Վլադիմիր Ռիբակ

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Վլադիմիր Ռիբակ
 
Կուսակցություն՝ Շրջանների կուսակցություն և ԽՄԿԿ
Կրթություն՝ Դոնեցկի ազգային համալսարան
Գիտական աստիճան՝ տնտեսագիտության դոկտոր
Մասնագիտություն՝ քաղաքական գործիչ, տնտեսագետ և կաշառակերություն
Ծննդյան օր հոկտեմբերի 3, 1946(1946-10-03) (77 տարեկան)
Ծննդավայր Դոնեցկ, Ուկրաինական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ
Քաղաքացիություն  Ուկրաինա
 
Ինքնագիր Изображение автографа
 
Պարգևներ
«Վաստակի համար» 1-ին աստիճանի շքանշան (Ուկրաինա) «Վաստակի համար» 2-րդ աստիճանի շքանշան (Ուկրաինա) «Վաստակի համար» ІІІ աստիճանի շքանշան (Ուկրաինա) Իշխան Յարոսլավ Իմաստունի 4-րդ աստիճանի շքանշան Իշխան Յարոսլավ Իմաստունի 5-րդ աստիճանի շքանշան
Ուկրաինայի նախարարների կաբինետի պատվավոր դիպլոմ և Ուկրաինայի վաստակավոր շինարար

Վլադիմիր Վասիլևիչ Ռիբակ (ուկրաիներեն՝ Володимир Васильович Рибак, հոկտեմբերի 3, 1946(1946-10-03), Դոնեցկ, Ուկրաինական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), ուկրաինացի պետական և քաղաքական գործիչ։ Ուկրաինայի Գերագույն ռադայի նախագահ (2012-2014 թվականներ), Ուկրաինայի փոխվարչապետ (2007 թվական), Ուկրաինայի շինարարության, ճարտարապետության և բնակարանային-կոմունալ տնտեսության նախարար (2006-2007 թվականներ), Ուկրաինայի III, IV, V, VI, VII գումարումների ժողովրդական պատգամավոր։ Դոնեցկի քաղաքային ղեկավար (1993-2002 թվականներ)։

«Ռեգիոնների» կուսակցության հիմնադիրներից մեկը։ Եղել է կուսակցության ղեկավարություն տարբեր պաշտոններում։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վաղ տարիներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ծնվել է 1946 թվականի հոկտեմբերի 3-ին Ստալինոյում (այժմ՝ Դոնեցկ)։ 1961-1965 թվականներին սովորել է Յասինովատի շինարարական տեխնիկումում։ 1966 թվականի փետրվարից մինչև 1968 թվականի հունիսը ծառայել է Խորհրդային բանակում՝ Մոսկվայի ռազմական օկրուգի 44096 զորամասում։ Զորացրվելուց հետո սովորել է Դոնեցկի պետական համալսարանում «տնտեսագիտություն» մասնագիտությամբ։ Տնտեսական գիտությունների դոկտոր։

Աշխատանքային գործունեություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1968 թվականի օգոստոսից մինչև 1972 թվականի հուլիս՝ Դոնեցկի № 565 շինարարական վարչության վարպետ։ 1972 թվականի հուլիսից 1975 թվականի դեկտեմբեր՝ № 8 շինվարչության արտադրատեխնիկական բաժնի պետ։ 1975 թվականի դեկտեմբերից մինչև 1976 թվականի հունվարը եղել է № 8 շինվարչության ինժեներ։ 1976 թվականի հունվարից մինչև հուլիս՝ «Սանտեխելլեկտրոմոնտաժ» տրեստի № 5 շինարարական վարչության գլխավոր ինժեներ։ 1976 թվականի հուլիսից մինչև սեպտեմբեր Դոնեցկի № 2 հատուկ գնդի պլանային-արտադրական բաժնի պետի տեղակալ։

