Լուի Վեստենենկ

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Լուի Կոնստան Վեստենենկ
Louis Constant Westenenk
Դիմանկար
Լուի Վեստենենկը 1924 թվականին
Ծնվել էՓետրվարի 3, 1872
ԾննդավայրՍեմարանգ
Մահացել էՄայիսի 2, 1930
Մահվան վայրՎասենար
ԳերեզմանՎեսթրվելդ[1]
ՔաղաքացիությունՆիդերլանդներ Նիդերլանդներ
ԿրթությունԴելֆտի հնդկական ինստիտուտ
Մասնագիտությունքաղաքական գործիչ և պետական ծառայող
Գործունեությունդիվանագետ, լեզվաբան, պետծառայող
ԱմուսինԱդա Ներինգ Բյոգել (1897-1928)
Դինյա Ներինգ Բյոգել (1929-1930)
Զբաղեցրած պաշտոններResident?, Resident?, Նահանգապետ և member of the Raad van Indië?
Պարգևներ և
մրցանակներ		Վիլհելմի ռազմական շքանշան

Նիդերլանդական առյուծի շքանշան

Օրանյան-Նասաու շքանշան

 Louis Constant Westenenk Վիքիպահեստում

Լուի Կոնստան Վեստենենկ (հոլ.՝ Louis Constant Westenenk, փետրվարի 3, 1872, Սեմարանգ, Նիդերլանդական Արևելահնդկաստան - մայիսի 2, 1930, Վասենար, Նիդերլանդներ), նիդերլանդացի դիվանագետ, լեզվաբան և պետծառայող։ 1914 թվականին նորվեգացի Նիկոլայ Հոֆի հետ նշանակվել է Անատոլիայում և Հայաստանում տեսուչ։ Վիլհելմի ռազմական շքանշանի և Նիդերլանդական առյուծի շքանշանի ասպետ, Օրանյան-Նասաու շքանշանի սպա։

Ընտանիք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Լուի Կոնստան Վեստենենկը պլանտատոր Յան Կոնստանտին Վեստենենկի (1827-1894) և Ֆրանսուազ Ժոզեֆին Էմիլի Լուիզ Վարդենարի (1839-1905) որդին էր։ Նրան Դեյվենտերում մեծացրել է իր հորաքույր Ֆիլիպին Հենրիետ Վեստենենկը (1830-1893), ով ամուսնացած էր դոկտոր Յակոբուս տեն Սայտհոֆի (1815-1885) հետ։

Լուի Վեստենենկը 1897 թվականին ամուսնացել է Ադա Յոաննա Ադրիանա Ներինգ Բյոգելի (1870-1928) հետ։ Այդ ամուսնությունից չորս երեխա է ծնվել։ Նա նորից ամուսնացել է 1929 թվականին՝ Դինյա Ներինգ Բյոգելի (1890-1959 թթ.) հետ; Այդ ամուսնությունից երեխաներ չեն ծնվել[2]։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վաղ տարիներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Լուի Վեստենենկի այցը տոնավաճառ` Ֆորտ դե Կոկ դաշտամրոցում, 1907

Լուի Վեստենենկը ճանաչված հնդկագետ էր։ Նա խորությամբ ծանոթ էր մինանգկաբաուների ավանդույթներին և սահուն խոսում էր նրանց լեզվով։ Նա հնդկագիտություն է սովորել Դելֆտի հնդկական ինստիտուտում։ 1892 թվականին ավարտելով ուսումը` «Բատավիա» շոգենավով ուղևորվել է Նիդերլանդական Արևելահնդկաստան։ Նա նշանակվել է երկրամասի կառավարչի օգնական[3]։ Հետագայում նա տեղափոխվել է Բանդունգ և նշանակվել տեղի տեսուչին կից պետծառայող[4]։ 1893 թվականի ապրիլին նա ստացել է երկրորդ աստիճանի տեսուչի աստիճան[5]։ Դրանից հետո նա Սուրաբայայից տեղափոխվել է Լամպունգ[6]։ 1895 թվականի սեպտեմբերին նշանակվել է Բոռնեո կղզու վրա գտնվող Սեմիթաուի, Սինթանգի և Հյուսիսային Կապուասի գավառների կառավարիչ[7]։

Սինթանգի ապստամբություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Սինթանգ

