Կանադական գինի

Կանադական գինի, գինեգործական արդյունաբերությունը հիմնականում զարգացած է Բրիտանական Կոլումբիայի հարավում և Հարավային Օնտարիոյում։ Փոքր քանակությամբ գինի արտադրողներ կան նաև Հարավային Քվեբեկում և Նոր Շոտլանդիայում։

Կանադայի երեք խոշոր գինեգործական շրջաններն են Բրիտանական Կոլումբիայի Օկանագան հովիտը, Օնտարիոյի Նիագարա թերակղզին և Օնտարիոյի Էսսեկսի համայնքը (ներառյալ Պելի կղզին)։ Բրիտանական Կոլումբիայի մյուս գինեգործական տարածքներն են Սիմիլկամին հովիտը, Վանկուվերի հարևանությամբ գտնվող Ֆրեյզեր հովտային շրջանը, հարավային Վանկուվեր կղզին, Քրեսթոն հովիտը, Կուտնեյ շրջանը և Ծովածոցի կղզիները։ Օնտարիոյի գինեգործական մյուս տարածքներից է Էդուարդ արքայազնի կղզին։

Կանադական գինու արդյունաբերությունը գինու է վերածում նաև ներմուծված խաղող և հյութ։

Սառցե գինին, որը կարող է հուսալիորեն արտադրվել Կանադայի շատ գինեգործական շրջաններում, հատկապես Օկանագան հովտում, միջազգային ճանաչված արտադրանք է։ 2002 թվականին Կանադան արտադրել է 75,9 միլիոն լիտր գինի (համաշխարհային արտադրանքի 0.3%-ը)։

Մրգային գինեգործարաններն ու մեղրագինիներն ավելի շատ տարածված են Ալբերտայում, Սասկաչևանում և Մանիտոբայում, որտեղ տեղական կլիման բարենպաստ չէ խաղողի արտադրության համար^[1]։

Պատմություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Կանադական գինին արտադրվել է ավելի քան 200 տարի։ Վաղ բնակիչները փորձել են մշակել Եվրոպայից բերված Vitis vinifera խաղողը, սակայն քիչ հաջողություններ են ունեցել։ Նրանք անհրաժեշտ են համարել ուշադրությունը կենտրոնացնել Վիտիս լաբրուսկա և Վիտիս ռիպարիաի տեսակների և դրանց տարբեր հիբրիդների վրա։ Այնուամենայնիվ, գինիների «ֆոքսի» կոչվող յուրահատուկ համի պատճառով շուկան սահմանափակ էր։ Խնդիրը լուծվեց այն ժամանակ, երբ այդ սորտերի խաղողի հյութը օգտագործվեց գինու արտադրության մեջ այնպես, ինչպես խերեսի տեխնոլոգիայի մեջ։

20-րդ դարի առաջին կեսին գինեսթափության շարժումը և հետագայում ամրացված և քաղցր գինիների սպառողական պահանջարկը խոչընդոտում էին սեղանի որակյալ գինու արտադրության զարգացմանը։ Այնուամենայնիվ, 1960-ականների ընթացքում սպառողական պահանջարկը տեղափոխվեց քաղցր և ամրացված գինիներից դեպի չոր և քիչ ալկոհոլային սեղանի գինիները։ Միևնույն ժամանակ զգալի բարելավումներ կատարվեցին գինեգործության տեխնոլոգիայում, ավելի լավ խաղողի սորտերի և հիվանդությանը դիմադրող կլոնների և խաղողագործության համակարգված հետազոտության հնարավորություն ի հայտ եկավ։

1927 թվականին Կանադայում ալկոհոլի արգելանքի վերացման պահից հետո գավառները խիստ սահմանափակեցին գինու արտադրության արտոնագրերի քանակը։ Գինեգործական նոր լիցենզիաների թողարկումը վերջապես իջեցվեց 1974 թվականին։ Նույն տասնամյակի ընթացքում ցուցադրական տնկումը ցույց տվեց, որ Vitis vinifera-ն կարող է հաջողությամբ աճել Կանադայում։ Այլ այգեգործներ պարզեցին, որ բարձրորակ գինիներ կարելի է արտադրել, եթե Vitis vinifera խաղողի այգիները աճել են նվազեցված արտադրողականությամբ, այգեգործական նոր դասընթացներով և համապատասխան հովանոցների կառավարմամբ։

1988 թվականին տեղի ունեցան երեք կարևոր իրադարձություններ՝ ԱՄՆ-ի հետ ազատ առևտրի պայմանագիրը կնքվեց, ստեղծվեց Vintners Quality Alliance (VQA) ստանդարտը և խաղողի այգիների փոխարինման/մեծացման ծրագիրը մշակվեց։ Այս իրադարձություններից յուրաքանչյուրը որևէ ձևով ծառայեց Կանադայի գինեգործության կենսունակության բարելավմանը։

1990-ական թվականների ընթացքում կանադացի գինեգործները շարունակում էին ցույց տալ, որ զով պայմաններում աճող ընտիր խաղողի տեսակները կարող են ունենալ բաղադրյալ համ, նուրբ, կայուն բույր, խիտ կառուցվածք, հնեցման ավելի երկար պոտենցիալ, քան աշխարհի ավելի տաք շրջաններում աճող տեսակները։

Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Tony Aspler. (1999). Vintage Canada: The Complete Reference to Canadian Wines, 3rd Edition. McGraw-Hill Ryerson. ISBN 0-07-086043-2.
John Schreiner. (2005). The Wines of Canada. Mitchell Beazly an imprint of Octopus Publishing Group Limites. ISBN 1-84533-007-2.