Jump to content

Դաոսականություն

Փոխել հղումները
Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Ձայնային ֆայլն ստեղծվել է հետևյալ տարբերակի հիման վրա (հունիսի 20, 2019) և չի պարունակում այս ամսաթվից հետո կատարված փոփոխությունները։ Տես նաև ֆայլի մասին տեղեկությունները կամ բեռնիր ձայնագրությունը Վիքիպահեստից։ (Գտնել այլ աուդիո հոդվածներ)
Դաոսականություն
Տայջիցու
Վարկածներ
Պրակտիկա
Տեքստեր
Աստվածություններ
Մարդիկ
Դպրոցներ
Սուրբ վայրեր
Կազմակերպություններ
Չժենի ուսմունքի հոգևորականները խոնարհվում են ծիսակատարության ընթացքում Շանհայի Սպիտակ ամպերի տաճարում։
Ցու դինաստիայի Մտքերի հարյուր դպրոցների նշանավոր չինական փիլիսոփաների ծննդավայրերը։ Դաոսական փիլիսոփաները նշված են մուգ մոխրագույն եռանկյուններով։

Դաոսականություն, չինական կրոնական կամ փիլիսոփայական ուղղություն, որն ընդգծում է Դաոյի հետ ներդաշնակ կյանքը (չինարեն ավանդ. 道 , պինին: 'Dào'), գրական՝ ճանապարհ։ Դաոն հիմնարար գաղափար է չինական շատ փիլիսոփայական ուղղություններում։ Դաոսականությունում արտահայտվում է սկզբունք, որ «դաոն» ամեն ինչի գոյության օրինակի ու բովանդակության աղբյուր է[1][2]։ Դաոսականությունը տարբերվում է կոնֆուցիականությունից՝ չհակասելով ծեսերին և հասարակական կարգին[1]։ Դաոսականության էթիկան մեծապես կախված է հատուկ դպրոցից, բայց հակված է ընդգծելու Վու-վեյը (անջանք գործողություն), բանականությունը, պարզությունը, ինքնահոսությունը և երեք գանձերը՝ 慈 կարեկցանքը, 儉 զգուշավորությունը և 不敢為天下先 խոնարհությունը։

Դաոսականության արմատները հասնում են առնվազն մ.թ.ա. 4-րդ դար։ Վաղ դաոսականությունն իր տիեզերական պատկերացումները վերցրել է Յինյանգի բնագիտական դպրոցից և խորապես ազդվել է չինական մշակույթի ամենահին տեքստերից։ Յիջինգը փիլիսոփայական համակարգ է այն մասին, թե ինչպես պահել, վարվել մարդկանց հետ՝ հետևելով բնության այլընտրանքային փուլերին։ Լեգալիստ Շեն Բուհայը (մ.թ.ա. 400-337 թվականներ, հնարավոր է լինի նաև դաոսականության հիմնադիրը) Վու-վեյի իսկական քաղաքականության բացահայտողն է[3]։ Դաո Դե Ցզինը, ամփոփ գիրք է Լաո Ցզիի ուսմունքների մասին (չինարեն 老子, արտասանություն՝ Lǎozǐ, Wade–Giles։ Lao Tzu), որը Հուանցզիի ավելի ուշ գրությունների հետ միասին համարվում է դաոսականության ավանդույթների անկյունաքարային աշխատանքներից։

Հան դինաստիայի (մ.թ.ա. 206 – մ.թ. 220) կողմից դաոսականության տարբեր աղբյուրներ համակցվել են կրոնական կառույցների ավանդույթներին և ծեսերին Շու (ժամանակակից Սիչուան) նահանգում։ Վաղ Անտիկ Չինաստանում դաոսականները համարվում էին ճգնավորներ կամ մենակյացներ, որոնք քաղաքական կյանքին չէին մասնակցում։ Հուանցզին ամենահայտնին էր, և էական է, որ նա, ապրելով հարավում, տեղական չինական շամանական ավանդույթների մի մասն էր[4]։

Կին շամանները մեծ դեր են խաղացել այս ավանդույթներում, որոնք հատկապես ուժեղ էին հարավային Չու նահանգում։ Վաղ դաոսականության շարժումը, հակադրվելով շամանիզմին, զարգացրեց իր իսկ ինստիտուտը, բայց կլանեց հիմնական շամանական տարրերը։ Շամանները երևան բերեցին դաոսականության հիմնական տեքստերը վաղ ժամանակներից մինչև 20-րդ դար[5]։ Դաոսականության ինստիտուցիոնալ պատվիրանները զարգացան տարբեր եղանակներով, որոնք ավելի ուշ ժամանակներում պայմանականորեն խմբավորված են երկու հիմնական ճյուղերում՝ Հուանխեն դաոսականություն և Զենգայի դաոսականություն[6]։ Լաո Ցզիից և Հուան Ցզիից հետո դաոսականության գրականությունն աճել է կայուն կերպով և ձևավորվել է կանոնի ձևով՝ Դաո զենգը, որը տպագրվել է կայսեր հրամանով։ Չինաստանի պատմության ընթացքում դաոսականությունը մի քանի անգամ ընդունվել է որպես պետական կրոն։ 17-րդ դարից հետո այն զիջել է իր դիրքերը։ Դաոսականությունը դարերի ընթացքում խորը ազդեցություն է թողել չինական մշակույթի վրա։ Դաոսական (չինարեն՝ 道士, արտասանություն՝ dàoshi, «դաոյի վարպետ») կոչումն ավանդականորեն վերագրվում է միայն հոգևորականությանը և ոչ թե նրանց ուսմունքի հետևորդներին, որոնք սովորաբար հոգ են տարել Չինաստանի ժողովրդական կրոնի և ոչ դաոսական ծիսական ավանդույթի մասին. նշենք ծիսական ավանդույթների և գործելակերպի տարբերությունը, որոնք հաճախ սխալ կերպով կապվում են դաոսականության հետ։ Չինական ալքիմիան (հատկապես Նեյդանը), չինական աստղագիտությունը, Զեն բուդդիզմը, չինական մարտարվերստը, չինական ավանդական բժշկությունը, ֆեն շույը և քիգոնգը պատմության ընթացքում փոխկապակցված են եղել դաոսականության հետ[5]։ Չինաստանից դուրս դաոսականությունը նաև ազդեցություն է ունեցել Ասիայի շրջակա հասարակությունների վրա։

Սահմանում

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Երեկոյան տոնավաճառ Բարձրագույն Պայծառության տաճարի մոտ (太清宫 Tàiqīnggōng), Զենգոյի ուսմունքի քաղաքային տաճար Հիգուանում, Լանժոու, Գանսու։

Դասակարգում

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

«Դաոսականություն» բառը օգտագործվում է թարգմանելու տարբեր չինարեն տերմիններ, որոնք վերաբերում են նույն ավանդույթի և իմաստաբանական դաշտի տարբեր ասպեկտներին[7]։

  1. «Դաոսականություն կրոնը» (չինարեն՝ 道教, արտասանություն։ dàojiào, գրական «Դաոյի ուսմունքը»), կամ «դիցաբանական» առասպելը[8] - դաոսականության փիլիսոփայություն[9] հասկացությունները կամ տերմինաբանությունը տարածող կազմակերպված կրոնական շարժումների ընտանիք, որոնցից առաջինը ճանաչվում է որպես «Երկնային վարպետության» դպրոց։
  2. «Դաոսական փիլիսոփայություն» (չինարեն, 道家, արտասանություն։ dàojiā, գրական «Դաոյի դպրոց կամ ընտանիք») կամ «Դաոլոգիա» (չինարեն։ 道 學, արտասանություն։ dàoxué, գրական «Դաոյի ուսուցում») «Առեղծվածային» ասպեկտը[8] – Ի Չինգի տեքստերի վրա հիմնված փիլիսոփայական վարդապետությունները, Դաո Դե Ցզի (չինարեն՝ 道德 經, արտասանություն՝ dàodéjīng) և Հուանցզի (չինարեն՝ 莊子, արտասանություն՝ zhuāngzi)։ Այս տեքստերը միմյանց հետ կապված էին որպես «Դաոսականության փիլիսոփայություն» վաղ Հանի դինաստիայի ժամանակաշրջանում, բայց ոչ ավելի վաղ[10][11] Հավանական չէ, որ Հյուանցզին ծանոթ էր Դաո Դե Ցզիի տեքստին[11][12]։ Հյուանցզին չէր համարվում դաոսական, քանի որ այդ դասակարգումն առաջացել էր նրա մահից հետո[12]։

Այնուամենայնիվ, քննարկված տարբերությունը մերժվում է արևմտյան և ճապոնական գիտնականների մեծամասնության կողմից, քանի որ այն հակասում է տարբեր դավանական դպրոցների, աղանդների և շարժումների դասակարգմանը[13][14][15]։ Դաոսականությունը չի տեղավորվում մեկ կազմակերպված, սահմանված կրոնի հովանու ներքո, ինչպես Աբրահամի կրոնների ավանդույթները, ոչ էլ այն կարող է ուսումնասիրվել որպես չինական ժողովրդական կրոնի բացառիկ տարբերակ, քանի որ չնայած երկու էլ ունեն նմանատիպ սկզբունքեր, սակայն չինական ժողովրդական կրոնի մեծ մասն առանձնանում է դաոսականության հիմնական ուսմունքներից[16]։ Սինոլոգներ Իզաբել Ռոբինետը և Լիվիան Քոնը համաձայն են, որ «Դաոսականությունը երբեք միասնական կրոն չի եղել և մշտապես բաղկացած էր մի շարք ուսմունքների համադրությունից՝ հիմնված տարբեր բնօրինակ բացահայտումների վրա»[17]։

Չինացի փիլիսոփա Չուն Ին Չենը դաոսականությունը տեսնում էր որպես կրոն, որը ներկառուցված էր Չինաստանի պատմության և ավանդույթի մեջ։ «Անշուշտ, կոնֆուցիականությունը, դաոսականությունը կամ ավելի ուշ չինական բուդդայականությունը ընկնում են այս մտածելակերպի և կազմակերպման ձևի մեջ և այս իմաստով մնում են կրոնական, չնայած անհատապես և ինտելեկտուալ ձևով էլ նրանք ընկալվում են փիլիսոփայության և գործնական իմաստության ձևեր»[18]։ Չուն Ին Չենը նաև նշել է, որ երկնքի դաոսական տեսակետը հոսում է հիմնականում «դիտարկումներից և խորհրդածություններից, թեև ճանապարհի ուսուցումը (Դաո) կարող է նաև ներառել երկնային ճանապարհը, անկախ մարդկային բնությունից»[18]։ Չինական պատմության մեջ բուդդայականության, դաոսականության և Կոնֆուցիականության երեք կրոնները կանգնած են իրենց սեփական տեսակետների վրա և դեռ «ներգրավված են միմյանց ներդաշնակության և կոնվերգենցիայի գտնելու փորձի մեջ, այսպիսով կարող ենք խոսել «երեք կրոնների» ուսմունքի միասնության մասին (sanjiao heyi)[19]։

