Մեծ մայրս (հուշագրական վիպակ)

Մեծ մայրս Anneannem
Հեղինակ	Ֆեթհիյե Չեթին
Տեսակ	գրավոր աշխատություն
Ժանր	հուշագրական վիպակ
Թեմա	Հայոց ցեղասպանություն
Բնօրինակ լեզու	թուրքերեն
Էջեր	130
Հրատարակումներ կամ թարգմանություններ	հայերեն
Երկիր	Թուրքիա
Հրատարակման տարեթիվ	2004
Թարգմանիչ հայերեն	2006, 2008
Հրատարակում հայերեն	Ռուբեն Մելքոնյան
ԳՄԴ	84.5 Թու
Վիքիքաղվածք	Մեծ մայրս

Մեծ մայրս (թուրքերեն՝ Anneannem), հուշագրական վիպակ, որտեղ թուրքիայի հայտնի իրավապաշտպան Ֆեթհիյե Չեթինը վերապատմում է իր տատի կյանքն ու հուշերը։

Հեղինակի մասին

Ֆեթհիյե Չեթինը ծնվել է Մադենում։ Տարրական, միջնակարգ կրթություն ստացել է Մահմուդիյեում, Մադենում և Էլյազիգում։ Ավարտել է Անկարայի համալսարանի իրավաբանական ֆակուլտետը։ Եղել է Ստամբուլի փաստաբանների կոլեգիայի, Մարդու իրավունքների պաշտպանության գործադիր կոմիտեի անդամ և փոքրամասնությունների իրավունքների պաշտպանության աշխատանքային խմբի խոսնակը։

Հրանտ Դինքի ընտանիքի փաստաբանն է։

Գրքի մասին

Գիրքն առաջին անգամ հայերեն թարգմանությամբ հայ ընթերցողին ներկայացվել է 2006 թվականին։ Գրքի երրորդ, էլեկտրոնային հրատարակությունը ներկայացվել է 2008 թվականին։

Բովանդակություն

Չեթինի տատը, որին շրջապատում բոլորը գիտեին որպես մուսուլման թրքուհի՝ Սեհեր անունով, կյանքի վերջին տարիներին խոստովանում է թոռանը՝ Ֆեթհիյեին, որ ինքն իրականում հայ է, մինչև 1915 թվականը քրիստոնյա է եղել, իր իսկական անուն ազգանունը Հերանուշ Կատարյան է։ Հերանուշը պատմում է հայերի տեղահանման, աքսորի, կոտորածի առանձին դրվագներ, որոնց ականատեսն է եղել։

Մեջբերումներ գրքից

Նյու Ջերսիում գտնվող տատիս մոր և հոր գերեզմանը։ Իրիկնադեմ էր, երբ այնտեղ այցելեցինք։ Ծաղկի վաճառակետերից շատերը փակվել էին։ Եղածների մեջ ամենալավերը վարդագույն վարդերն էին, որոնցից երկու փունջ գնեցի։ Հովհաննեսին և Իսկուհուն նույն գերեզմանում էին թաղել։ Գերեզմանաքարի կողքին վարդերը դնելիս՝ նրանցից, տատիկիցս, բոլորից ներողություն խնդրեցի իմ և այն մարդկանց անունից, ովքեր նրանց պատճառել են այս անհավատալի տանջանքները։

Ողջ կյանքում աներևակայելի դժվարություններին դիմագրաված, իր երեխաների ու հարազատների առջև ծառացած խոչընդոտները հաղթահարած այս կինը, երբ բանը հասնում էր իր իրական ինքնությանը, ինչո՞ւ էր իրեն այսքան անզոր զգում։ Ինչո՞ւ չէր կարողանում իր ընտանիքին և ինքնությունը պաշտպանել, իր ուզածներին տեր կանգնել։ Գուցեև այս հարցերի գաղտնի պատասխանը այն արտահայտության մեջ է, որը տատը կրկնում էր յուրաքանչյուր դառը հիշողություն պատմելուց հետո. «Այդ օրերը թող գնան, այլևս ետ չգան...»

Ծանոթագրություններ

Վիքիքաղվածքն ունի քաղվածքների հավաքածու, որոնք վերաբերում են

Մեծ մայրս (հուշագրական վիպակ) հոդվածին