Մասնակից:Ղարախանյան Նարինե/Ավազարկղ

Պատմություն

Նախատիպը ժամանակակից բերետի կար,հավանաբար,կելտական գլխարկ։Դաևրի կեսում բերետը ստսնում է լայն տարածում,որպես քաղաքացիական անձինք,այդպես էլ բանակում։Դրա մասին թույլ են տալի դատել գրքի մանրանկարները։ ՈՒշ շրջանի միջին դարերում առաջացան զինվորական համազգեստ կրելու հրամաններ,որում որպես հիմնական գլխարկ օգտագործվում է բերետը։

Բերետի հայտնությունը սկսեց նվազել Եվրոպայում XVII դարում եռանկյնու ատաջացման հետ։ Բերետը շարունակեցին կրել մենակ մի քանի զինվորական ստորաբաժանումներ (շոտլանդիացիներ հռոմի պապի)։ «Երկրորդ ծնունդ» բերետը երկրորդ անգամ սկսեցին կրել նախ քան Առաջին համաշխարհային պատերազմի , երբ պաշտոնապես այն ընդգրկեցին տանկային ու տեխնիկական մի շարք զինվորական ստորաբաժիններում։

Ներկա ժամանակները

Ներկա ժամանակում բերետը հանդիսանում է պաշտոնական գլխի համար նախատեսված հագուստ և հատուկ նշան իտարբերություն մեծամասնության աշխարհում։ Բերետները որոշակի գույնի հանդիսանում են տարբերվող նշանով ու հատուկ հպարտությունով, հատուկ նշանակումը (դիվերսանտ– դիվերսային,դեսանտներ–հառցակվողական բաժանմունք,հետախուզական,հակահաբեկչական ստորաբաժանումներ)։Նույնպես բերետը հանդիսանում է մեկը սիրված գլխարկ բազմազան ոչ ֆորմալ, կիսազինվորական կազմակերպություն։

Մի քանի ձեռնակությունների բերետը հանդիսանում է հատուկ հագուստի մաս աշխատանքի համար օրինակ մետաղ կտրող և ծառ մշակող հաստոց, հավաքման գծերում և այլ տեղերում, որտեղ կա ռիսկ մազերի ընկնելը աշխատող մեքենայի մասի մեջ։

Բերետը համարվում է ավանդական բասկերեն գլխարկ։

Բերետին ոչհաճախ են նախանտրում ներկայացուցիչները ստեղծագործական մասնագիտություններ (նկարիչներ, գրողներ, բանաստեղծներ), ինչը ծառայել է ստեղծմանը կարծրատիպ իրենց մասին, նաև նա օգտագործվում է որպես աքսեսուառ։

Զինված ուժեր

Բերետի օգտագործումը զինված ուժերում– ֆենոմենը համեմատաբար վերջերս է ստեղծվել և սկսում է XX–րդդարի սկզբին։ Վաղ ժամանակներում առանձին մասերը կրել են շոտլանդական ։զինվորները Մեծ Բրիտանիան կրել է գլխարկներ, հիշեցնող բերետներ XVII և XVIII դարերում։ Ըդհանրապես գլխարկը, որը մարդիկ գիտեն ոնց որ «բերետ», եղել է լայն տարածված է Բասկով երկրում, ֆռանսիայի և Իսպանիայի տարացքում մոտավորապես նույն ժամանակ։ Հետաքրքիր է, որ իտալերեն բերետը այդպես էլ կոչվում է–basco։ Նմանապես, Ֆրանսիական Բրետոն քաղաքում, բերետավորը ։

Քիչ թե շատ բերետի լայն տարածումը զինված ուժերում սկսել է Առաջին համաշխարհային պատերազմից։ Ըստ որոշ հաղարդագրությունների ֆրանսիական բաքերները սկսեցին կրել փափուկ բասկյան բերետների տարբեր մեծ թե փոքր, առաջադրանքը։

Բերետի գործացումը տարածված է եղել Մեծ Բրիտանիայում։ Ընդհանրապես ամեն մի կռվից հետո բրիտանիայի բանակում ստեղծվոիմ էին այս կամ այն նորարանություն, հագուստի ձեւին վերաբերվող։ Անգլիացիները պահակախմբի արջի գլխարկները վերցրին Նոպոլեոնի կայսերական գվարդիայից։ Լեհերից եկավ ուհլան շակոն (վաղ ժամանակներում նա եղել է ընդունված ֆռանցուզները (1811) և գերմանացիները(1809—1813))։ Անգլիական գաղութատիրական դաշնակից ստորաբաժանումների շարքում նորաձև էին այլ շակոները, օրինակ ծանր հետևակը։ 1855 թվականին ընդունված բարձրահասակ շակոն ֆրանսիացիների հարգարժան նիզակն էր։ Հարթ թագով շակոն եկել է ամերիկացիներից մի տեսակ նման է այն գլխարկներին, որոնցում կռվում էին ինչպեսհարավցիները, այնպես էլ հյուսիսերը։ Վերին մասում գտնվող սեղսվսրտը գալիս էր գերմանացիներից և բավականին երկար ժամանակ անցկացվում էր բրիտանական բանակում ։