«Դաոսական» տերմինը և դաոսականությունը որպես «կրոնական հիմք»

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ավանդաբար չինարեն լեզուն չունի տերմիններ, որոնք տարրանջատում են դաոսականության հետևորդներին աշխարհիկ մարդկանցից, որոնք հետևում են ժողովրդական կրոնին։ Արևմտյան սինոլոգիայում (գիտություն Չինաստանի մասին) «դաոսականությունը» սովորաբար օգտագործվում է թարգմանելու (daoshi- դաոսական, «Դաոյի վարպետ» տերմինը), դրանով իսկ խիստ սահմանազատելով դաոսական հոգևորականությանը, որոնք «ներկայացնում են դաոսական մշակույթը մասնագիտական հիմունքներով», դաոսական պատարագի մասնագետներ են և, հետևաբար, կարող են այս գիտելիքներն ու ծիսական հմտություններն օգտագործել համայնքի օգտին[20]։

Դաոսական հոգևորականների այս դերն արտացոլում է դաոսականության սահմանումը որպես «տեղական տաճարների զարգացման ավանդական շրջանակ», այսինքն, գիտնականների կողմից առաջադրված չինական կրոնի սխեման կամ կառուցվածքը, ինչը առաջին անգամ նախաձեռնել է հետազոտող Քրիստոֆեր Շիփփերը «Դաոյի մարմնում» (1986 թ.)[21]։ Դաոսականը համեմատելի է չինական ավանդական դավանանքի շրջանակներում ոչ դաոսական «ֆաշիի» ( չինարեն՝ 法師, ծիսական ավանդույթների վարպետ) հետ[21]։«Դաոսականության հետևորդ» տերմինը dàojiàotú (չինարեն՝ 道教徒), «դաոսական» բառի իմաստով, որպես «դավանանքի անդամ կամ հավատացյալ», ժամանակակից մոտեցում է, որը վերադառնում է 20-րդ դարում Չինաստանում արևմտյան կատեգորիայի «կազմակերպված կրոնին», սակայն այն ոչ մի նշանակություն չունի չինական հասարակության մեծամասնության համար, որտեղ դաոսականությունը շարունակում է մնալ չինական կրոնի ավելի հիմնական մաս կազմող «պատվիրանի» հետ։

Պատմություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Հիմնական հոդված՝ Դաոսականության պատմություն
Լաո Ցզիի ծնունդը, նկար Չենդուի Մեծ այծի տաճարում, Սիչուան։
Մաքուր արևի տաճարի դարպասները (纯阳宫 Chúnyánggōng) նվիրված Լյու Դոնբինին Դատոնում, Շանհի։
Դաոսական վարպետ Մակաույում։

Ըստ ավանդության՝ Լաո Ցզին համարվում է դաոսականության կրոնի հիմնադիր և այս համատեքստում սերտորեն զուգորդվում է բնօրինակ դաոսականության հետ[22]։ Անկախ նրանից, որ նրա գոյության փաստը վիճարկվում է[23][24], նրան վերագրված աշխատանքը, Դաո Դե Ցզին, վերաբերում է մ.թ.ա. 4-րդ դարի վերջերին[25]։

Դաոսականությունն իր տիեզերական հիմքերը վերցրել է բնագետների դպրոցից, որը զարգացել էր պատերազմական պետությունների շրջանում (մ.թ. 4-րդ և 3-րդ դարեր)[26]։ Ռոբինետը նույնականացնում է դաոսականության առաջացման չորս բաղադրիչները

  1. Փիլիսոփայական դաոսականություն, այսինքն `Դաո Դե Ցցին և Հուանցզին
  2. զննում կատարելու մեթոդները
  3. երկարատևության կամ անմահության հասնելու փորձերը[22]
  4. էկզորցիզմ

Դաոսականության որոշ տարրեր կարող են հայտնվել Չինաստանում նախապատմական ժողովրդական կրոնների հետ, որոնք հետագայում միավորվել են դաոսականության ավանդույթների մեջ[27][28]։ Մասնավորապես, շատ դաոսական փորձառություններ են բերում պատերազմի ժամանակաշրջանների Վուի (կապված հյուսիսային Չինաստանի շամանական մշակույթի հետ) և ֆանգշիի (որը, հավանաբար, բխում է «Հին ժամանակների արխետիպային գուշակներից», ենթադրաբար որոնցից էր նաև Լաո Ցզին»), թեև հետագայում դաոսականները պնդում էին, որ դա այդպես չէր։ Երկու տերմիններն օգտագործվել են այն մարդկանց համար, որոնք նվիրված են «... մոգությանը, բժշկությանը, գուշակությանը ... երկարակեցության մեթոդներ և բարոյագիտություն տարածողներին», ինչպես նաև ծայրահեղականներին։ Վուի դեպքում «շամանները» կամ «կախարդները» հաճախ օգտագործվում են որպես թարգմանության[29]։ Ֆանգը փիլիսոփայական մոտեցում ունեցավ Բնագետների դպրոցին և շատերն ապավինեցին աստղագիտությանը և օրացուցային խորհրդանշաններին իրենց գուշակության գործերում[30]։

Դաոսականության առաջին կազմակերպված ձևը, Դանշիականության (Սելեստիալ վարպետների) դպրոցը (հետագայում հայտնի է որպես Չժենգիի դպրոց), զարգացել է «բրնձի 5 կտուցներ» շարժման կողմից, 2-րդ դարի վերջին։ Վերջիսը հիմնադրվել է Չժան Դաոլինի կողմից, որը պնդում էր, որ Լաո Ցզին իրեն ներկայացել է 142 թ.[31]։ Թիանշիի դպրոցը պաշտոնապես ճանաչվեց 215 թ. տիրակալ Կաո Կաոյի կողմից, որը օրինականացրեց Կաո Կաոյի իշխանության գալը[32]։ Մ.թ.ա. 2-րդ դարի կեսին Լաո Ցզին կայսերական ճանաչում ստացավ՝ որպես աստվածություն[33]։

Դաոսականությունը, Շանսինգի դպրոցի ձևով, Չինաստանում կրկին ձեռք բերեց պաշտոնական կարգավիճակ Տան դինաստայի (618-907) օրոք, որի կայսրերը Լաո Ցզիին իրենց ազգականն էին համարում[34]։ Շանսինգի շարժումը, այնուամենայնիվ, զարգացել էր ավելի վաղ՝ 4-րդ դարում՝ 364-ից 370-ի միջև ընկած ժամանակահատվածում, աստվածների և հոգիների կողմից մի շարք հայտնագործությունների հիման վրա[35]։

397-402 թթ. ընկած ժամանակահատվածում Գե Չաոֆուն ավարտեց մի շարք ձեռագրեր, որոնք հետո ծառայեցին Լինբաո դպրոցին[36], որը իր մեծագույն ազդեցությունն ունեցավ Սոն դինաստիայի (960–1279) օրոք[37]։ Սոն դինաստիայի մի շարք կայսրեր, հատկապես Հուիսոնն ակտիվ էր դաոսականության խթանման գործում՝ հավաքում էր դաոսականության տեքստերը և հրատարակում Դաոզենի խմբագրումները[38]։

12-րդ դարում Շանդոնում հիմնվել է Հուանզեն դպրոցը։ Այն ծաղկում է 13-րդ և 14-րդ դարերում և Յուան դինաստիայի ժամանակ դառնում Հյուսիսային Չինաստանի ամենախոշոր և ամենակարևոր դաոսականության դպրոցը։ Դպրոցում ամենահարգված վարպետը` Քիու Չուջին էր, ով 1222 թ. հանդիպել է Չինգիզ Խանի հետ և հաջողություն է հասել՝ Խանին համոզելով դաժան նվաճումների ժամանակ ավելի շատ զսպվածություն ցուցաբերել։ Ավելին՝ Խանի հրամանագրով դպրոցը ազատվել է հարկերից[39]։

Կոնֆուցիականության, դաոսականության և բուդդայականության ասպեկտները գիտակցաբար սինթեզվում էին նեոկոնֆուցիականության դպրոցում, որն ի վերջո Մին դինաստիայի (1368-1644) օրոք դարձավ կայսերական ուղղափառ հավատք՝ ծառայելով պետական բյուրոկրատական նպատակների համար[40]։ Ցին դինաստիանի կողմից (1644-1912), այնուամենայնիվ, շատ պահանջված էր դաոսականության վրա հիմնաված կոնֆուցիականությունը։ 18-րդ դարի ընթացքում կազմավորվեց կայսերական գրադարանը՝ բացառելով գրեթե բոլոր դաոսականության գրքերը[41]։ 20-րդ դարի սկզբում վերջինս անկում ապրեց (օրինակի համար, Պեկինի «Սպիտակ ամպ» տաճարում Դաո Ցզիի միայն մեկ ամբողջական օրինակ էր պահպանվել)[42]։

Այսօր դաոսականությունը Չինաստանի Ժողովրդական Հանրապետության կողմից ճանաչված հինգ կրոններից մեկն է։ Կառավարությունը կարգավորում է իր գործունեությունը Չինաստանի դաոսականների ասոցիացիայի միջոցով[43]։ Դաոսականությունն ազատորեն կիրառվում է Թայվանում, որտեղ նա հավակնում է ունենալ միլիոնավոր կողմանիցներ։

Ուսմունքներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ոսկե Հատման տաճար (金台观 Jīntáiguan) Բաոջիում, Շանխի։
Լոնհու լեռի դաոսական տաճարը Հիանհիում։
Ոսկե Ջրաշուշանի Տաճարը (金莲道观 Jīnlián dàoguàn) Ջինշանում, Լուչեն Վենժոու, Ցեջիան։

Բարոյագիտություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Դաոսականությունը որպես կանոն փորձում է ընդգծել Ի Չինգի, Դաո Դե Ցզիի և Հուանցզիի տարբեր թեմաներ՝ ինչպիսիք են բնականությունը, ինքնազննումը, պարզությունը, ցանկություններից հրաժարումը և ամենակարևորը՝ Վու-վեյը[44]։ Այնուամենայնիվ, այս անկյունաքար տեքստերի սկզբունքները չեն կարող հավասարվել դաոսականության հետ[45]։

Դաո և Դե
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Հիմնական հոդվածներ՝ Դաո և Դե (չինարեն)

Դաո (չինարեն՝ 道, արտասանություն՝ dào) բառացիորեն նշանակում է «ճանապարհ», բայց կարող է նաև մեկնաբանվել որպես ճանապարհ, ալիք, ուղի, վարդապետություն կամ գիծ[46]։ Դաոն «Մեկն է, որը բնական, ինքնաբուխ, հավերժական, անիմաստ և աննկարագրելի է։ Դա միանգամից բոլոր բաների սկիզբն է և այն ճանապարհը, որով բոլորը գնում են իրենց ընթացքով»[47], որպես «տիեզերքի հոսք»[48], «կոնցեպտուալ անհրաժեշտ գոյաբանության հիմք»[49], կամ բնության դրսևորում[50]։ Դաոն նաև այն բանն է, որ անհատները կարող են ինքնաբերաբար գտնել իրենց մեջ[51]։

