Ժյուլ դը Գոնկուր
Ժյուլ Ալֆրեդ Հյուտ դե Գոնկուր (դեկտեմբերի 17, 1830[2][3][4][…], Փարիզ[1][5] - հունիսի 20, 1870[1][2][3][…], Փարիզ[1]) ֆրանսիացի գրող։ Եղբոր՝ Էդմոնի հետ հրատարակել է գրքեր։
Նրա պատվին ամեն տարի շնորհվում է Գոնկուրի մրցանակը:
Կենսագրություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Նախապատմություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Ժյուլ դը Գոնկուրը ծնվել է Փարիզում՝ Նապոլեոն I- ի Մեծ բանակի ղեկավար Մարկ Պիեռ Հյու դե Գոնկուրի և նրա կնոջ՝ Անետ Սեսիլ դե Գոնկուրի ընտանիքում"[6]։ Ժյուլն ունեցել է եղբայր՝ Էդմոնդը, և երկու քույր՝ Նեֆտալին (1824–1825) և Էմիլին (1829–1832), որոնք մահացել են երիտասարդ տարիքում [7]։ Ժյուլի հորական պապը՝ Հյու դե Գոնկուրը, պատգամավոր է եղել 1789 թվականի Ազգային ժողովում [8]։ Գոնկուրը 1842-1848 թվականներին հաճախել է Լիցեյ Կոնդորսե, և ուսանել է հունարեն և լատիներեն[7][9]: Երկու ծնողներն էլ մահացել են, երբ նրանց զավակները դեռ փոքր էին։ 1848 թվականին իրենց ծնողների մահից հետո Ժյուլը և Էդմոնը ստացել են ժառանգություն, որը նրանց տվել է ֆինանսական անկախություն և հնարավորություն ընձեռել զբաղվել արվեստով[10]։
Կարիերա
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Երկու եղբայրները սկզբնապես կենտրոնացել են արվեստի պատմության ուսումնասիրության վրա՝ հրատարակելով գրքեր 18-րդ դարի վերջի պատմության և «դարաշրջանի էվոլյուցիայի մասին՝ դրա սոցիալական գոյության առարկաների միջոցով»[8]: Երկու եղբայրները կիսում էին 18-րդ դարի արվեստի հանդեպ սերը՝ ստեղծելով այդ ժամանակաշրջանի գեղարվեստական և դեկորատիվ արվեստի մեծ և հեղինակավոր հավաքածու, ինչպես նաև էֆեմերա՝ նամակներ, գծանկարներ և տպագրություններ[11]: 1856 թվականից Ժյուլը և Էդմոնդը հրատարակել են էսսեների շարք, որը կոչվում էր «L'Art du XVIIIe Siècle» (18-րդ դարի արվեստը), այն ներառում էր 12 ֆելիետոններ, որոնք ավարտին չի հասցրել մինչև 1875 թվականը[6]։ 1860-ական թվականներին եղբայրները հրատարակել են նատուրալիստական և սոցիալական դասակարգերի ուսումնասիրությամբ վեպեր, օրինակ՝ Էմիլ Զոլայի և Ջորջ Մուրի վեպերը[10]: «Ժերմինի Լասերտո»-ն (1864) «ֆրանսիական ռեալիստական վեպերից առաջիններից է, որը նկարագրում է աշխատավոր դասակարգի կյանքը» և հիմնված է եղբայրների տնտեսուհի Ռոզի կյանքի վրա, որը գումար էր գողանում նրանցից իր գաղտնի խրախճանքների համար[10]։ 1862 թվականին Ժյուլը մի քանի օր բանտարկվել է «Հոթել դե Արիկո»-ում՝ Ազգային գվարդիայում ծառայելուց հրաժարվելու պատճառով[12]։ 1868 թվականին եղբայրները տեղափոխվել են Վիլլա Մոնմորանսի՝ Փարիզի Օտեյ արվարձան։ Տունը դարձել է յուրատեսակ զբոսաշրջային վայր եղբայրների հավաքածուների շնորհիվ. թերթերը հոդվածներ էին հրապարակում դրա մասին, իսկ անծանոթները նամակներ էին գրում՝ այցելելու թույլտվություն խնդրելով[13]։
Ժյուլի մահից հետո՝ 1870 թվականին, Էդմոնը ավարտին է հասցրել իրենց համատեղ աշխատանքները, այդ թվում՝ Լյուդովիկոս XV-ի երեք սիրուհիների մասին ուսումնասիրություններ (Մադամ դը Պոմպադուր, Մադամ դյու Բարրի և Շատորուի դքսուհի), ինչպես նաև նկարիչ Պոլ Գավարնիի մասին մենագրությունը[14]։ 1885 թվականին Էդմոնը հրատարակել է Ժյուլի նամակների ընտրանին[15]։ Նա շարունակել է նաև «Օրագիրը», որը երկու եղբայրները սկսել էին 1851 թվականին։ 1887-1896 թվականների ընթացքում Էդմոնը հրատարակել է օրագրի ինը հատոր[16]։
Ժյուլ դը Գոնկուրը մահացել է Փարիզում, 39 տարեկանում, սիֆիլիսով պայմանավորված ինսուլտից[17], թաղված է իր եղբոր՝ Էդմոնի հետ Մոնմարտրում[18]։
Աշխատանքներ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Էդմոն դե Գոնկուրի հետ.