1896 թվականի Սինթանգի ապստամբության գլխավոր կազմակերպիչը Ռադեն Պակուն էր, ով նախինում համագործակցել էր նիդերլանդական իշխանությունների հետ։ Պոնտիանակի նիդերլանդացի պաշտոնիայի հետ տարաձայնություններից հետո նա տեղափոխվել է Մելավի, որտեղի դայակական երկու ցեղերի հետ միություն է կազմել և սկսել ապստամբություն։ Սինթանգից ուղարկված նիդերլանդական ուժերը 25 հոգի էին, սակայն տեղ հասնելուց հետո պարզվում է, որ դա շատ քիչ է և նրանց թիվը հասցվում է 75-ի` համալրված երեք սպայով, բժշկով և մեկ հրետանով։ Ապստամբության ավելի տարածման հետևանքով նիդերլանդական ուժերի թիվը հասցվում է 250-ի։ Լուի Վեստենենկը կարողացել է դայակական ցեղերից մեկին համոզել իր կողմն անցնել` ընդդեմ իրենց հին թշնամու։ Ապրիլի 21-ին, 5 զոհ և 4 վիրավոր տալուց հետո, Ռադեն Պակուն և իր աջակիցները հանձնվել են Վեստենենկին, ով տեղական աշխարհազորի հետ պաշարել էր թշնամու ամրությունը[8][9]։

Ռադեն Պակուին ողջ բռնելու համար 1896 թվականի դեկտեմբերի 5-ին Լուի Վեստենենկն արքայական հրովարտակով արժանացել է Վիլհելմի ռազմական շքանշանի։ Ռատեն Պակուն աքսորվել է Բատավիա, սակայն նրա որդիներից ութը երդվել են վրեժխնդիր լինել[10]։

1897 թվականի հուլիսին Վեստենենկը նշանակվել է Արևմտյան Սումատրայի տեսուչ[11]։ Այդտեղ նա մասնակցել է Պադանգի ձիարշաներին` իր ձիերով[12]։ Նա նաև Պայակոմբոյի դատարանում արտակարգ փոխքարտուղար էր[13]։ Այդ ժամանակահատվածում նա գրել է մի քանի գրքեր և հոդվածներ` տեղաբնիկների լեզվի, ավանդույթների և մշակույթի վերաբերյալ[14][15]։ Նա նաև Բատավիական կոոպերատիվի անդամ էր։

Գործունեություն Սումատրայում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Սումատրայի արևմտյան ափը

1900 թվականի սեպտեմբերին Վեստենենկը նշանակվել է Աչեհի ղեկավար Մ. Ֆոսխի օգնական[16]։ 1901 թվականի հունվարին, Վեստենենկի, ով այդ պահին Արևելյան Աչեհում գտնվող Իդիի կառավարիչն էր, և Նիդերլանդական Արևելահնդկաստանի գեներալ-նահանգապետ Յոհաննես Բենեդիկտուս վան Հյոթսի միջև ծագեցին խնդիրներ` Վեստենենկին ենթակա տարածքում ծագած աբստամբության պատճառով։ Վեստենենկին տեղափոխեցին Քութառաջա և 1902 թվականի հունիսին նշանակեցին Ուլե Լհուեում տեսուչ[17]։ Դրանից հետո նա հաշտվել է վան Հյոթսի հետ, իսկ 1902 թվականի վերջին խնդրել է մեկամյա արձակուրդ[18] և 1903 թվականի փետրվարի 4-ին մեկնել է Բատավիայից «Արքայադուստր Սոֆի» շոգենավով[19]։ Նիդերլանդներում նա մնացել է Դեյվենտերում և համաստորագրել է վան Հյոթսին և նիդերլանդական արևելահնդկական բանակին ուղղված շնորհավորական ուղերձը[20]։

1904 թվականի մայիսին Վեստենենկի արձակուրդը երկարաձգվել է կես տարով և նա Նիդերլանդական Արևելահնդկաստան է մեկնել 1904 թվականի դեկտեմբերի 4-ին` «Սինդորո» շոգենավով[21]։ Այդ ընթացքում նա ստեղծել է «Աչեհյան թարգմանիչ» աշխատությունը, որն աչեհյան լեզվի ուսուցման ձեռնարկ էր[22], ինչպես նաև` Արևելահնդկական շաբաթաթերթում գրել է հոդված` նվիրված մինանգկաբաուների մշակույթին և արհեստներին։

Վերադառնալով Նիդերլանդական Արևելահնդկաստան` Լուի վեստենենկը նշանակվել է Արևմտյան Սումատրայի Սուպայանգ քաղաքի կառավարիչ[23]։ 1906 թվականի մայիսի 30-ի հրամանագրով Արևմտյան Սումատրայի Ասահանի սուլթանը վարչականորեն սկսեց ենթարկվել Վեստենենկին[24]։ Այդ ժամանակահատվածում Վեստենենկն Արևելահնդկական շաբաթաթերթում գրել է հոդվածներ` նվիրված Ինդոնեզիայի կոկորդիլոսներին և Ֆորտ դե Կոկի երկրորդ տոնավաճառին։ Նույն 1907 թվականին նա ստացել է կառավարական շնորհակալագիր` իր մատուցած ծառայությունների համար[25]։ 1907 թվականին բռնկված հակահարկային ապստամբության ընթացքում Վեստենենկն Արևմտյան Սումատրայի Ագամի նահանգի տեսուչն էր և մեծ դերակատարում է ունեցել արևմտյան ափում անցկացված հարկային բարեփոխումների գործում[26]։ Հունիսի լույս 16-ի գիշերը Վեստենենկը և Ֆորտ դե Կոկի իր զորքը ղիմագրավել են մոտ 1.000-հոգանոց սպիտակազգեստ մոլեռանդների, որոնց թվում կային նաև կանայք։ Այդ գիշեր ամբոխը կատարել է 10 հաջողված հարձակում, ինչի արդյունքում սպանվել է 7 և վիրավորվել` 14 զինվորական։ Այդ իրադարձությունները նկարագրվել են լրագրող Շարլ Բուասեվենի «Արևադարձային Նիդերլանդներ» գրքում[27]։