Դաոյի ակտիվ արտահայտությունը կոչվում է Դե՝ մարդու ներսում դաստիարակված դաոյի արտահայտումը[52]։

Վու-վեյ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Հիմնական հոդված՝ Վու-վեյ

Դաոսականության առաջատար էթիկական հայեցակարգ է դառնում երկիմաստ տերմինը Վու-վեյ (պարզեցված չինարեն՝ 无为, ավանդական չինարեն՝ 無爲, արտասանություն՝ wú wéi)։ Վեյը վերաբերում է ցանկացած կանխամտածված կամ դիտավորյալ գործողությանը, մինչդեռ Վուն իրականացնում է «չկա ...» կամ «բացակայում է»։ Ընդհանրապես թարգմանությունները «չկա», «չնչին գործողություն» կամ «գործողություն առանց մտադրության» են։ Իմաստը երբեմն ընդգծվում է`օգտագործելով «Վեյ վու վեյ» պարադոքսալ արտահայտությունը` «գործողություն առանց գործողության»[53]։

Հին դաոսական տեքստերում Վու-վեյը իր զիջող բնույթով կապված է ջրի հետ[54]։ Դաոսական փիլիսոփայությունն ըստ Ի Չինգ-ի առաջարկում է, որ տիեզերքը ներդաշնակորեն գործի իր ճանապարհներով։ Երբ ինչ-որ մեկն իր կամքը դրսևորում է աշխարհին այնպես, որը փոփոխության ցիկլի ռիթմից դուրս է, նա կարող է խանգարել այդ ներդաշնակությանը և չնախատեսված հետևանքներն ավելի հավանական են, քան արդյունքը։ Դաոսականությանը, որպես հիմնական խնդիր, կամքը չի բնորոշվում, փոխարենը այն պնդում է, որ պետք է կամքը դրսևորվի բնական տիեզերքի հետ[54]։ Այս ձևով կարելի է խուսափել պոտենցիալ վնասակար միջամտությունից, և այդպիսով նպատակներին կարելի է հասնել հեշտությամբ[55][56]։ «Ըստ Վու-վիի իմաստունը ձգտում է ներդաշնակության հասնել մեծ Դաոյի հետ, որն ինքն է իրականացնում անգործությունը»[57]։

Բանականություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Հիմնական հոդված՝ Զիրան

Բանական էությունը (չինարեն՝ 自然, արտասանություն zìrán, Wade-Giles։ tzu-jan, գրական «ներահայեցողություն», «ինքնակազմակերպումը»)[58] համարվում է դաոսականության կենտրոնական արժեք[59]։ Այն նկարագրում է բոլոր իրերի «նախնական վիճակը»,[60] ինչպես նաև Դաոյի հիմնական բնույթը[61] և սովորաբար կապված է ինքնաբխության և ստեղծագործականության հետ[62][61]։ Ճշմարտություն ձեռք բերելու համար հարկավոր է բացահայտել Դաոն[61], որը ներառում է ինքնասիրությունից և ցանկությունից ազատություն և պարզության գնահատում[59]։

Բանականության համար հաճախ կիրառվող փոփոխություն է պու-ն (պարզեցված չինարեն՝ 朴, ավանդական չինարեն՝ 樸, արտասանություն՝ pǔ, pú, Wade-Giles։ p'u, գրական «չկտրված ծառեր»), «անձի բնության բնօրինակը ... նախքան մշակույթի տպագրությունը»[63]։ Այն սովորաբար վերաբերում է պետություն, որը վերադառնում է[64]։

Երեք գանձ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Հիմնական հոդվածներ՝ Երեք գանձ (դաոսականություն) և Երեք գանձ (չինական ավանդական բժշկություն)

Դաոսական երեք գանձերը կամ երեք զարդերը (պարզեցված չինարեն՝ 三宝, ավանդական չինարեն՝ 三寶, արտասանություն՝ sānbǎo) բաղկացած են հիմնական հատկություններով՝ ցի (չինարեն՝ 慈, արտասանություն՝ cí, սովորաբար թարգմանվում է որպես կարեկցանք), ցիա (չինարեն՝ 俭, արտասանություն՝ jiǎ, սովորաբար թարգմանվում է որպես չափավորություն) և բուան վի տանցիա հիեն (չինարեն՝ 不 敢为天下先, արտասանություն՝ bùgǎ wéi tiânxià xiān, բառացիորեն «չհամարձակվել գործել առաջինը երկնքի տակ», բայց սովորաբար թարգմանված է որպես խոնարհություն)։

Որպես դաոսականության փիլիսոփայության «գործնական, քաղաքական կողմ», Արթուր Վեյլին դրանք թարգմանել է որպես «ագրեսիվ պատերազմից և մահապատիժից խուսափում», «ապրուստի բացարձակ պարզություն» և «ակտիվ հեղինակություն հաստատելուց հրաժաում»[65]։

Երեք գանձերը կարող են վերաբերել նաև ին, քի և շեն (չինարեն՝ 精氣神, արտասանություն jīng-qì-shen, ոիտեղ ինը սովորաբար թարգմանվում է «էության» և շենը՝ «ոգի») հասկացություններին։ Ավանդական չինական հայեցակարգում մարդու մարմինը բաղկացած է այս երեք տարրերից, որը նրա տիեզերական հիմք կիսում է ` նատուրալիստների և դաոսականնների։ Այս համատեքստում նրանք կարևոր դեր են խաղում Նիդյանում («դաոսականության ներքին ալքիմիա»)[66]։

Տիեզերագիտություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Հիմնական հոդվածներ՝ Բանականության դպրոց, Քի, և Դաոսականությունը և մահը

Դաոսական տիեզերաբանությունը փուլային է՝ հարաբերականությունը, էվոլյուցիան և «ծայրահեղության հանդիպումը» հիմնական նիշերը[58]։ Այն կիսում է Բնագետների դպրոցի (Յինյանգ)[26] տեսակետները, որը գլխավորում էր Զու Յանը (մ.թ.ա. 305 - 240 թթ.)։ Դպրոցի սկզբունքները ներդաշնակեցրին Վու Հինը (Հինգ ֆազ) և Ին և յանի հասկացությունները։ Այս ոգով տիեզերքը գտնվում է ինքն իրեն վերաստեղծելու մշտական գործընթացի մեջ, քանի որ գոյություն ունեցող ամենը ինչ ընդամենը «քի»-ի հասարակ դրսևորում է, որը «խտանում է» և վերածվում է կյանքի, «նոսրանում է»՝ անորոշ պոտենցիալի[67]։ Քին անընդհատ փոխակերպման մեջ է իր խտացված և նոսրացված վիճակների միջև։ Մյուս կողմից քիի այս երկու տարբեր վիճակները Ինի և յանի (երկու ծայրահեղություններ, որոնք անընդհատ պայքարում են իրար դեմ են և չեն կարող գոյություն ունենալ առանց մեկը մյուսի[68]) վերացական էության մարմնավորումն են[69]։

Մարդիկ դիտվում են որպես տիեզերքի միկրոտեսակ[16], և, օրինակ, ներառում են Վու Ցինգը՝ կազմված զան-ֆո օրգանների տեսքով[70]։ Արդյունքում, ենթադրվում է, որ տիեզերքի ավելի խորը հասկացողությունը կարելի հասսկանալ՝ ընկալելով ինքդ քեզ[71]։

Աստվածաբանություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Շանդիի (上帝 "Highest Deity") և Դոումույի (斗母 Մեծ մարտակառքի մայրը) խորանը (դաոսական որոշ ուսմունքների տեզերընկալման մեջ միասին ներկայացնում են տիեզերքի սկզբունքը տղամարդու և կնոջ ձևով) Չժոուչժանի Չենխույի տաճարում, Հիանխի։
Հիմնական հոդված՝ դաոսականության աստվածաբանություն
Տե՛ս նաև՝ Հիան (դաոսականություն) և Լի Հոն (դաոսականության ապոկալիպսիս)

Դաոսականությունը կարելի է սահմանել որպես պանթեիստական՝ հաշվի առնելով նրա փիլիսոփայական շեշտադրումը Դաոյի անկայունության և «Ճանապարհի» առաջնայնության վրա, այլ ոչ թե Աստծո մարդակերպ հասկացությունների վրա։ Սա հիմնական համոզմունքներից է, որ գրեթե բոլոր ուղղությունները կիսում են[72]։

Սովորաբար դաոսականության պատվերները աստվածների պանթեոնի վերևում ներկայացնում են «Երեք մաքուրներին» ՝ պատկերավորելով Դաոյի ծագման հիերարխիան։ Լաոյի (Laojun, «Լաոյի վարպետ») համարվում է Երեք Մաքուրներից մեկի մարմնացումը և երկրպագվում որպես փիլիսոփայական վարդապետության նախնի[22][73]։

Դաոսականության տարբեր ճյուղերը հաճախ ունեն փոքր աստվածությունների տարբեր պանթեոններ, որտեղ այդ աստվածություններն արտահայտում են տարբեր տիեզերական պատկերացումներ[74]։ Փոքր աստվածություններին նույնպես կարող են խրախուսել կամ նվազեցնել իրեն կոչումներոմ՝ կախված նրանց գործունեությունից[75]։ Չինական մի շարք տարբերակների մեջ ընդգրկված է Ջադի կայսրը, որը համարվել է «Երեք մաքուրներից» հիմնականը, որպես ամենաբարձր Աստծո ներկայացուցիչ։

Դաոսականության պատմական անձինք և այն մարդիկ, որոնք համարվում են անմահ (հիան), հարգվում են ինչպես հոգևորականների, այնպես էլ աշխարհիկ մարդկանց կողմից։ Չնայած աստվածների այս հիերարխիաներին, Դաոյի ավանդական հասկացությունները չպետք է շփոթվեն արևմտյան աստվածաբանության հետ։ Դաոյի հետ մեկ լինելը պարտադիր չէ, որը առկա է հինդուիզմում՝ ոգու հավերժական միասնության օրինակով[50][76]։

Տեքստեր

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Դաո Դե Ցզին

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Դաո դե Ցզինի 1770 թ. Վան Բի հրատարակությունը։
Հիմնական հոդված՝ Դաո Դե Ցզին

Դաո Դե Ցզինը կամ Դաոդեջինգը դաոսական ամենաազդեցիկ տեքստն է համարում[77]։ Լեգենդի համաձայն, այն գրվել է Լաո Ցզիի կողմից[78], և հաճախ այդ գիրքը պարզապես կոչվում է «Լաոցզի»։ Այնուամենայնիվ, հեղինակությունը, ծագման հստակ ամսաթիվը և նույնիսկ տեքստի միասնությունը դեռևս ենթակա են քննարկման[79] և հավանաբար երբեք հայտնի չեն դառնա[80]։ Դաո Դե Ցզիի ամենավաղ պեղված տեքստերը (գրված բամբուկե տախտակների վրա) վերագրվում են մ.թ.ա. 4-րդ դարի վերջերին [86]։ Կրոնական դաոսականության պատմության ընթացքում Դաո Ցզին օգտագործվում է որպես ծիսական տեքստ[81]։ [87] Դաո Դե Ցզիի հայտնի առաջին տողերն են.