Բերետը բացառություն չէր։

Берет не стал исключением. Едва ли не с появлением танков как рода войск персонал, занятый их обслуживанием и управлением, начал ломать голову — что на неё надеть, находясь в танке, поскольку жёсткая фуражка была крайне неудобна. Её приходилось надевать козырьком назад, и к тому же на ней моментально появлялись масляные пятна. Простой кожаный шлем, выдававшийся танкистам, равно был не всегда удобен, не говоря уж о стальных шлемах. В мае 1918 года генерал Эллес и полковник Фуллер, находясь в Бермикуте, обсуждали будущее Танкового корпуса английской армии и соответственно форму одежды. В Бермикуте тогда же был расквартирован французский 70-й полк Альпийских егерей, и Эллес предложил как вариант использовать их берет. Эллесу понравился их чёрный берет, тем паче, что многие егеря в своё время прошли обучение в Танковой школе и имели прочные связи с Танковым корпусом. Чёрный цвет также был выбран не в последнюю очередь за его практичность — на нём не были заметны масляные и прочие пятна. Поскольку при том уровне развития техники танк требовал постоянного ухода, совсем не запачкаться было невозможно и в первую очередь это касалось головного убора.

Սելիմեի Մզկիթ

Նիկոսիայի Սելեմիե մզկիթը կառուցվել է 1209–1325 թվականներին որպես Սուրբ Սոֆիայի Հռոմի կաթոլիկ տաճար հասուն գոթական ոճով և պիրոդիկորեն, Սուրբ Նիկոլասի ֆամագուստայի տաճարի հետ միասին ծառայել է որպես Կիպրոսի տաճար և թագավորների թագադրման վայր։ 15–րդ դարում տաճարը մեծ վնասներ կրեց գենուական հարձակումներից և երկրաշարժերից, և այն բանից հետո, երբ կղզին հայտնվեց Վենետիկի տիրապետության տակ 1491 թվականին, այն վերակառուցվեց ավելի ուշ ոճով ֆրանսիացի ճարտարապետների կողմից, չնայած պահպանեց իր գոթական առանձնահատկությունները։ 1571 թվականին Օսմանյան կայսրության կողմից Կիպրոսը գրավելոից հետո տաճարը վերափոխվեց կղզու գլխավոր մզկիթի , վերանվեց Սելիմիե մզկիթ, և դրան ավելացվեցին երկու մինարեթներ։ 1974 թվականից մզկիթը գտնվում է Կիպրոսի Թուրքական Հանրապետության տարացքում։

Ներկայումս մզկիթը կղզու հյուսիսային մասում գլխավորն է և Կիպրոսի ամենանշանավոր գոթական հուշարձան։

Ղարախանյան Նարինե/Ավազարկղ

Սուրբ Նիկոլայի եկեղեցի (խորվաթ.Crkva Svetog Nikole ), 11–րդ դարի վերջին կամ 12–րդ դարի սկզբին հռոմեական կաթոլիկ եկեղեցի դորոմանյան ոճով, գտնվում է Պրահուլյե շրջանում, Զադարից երկու կիլոմետր հեռավորության վրա, Խորվաթիայի Զատոն և Նին քաղաքների միջև։ Այն կառուցվել է նախապատմական Լիբուրնիայի գերեզմանաթմբի գագաթին։ Այս եկեղեցին վաղ հռոմեական ոճի ճարտարապետության պահպանված միակ նմուշն է ամբողջ Դալմաթիայում։ Այն նվիրված է Նիկոլայ Հրաշագործին։

Նկարագրություն

սուրբ Նիկոլայի եկեղեցին կառուցվել է ամրոցի տեսքով: Այն նման է չորս ճյուղերով թերթիկի, որոնք տեղզադրված են միջուկի շուրջը, դրանցիրց երեքը պատկերում են բամբակե խաչի չորս ճյուղերով կենտրոնական շրջաձև միջուկի շուրջ, որոնցից երեքը կազմում են աբսիդը, իսկ չորրորդը պատկերում է մուտքի ճյուղը։ Նրա գմբեթավոր պահոցը ամրացված է ծանր կողային կամարներով, որոնց վրա 16–րդ կամ 17–րդ դարերում հարյուրամյա խորվաթա–օսմանյան պատերազմի ընթացքում (1493–1593) կառուցվել են 8 փոքր աշտարակներ ատամնավոր պատերով, որոնք հենված են զարդաքանդակներով սյուներ վրա: Մուտքի հատվածը ուղղանկյուն է և երկու կողմից պատված է բազրիքներով: Եկեղեցին կառուցված է մանր քարերից և ունի հարթ մակերես։ Չափը բավականին փոքր է, երկարությունը 5,90 մետր է, լայնությունը՝ 5,70 մետր, բարձրությունը՝ 6 մետր.։

Նշանակությունը

Եկեղեցին մեծ նշանակություն ուներ Խորվաթիայի պատմության մեջ։ Մասնավորապես, այն շատ կարևոր էր Խորվաթիայի թագավորների համար։ Նինում թագադրվել են յոթ թագավորներ, և տիրակալներից յուրաքանչյուրն ըստ ավանդույթների, ձիով գալիս էր Սուրբ Նիկոկլայի եկեղեցի: Հենց այստեղ էր, որ միապետը մարդկանց ներկայանում էր խորհրդանշական ծիսակարգի միջոցով։