Ապստամբության ընթացքում ցուցաբերած խիզախության համար, 1909 թվականի նոյեմբերի 10-ի որոշմամբ, Վեստենենկը դարձել է Օրանյան-Նասաու շքանշանի սպա։ Այդ տարի ավելի վաղ նա դարձել էր այդ շքանշանի ասպետ[28][29]։ Այդ ժամանակաշրջանում Վեստենենկը նաև փորձ է արել Օլիմպիական խաղեր անցկացնել Նիդերլանդական Արևելահնդկաստանում[30]։

1910 թվականին Վեստենենկը նշանակվել է Թանահ Դաթարի կառավարիչ,իսկ հունիսին ստացել է 4 մասվա արձակուրդ[31]։ Այդ արձակուրդի ընթացքում նա իր հետ Նիդերլանդներ է տարել երկու մալայացի ուսուցիչ և միջնորդել, որ նրանք առանց քննության կրթություն ստանան Դեյվենտերում[32]։ 1911 թվականին Վեստենենկը Ֆորտ վան դեր Կապելենում կազմակերպել է հանդիպում տեղական առաջնորդների հետ, որպեսզի նրանց հետ քննարկի ճորտական աշխատանքի դիմաց դրամական վարձատրման հարցը[33]։ 1913 թվականին նա Դեյվենտերում գտնվող Վաախ թանգարանի շենքում կազմակերպել է մինանգկաբաուների հին և ժամանակակից արվեստի իր հավաքածուում եղած նմուշների ցուցադրություն[34] և Արևելահնդկաստանի պարբերականում հոդված է գրել նրանց լեզվի, երկրի և մշակույթի մասին[35]։

Հայաստանում և Անատոլիայում գլխավոր տեսուչ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Կարմիր կետագծով նշված է Կարինի, Վանի, Բաղեշի, Տիգրանակերտի, Խարբերդի և Սեբաստիայի նահանգների այն տարածքը, որտեղ պետք է ստեղծվեր երկու հայկական նահանգ` միջազգային տեսուչների վերահսկողության տակ
I. Այն տարածքը, որի գլխավոր տեսուչ էր նշանակվել Լուի Վեստենենկը: II. Այն տարածքը, որի գլխավոր տեսուչ էր նշանակվել Նիկոլայ Հոֆը:

Ըստ 1878 թվականի Բեռլինի պայմանագրի` Արևմտյան Հայաստանի տարածքում պետք է իրագործվեին բարենորոգումներ[36]։ Ռուս դիվանագետ Անդրեյ Մանդելշտամը մշակել էր հայկական նահանգներից մեկ միասնական մարզի ստեղծում, որի կառավարիչը պետք է լիներ օսմանահպատակ քրիստոնեա կամ եվրոպական երկրներից մեկի ներկայացուցիչ, սակայն հետագայում որոշվեց ստեղծել երկու մարզ[37]։ Ի տարբերություն նախնական` 1913 թվականին համաձայնեցված տարբերակի, վերջնականում հայկական մարզերին միացված էին թողնվել նաև իսլամադավան` քուրդ, թուրք, արաբ մեծամասնությամբ գավառներ, ինչը հետագայում կաորղ էր օգտագործվել դրանց ժողովրդագրական հավասարակշռությունը ոչ հօգուտ հայերի օգտագործելուն։

1914 թվականին, երբ Վեստենենկը Նիդերլանդներում արձակուրդի էր, նրան նշանակեցին Հայաստանում և Անատոլիայում գլխավոր տեսուչ։ 1914 թվականի ապրիլի 19-ին Վեստենենկը նիդերլանդական արքունիքում օսմանյան ներկայացուցչի ներկայությամբ իմացել է, որ նշանակվելու է գլխավոր տեսուչ[38]։ Դրա հաջորդ շաբաթ Վեստենենկը մեկնել է Կոստանդնուպոլիս, որպեսզի բանակցություններ վարի օսմանյան կառավարության հետ[39]։ Նա գերմանական շոգեքարշով Կոստանդնուպոլիս է հասել հունիսի 29-ին` իր կնոջ հետ[40]։

