our Angel Home. iUniverse. էջ 106. ISBN 9781469714011.
- ↑ Ehrhart, William Daniel (1987). Going back: an ex-marine returns to Vietnam. McFarland. ISBN 9780899502786.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Vu Trinh (1974). «The Coconut Monk». Vietspring. Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ մայիսի 1-ին. Վերցված է 2016 թ․ օգոստոսի 18-ին.
- ↑ Ellithorpe, Harold (1970). «South Vietnam: The Coconut Monk». Far Eastern Economic Review. էջ 15.