Քաղաքական գործունեություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1976 թվականի սեպտեմբերից մինչև 1980 թվականի օգոստոսը Դոնեցկ քաղաքում Ուկրաինայի Կոմունիստական կուսակցության կոմիտեի Կիևի շրջանային կուսակցական հանձնաժողովի նախագահ։ 1980 թվականի սեպտեմբերից մինչև 1982 թվականի օգոստոսը՝ Ուկրաինայի Կոմկուսի Կենտկոմին կից բարձրագույն կուսակցական դպրոցի ունկնդիր։ 1982 թվականի օգոստոսից մինչև 1983 թվականի հոկտեմբերը՝ Դոնեցկի մարզկոմի կազմակերպչական-կուսակցական աշխատանքի բաժնի հրահանգիչ։ 1983 թվականի հոկտեմբերից մինչև 1988 թվականի սեպտեմբեր՝ Դոնեցկ քաղաքի Կոմկուսի կոմիտեի կողմից Կիևի շրջանային խորհրդի քարտուղար։ 1988 թվականի սեպտեմբերից մինչև 1992 թվականի նոյեմբեր՝ Կիևի շրջանային խորհրդի և Դոնեցկի շրջանային գործադիր կոմիտեի նախագահ։ 1992 թվականի նոյեմբերից մինչև 1993 թվականի սեպտեմբեր՝ Դոնեցկի Ժողովրդական պատգամավորների քաղաքային խորհրդի գործկոմի նախագահի առաջին տեղակալ։ 1993 թվականի սեպտեմբերից՝ Դոնեցկի Ժողովրդական պատգամավորների քաղաքային խորհրդի գործկոմի նախագահ և Դոնեցկի քաղաքային ղեկավար։ Եղել է Դոնեցկի մարզային խորհրդի նախագահի տեղակալ (1994 թվականի օգոստոս)։ Տեղական ինքնակառավարման հարցերի համակարգող և խորհրդի անդամ (1998 թվականի սեպտեմբերից մինչև 2000 թվականի դեկտեմբեր), Ուկրաինայի նախարարների կաբինետին կից տեղական ինքնակառավարման հարցերով միջգերատեսչական հանձնաժողովի անդամ (1998 թվականի հուլիսից), Ազգային խորհրդի համապետական, տարածաշրջանային և տեղական ինքնակառավարման մարմինների գործունեության համաձայնեցման անդամ (2000 թվականի դեկտեմբերից)։ 1997 թվականին Նիկոլայ Ազարովի և Եֆիմ Զվյագիլսկու հետ համատեղ հիմնադրել է «Ուկրաինայի տարածաշրջանային վերածննդի կուսակցությունը» (ապագա «Ռեգիոնների կուսակցությունը») և դարձել նրա առաջին նախագահը։

1998 թվականի մարտին ընտրվել է Ուկրաինայի III գումարման Ժողովրդական պատգամավոր Դոնեցկի մարզի № 45 ընտրատարածքի «ռեգիոնալ վերածննդի կուսակցությունից» (ստացել է ընտրողների 43,5 %-ի աջակցությունը)։ Գերագույն ռադայում ընդգրկվել է «Ժողովրդա-դեմոկրատական կուսակցության» կազմում, «Ուկրաինայի Վերածնունդ» խմբի անդամ (1999 թվականի փետրվարից մինչև 2000 թվականի փետրվարը ղեկավար, 2000 թվականի փետրվարից 2001 թվականի մարտ՝ լիազորված ներկայացուցիչ)։ 2001 թվականի մարտից՝ պատգամավորական խմբի, իսկ հետագայում՝ «Ուկրաինայի տարածաշրջաններ» խմբակցության նախագահ։ Պետական շինարարության, տեղական ինքնակառավարման և խորհուրդների գործունեության հարցերով խորհրդարանական կոմիտեի նախագահի առաջին տեղակալ (1998 թվականի հուլիսից 2000 թվականի փետրվար), պետականաշինության և տեղական ինքնակառավարման հարցերի կոմիտեի նախագահի առաջին տեղակալ (2000 թվականի փետրվար)։

2001 թվականին «տեղական ինքնակառավարման եկամուտների համակարգի շուկայական փոխակերպման գործընթացների կարգավորումը» թեմայով ատենախոսություն է պաշտպանել։

1998 թվականից Ուկրաինայի Գերագույն ռադայի 3-7 գումարումների ժողովրդական պատգամավոր։ 2006 թվականի օգոստոսի 4-ից 2007 թվականի մարտի 21-ը Ուկրաինայի փոխվարչապետ, շինարարության, ճարտարապետության և բնակարանային-կոմունալ տնտեսության նախարար։

Ռիբակը Ուկրաինայի Գերագույն ռադայում 2013 թվականին

2012 թվականի դեկտեմբերի 13-ից մինչև 2014 թվականի փետրվարի 22-ը՝ Ուկրաինայի Գերագույն ռադայի նախագահ[1][2]։

Ուկրաինայում 2013-2014 թվականների քաղաքական ճգնաժամի ժամանակ 2014 թվականի փետրվարի 21-ին հրաժարականի դիմում է ներկայացրել։ 2014 թվականի փետրվարի 22-ից Ուկրաինայի նախագահ Վիկտոր Յանուկովիչը իր հարցազրույցում հայտարարել էր, որ Վլադիմիր Ռիբակը փետրվարի 21-ին ծեծի է ենթարկվել Եվրամայդանի կողմնակիցների կողմից, իսկ նրա ավտոմեքենայի վրա կրակել են[3]։ Ինքը՝ Վլադիմիր Ռիբակը 2014 թվականի փետրվարի 23-ին հերքել էր նախագահի այդ վարկածը[4]։