Վեստենենկը հիմնականում օգտվում էր Գերմանիայի, Ավստրո-Հունգարիայի և ԱՄՆ-ի դեսպանությունների տրամադրած կապերից։ Գերմանական դեսպանությունը կարող էր առավել հարուստ տեղեկություններ տրամադրել, քանի որ Գերմանիան ուներ գործակալների և հյուպատոսների ցանց ամբողջ Օսմանյան կայսրությունում։ Վեստենենկի առաքելությունը ձախողվեց, քանի որ օսմանյան իշխանություններն ամեն կերպ խոչընդոտում էին նրան, իսկ շուտով բռնկվեց Առաջին աշխարհամարտը։ Ոչ միայն ձախողվեց բարենորոգումների ծրագիրը, այլ նաև` սկսվեց Հայոց ցեղասպանությունը։ Վեստենենկը 1914 թվականի սեպտեմբերին վերադարձել է Դեյվենտեր[41]։

Վերջին տարիներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Նիդերլանդական Արևելահնդկաստան վերադառնալուց հետո Վեստենենկը նշանակվել է Բենկուլուի կառավարիչ[42]։ Ժամանելիս նրանց տանող լաստանավը խորտակվել է և Վեստենենկի կինը դեմքի վնասվածք է ստացել, իսկ նրանց գույքը` խորտակվել է[43]։ Վեստենենկի նախորդի օրոք նահանգում իշխանությունը փաստացի պատկանում էր Հաջի Մուհամադին։ Ստանձնելով կառավարչի պաշտոնը` Վեստենենկը վերջ է դրել նրա իշխանությանը[44]։ Բենկուլուում և ողջ Արևմտյան Սումատրայում Վեստենենկը խորապես զբաղվում էր հնությունների ուսումնասիրությամբ և գաղութացման խնդիրներով[45]։

1917 թվականին Վեստենենկը դարձել է Նիդերլանդական Արևելահնդկաստանի Ժողովրդական խորհրդարանի պատգամավորության թեկնածու և 1919 թվականին ընտրվել է պատգամավոր, սակայն 1920 թվականի մայիսին հրաժարվել է այդ պաշտոնից[46][47][48]։ Նույն թվականի փետրվարին նա նշանակվել է Պալեմբանգի կառավարիչ և 1920 թվականի ավարտին դարձել է Նիդերլանդական Արևելահնդկաստանի Խորհրդի անդամ[49]։ 1921 թվականի փետրվարի 2-ին նա նշանակվել է Սումատրայի Արևելյան ափի կառավարիչ[50]։ Փետրվարի 25-ին տեղի է ունեցել լիազորությունների հանձնման պաշտոնական արարողությունը, որին ներկա էին նաև տեղաբնիկների ներկայացուցիչները։ Արարողության ընթացքում Վեստենենկը նշել է, որ դադարելու է տեղաբնիկների իրավունքների և ավանդույթների ոտնահարումը ու ինքը հետևելու է օրենքի և կարգ ու կանոնի իրագործմանը[51]։ 1922 թվականի ապրիլին նա «Արքայադուստր Յուլիանա» շոգենավով մեկնել է Նիդերլանդներ և նույն թվականի հոկտեմբերին նույն նավով վերադարձել է Բելավան[52]։ 1922 թվականի օգոստոսի 31-ին նա դարձել է Նիդերլանդական առյուծի շքանշանի ասպետ[53], իսկ 1924 թվականի հուլիսին` դարձել է Նիդերլանդական Արևելահնդկաստանի Խորհրդի անդամ[54]։ Նույն թվականի հունիսին նա վարակվել էր գրիպով, ինչի պատճառով ի վիճակի չէր լիարժեք կատարել իր պարտականությունները[55]։ Նույն թվականի վերջին նա հրաժարվել է Արևելյան Սումատրայի կառավարչի, իսկ 1925 թվականի նոյեմբերի 9-ին` նաև Նիդերլանդական Արևելահնդկաստանի Խորհրդի պատգամավորի պաշտոնից[56]։ 1925 թվականի օգոստոսին նա մեկնել է Նիդերլանդներ` եռամսյա արձակուրդի[57]։ Պաշտոնաթողությունից հետո Վեստենենկի գործունեությունն արժանացել է դրվատանքի[58]։

Նիդերլանդներ վերադառնալուց հետո Վեստենենկն աշխատել է որպես ուսանողների խորհրդատու` հնդկագիտության բաժանմունքում։ Սակայն այդ աշխատանքը նրան չէր գոհացնում, քանի որ նա չէր կիսում Արևելահնդկաստանի ինքնավարության վերաբերյալ ուսանողների ոգևորությունը։ Նա որպես խորհրդատու է աշխատել Գաղութների նախարարությունում և գրել է հոդվածներ ու գիրք` «Որտեղ մարդն ու վագրը հարևաններ են», որի մեջ պատմել է Արևմտյան Սումատրայում իր կյանքի մասին։ 1930 թվականի ապրիլին բրիտանական կառավարությունը Վեստենենկին խնդրել է մեկնել Երուսաղեմ և ուսումնասիրել հրեաների և արաբների վատ հարաբերությունների պատճառները, սակայն Վեստենենկը մահացել է 1930 թվականի մայիսի 2-ին Հաագայի կաթոլիկ հիվանդանոցում` 58 տարեկան հասակում։ Նա հիվանդանոց էր ընդունվել թեթև վիրահատության համար, սակայն մահացել է թոքերի վարակումից[59]։ Նրան պատիվներով դիակիզել են Վեստերֆելդի գերեզմանոցում[60]։