道可道非常道 (արտասանություն՝ dào kĕ dào fēi cháng dào)
Դաոն որ կարելի է պատմել իսկական Դաոն չէ
名可名非常名 (արտասանություն՝ míng kĕ míng fēi cháng míng)
Անունը, որ կարելի է անվանել իսկական անուն չէ։

Կա մի լուրջ, երբեմն թեժ բանավեճ, թե Դաո Դե Ցզիի որ անգլերեն թարգմանությունն է լավագույնը, քանի որ կիրառված են թարգմանության տարբեր մեթոդաբանություններ[82]։ Դաո Դե Ցզին թեմատիկորեն կարգավորված չէ։ Այդ իսկ պատճառով տեքստի հիմնական թեմաները սովորոբար արտահայտվում են տարբեր ձևակերպումներով, հաճախ միայն փոքր տարբերությամբ[83]։

Հիմնական թեմաները Դաոյի էության և դրան հասնելու մասին են։ Դաոն համարվում է անարտահայտելի և մեծ բաներ կատարում է փոքր միջոցներով ու գործողություններով[84]։ Դաո Դե Ցզիի մասին հնագույն մեկնաբանությունները ինքնին կարևոր տեքստեր են։ Հնարավոր ամենահինը՝ Հեշան Գոնի մեկնաբանությունները, ամենայն հավանականությամբ գրված է 2-րդ դարում[85]։ Այլ կարևոր մեկնաբանություններից են Վան Բիի և Հիանգերիի աշխատությունները[86]։

Հուանցզի

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Հիմնական հոդված՝ Հուանցզի (գիրք)

Հուանցզի (չինարեն՝ 莊子) անունը, ավանդական հեղինակի անունով կոչվել է Հուանցզի՝ տարբեր աղբյուների հավաքածու է, և, ընդհանուր առմամբ, համարվում է դաոսական ամենակարևոր գրվածքներից[87]։ Մեկնաբանող Գու Սյանը (300 թ.) օգնեց հաստատել տեքստը որպես դաոսականության մտքի կարևոր աղբյուր։ Ավանդական տեսակետն այն է, որ Հուանցզին գրեց առաջին յոթ գլուխները («ներքին գլուխները»), և նրա աշակերտները և հարակից մտածողները պատասխանատու էին մյուս մասերի («արտաքին» և «տարբեր» գլուխների) համար։ Աշխատանքն օգտագործում է անեկդոտներ, առակներ և երկխոսություններ` իր հիմնական թեմաներից մեկը՝ բանական աշխարհի օրենքներին և տարրերի «ուղին» արտահայտելու համար[88][89]։

Ի Չինգ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ի Չինգի 8 տրիգրաման
Հիմնական հոդված՝ Ի Չինգ

Ի Չինգը կամ Յիչինգը սկզբնապես եղել է գուշակության համակարգ, որը ծագել է մ.թ.ա. մոտ 1150 թ.[90]։ Չնայած դա նախորդում էր Դաոյի՝ որպես փիլիսոփայության և կրոնական կազմակերպված համակարգի առաջին հիշատակումներին, այն ներառվեց կոնֆուցիականության և դաոսականության պրակտիկայի համակարգում։

Ի Չինգը, չնայած մերժված է իր սեփական մեկնաբանություններից, բաղկացած է 8 տրիգրամների ( հեքսագրամներ) 64 համադրություններից, որոնք ավանդաբար ընտրվում են մետաղադրամներ կամ որդեր նետելու օգնությամբ, որպեսզի գուշակին տա որոշակի պատկերացումներ «փոփոխվող գծերի», ինչ-որ գաղափարի մասին, որը զարգանում է[91]։

Ի Չինգի 64 ինքնատիպ նշանները կարող են կարդացվել նաև որպես մեդիտացիա Ին և յան ցիկլերը ղեկավարելու մասին, ինչպես Լաո Ցզին ընդգծում է Դաո Դե Ցզիում (այս տեքստի ամենահին հայտնի տարբերակը վերաբերում է մ.թ.ա. 400 թ.)։ Վերջերս, ինչպես արձանագրված էր 18-րդ դարում, Դաոսական վարպետ Լյու Յիմինը շարունակում էր պաշտպանել դրա օգտագործումը[92]։

Դաոզան

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Հիմնական հոդված՝ Դաոզան

Դաոզանը (道 藏, Դաոյի գանձարան) վերաբերում է դաոսականություն սկզբունքներին։ Այն սկզբնապես կազմվել է Ին, Տան և Սոն դինաստիաների ժամանակ։ Մերօրյա տարբերակը հրապարակվել է Մին դինաստիայի ժամանակ[93][94]։ Մին Դաոզան ներառում է գրեթե 1500 տեքստեր[95]։ Ստորև բերված է բուդդայական եռագրությունից օրինակ, այն բաժանված է երեք դոնգայի (洞, «քարանձավ», «պատկերագիր»)։ Նրանք կազմված են «բարձրագույնից» մինչև «ցածրագույն»[96][97]։

  1. Զենը («իրական» կամ «ճշմարտություն» 眞) պատկերագիրը ներառում է Շանցզի տեքստերը։
  2. Հուան (խորհրդավորություն 玄) պատկերագիրը ներառում է Լինգբաոյի սուրբ գրությունները։
  3. Շենը («աստվածային» 神) պատկերագիրը ներառում է Maoshan (茅山) հայտնությունների տեքստերը։

Դաոշին ընդհանուր առմամբ համահունչ չէ Դաոզենի հրատարակված տարբերակներին, սակայն անհատապես կամ ժառանգում է Դաոզենում ընդգրկված տեքստերը։ Այս տեքստերը փոխանցվել են ուսուցիչից ուսանողներին սերունդների համար[98]։

Շանցզի դպրոցը սովորություն ունի սուրբ գրությունների ուսումնասիրության միջոցով մոտենալ դաոսականությանը։ Կարծում են, որ որոշ ընտրված տեքստեր կարդալը բավական է անմահության հասնելու համար[99]։

Այլ տեքստեր

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ավանդական դաոսականության մեջ մինչ ամենահայտնի Դաո Դե Ցզին, կային շատ այլ կարևոր տեքստեր։ Տանշին Հանյին Պյան («տրակտատ բարձրյալի, վարքի և վրեժխնդրության մասին») քննարկում է մեղքը և էթիկան, և վերջին մի քանի դարերում դարձել է հայտնի բարոյական տրակտատ[100]։ Այն պնդում է, որ նրանք, ովքեր ներդաշնակ են Դաոյին, երկար ու պտղաբեր կյանքով են ապրում։ Ամբարիշտները և նրանց ժառանգները կտուժեն և կկրճատեն իրենց կյանքը[84]։

Աշխարհընկալում

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Դաոսականության աշխարհայացքի օրենքների ամփոփումը կարևորում է հետևյալ կետերը, ինչպիսիք են.

  • հասարակությունը դիտվում է որպես բազմաշերտ ինքնակարգավորվող «կենդանի» համակարգ[101]
  • գեղագիտությանը ձեռնտու է բացարձակ կամ գիտական «ճշմարտությանը»[102]
  • նոմինալիստական համաձայնությունը ընդունելիության մասին[103]
  • սոցիալական կառուցողականությունը[104]
  • միաժամանակյա բազմակի իրողությունների դիալեկտիկական ընդունումը[105]
  • ոչ աբստրակտ պատմության կամ տեքստի վրա հիմնված գիտելիքներ[106]
  • բազմալեզու, հակասության և պարադոքսի ոչ գծային ամբողջական ընդունումը[107]
  • հարաբերականությունը, ընդհանրապես, որպես կապակցված մասերի համակարգ[108]
  • առաքինությունը, որպես ինքնության և ներդաշնակության կազմակերպման սկզբունք[109]

Խորhրդանիշեր և պատկերներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Զաոջինը պատկերված է տայջիցուն բագուայով շրջապատված տեսքով։
Ռույի մոտիվներ դաոսական տաճարի տանիքին Կաոսիունում, Թայվան։

Տայջիցու (պարզեցված չինարեն՝ 太极 图, ավանդական չինարեն՝ 太极 圖, արտասանություն՝ tàijítú, սովորաբար հայտնի է որպես «Ին և Յան նշան» կամ պարզապես «Ին Յան») և բագուա 八卦 (ութ տրիգրամա) Դաոսականության սիմվոլիկան[110]։ Այս տիեզերաբանության մեջ տիեզերքը ստեղծում է նյութական էներգիայի առաջնային քաոսից, որը ձևավորվում է Ին և Յան ցիկլերի մեջ և ստեղծվում է օբյեկտներ և կյանք։ Ինն ընդունող է և Յանն ակտիվ սկզբունքը, որը տեսնում է բոլոր ձևերի փոփոխության և տարբերության մեջ, ինչպիսիք են տարեկան սեզոնային ցիկլերը, լանդշաֆտը, սեռական կապը, տղամարդկանց և կանանց ձևավորումը որպես կերպարներ և սոցիալ-քաղաքական պատմություն[111]։ Չնայած գրեթե բոլոր դաոսական կազմակերպությունները օգտագործում են այն, դա կարելի է նաև համարել նաև կոնֆուցիական, նեոկոնֆուցիական կամ համաչինական։ Այս խորհրդանիշը կարելի է տեսնել որպես դաոսականության կազմակերպության դրոշների և լոգոների, տաճարի հատակների դեկորատիվ տարր կամ ուղղահայաց հագուստի վրա։ Սոն դինաստիայի աղբյուրների համաձայն, այն ծագել է 10-րդ դարում[112]։ Նախկինում վագրն ու վիշապը խորհրդանշում էին Ինը և յանը[112]։

Դաոսական տաճարները կարող են կիրառել քառակուսի կամ եռանկյունի դրոշներ։ Նրանք սովորաբար առանձնանում են առեղծվածային գրվածքով կամ դիագրամներով և նախատեսված են տարբեր գործառույթներ իրականացնելու, ներառյալ մահացածների ոգու առաջնորդությունը, լավ բախտ բերելու, կյանքի երկարացման և այլն[113]։ Այլ դրոշներն ու պաստառները կարող են լինել աստվածներինը, կամ անմահ դարձածներինը[114]։

