Ես՝ թագավոր, ես՝ ստրուկ, ես՝ որդ, ես՝ Աստված (ֆիլմ, 1915)
 | |
|---|---|
| Ժանր | դրամա |
| Թվական | 1915 |
| Ռեժիսոր | Եվգենի Բաուեր |
| Պրոդյուսեր | Ալեքսանդր Խանժոնկով |
| Դերակատարներ | Անդրեյ Գրոմով և Օլեգ Ֆրելիխ |
| Օպերատոր | Բորիս Զավելև |
| Կինոընկերություն | Խանժոնկովի առևտրային տուն |
Ես՝ թագավոր, ես՝ ստրուկ, ես՝ որդ, ես՝ Աստված (ռուս.՝ Я — царь, я — раб, я — червь, я — Бог), գեղարվեստական համր ֆիլմ, որի ռեժիսորն է Եվգենի Բաուերը։ Ֆիլմը էկրան Է բարձրացել 1915 թվականի դեկտեմբերի 12-ին[1][2]։ Այլ անունն է «Սպասուհու արկածները»։ Ֆիլմը չի պահպանվել։
Սյուժե[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Իվան Ստրոևը որոշում է արձակուրդներն անցկացնել մոր կալվածքում։ Այնտեղ նա սիրահարվում է սպասուհի Լիզային և նրան տանում քաղաք՝ ամուսնանալով նրա հետ[3]։ Լիզան հոգնում է ձանձրալի ամուսնուց և մտերմանում նկարիչ Սերգեյ Ուտկինի հետ։ Իվանը բացահայտում է կնոջ դավաճանությունը և փորձում խեղդել նրան։ Միայն Սերգեյի և նրա ընկերոջ միջամտությունն է փրկում Լիզային։ Իվանը հասկանում է, որ իր կնոջը չի կարող հետ պահել, և Լիզային ու Սերգեյին հայտարարում է, որ չի խանգարի նրանց։ Իվանը վերադառնում է մոր կալվածք։
Դերերում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
| Դերասան | Դեր |
|---|---|
| Օլգա Ռախմանովա | Օլգա Ստրոևա |
| Անդրեյ Գրոմով | Իվան՝ նրա որդին |
| Նադեժդա Նելսկայա | Լիզա՝ սպասուհի |
| Օլեգ Ֆրելիխ | Սերգեյ Ուտկին՝ նկարիչ |
Նկարահանող խումբ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Ռեժիսոր՝ Եվգենի Բաուեր
- Օպերատոր՝ Բորիս Զավելև
- Պրոդյուսեր՝ Ալեքսանդր Խանժոնկով
Քննադատություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Եվ. Բաուերի «Ես՝ թագավոր, ես՝ ստրուկ, ես՝ որդ, ես՝ Աստված» ֆիլմի գրախոսության մեջ «Պեգաս»-ի հեղինակը նշել է. «Այստեղ պարոն Բաուերը գեղարվեստական տեխնիկայի ճանապարհին կատարել է նաև մի նոր քայլ։ Հանդիսատեսը գիշերը կարող է տեսնել Մոսկվայի համայնապատկերը գիշերով։ Ռեժիսորին հաջողվել է նկարել փողոցը այն ժամերին, երբ վառվում են լամպերի լույսերը, և փայլում են Էլեկտրական ցուցանակները»[4][5][6]։ Ըստ Ն. Տ.-ի (հավանաբար Ն. Տուրկինի)՝ «տաղանդավոր ռեժիսորն անխոնջ ձգտում է առաջ շարժվել, փնտրում է նոր հնարավորություններ, բազմազանություն է մտցնում ստեղծագործական տեխնիկայի մեջ», այնուամենայնիվ, «ռեժիսորի կողմից, թերևս, սխալ էր դերը վստահել պարոն Գրոմովին՝ նեղ և ամենևին էլ ոչ ճկուն ձիրքով արտիստին»[4][7]։
Կինոյի պատմաբան Վենիամին Վիշնևսկին ֆիլմը գնահատել է հետևյալ կերպ. «Ֆիլմը ռեժիսորական հետաքրքիր մտահղացում է, բայց դերասանական խաղը միջակ է. հետաքրքիր են Բ. Զավելևի գիշերային նկարահանումները»[1]։
Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Н.Т. Новые постановки Е.Ф. Бауэра // Пегас. — 1915. — № 2. — С. 70–71.
- Новые ленты // Сине-Фоно. — 1916. — № 19–20. — С. 149–150.
- Вишневский В. Е. Художественные фильмы дореволюционной России. — М.: Госкиноиздат, 1945. — С. 83. — 194 с.
- Короткий В. М. Операторы и режиссёры русского игрового кино. 1897—1921. — М.: НИИ киноискусства, 2009. — С. 44. — 430 с.
- Устюгова В.В. Стиль модерн в раннем русском кинематографе (на примере творчества Е.Ф. Бауэра) // Вестник Пермского университета. История. — 2005. — № 5. — С. 133—150.
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ 1,0 1,1 Вишневский, 1945, էջ 83
- ↑ Короткий, 2009, էջ 44
- ↑ Сине-Фоно, 1916, էջ 149–150
- ↑ 4,0 4,1 Н.Т., 1915, էջ 70–71
- ↑ Устюгова, 2005, էջ 145
- ↑ Короткий, 2009, էջ 162
- ↑ Короткий, 2009, էջ 44