Վեստենենկ և Կուպեյրուս[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Լուի Կուպեյրուս (1863–1923)
Կլեյկամպի արվեստասրահը Հաագայում

1921 թվականին, երբ Վեստենենկն Արևելյան Սումատրայում կառավարիչ էր, նա կառավարչատանն ընդունել է նիդերլանդացի նշանավոր գրող Լուի Կուպեյրուսին և նրա կնոջը` Էլիզաբեթ Կուպեյրուս-Բաուդին, Կուպեյրուսին ցույց է տվել ծխախոտի և ձեթի արտադրությունները, սակայն դրանք նրան չեն հետաքրքրել։ Վեստենենկը նշել է, որ այդտեղ ամեն ինչը շատ կոպիտ, շատ կեղտոտ ու շատ տգեղ էր Կուպեյրուսի պես մարդու համար[61]։ Նա Կուպեյրուսին ուղեկցել է նաև այլ վայրերում։ 1929 թվականի ապրիլին Կլեյկամպի արվեստասրահում կայացած Կուպեյրուսի հիշատակի երեկոյի ընթացքում Վեստենենկը հանդես է եկել ճառով։ Նա Կուպեյրուսի հիշատակի ընկերության նշանակալի անդամ էր[62]։

Լուի Կուպեյրուսը Վեստենենկի մասին գրել է.[63][64]

Ես մեծ ցանկություն ունեմ նկարագրելու ինձ հյուրընկալողին։ Վախենում եմ, թե կլինեմ անհամեստ, քանի որ պարոն Վեստենենկի մասին արդեն շատ է խոսվել։ Իմ ընթերցողը կհիշի, թե ինչպես է այս պետծառայողը, ով փարթամորեն խոսում է մալայերեն, խորությամբ ըմբռնում է մալայական հոգին, ով սկսել է պետծառայողի իր ուղին Բորնեոյում որպես տեսուչ, անցնելով տարբեր փուլերով և հասնելով Սումատրայի Արևելյան ափի կառավարչի պաշտոնին, սեր է վայելել ոչ միայն բուն Սումատրայում, այլ նաև` Բենկուլուում, Պալեմբանգում, Պադանգում, Դելիում, և այլևս գաղտնիք չէ, որ 14 թվականին նրան առաջարկվել է դառնալ Անատոլիայի, Հայաստանի գլխավոր տեսուչ։ Նա արդեն Կոստանդնուպոլսում էր, արդեն դժվարին աշխատանք էր տանում Էնվեր փաշայի գլխավորած նախարարների խորհրդի ու թուրքական կառավարության հետ, նրանց առջև ամուր կանգնելով մուսուլման և քրիստոնյա ժողովուրդների իրավահավասարության հարցում, երբ բռնկվեց պատերազմը և անկախ տեսուչների աշխատանքը ցավալիորեն սահմանափակվեց։ Պարոն Վեստենենկն արդեն մեկնել էր դեպի Էրզրում։ Ես հարգում եմ ինձ հյուրընկալողի համեստությունը։ Եվ տեղին չէ նաև շեշտել մեր երկրի համար այն պատվաբերր պահը, որ Ռուսաստանը և այլ տերությունները խնդրել են հոլանդացուն լուծել հայկական փշոտ խնդիրները։ Ես միայն ուզում եմ վստահեցնել, որ երբ պարոն Վեստենենկն ինձ պատմում է Սումատրայի մասին` ես ծայրաստիճան հետաքրքրված եմ լինում և ժամերը թռչում են։ Արևելահնդկաստանի բարձրաստիճան պաշտոնյայի կյանքը ծայրահեղ զբաղված է, պաշտոնական, ներկայացուցչական և ես առավել ևս գնահատում եմ այն, որ պարոն Վեստենենկը ժամանակ է գտնում տեղեկացնելու իր հետաքրքրասեր հյուրին։

Աշխատություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • 1896. De Moealang- en Sekadau-Dajaks. Een reisverhaal door den controleur van Sanggau en Sekadau. Tijdschrift van het Bataviaasch Genootschap, deel 39, bladzijde 305
  • 1899. Bijdrage tot de kennis der folklore van West-Borneo. Tijdschrift van het Bataviaasch Genootschap, deel 41, bladzijde 193
  • 1901. Bijdrage tot de kennis der folklore van West-Borneo. deel 43, bladzijde 159.
  • 1903. Atjehsche tolk. Lijst der meest voorkomende woorden en enkele samenspraken. 's-Gravenhage. Martinus Nijhoff
  • 1904. Simaloer. Bijdrage tot de kennis van het eiland. Met kaart. Tijdschrift Aardrijkskundig Genootschap, serie 2, XXI 65
  • 1904. Simaloereesch Woordenlijstje. Bijdragen tot de Taal-, Land- en Volkenkunde van Nederlands-Indië, Deel 56 (7, II) bladzijde 302
  • 1905. Een tabaksveiling in de Nes 21 october 1904. Weekblad voor Indië, Nummer 43, eerste jaargang
  • 1905-06. Tentoonstelling van Minangkabausche Nijverheid en Kunst te Fort de Kock. Met platen. Weekblad voor Indië, nummers 25, 26, 31 en 34, tweede jaargang.
  • 1906. Pakan Malam te Fort de Kock (9-17 juni 1906). Maandelijks geïllustreerd Weekblad voor Indië, Nummers 33 en 37, 3de jaargang
  • 1906. De Boeaja (krokodil). Weekblad voor Indië, nummers 36 en 37, tweede jaargang
  • 1907. Verslag van de eerste jaarmarkttentoonstelling te Fort de Kock. Batavia, gr. 8o. Met platen en platte grond
  • 1907. De Tweede Pakan Malam te Fort de Kock (21-29 juni 1907). Maandelijks geïllustreerd Weekblad voor Indië, Nummer 27 en verder, 4de jaargang
  • 1907. Gids voor Fort de Kock en Omstreken. Vereniging Toeristenverkeer, Batavia
  • 1907. Veertien dagen in de Padangsche Bovenlanden. Vereniging Toeristenverkeer. Batavia
  • 1908. Het Padri-geweer. Weekblad voor Indië. Nummer 18, 5de jaargang
  • 1908. Oerang Boenian, de Maleische Spookmenschen. Weekblad voor Indië, nummer 18, 5de jaargang
  • 1909. Beschrijving der Hindoebeelden in de Batang-Hari-districten. Uit een reisverslag van den waarnemend assistent-resident L.C. Westenenk. Notulen Bataviaasch Genootschap
  • 1909 Acht dagen in de Padangsche Bovenlanden. bladzijde 80. Vereniging Toeristenverkeer. Batavia
  • 1912. Iets over land en volk van Minangkabau. Koloniaal Tijdschrift, bladzijde 641
  • 1913. De Inlandsche bestuurshoofden ter Sumatra's Westkust. Koloniaal Tijdschrift I bladzijde 673, II bladzijde 828
  • 1913. Eenige opmerkingen n.a.v. ‘De Hindoe-ruïnen bij Moeara Takoes aan de Kampar-rivier’ door R.D.M. Verbeek en E. Th. van Delden Enz. Tijdschrift Bataviasch Genootschap, deel 55, bladzijde 209.
  • 1913. Opstellen over Minangkabau: Koemanih en Soempoe Koedoeih, en de ‘radjo nan tigo sélo’. Tijdschr. Bataviasch Genootschap, deel 55, bladzijde 234
  • 1913. De Minangkabausche Nagari Padang (Paul Bäumer). 2de uitgave
  • 1914. Bezuiniging op overmatige kosten van Inlandsche feesten (vnl. bij de Minangkabauers). Koloniaal Tijdschrift, deel I bladzijde 64