Երբեմն հայտնվում է յոթ աստղով զիգզագ, որը ներկայացնում է Մեծ անդունդը (կամ Բուշելը, չինական համարժեքը)։ Մ.թ.ա. 2-րդ հազարամյակի Շան դինաստիայի մեջ չինական մտածելակերպը «Մեծ անդունդը» համարում էր աստվածություն, իսկ Հանի դինաստիայի ժամանակ այն համարվում էր «քաոսի» աստծո քի ուղին՝ Տայիյին[115]։

Ճապոնիայում, հարավային Չինաստանում և Թայվանում դաոսականության տաճարները հաճախ կարող են հայտնաբերվել վիշապների և փյունիքների տեսքով գույնզգույն կերամիկական սալիկներով պատրաստված տանիքներով։ Նրանք նաև կանգնած են Ին և յանի ներդաշնակության համար (փյունիքը ներկայացնում է Ինը)։ հարակից խորհրդանիշն այն բոցավառ մարգարիտն է, որը կարելի է տեսնել կտուրների վրա երկու վիշապների միջև, ինչպես նաև Երկնային դարպասների մազակալների վրա[116]։ Ընդհանուր առմամբ, չինական Դաոսական ճարտարապետությունը չունի առանձնահատկություններ, որոնք տարբերվում են այլ կառույցներից[117]։

Պրակտիկ գործողություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Բուսակերների դիետա

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Դաոսական սննդակարգը խրախուսում է ծոմապահությունն ու բուսակերությունը։

Ծեսեր

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Էրվան տաճարի պաշտամունքի դահլիճ, դաոսական տաճար Դուջիանյանում, Սիչուան։ Կան հինյան կրոնական պրակտիկայնի տարրեր (խունկի և մոմի նվիրատվություն)։
Դաոսականների գլխավորությամբ նախնիներին խոնարհվելու ծիսակատարություն Տիրակալ Զյան Հուի մեծ տաճարի համալիրում՝ նախնիների հիմնական սրբավայրը՝ նվիրված Զյանի դինաստիայի նախահորը, որը տեղակայված է Զյանի նախնյաց օջախում՝ Քինհեյում (Հեբեյ)։

Որոշ ժամանակներում սնունդը կարող է զոհաբերել զոհվածների կամ աստվածների հոգիներին, ինչպես, օրինակ, Ցինմին փառատոնի ժամանակ։ Դա կարող է ներառել մորթված կենդանիներ, ինչպիսիք են խոզերը և բադերը, կամ պտուղները։ Այլ զոհաբերության ձևը ներառում է չինական ծիսական թղթի կամ դժոխային բանկային նշումների այրումը, այն ենթադրությամբ, որ կրակի կողմից սպառված պատկերները կհայտնվեն հոգևոր աշխարհում ոչ թե որպես պատկեր, այլ որպես իրական նյութ, մատչելի դարձնելով հայրերին և հեռացած սիրելիներին հարգելը։

Մասնավոր տոների ժամանակ տեղի են ունենում փողոցային շքերթներ։ Դրանք կենդանի ակտեր են, որոնք անխափանորեն ներառում են հրավառություն և ծաղիկներով բեռնասայլերից հնչեցվում է ավանդական երաժշտություն։ Նրանք նաև տարբեր առումներով ներառում են առյուծի և վիշապի պարեր, մարդիկ հագնում են տիկնիկներ (հաճախ «Յոթերորդ Տիրոջ» և «Ութերորդ Տիրոջ»), տանջի (童 乩 մեդիումներ և շամաններ), ովքեր կտրում են իրենց մաշկը դանակով, բաջաջիան, որոնք կունֆույի մարտարվեստի պատվո պահակներ են՝ դիվային դիմահարդարմամբ և աստվածությունների պատկերները կրող պատգարակավորներ։ Տարբեր մասնակիցներ համարվում են ոչ թե կատարողներ, այլ ավելի շուտ մարմնավորում են աստվածներին և հոգիներին[118]։

Գուշակությամբ՝ ներառյալ աստղագուշակությամբ, Ի Չինգով և գուշակության այլ ձևերով զբաղվողները, վաղուց համարվում են ավանդական դաոսականության հետևողներ։ Ոգեկանչումը լայնորեն հանդիպում է նաև որոշ աղանդներում։ Գոյություն ունի ակադեմիական և սոցիալական առանձնահատկություն ոգեկանչման մարտական (ինչպիսին տանջին է) և ոգեշնչող գրության ձևերի միջև, որը սովորաբար կիրառվում է ավազագուշակաության միջոցով[119]։

Ֆիզիկական աճ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Հիմնական հոդվածներ՝ Նեյդան, դաոսական ալքիմիա, դաոսական սեռական փորձառություն, և Նեիջիա

Դաոսականության հերթական և կարևոր տարրերն են ծեսերը, վարժությունները և նյութերը, որոնք ուղղված են հոգևորապես տիեզերական ուժերին միավորվելուն, իրականացնել հիացական հոգևոր ճամփորդություններ կամ բարելավել ֆիզիկական առողջությունը և այդպիսով կյանքը երկարացնելուն՝ ձգտելով անմահության կետին[120][121]։ Լուսավորված և անմահ էակները կոչվում են Հիան։

Երկարակեցությանն ուղղված բնորոշ մեթոդը դաոսական ալքիմիան է։ Արդեն վաղ դաոսական սուրբ գրություններում, ինչպիսիք են Տայիպինցինը և Բաոպուցզին, շարադրված էին անմահության հասնելու ալքիմիմիական բանաձևեր[120][121]։

Մի շարք մարտարվեստի ավանդույթներ, մասնավորապես Նեիջիայի դասին պատկանողները (Թայ Չի Չուան, Բագուա Չժան և Սինգ Յի Հուան) զգալի կերպով արտահայտում են դաոսականության սկզբունքները, և որոշ գործիչներ իրենց արվեստը համեմատում են դաոսականության հետ[122]։

Հասարակություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Կողմնակիցներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Դաոսականների թիվը դժվար է գնահատել ելնելով մի շարք գործոններից, դաոսականության սահմանումը նույնպես հստակ չէ։ 2010 թ. Չինաստանում կրոնի հարցման համաձայն, չինական ժողովրդական կրոնին հետևողների մարդկանց թիվը մոտ 950 միլիոն է (չինացիների 70 տոկոսը)[123]։ Դրանցից 173 մլն-ը (13%) պնդում է իր դաոսականության պատկանելիության մասին[124]։ Իսկ 12 միլիոն մարդ պնդում է իր «դաոսական» լինելու փաստը, որը ավանդաբար օգտագործվում են բացառապես հոգևորականների, դաոսական ծեսերի և մեթոդների մասնագետների համար[125]։

Չինացիների մեծամասնությունը և շատ ուրիշներ ազդվել են դաոսականությունից։ Չինաստանի Ժողովրդական Հանրապետության ստեղծումից ի վեր, կառավարությունը խրախուսում է դավանանքային ավանդույթների վերածնունդը կոորդինացված պարամետրերում։ 1956 թ. ձևավորվեց չինական դաոսականների ասոցիացիան, որը ղեկավարում էր բոլոր գրանցված դաոսականների պատվերները և 1957 թ. ստացել պաշտոնական հավանություն։ Այն արգելվել էր Մաոյի «Մշակութային հեղափոխության» ժամանակ, սակայն վերահաստատվել է 1980 թ.։ Ասոցիացիայի շտաբը Բայիունգուանում կամ Պեկինի Սպիտակ ամպերի տաճարում է, որը պատկանում է Հուանցզի դաոսականության Լանգմեն մասնաճյուղին[126]։ 1980 թ. սկսած վերաբացվեցին կամ վերակառուցվեցին դավանանքի բազմաթիվ վանքեր և տաճարներ, որոնք պատկանում են Չժենգի կամ Հուանժենի դպրոցներին, և վերսկսվեցին հոգևորականության կարգավորումը։

Դաոսական գրականությունը և արվեստը ազդել են Կորեայի, Ճապոնիայի և Վիետնամի մշակույթների վրա։ Կազմակերպված դաոսականությունը, կարծես թե մինչ վերջերս չուներ ոչ չինացի հետևորդներ։ Թայվանում 7,5 միլիոն մարդ (բնակչության 33 տոկոսը) իրեն ճանաչում է որպես դաոսական[127]։ Հոնկոնգի[128] և Սինգապուրի[129] կրոնական ժողովրդագրության համար հավաքագրված տվյալները ցույց են տալիս, որ այդ քաղաքների բնակչության 14% -ը և 11% -ը դաոսական են։

Արվեստ և գրականություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Հիմնական հոդված՝ Դաոսական արվեստ
Վեց արմավ, 13-րդ դարի չինական վանականի գեղանկար՝ ազդված դաոսականությունից, Մու Քի։

Չինական պատմության ընթացքում եղել են արվեստի շատ օրինակներ, որոնք ազդել են դաոսականության մտքի վրա։ Դաոսականության ազդեցության տակ գտնվող զգալի նկարիչներն են Վու Վեյը, Հուան Գոնվանը, Միու Ֆուն, Մուքի Ֆաչանը, Շիտաոն, Նի Զանը, Տան Մին և Վան Ցան-ցզուն[130]։ Դաոսական արվեստը ներկայացնում է տարբեր շրջաններ, բարբառներ և ժամանակաշրջաններ, որոնք սովորաբար կապված են դաոսականության հետ։ Հին դաոսական արվեստն հանձնարարված էր արիստոկրատիայի կողմից, սակայն վարպետները և գիտնականները անմիջականորեն զբաղվում էին արվեստով[131]։

Քաղաքական ասպեկտներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ի տարբերություն կոնֆուցիականության, դաոսականությունը նպաստում է փիլիսոփայական անարխիզմին, բազմակարծությանը և լեսե-ֆեր կառավարությանը[132]։ Լաո Ցզին նշվել է որպես լիբերալիզմի կողմնակիցների վաղ օրինակ[133][134]։ Մյուս կողմից, քաղաքականությունը դաոսականությանի հիմնական խնդիրը երբեք չի եղել։

Կապ այլ կրոնների և փիլիսոփայությունների հետ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Կոնֆուցիականությունը, դաոսականությունը և բուդդայականությունը մեկն են, լիթանգ ոճի գեղանկար՝ պատկերված են հոսող գետի կողքին ծիծաղող երեք տղամարդ, 12-րդ դար, Սոն դինաստիա։
Տե՛ս նաև՝ Vinegar tasters