- La Revolution dans les moeurs (1854)
- Histoire de la Société Française pendant la Révolution (1854)
- Histoire de la Société Française pendant le Directoire (1855)
- Une Voiture de Masques (1856)
- Les Actrices (Armande) (1856)
- Sophie Arnauld (1857)
- Portraits Intimes du XVIIIe Siècle (1857–1858)
- Histoire de Marie Antoinette (1858)
- L'Art du XVIIIe Siècle (1859–1882)
Վեպեր
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- Les Hommes de Lettres (1860)
- Sœur Philomène (1861)
- Renée Mauperin (1864)
- Germinie Lacerteux (1865)
- Manette Salomon (1867)
- Madame Gervaisais (1869)
- Journal des Goncourt (published posthumously)
Պիեսներ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- Henriette Maréchal (Performed at the Comédie-Française in 1865)
- La patrie en danger (Published 1873, performed at the Théâtre Libre in 1889)
Այլ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- Lettres de Jules de Goncourt (1885) (published posthumously)
Տես նաև
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- Գոնկուր եղբայրներ, որը նկարագրում է գործընկերության բնույթը և նրանց ստեղծագործական ոճը:
Ծանոթագրություններ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 Потапова З. М. Гонкур (ռուս.) // Краткая литературная энциклопедия — М.: Советская энциклопедия, 1964. — Т. 2. — С. 255—257.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (ֆր.): տվյալների բաց շտեմարան — 2011.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Jules de Goncourt (նիդերլ.)
- ↑ Jules de Goncourt — OUP, 2006. — ISBN 978-0-19-977378-7
- ↑ 5,0 5,1 AGORHA (ֆր.) — 2009.
- ↑ 6,0 6,1 «Goncourt, Edmond de». Dictionary of Art Historians. Վերցված է 2021-03-18-ին.
- ↑ 7,0 7,1 «Biographie». www.goncourt.org. Վերցված է 2021-04-09-ին.
- ↑ 8,0 8,1 Edmond & Jules de Goncourt (1902). Renée Mauperin. P.F. Collier & Son. էջ xxxi.
- ↑ Edmond & Jules de Goncourt (1989). Journal des Goncourt Mémoires de la Vie Littéraire I: 1851-1865. Robert Laffont. էջ LXII-LXVIII.
- ↑ 10,0 10,1 10,2 «Edmond and Jules Goncourt». Encyclopaedia Britannica. Վերցված է 2021-03-18-ին.
- ↑ Pamela J. Warner (2008). «Framing, Symmetry, and Contrast in Edmond de Goncourt's Aesthetic Interior». Studies in the Decorative Arts. University of Rhode Island. 15 (2): 36–64. doi:10.1086/652829. S2CID 53404870.
- ↑ Journal des Goncourt, 1989; p. LXXX
- ↑ Pamela J. Warner (2008). «Framing, Symmetry, and Contrast in Edmond de Goncourt's Aesthetic Interior». Studies in the Decorative Arts. University of Rhode Island. 15: 43.
- ↑ Edmond & Jules de Goncourt (1902). Renée Mauperin. P.F. Collier & Son. էջ xxxii.
- ↑ Edmond & Jules de Goncourt (1989). Journal des Goncourt Mémoires de la Vie Littéraire I: 1851-1865. Robert Laffont. էջ CIV.
- ↑ Edmond & Jules de Goncourt (1902). Renée Mauperin. P.F. Collier & Son. էջ xxxiii.
- ↑ «Goncourt, Jules [-Alfred Huot] de». Dictionary of Art Historians. Արխիվացված է օրիգինալից 6 July 2013-ին. Վերցված է 25 July 2014-ին.
- ↑ Phillippe Landru (2008-02-04). «GONCOURT Edmond (1822-1896) et Jules (1830-1870) de». Cimetières de France et d'ailleurs. Վերցված է 2021-03-22-ին.