  • 1914/15. Land en Volk van Minangkabau. Indologenblad, 6de jaargang, bladzijde 156.
  • 1915. Opstellen over Minangkabau: Pariangan Padang Pandjang in de larèh nan Pandjang, Sang Sapoerba's Boekit Si Goentang, en de Goenoeng Mahameroe. Tijdschrift Bataviasch Genootschap, deel 57, bladzijde 241
  • 1915. Nota over Minangkabausche Volkshoofden. Mededelingen Encyclopedisch Bureau, aflevering 8
  • 1916. Aanteekeningen over Bengkoelen. Notulen Bataviasch Genootschap, deel 54, aflevering 2, bladzijde 59, 71
  • 1916. Noord-Benkoelen (n.e. reisverhaal v.L.C.W.). T.B.B. nummer 51, bladzijde 510
  • 1918. Aanteekeningen omtrent het hoornopschrift van Loeboek Blimbing (Benkoelen). Tijdschrift Bataviasch Genootschap, deel 58, bladzijde 448
  • 1918. Orang pandak (boschmenschen) op Sumatra. Tropische natuur, bladzijde 108.
  • 1918. Wisseling van gedachten tusschen een ambtenaar van het Binnenlandsche Bestuur in de Buitenbezittingen en den Consul der Nederlanden te Bombay, den heer J.G. Bendien (over de z.g. associatie politiek, ook met betrekking tot Britsch-Indië). Koloniale Studiën, deel II, bladzijde 441
  • 1919. Systeem in de schrijfwijze van plaatsnamen in Ned.-Indië. Koloniale Studiën, deel I, bladzijde 61
  • 1919. De Hindoe-Javanen in Midden- en Zuid-Sumatra. Met chronologische lijst voor Midden- en Zuid-Sumatra tot aan de komst der Nederlanders, aanteekeningen en kaart. Handelingen 1ste Congres Taal- Land- en Volkenkunde van Java. Solo 25-26 december 1919
  • 1920. Waar blijvén de geraamten der wilde dieren, die geen geweldadigen dood sterven? Tropische Natuur, bladzijde 56
  • 1921. Uit het Land van Bittertong (Zuid-Soematra). Tijdschrift Djawa, eerste nummer.
  • 1921. Algemeene kennis omtrent Indië bij ‘Indische menschen’. Orang Peladjang, Maandschrift Koloniale Landbouw school te Deventer.
  • 1922. De Hindoe-oudheden in de Pasemah-hoogvlakte. Oudheidkundig Verslag, eerste kwartaal. Bijlage D, bladzijde 31
  • 1922. Rèntjongschrift. Beschreven hoorns in het landschap Krintji. Tijdschrift Bataviasch Genootschap, deel 61, bladzijde 95
  • 1922. De Chetti (Sumatra's Oostkust). Koloniale Studiën, Nummer 4, bladzijde 1
  • 1922. Systeem in de schrijfwijze van plaatsnamen in Ned.-Indië. Koloniale Studiën, nummer 4
  • 1923. Boekit Segoentang en Goenoeng Mahaméroe uit de Sedjarah Melajoe. Tijdschrift Bataviaasch Genootschap, deel 63, bladzijde 212
  • 1924. Voorhistorisch Soematra. De Indische Post, nummer 29, bladzijde 8
  • 1924. Negroïde stammen in Soematra. De Indische Post, nummer 30, bladzijde 19
  • 1924. Memorie van overgave van den aftredenden resident van Benkoelen. L.C. Westenenk. Mededeeling van het Bureau voor de Bestuurszaken der buitengewesten, bewerkt door het Encl. Bureau. Aflevering 28. G.C.T. van Dorp & Co. Semarang.
  • 1927. Waar mensch en tijger buren zijn. 's-Gravenhage (Leopold). 2de druk in 1928.
  • 1932. Het Rijk van Bittertong. Met een biografie van den schrijver door H.T. Damsté. 's-Gravenhage (Leopold).