Շատ գիտնականներ հավատում են, որ դաոսականությունը վերածվել է կոնֆուցիականության հակազդեցության[135]։ Դաո և Դե փիլիսոփայական պայմանները իսկապես համընկնում են թե՛ դաոսականության, թե՛ կոնֆուցիականության հետ[136], և ավանդաբար Լաո Ցզին համարվում է Կոնֆուցիականության ուսուցիչը[137]։ Հուանցզին բացահայտորեն քննադատել է կոնֆուցիոսականներին և մոիստներին իր աշխատանքում դրվագներում։ Ընդհանրապես, դաոսականությունը մերժում է կոնֆուցիականության շեշտադրումը ծիսական, հիերարխիկ սոցիալական կարգավիճակի և ավանդական բարոյականության վրա և նպաստում է բանականությանը, ինքնաբուխությանը և անհատականությունը[138]։

Բուդդայականության մուտքը Չինաստան նշանավորվեց դաոսականության հետ զգալի փոխազդեցության և սինկրետիզմի շնորհիվ[139]։ Սկզբնապես որպես «օտար դաոսականության» տեսք, բուդդայականության սուրբ գրությունները թարգմանվել էին չինարեն, օգտագործելով դաոսականների բառապաշարը[140]։ Չինական բուդդայականության ներկայացուցիչները, ինչպես Սենզաոն և Դաո Շենը, վաղուց գիտեին և խոր ազդվել էին դաոսականության հիմնական տեքստերից[141]։

Դաոսականությունը հատկապես ձևավորեց Զեն բուդդիզմի զարգացումը[142], ներկայացնելով բնականություն հասկացություն, սուրբ գրության և տեքստի անվստահություն, և շեշտը դնելով «այս կյանքին» և «ամեն պահին»[143]։

Դաոսականությունը, մյուս կողմից, Տան դինաստիայի ժամանակ բուդդայականությունից մի շարք էլեմենտներ ներառեց՝ ինչպիսիք են տաճարները, բուսակերությունը, ալկոհոլի արգելումը, դատարկության վարդապետությունը և եռակողմ կազմակերպությունում սուրբ գրությունների հավաքելը։

Դարերի գաղափարախոսական և քաղաքական մրցակիցները՝ դաոսականությունը, կոնֆուցիականությունը և բուդդայականությունը, խորապես ազդել են միմյանց վրա[144]։ Օրինակ Վան Բին, Լաո Ցզիի վրա ամենաազդեցիկ փիլիսոփայական մեկնաբաններից մեկը, կոնֆուցիական էր[145]։ Երեք մրցակիցները կիսում են միևնույն արժեքները, բոլոր երեքը ներշնչում են հումանիստական փիլիսոփայություն, բարոյական վարքագիծ և մարդկային կատարելագործվածություն։ Ժամանակի ընթացքում չինացիների մեծ մասը բաց էր միաժամանակ երեք ավանդույթների համար[146]։ Սա դարձավ ինստիտուցիոնալացվածություն, երբ երեք դպրոցների ասպեկտները սինթեզվեցին նորկոնֆուցիականության դպրոցում[147]։

Որոշ հեղինակներ զբաղվել են դաոսականության և քրիստոնեության համեմատական ուսումնասիրություններով։ Դա հետաքրքրություն է առաջացրել կրոնի պատմության ուսանողների համար, ինչպիսիք են Ջ. Ջ. Մ. դե Գրոոտը[148]։ Լաց Ցզիի և Հիսուսի Նազարեթացու ուսմունքների համեմատությունը կատարվել է մի քանի հեղինակների կողմից, ինչպիսիք են Մարտին Արոնսոնը[149], և Թորոպով և Հանսենը (2002), ովքեր հավատում են, որ զուգահեռներ ունեն, որոնք չպետք է անտեսվեն[150]։ Ջ. Իսամու Յամամոտոյի[151] կարծիքով հիմնական տարբերությունն այն է, որ քրիստոնեությունը քարոզում է անձնական Աստված, իսկ դաոսականությունը` ոչ։ Այնուամենայնիվ, մի շարք հեղինակներ, ներառյալ Լին Յուտանը[152], պնդում են, որ այս կրոնների որոշ բարոյական և էթիկական դրույթները նման են[153][154]։