«Ռեգիոնների» կուսակցության նախագահի առաջին տեղակալ[5]։ 2014 թվականի փետրվարի 28-ից՝ կուսակցության նախագահի պաշտոնակատար[6]։ 2014 թվականի մարտի 29-ին «պատվավոր առաջնորդ» պաշտոնը վերացնելու պատճառով «նախագահի պաշտոնակատարը» կրկին սկսել է համապատասխանել կուսակցության ղեկավարին։

Պարգևներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Իշխան Յարոսլավ Իմաստունի IV (2011 թվականի օգոստոսի 23[7]) և V աստիճանի (2006 թվականի հոկտեմբերի 2) շքանշան[8]
  • Մատուցած ծառայությունների համար I (2002 թվականի հուլիսի 3[9]), II (2000 թվականի հոկտեմբերի 9[10]) և III (1997 թվականի հունիսի 27) աստիճանի շքանշան[11]։
  • Ուկրաինայի վաստակավոր շինարար (1995 թվականի նոյեմբերի 14)[12]
  • Ուկրաինայի նախարարների կաբինետի պատվոգիր (2001 թվականի հոկտեմբեր)
  • Դոնեցկի պատվավոր քաղաքացի (2002)

Մատենագիտություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Спажук В. Мэр милостью Божьей. — Донецк: Лебедь; Կաղապար:К.: Полиграфкнига. — ISBN 966-508-191-8.
  • Спажук В. Сердце, обращённое к Донецку: Литературно-философский портрет В. В. Рыбака. — Донецк: Донеччина. — ISBN 966-556-787-10.
  • Федоренко А. С. Большая книга жизни: Владимир Рыбак. — Донецк: Издательство А. С. Федоренко, 2014. — 360 с. — 230 экз. — ISBN 978-966-2485-11-0

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ Поіменне голосування про проект Постанови про Голову Верховної Ради України (№ 1003) — за основу та в цілому(չաշխատող հղում)(ուկր.)
  2. ↑ Спикер Верховной Рады подал в отставку
  3. ↑ Янукович заявил, что Рыбака избили и сейчас он на лечении в Донецке
  4. ↑ Рыбак: Вернусь в Верховную Раду через несколько дней. Никто по мне не стрелял — это абсурд | Украинская правда
  5. ↑ Руководство Партии Регионов, Рыбак Владимир Васильевич первый заместитель председателя партии//Архив официального сайта Партии Регионов
  6. ↑ Партию Регионов возглавил Владимир Рыбак
  7. ↑ Указ Президента України № 845/2011 від 23 серпня 2011 року «Про відзначення державними нагородами України з нагоди 20-ї річниці незалежності України»(ուկր.)
  8. ↑ Указ Президента України № 803/2006 від 2 жовтня 2006 року «Про нагородження В. Рибака орденом князя Ярослава Мудрого»(ուկր.)
  9. ↑ Указ Президента України № 610/2002 від 3 липня 2002 року «Про відзначення державними нагородами України працівників підприємств, установ та організацій Донецької області»(ուկր.)
  10. ↑ Указ Президента України № 1123/2000 від 9 жовтня 2000 року «Про відзначення державними нагородами України працівників підприємств, установ і організацій»(ուկր.)
  11. ↑ Указ Президента України № 585/97 від 27 червня 1997 року «Про нагородження відзнакою Президента України — орденом „За заслуги“»(ուկր.)
  12. ↑ Указ Президента України № 1048/95 від 14 листопада 1995 року «Про присвоєння В. В. Рибаку почесного звання „Заслужений будівельник України“»(ուկր.)

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • «Վլադիմիր Վասիլևիչ Ռիբակ». Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ դեկտեմբերի 6-ին. Վերցված է 2010 թ․ օգոստոսի 4-ին.
  • «Մամուլի լուսանկար». Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ դեկտեմբերի 6-ին. Վերցված է 2010 թ․ օգոստոսի 4-ին.
  • «Վլադիմիր Վասիլևիչ Ռիբակ». Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ դեկտեմբերի 6-ին. Վերցված է 2010 թ․ օգոստոսի 4-ին.
  • «Կենսագրություն». Արխիվացված օրիգինալից 2012 թ․ դեկտեմբերի 6-ին. Վերցված է 2010 թ․ օգոստոսի 4-ին.
  • «Կենսագրություն». Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ դեկտեմբերի 6-ին. Վերցված է 2010 թ․ օգոստոսի 4-ին.
  • Վլադիմիր Ռիբակ։ «Ես անընդհատ հարվածի եմ սպասում» «LB.ua», 13.03.2013
  • Վլադիմիր Ռիբակ։ «Երբ Շչերբանին սպանեցին, ես օդանավակայանում էի» «LB.ua», 15.03.2013
Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Վլադիմիր Ռիբակ» հոդվածին։
LCCN: n2004090457 · VIAF: 170634938 · WorldCat VIAF: 170634938
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Վլադիմիր_Ռիբակ&oldid=9401949» էջից