Մասնակից:Gayavard/Ավազարկղ

Իդա Քար

Ida Kar (8 April 1908 – 24 December 1974) was a photographer active mainly in London after 1945. She took many black-and-white portraits of artists and writers. Her solo show of photographs at the Whitechapel Gallery in 1960 was the first of its kind to be held in a major public gallery in London. Kar thus made a significant contribution to the recognition of photography as a form of fine art.

1960 թվականին Լոնդոնի Ուայթչեփել պատկերասրահում նրա լուսանկարների անհատական ցուցադրությունն իր տեսակի մեջ եզակի միջոցառում էր, որ տեղի էր ունենում Լոնդոնի խոշորագույն հանրային թանգարանում: Քարն այդ կերպ մեծ ներդրում ունեցավ լուսանկարչությունը որպես "ստեղծագործ" արվեստի ճյուղ ճանաչելու ուղղությամբ:

Kar was born Ida Karamian or Karamanian at Tambov in Russia on 8 April 1908. Her parents were Armenian; her father taught mathematics and physics. The family moved to Iran when Kar was eight, and to Alexandria in Egypt when she was thirteen. She studied at the Lycée Français there. When she was twenty she went to Paris to study chemistry and medicine, but soon began to study singing instead. She frequented the avant-garde artists and writers of the Parisian Rive Gauche, among them Piet Mondrian and Yves Tanguy, and became interested in socialist politics, in photography and in Surrealism. She was at the first showing in 1929 of Un Chien Andalou by Luis Buñuel and Salvador Dalí. Her first work as a photographer was in the studio of the Surrealist photographer and painter Heinrich Heidersberger.

Իդա Քարամյանը կամ Քարամանյանը ծնվել է 1908 թ. ապրիլի 8-ին Տամբովում, Մոսկվայի շրջանում, հայ ծնողներից։ Հայրը դասավանդում էր մաթեմատիկա և ֆիզիկա: Քարի ընտանիքը տեղափոխվեց Իրան, երբ նա ութ տարեկան էր, ապա Եգիպտոսի Ալեքսանդրիա քաղաք, երբ նա տասներեք տարեկան էր:

1928 թ.-ին սկսել է ուսումը Փարիզում, որտեղ նրա վրա մեծ տպավորություն են թողել ավանգարդ շարժումները։ Հետագայում Կահիրեյում, որտեղ 1933 թվականին մեկնել էր ամուսնու հետ, նա ստեղծում է իր լուսանկարչական պրակտիկան՝ «Իդաբել»-ը։

1945 թվականին տեղափոխվում է Լոնդոն իր երկրորդ ամուսնու՝ արվեստագետ և քննադատ Վիկտոր Մուսգրեյվի հետ (Լոնդոնյան «Gallery One» Soho սրահի բացման հեղինակը)։ Իդար Քարի մասնագիտացումն էր հայտնի նկարիչների և գրողների դիմանկարները, նա ցուցադրվել է «Քառասուն արվեստագետներ Փարիզից ու Լոնդոնից» ցուցահանդեսում 1954 թ.-ին։

Քարի հաջողության գագաթնակետն էր 1960 թվականին Ուայթչեյպել պատկերասրահում անհատական ցուցահանդեսը։

2011 թվականին Լոնդոնյան Դիմանկարների ազգային պատկերասրահը կազմակերպել է Իդա Քարի գործերին նվիրված ցուցադրություն, որը կոչվում էր Իդա Քար. Բոհեմի Լուսանկարիչ։ Իդա Քարի ամենամոտ օգնականի՝ Ջոն Քուզինսի ընտանիքն աջակցել է այս ցուցահանդեսի կայացմանը։

«Ինչու են տապալվում պետությունները. իշխանության, բարօրության և աղքատության հիմքերը» (գիրք)

«Ինչու են տապալվում պետությունները. իշխանության, բարօրության և աղքատության հիմքերը» գիրքը առաջին անգամ լույս է տեսել 2012 թվականին: Այն հեղինակել են թուրք-ամերիկացի տնտեսագրետ Դարոն Աճեմօղլուն Մասաչուսեթսի տեխնոլոգիական ինստիտուտից և Չիկագոյի համալսարանից բրիտանացի քաղաքագետ Զեյմս Ա. Ռոբինսոնի կողմից: Գրքում կիրառվում են ինստիտուտուցիոնալ տնտեսագիտությունից, զարգացման տնտեսագիտությունից և տնտեսության պատմությունից տեսություններ, ինչպես նաև բազմաթիվ պատմական դեպքերի ուսումնասիրություններ` հասկանալու, թե ինչու են պետությունները զարգանում տարբեր կերպ. որոշները հաջողում են իշխանություն և բարօրություն կուտակելու հարցում, մյուսները` տապալվում: Հեղինակներն ունեն գրքի ընթացիկ քննարկման համար կայք (դրանում առկա է նաև բլոգ, որը պասիվ է 2014 թ.-ից):

Բովանդակություն

Տասնհինգ գլուխներից բաղկացած աշխատության մեջ Աճոմօղլուն և Ռոբինսոնը փորձում են քննել, թե որ գործոններն են պատասխանատու պետությունների քաղաքական և տնեսական հաջողության կամ տապալման համար: Նրանք պնդում են, որ բարօրության կամ աղքատության ծագման պատճառների մասին առկա բացատրությունները, օրինակ` աշխարհագրություն, կլիմա, մշակույթ, կրոն կամ քաղաքական առաջնորդների կողմից անտեսումը, կա'մ բավարար չեն, կա'մ էլ արդյունավետ չեն:

Acemoglu and Robinson support their thesis by comparing country case studies. They identify countries that are similar in many of the above-mentioned factors, but because of different political and institutional choices become more or less prosperous. The most incisive example is Korea, which was divided into North Korea and South Korea in 1953. Both countries’ economies have diverged completely, with South Korea becoming one of the richest countries in Asia while North Korea remains among the poorest. Further examples include the border cities Nogales (Sonora, Mexico) and Nogales (Arizona, USA). By referencing border cities, the authors analyze the impact of the institutional environment on the prosperity of people from the same geographical area and same culture.