Տես նաև

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ծանոթագրություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  1. ↑ 1,0 1,1 Pollard; Rosenberg; Tignor, Elizabeth; Clifford; Robert (2011). Worlds Together Worlds Apart. New York, New York: Norton. էջ 164. ISBN 9780393918472.{{cite book}}: CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: authors list (link)
  2. ↑ Creel, What Is Taoism?, 2
  3. ↑ Creel 1970, p.48,62-63. What Is Taoism? https://books.google.am/books?id=5p6EBnx4_W0C&pg=PA48
  4. ↑ Catherine Despeux, "Women in Daoism", in Kohn, Livia, ed. (2000). Daoism Handbook. Leiden: Brill. {{cite book}}: |first= has generic name (օգնություն)CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: authors list (link) pp. 403-404
  5. ↑ 5,0 5,1 The Ancient Chinese Super State of Primary Societies: Taoist Philosophy for the 21st Century, You-Sheng Li, June 2010, p. 300
  6. ↑ Chan (2005), էջ. 93.
  7. ↑ Pregadio, 2008. Vol. 1, p. xvi.
  8. ↑ 8,0 8,1 Pregadio, 2008. Vol. 1, p. 327, Daoshi.
  9. ↑ Robinet (2000), p. xxix
  10. ↑ Kohn (2000), p. 44.
  11. ↑ 11,0 11,1 Chad Hansen. «Taoism». Stanford Encyclopedia of Philosophy. Metaphysics Research Lab, CSLI, Stanford University. Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ հունիսի 24-ին. Վերցված է 2008 թ․ հոկտեմբերի 1-ին.
  12. ↑ 12,0 12,1 Graham (1989) p. 170–171
  13. ↑ Robinet (1997), p. 3
  14. ↑ Kohn (2000), p. xi
  15. ↑ Mair (2001) p. 174
  16. ↑ 16,0 16,1 Robinet (1997), p. 103.
  17. ↑ Robinet (1997), p. 2
  18. ↑ 18,0 18,1 Meister, edited by Chad; Copan, Paul (2010). The Routledge companion to philosophy religion (1st paperback ed.). London: Routledge. ISBN 978-0415435536. {{cite book}}: |first1= has generic name (օգնություն)
  19. ↑ Routledge Companion to Philosophy of Religion (Routledge Philosophy Companions). ISBN 978-0415435536.
  20. ↑ Pregadio, 2008. Vol. 1, p. 326, Daoshi.
  21. ↑ 21,0 21,1 Nengchang Wu. Religion and Society. A Summary of French Studies on Chinese Religion. On: Review of Religion and Chinese Society 1 (2014), 104-127. pp. 105-106
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 Robinet (1997), p. 63.
  23. ↑ Robinet 1997, p. 25
  24. ↑ Kirkland 2004, p. 62
  25. ↑ Kirkland 2004, p. 61
  26. ↑ 26,0 26,1 Robinet 1997, p. 6
  27. ↑ Demerath (2003), p. 149.
  28. ↑ Hucker (1995), pp. 203–04.
  29. ↑ Robinet 1997, p. 36
  30. ↑ Robinet 1997, p. 39
  31. ↑ Robinet 1997, p. 54
  32. ↑ Robinet 1997, p. 1
  33. ↑ Robinet (1997), p. 50.
  34. ↑ Robinet (1997), p. 184.
  35. ↑ Robinet 1997, p. 115
  36. ↑ Robinet 1997, p. 150
  37. ↑ Robinet 1997, p. xvi
  38. ↑ Robinet (1997), p. 213.
  39. ↑ Eskildsen, Stephen (2004). The Teachings and Practices of the Early Quanzhen Taoist Masters. State University of New York Press. էջ 17.
  40. ↑ Kohn (2000), p. XVII.
  41. ↑ Schipper (1993), p. 19.
  42. ↑ Schipper (1993), p. 220.
  43. ↑ «Human Rights Without Frontiers "Religious Freedom in China in 2006"» (PDF). Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2009 թ․ մարտի 27-ին. (30.6 KB) An address given to the Delegation EU-China of the European Parliament.
  44. ↑ Chan (1963)
  45. ↑ Kirkland (2004), p. 3
  46. ↑ DeFrancis (1996) p. 113
  47. ↑ Chan (1963) p. 136
  48. ↑ Cane (2002), p. 13.
  49. ↑ A. Chan, in Kohn (2000), p. 20
  50. ↑ 50,0 50,1 Martinson (1987), pp. 168–169.
  51. ↑ LaFargue (1994) p. 283.
  52. ↑ Sharot (2001), pp. 77–78, 88.
  53. ↑ Kirkland (2004), p. 60.
  54. ↑ 54,0 54,1 Oldmeadow (2007), p. 109.
  55. ↑ A source book in Chinese philosophy, Wing-tsit Chan, p137, p
  56. ↑ Living in the Tao: The Effortless Path of Self-Discovery, Mantak Chia
  57. ↑ Van Voorst, 2005, էջ 170
  58. ↑ 58,0 58,1 Dr Zai, J. Taoism and Science: Cosmology, Evolution, Morality, Health and more. Ultravisum, 2015.
  59. ↑ 59,0 59,1 Fowler, 2005, էջ 122
  60. ↑ Slingerland, 2003, էջ 97
  61. ↑ 61,0 61,1 61,2 Girardot, 1988, էջ 56
  62. ↑ Fowler, 2005, էջ 121
  63. ↑ Kraemer, 1986, էջ 286
  64. ↑ Girardot, 1988, էջ 70
  65. ↑ Waley (1958), p. 225.
  66. ↑ Blofeld, John. Taoism. Shambhala, 2000.
  67. ↑ Robinet (1997), p. 7
  68. ↑ Robinet (1997), p. 9
  69. ↑ Robinet (1997), p. 8
  70. ↑ Kohn (2000), p. 825.
  71. ↑ Occhiogrosso (2004), p. 171.
  72. ↑ Robinet (1997), p. 1.
  73. ↑ Maspero (1981), p. 41.
  74. ↑ Segal (2006), p. 50.
  75. ↑ Maspero (1981), p. 92.
  76. ↑ Faching & deChant (2001), p. 35.
  77. ↑ Miller (2003), p. ix
  78. ↑ «Patheos Library – Taoism». Patheos.com. 2011 թ․ հունվարի 5. Վերցված է 2011 թ․ մայիսի 16-ին.
  79. ↑ Eliade (1984), p. 26
  80. ↑ Watts (1975), p. xxiii
  81. ↑ Kohn & LaFargue (1998), p. 158.
  82. ↑ Kohn & LaFargue (1998), pp. 185–86.
  83. ↑ Kim (2003), p. 13
  84. ↑ 84,0 84,1 Van Voorst (2005), p. 165
  85. ↑ Schipper & Verellen (2004), p. 73.
  86. ↑ Schipper & Verellen (2004), p. 74–77.
  87. ↑ Idema & Haft (1997), էջ. 90.
  88. ↑ «Zhuangzi». About.com. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ օգոստոսի 20-ին. Վերցված է 2013 թ․ մայիսի 2-ին.
  89. ↑ «Zhuangzi». Encyclopædia Britannica Online. Վերցված է 2013 թ․ մայիսի 2-ին.
  90. ↑ Pittman, Allen. Walking the I Ching. Blue Snake Books, 2008. p. 21
  91. ↑ Wing, R. L. The I Ching Workbook Doubleday, 1979. pp. 15, 20.
  92. ↑ e.g. Cleary, Thomas, tr. The Taoist I Ching. Shambhala, 1986. p. 6.
  93. ↑ Schipper & Verellen (2004), p. 1.
  94. ↑ Schipper & Verellen (2004), p. 30.
  95. ↑ Schipper & Verellen (2004), p. 36.
  96. ↑ Schipper & Verellen (2004), p. 15.
  97. ↑ Litte (2000), p. 46
  98. ↑ Schipper & Verellen (2004), p. 44.
  99. ↑ Robinet (1997), p. 132.
  100. ↑ «Jordan: The Taoist Canon». Weber.ucsd.edu. Արխիվացված է օրիգինալից 2007 թ․ փետրվարի 16-ին. Վերցված է 2011 թ․ մայիսի 16-ին.
  101. ↑ Lowe, Sid (2003). «Chinese Culture and Management Theory». In Alon, Ilan (ed.). Chinese culture: organizational behavior, and international business management. Westport, Connecticut: Praeger Publishers. էջ 7. ISBN 1567205461. Վերցված է 2016 թ․ նոյեմբերի 27-ին. «Taoism emphasizes social phenomena as multilevel 'living' systems organized in hierarchies of complexity and involving self-organizing 'consciousness.'»
  102. ↑ Lowe, Sid (2003). «Chinese Culture and Management Theory». In Alon, Ilan (ed.). Chinese culture: organizational behavior, and international business management. Westport, Connecticut: Praeger Publishers. էջ 7. ISBN 1567205461. Վերցված է 2016 թ․ նոյեմբերի 27-ին. «The Eastern archetype can be described as favoring an aesthetic rather than scientific construction (Lessem & Palsule 1997, 48) and does not seek an absolute Truth. An aesthetic construction is oriented towards Virtue.»
  103. ↑ Lowe, Sid (2003). «Chinese Culture and Management Theory». In Alon, Ilan (ed.). Chinese culture: organizational behavior, and international business management. Westport, Connecticut: Praeger Publishers. էջ 7. ISBN 1567205461. Վերցված է 2016 թ․ նոյեմբերի 27-ին. «[A]ction is [...] determined [...] by a nominalist consensus about what is acceptable and what 'we' can work with.»
  104. ↑ Lowe, Sid (2003). «Chinese Culture and Management Theory». In Alon, Ilan (ed.). Chinese culture: organizational behavior, and international business management. Westport, Connecticut: Praeger Publishers. էջ 7. ISBN 1567205461. Վերցված է 2016 թ․ նոյեմբերի 27-ին. «The wisdom of virtuous leadership lies in the humanistic capacity to harmonize the imagination of the family, group, clan, or nation. In this sense, it is a social constructivist worldview.»
  105. ↑ Lowe, Sid (2003). «Chinese Culture and Management Theory». In Alon, Ilan (ed.). Chinese culture: organizational behavior, and international business management. Westport, Connecticut: Praeger Publishers. էջ 7. ISBN 1567205461. Վերցված է 2016 թ․ նոյեմբերի 27-ին. «The Eastern archetype is dialectic in expecting an unfolding pattern to emerge from an acceptance of simultaneous multiple realities. [...] 'What are conceived as opposites in the rational and pragmatic modes are inseparable polarities in the holistic mode' (Lessem & Palsule 1997, 52). Therefore, the whole and the parts are codetermined and neither is coherent outside the mutuality, complementarity and 'oneness' they share.»
  106. ↑ Lowe, Sid (2003). «Chinese Culture and Management Theory». In Alon, Ilan (ed.). Chinese culture: organizational behavior, and international business management. Westport, Connecticut: Praeger Publishers. էջ 8. ISBN 1567205461. Վերցված է 2016 թ․ նոյեմբերի 27-ին. «The everyday cognitive characteristics of the aesthetic construction are effectiveness, emergence, unpredictability, and wholeness. This engenders aesthetic, nonabstract, holistic thinking and cultivates narrative or context-based knowledge, which provides for elastic adaptability within a chaotic environment (Lessem & Palsule 1997).»
  107. ↑ Lowe, Sid (2003). «Chinese Culture and Management Theory». In Alon, Ilan (ed.). Chinese culture: organizational behavior, and international business management. Westport, Connecticut: Praeger Publishers. էջ 7. ISBN 1567205461. Վերցված է 2016 թ․ նոյեմբերի 27-ին. «Taoism involves a multivalent or plurivalent, multivalued, fuzzy, 'shades of gray' and non-linear worldview that sees contradiction and paradox as normal, experiential, and valuably coherent common sense.»
  108. ↑ Lowe, Sid (2003). «Chinese Culture and Management Theory». In Alon, Ilan (ed.). Chinese culture: organizational behavior, and international business management. Westport, Connecticut: Praeger Publishers. էջ 8. ISBN 1567205461. Վերցված է 2016 թ․ նոյեմբերի 27-ին. «The generic principle of relationality is central to holism and to understanding the Eastern archetype. The focus is upon the whole as a system of related parts.»
  109. ↑ Lowe, Sid (2003). «Chinese Culture and Management Theory». In Alon, Ilan (ed.). Chinese culture: organizational behavior, and international business management. Westport, Connecticut: Praeger Publishers. էջ 8. ISBN 1567205461. Վերցված է 2016 թ․ նոյեմբերի 27-ին. «Relationality rather than the self [...] is the principal source of identity within the Chinese holistic worldview. When relationality replaces the self, Virtue replaces Truth, because actions must adhere to what we all can harmoniously accept in our imaginations rather than to what one person can rationally prove is true or real.»
  110. ↑ Little (2000), pp. 131–139
  111. ↑ Feuchtwang, Stephan (2016). Religions in the Modern World (Third ed.). New York: Routhledge. էջ 150.
  112. ↑ 112,0 112,1 Little (2000), p. 131
  113. ↑ Kohn (2004), p. 116.
  114. ↑ Kohn (2004), p. 119
  115. ↑ Little (2000), p. 128
  116. ↑ Schipper (1993), p. 21.
  117. ↑ Little (2000), p. 74
  118. ↑ Schipper (1993), p. 28–29.
  119. ↑ Silvers (2005), p. 129–132.
  120. ↑ 120,0 120,1 Kohn (2000), p. 672.
  121. ↑ 121,0 121,1 Robinet (1993) pp. 228 & 103.
  122. ↑ Robinet (1997), p. 73.
  123. ↑ 2010 Chinese Spiritual Life Survey, Purdue University's Center on Religion and Chinese Society. Data reported in Wenzel-Teuber, Katharina; Strait, David (2012). «People's Republic of China: Religions and Churches Statistical Overview 2011» (PDF). Religions & Christianity in Today's China. Vol. II, no. 3. էջեր 29–54. ISSN 2192-9289. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2017 թ․ ապրիլի 27-ին.
  124. ↑ 2010 Chinese Spiritual Life Survey, Purdue University's Center on Religion and Chinese Society. Data reported in Wenzel-Teuber, Katharina; Strait, David (2012). «People's Republic of China: Religions and Churches Statistical Overview 2011» (PDF). Religions & Christianity in Today's China. Vol. II, no. 3. էջեր 29–54. ISSN 2192-9289. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2017 թ․ ապրիլի 27-ին.
  125. ↑ 2010 Chinese Spiritual Life Survey, Purdue University's Center on Religion and Chinese Society. Data reported in Wenzel-Teuber, Katharina; Strait, David (2012). «People's Republic of China: Religions and Churches Statistical Overview 2011» (PDF). Religions & Christianity in Today's China. Vol. II, no. 3. էջեր 29–54. ISSN 2192-9289. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2017 թ․ ապրիլի 27-ին.
  126. ↑ «Patheos Library – Taoism: Modern Age». Patheos.com. Վերցված է 2011 թ․ մայիսի 16-ին.
  127. ↑ «Taiwan Yearbook 2006». Taiwan Government Information Office, Department of Civil Affairs, Ministry of the Interior. 2006. Արխիվացված է օրիգինալից 2007 թ․ հուլիսի 8-ին.
  128. ↑ «2010 Yearbook – Religion» (PDF). Hong Kong Government.
  129. ↑ «Census of population 2010: Statistical Release 1 on Demographic Characteristics, Education, Language and Religion» (PDF). Singapore Department of Statistics. 2011 թ․ հունվարի 12. Արխիվացված է օրիգինալից (PDF) 2011 թ․ մարտի 3-ին.
  130. ↑ Chang, Chung-yuan. Creativity and Taoism: A Study of Chinese Philosophy, Art and Poetry. Singing Dragon, 2011
  131. ↑ Augustin, Birgitta. «Daoism and Daoist Art». The Metropolitan Museum of Art.
  132. ↑ Taoism Արխիվացված 2013-06-24 Wayback Machine, Hansen, Chad, The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Spring 2012 Edition), Edward N. Zalta (ed.)
  133. ↑ Don't Discount Chinese Liberalism, Liu Junning, Wall Street Journal, July 6, 2011
  134. ↑ Lao Tsu Արխիվացված 2012-11-03 Wayback Machine, Liberal International
  135. ↑ Fisher (1997). p. 167.
  136. ↑ Markham & Ruparell (2001). p. 254.
  137. ↑ Hansen (2000). pp. 202, 210.
  138. ↑ Maspero (1981). p. 39.
  139. ↑ Maspero (1981). p. 46.
  140. ↑ Prebish (1975). p. 192.
  141. ↑ Dumoulin et al. (2005), pp.70&74
  142. ↑ Mollier (2008).
  143. ↑ Dumoulin et al. (2005), pp. 68, 70–73, 167–168.
  144. ↑ Markham & Ruparell (2001). pp. 248–249.
  145. ↑ Schipper (1993), p. 192.
  146. ↑ Windows on Asia Արխիվացված 2009-02-20 Wayback Machine Asian Studies Center, Michigan State University.
  147. ↑ Moore (1967). pp. 133, 147.
  148. ↑ Raphael Jehudah Zwi Werblowsky (2002). The Beaten Track of Science: The Life and Work of J.J.M. de Groot. Otto Harrassowitz Verlag, p. 25
  149. ↑ Aronson, Martin (2002). Jesus and Lao Tzu: The Parallel Sayings. Ulysses Press. 1569753199, 9781569753194
  150. ↑ Toropov, Brandon; & Hansen, Chadwick (2002). The Complete Idiot's Guide to Taoism. Chapter 15: The Tao and the Judeo-Christian Tradition. pp. 181-169. 9781440695735
  151. ↑ Yamamoto, J. Isamu (1998). Buddhism, Taoism, and Other Far Eastern Religions, Zondervan. p. 69-70
  152. ↑ Ruokanen, Miikka; Zhanzhu Huang, Paulos (2010). Christianity and Chinese Culture. Wm. B. Eerdmans Publishing. p. 137
  153. ↑ Zhiming, Yuan (2010). Lao Tzu and the Bible. AuthorHous. 9781449091101
  154. ↑ Chung, David (2001). Syncretism: The Religious Context of Christian Beginnings in Korea. SUNY Press, pp. 141-145

Աղբյուրներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • Balfour, Frederic Henry, tr. The Divine Classic of Nan-Hua; Being the Works of Chuang Tsze, Taoist Philosopher (Kelly & Walsh, 1881).
  • Barrett, Rick. Taijiquan: Through the Western Gate (Blue Snake Books, 2006). 1-58394-139-8.
  • Cane, Eulalio Paul. Harmony: Radical Taoism Gently Applied (Trafford Publishing, 2002). 1-4122-4778-0.
  • Carr, Michael (1990). «Whence the Pronunciation of Taoism?». Dictionaries. 12: 55–74.
  • Carr, David T. & Zhang, Canhui. Space, Time, and Culture (Springer, 2004). 1-4020-2823-7.
  • Chan Wing-tsit. A Source Book in Chinese Philosophy (Princeton, 1963). 0-691-01964-9.
  • Chan, Kim-Kwong (2005). «Religion in China in the Twenty-first Century: Some Scenarios». Religion, State & Society. 33 (2). doi:10.1080/09637490500118570.
  • Chang, Stephen T. The Great Tao (Tao Longevity LLC, 1985). 0-942196-01-5.
  • Demerath, Nicholas J. Crossing the Gods: World Religions and Worldly Politics (Rutgers University Press, 2003). 0-8135-3207-8.
  • Dumoulin, Heinrich, Heisig, James W. & Knitter, Paul. Zen Buddhism: A History (India and China) (World Wisdom, Inc., 2005). 0-941532-89-5.
  • Eliade, Mircea. A History of Religious Ideas, Volume 2. Translated by Willard R. Trask. Chicago: University of Chicago Press, 1984.
  • Fasching, Darrell J. & deChant, Dell. Comparative Religious Ethics: a narrative approach (Blackwell Publishing, 2001). 0-631-20125-4.
  • Fisher, Mary Pat. Living Religions: An Encyclopaedia of the World's Faiths (I.B. Tauris, 1997). 1-86064-148-2.
  • Fowler, Jeaneane. An Introduction To The Philosophy And Religion Of Taoism'(չաշխատող հղում) (Sussex Academic Press, 2005)
  • Girardot, Norman J. Myth and Meaning in Early Taoism: The Themes of Chaos (Hun-Tun) (University of California Press, 1988)
  • Goodspeed, Bennett W. The Tao Jones Averages: A Guide to Whole-Brained Investing (E. P. Dutton, 1983).
  • Graham, Angus. Disputers of the Tao (Open Court, 1989) 0-8126-9087-7.
  • Hansen, Chad D. A Daoist Theory of Chinese Thought: A Philosophical Interpretation (Oxford University Press, 2000). 0-19-513419-2.
  • Hucker, Charles O. China's Imperial Past: An Introduction to Chinese History and Culture (Stanford University Press, 1995). 0-8047-2353-2.
  • Idema, Wilt; Haft, Lloyd (1997). A Guide to Chinese Literature. Ann Arbor: Center for Chinese Studies, University of Michigan. ISBN 0-89264-123-1.
  • Jones, Richard H. Mysticism and Morality: a new look at old questions (Lexington Books, 2004). 0-7391-0784-4.
  • Keller, Catherine. The Face of the Deep: A Theology of Becoming (Routledge, 2003). 0-415-25648-8.
  • Kim, Ha Poong. Reading Lao Tzu: A Companion to the Tao Te Ching With a New Translation (Xlibris Corporation, 2003). 1-4010-8316-1.
  • Kirkland, Russel. Taoism: The Enduring Tradition (Routledge, 2004). 0-415-26322-0.
  • Kohn, Livia, ed. Daoism Handbook (Leiden: Brill, 2000).
  • Kohn, Livia. The Daoist Monastic Manual: A Translation of the Fengdao Kejie (New York: Oxford University Press 2004)
  • Kohn, Livia & LaFargue, Michael, ed. Lao-Tzu and the Tao-Te-Ching (SUNY Press, 1998). 0-7914-3599-7.
  • Kraemer, Kenneth. World Scriptures: An Introduction to Comparative Religions (Paulist Press, 1986). 0-8091-2781-4.
  • LaFargue, Michael. Tao and Method: A Reasoned Approach to the Tao Te Ching (SUNY Press. 1994) 0-7914-1601-1.
  • Little, Stephen and Shawn Eichman, et al. Taoism and the Arts of China (Chicago: Art Institute of Chicago, 2000). 0-520-22784-0
  • Mair, Victor H. The Columbia History of Chinese Literature (Columbia University Press, 2001). 0-231-10984-9
  • Mair, Victor H. Experimental Essays on Chuang-tzu (Hawaii, 1983) 0-88706-967-3.
  • Markham, Ian S. & Ruparell, Tinu. Encountering Religion: an introduction to the religions of the world (Blackwell Publishing, 2001). 0-631-20674-4.
  • Martin, William. A Path And A Practice: Using Lao Tzu's Tao Te Ching as a Guide to an Awakened Spiritual Life (Marlowe & Company, 2005). 1-56924-390-5.
  • Martinson, Paul Varo. A theology of world religions: Interpreting God, self, and world in Semitic, Indian, and Chinese thought (Augsburg Publishing House, 1987). 0-8066-2253-9.
  • Maspero, Henri. Translated by Frank A. Kierman, Jr. Taoism and Chinese Religion (University of Massachusetts Press, 1981). 0-87023-308-4
  • Miller, James. Daoism: A Short Introduction (Oxford: Oneworld Publications, 2003). 1-85168-315-1
  • Mollier, Christine. Buddhism and Taoism Face to Face: Scripture, Ritual, and Iconographic Exchange in Medieval China. (University of Hawai'i Press, 2008). 0-8248-3169-1.
  • Moore, Charles Alexander. The Chinese Mind: Essentials of Chinese Philosophy and Culture (University of Hawaii Press, 1967). 0-8248-0075-3.
  • Nadeau, Randal L. (2012). The Wiley-Blackwell Companion to Chinese Religions. Malden, MA: Blackwell.
  • Occhiogrosso, Peter. The Joy of Sects (Doubleday, 1994). 0-385-42564-3
  • Pas, Julian F. & Leung, Man Kam. Historical Dictionary of Taoism (Scarecrow Press, 1998). 0-8108-3369-7.
  • Prebish, Charles. Buddhism: A Modern Perspective (Penn State Press, 1975). 0-271-01195-5.
  • Robinet, Isabelle. Taoist Meditation: The Mao-shan Tradition of Great Purity (Albany: SUNY Press, 1993 [original French 1989]).
  • Robinet, Isabelle. Taoism: Growth of a Religion (Stanford: Stanford University Press, 1997 [original French 1992]). 0-8047-2839-9
  • Segal, Robert Alan. The Blackwell Companion to the Study of Religion (Blackwell Publishing, 2006). 0-631-23216-8.
  • Schipper, Kristopher. The Taoist Body (Berkeley: University of California Press, 1993 [original French version 1982]).
  • Schipper, Kristopher and Franciscus Verellen. The Taoist Canon: A Historical Companion to the Daozang (Chicago: University of Chicago, 2004).
  • Sharot, Stephen. A Comparative Sociology of World Religions: virtuosos, priests, and popular religion (New York: NYU Press, 2001). 0-8147-9805-5.
  • Silvers, Brock. The Taoist Manual (Honolulu: Sacred Mountain Press, 2005).
  • Slingerland, Edward Gilman. Effortless Action: Wu-Wei as Conceptual Metaphor and Spiritual Ideal in Early China (Oxford University Press, 2003). 0-19-513899-6.
  • Robert E. Van Voorst Anthology of World Scriptures (Thomson Wadsworth, 2005). 0-534-52099-5.
  • Waley, Arthur. The Way and Its Power: A Study of the Tao Te Ching and Its Place in Chinese Thought (Grove Press, 1958). 0-8021-5085-3.
  • Watts, Alan Wilson. Tao: The Watercourse Way with Al Chung-liang Huang (Pantheon, 1977). 0-394-73311-8 .

Գրականություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  • Chung-yuan, Chang (1968). Creativity and Taoism, A Study of Chinese Philosophy, Art, and Poetry. New York: Harper Torchbooks. ISBN 0-06-131968-6.
  • Kirkland, Russell. Taoism: The Enduring Tradition. (London and New York: Routledge, 2004). 978-0-415-26321-4
  • Klaus, Hilmar. The Tao of Wisdom. Laozi – Daodejing. Chinese-English-German. Aachen: Hochschulverlag 600 p. 2009 978-3-8107-0055-1
  • Kohn, Livia. The Taoist Experience: An Anthology. (Albany: SUNY Press, 1993). 978-0-7914-1579-5
  • Komjathy, Louis. The Daoist Tradition: An Introduction. (London and New York: Bloomsbury Academic, 2013). 978-1441168733
  • Komjathy, Louis. Daoism: A Guide for the Perplexed. (London and New York: Bloomsbury Academic, 2014). 978-1441148155
  • Miller, James. Daoism: A Short Introduction. (Oxford: Oneworld Publications, 2003). 1-85168-315-1
  • Pregadio, Fabrizio, ed. The Encyclopedia of Taoism. 2 vol. (London and New York: Routledge, 2008). 978-0-7007-1200-7
  • Saso, Michael R. Taoism and the Rite of Cosmic Renewal. 2nd ed. (Pullman: Washington State University Press, 1990). 978-0-87422-054-4
  • Sivin, Nathan. Chinese Alchemy: Preliminary Studies. (Cambridge: Harvard University Press, 1968). 978-0-674-12150-8
  • Sommer, Deborah. Chinese Religion: An Anthology of Sources. (Oxford University Press, 1995). 978-0-19-508895-3
  • Tian, Chenshan. Chinese Dialectics: From Yijing To Marxism. (Lanham: Lexington Books, 2005). 0-7391-0922-7
  • Watts, Alan. Tao: The Watercourse Way. (New York: Pantheon, 1977). 978-0-394-73311-1
  • Welch, H. and Seidel, A., Facets of Taoism. (New Haven: Yale University Press, 1979). 0-300-01695-6
Դաոսականության հանրամատչելի (ոչ գիտական) մեկնաբանություններ

978-988-18-1547-7

  • The Tao of Steve, a 2000 film directed by Jenniphr Goodman and starring Donal Logue.

Արտաքին հղումներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Դաոսականություն» հոդվածին։
 ⛭ 
  Բառարաններ և հանրագիտարաններ
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Դաոսականություն&oldid=9805129» էջից