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ Online Begraafplaatsen (նիդերլ.)
  2. ↑ Nederland's Patriciaat 28 (1942), p. 344-347.
  3. ↑ Algemeen Handelsblad, 20 december 1892
  4. ↑ Java-bode, 24 december 1892
  5. ↑ Java-bode, 29 april 1893
  6. ↑ De Tijd, 6 juli 1893
  7. ↑ Bataviasch Nieuwsblad, 30 september 1895
  8. ↑ De Tijd, 7 mei 1896
  9. ↑ Het Nieuws van de Dag: kleine courant, 14 maart 1896
  10. ↑ De Tijd, 25 maart 1897
  11. ↑ De Locomotief, 18 juli 1897
  12. ↑ 'De Padangse races', in De Locomotief, 9 juni 1898
  13. ↑ Soerabajasch Handelsblad, 13 juni 1898
  14. ↑ Aflevering 3 en 4, deel XLI, onder redactie van dr. J.H. Abendanon en dr. Lindor Serrurier
  15. ↑ 'De folklore van West-Borneo door L.C. Westenenk', in Bataviaasch Nieuwsblad, 29 september 1899
  16. ↑ Het Nieuws van de Dag voor Nederlands-Indië, 3 september 1900
  17. ↑ Het Nieuws van de Dag: kleine courant, 13 juni 1902
  18. ↑ Het Nieuws van de Dag: kleine Courant, 17 december 1902
  19. ↑ Het Nieuws van de Dag: kleine courant, 3 maart 1913
  20. ↑ 'Telegram generaal Van Heutsz', in Algemeen Handelsblad, 9 september 1903
  21. ↑ Algemeen Handelsblad, 12 december 1904
  22. ↑ Soerabajasch Dagblad, 13 februari 1904
  23. ↑ Algemeen Handelsblad, 30 maart 1905
  24. ↑ 'Opleiding voor de regeringstaak', in Het Nieuws van de Dag voor Nederlands-Indië, 11 juni 1906
  25. ↑ 'Tevredenheidsbetuiging', in Het Nieuws van de Dag voor Nederlands-Indië, 7 november 1907
  26. ↑ 'L.C. Westenenk. Een van onze grote koloniale figuren is heengegaan', in het Leeuwarder Nieuwsblad, 6 mei 1930
  27. ↑ 'Het lid van de Raad van Indië L.C. Westenenk', in De Sumatra Post, 18 juli 1924
  28. ↑ De Tijd, 13 november 1909
  29. ↑ Het Nieuws van de Dag voor Nederlands-Indië, 3 mei 1909
  30. ↑ Soerabaijasche Courant, 8 december 1908
  31. ↑ De Sumatra Post, 16 maart 1910
  32. ↑ 'Sumatranen in Nederland', in De Sumatra Post, 24 oktober 1910
  33. ↑ 'Herendiensten', in de Sumatra Post, 26 augustus 1911
  34. ↑ Het Nieuws van de Dag: kleine courant, 22 juli 1913
  35. ↑ Het Nieuws van de Dag voor Nederlands-Indië, 21 april 1913
  36. ↑ Treaty between Great Britain, Germany, Austria, France, Italy, Russia, and Turkey for the Settlement of Affairs in the East: Signed at Berlin, July 13, 1878, Article LXI
  37. ↑ Пилоян Маргарита, Российский проект «Армянских реформ» в Османской империи перед первой мировой войной. — М.: Власть, 2017. — С. 143—146.
  38. ↑ Bataviaasch Nieuwsblad, 18 mei 1914
  39. ↑ 'L.C. Westenenk', in het Bataviaasch Nieuwsblad, 18 mei 1914
  40. ↑ 'L.C. Westenenk', in Algemeen Handelsblad, 30 juni 1914
  41. ↑ 'Geen "hervormer" meer!', in Het Nieuws van de Dag voor Nederlands-Indië, 19 november 1914
  42. ↑ 'Resident van Benkoelen', in Algemeen Handelsblad, 28 mei 1915
  43. ↑ 'Een onvoorsproedige reis', in De Sumatra Post, 20 augustus 1915
  44. ↑ 'De rust in Benkoelen', in Het Nieuws van de Dag voor Nederlands-Indië, 3 november 1916
  45. ↑ 'L.C. Westenenk', in de Leeuwarder Courant, 5 mei 1930
  46. ↑ 'De Volksraadverkiezingen', in Bataviaasch Nieuwsblad, 6 november1917
  47. ↑ 'Nieuw Volksraadlid', in Het Nieuws van de Dag voor Nederlands-Indië, 10 december 1919
  48. ↑ De Sumatra Post, 15 mei 1920
  49. ↑ De Sumatra Post, 9 november 1920
  50. ↑ Bataviaasch Nieuwsblad, 24 december 1920
  51. ↑ 'Bestuursovergave ter oostkust. Medan, 25 februari 1921' in Het Nieuws van de Dag voor Nederlands-Indië, 26 februari 1921
  52. ↑ 'Van verlof terug. 18 oktober 1922' in Het Nieuws van de Dag voor Nederlands-Indië, 18 oktober 1922
  53. ↑ De Tijd, 30 augustus 1922
  54. ↑ De Tijd, 19 juli 1924
  55. ↑ 'Gouverneur Westenenk', in De Indische Courant, 16 juli 1924
  56. ↑ De Indische Courant, 11 november 1925
  57. ↑ 'Met verlof naar Europa', in Algemeen Handelsblad, 20 juli 1925
  58. ↑ B.B. man treedt af. Het tragische lot van has been's', in De Indische Courant, 11 september 1925
  59. ↑ 'L.C. Westenenk †', in de Indische Courant, 5 mei 1930
  60. ↑ 'Crematie L.C. Westenveld', in Algemeen Handelsblad, 7 mei 1930
  61. ↑ 'Louis Couperus herdacht: als schrijver, als flaneur, als mens, als vriend, als minnaar van het schone', in Het Vaderland, 24 april 1929
  62. ↑ Het Vaderland, 21 december 1930
  63. ↑ Louis Couperus, Oostwaarts. Amsterdam/Antwerpen, 1992, p. 39
  64. ↑ 'Nederlands-Indië. L.C. Westenenk †. De man van het worstelen (1892-1913) en het overwinnen (1913-1924)', in Algemeen Handelsblad, 3 mei 1930

Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Bruno J. Tideman, L.C. Westenenk, een bijzonder ambtenaar van het Binnenlands Bestuur in Nederlands-Indië. Gorssel: B.J. Tideman, 2008 [Bruno J. Tideman (1925-2019) was via zijn moeder Anna Paulina Adriana Cornelia Tideman-Westenenk (1901-1987) een kleinzoon van Westenenk].
  • J.L.Heldring in het NRC Handelsblad: "Nederland en de Armeense kwestie" 12 oktober 2006.
  • A.Melles-de Haas: Een scriptie over "Nederlandse diplomaten en dagbladen over de vervolging van de Armeniërs tijdens de Eerste Wereldoorlog". Open Universiteit 2001.
  • H.T. Damsté, 'Levensbericht', in: Jaarboek van de Nederlandse Maatschappij der Letterkunde (1933)


Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Լուի_Վեստենենկ&oldid=9503882» էջից