Քրիստիան Բոբեն
Քրիստիան Բոբեն (ֆր.՝ Christian Bobin, ապրիլի 24, 1951[2][3][4][…], Կրյոզո[5] - նոյեմբերի 23, 2022[1], Շալոն սյուռ Սոն), ֆրանսիացի գրող, բանաստեղծ, ակնարկագիր։ Դե մագոյի մրցանակի դափնեկիր (1993) և Ֆրանսիական ակադեմիայի մրցանակ՝ ստեղծագործության ամբողջության համար (2016)։
Կենսագրություն և ստեղծագործություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Քրիստիան Բոբենը ծնվել է 1951 թվականին Կրեսո փոքր արդյունաբերական քաղաքում, որտեղ նրա ծնողներն աշխատել են Schneider գործարանում, հայրը՝ արդյունաբերական նկարիչ, մայրը՝ պատճենահանող գծագրող և ստեղծագործականություն[6][7]։ Քրիստիանը երեք երեխաներից կրտսերն էր[8]։ Նա վաղ սկսեց հետաքրքրվել գրականությամբ և փիլիսոփայությամբ, հետագայում փիլիսոփայություն է սովորել Դիժոնի համալսարանում[9]։ Փիլիսոփայության, հատկապես Պլատոնի, Սպինոզայի և Կիերկեգորի հանդեպ սերը հետագայում կարտացոլվի նրա գրական ստեղծագործության մեջ[8][6]։
Համալսարանն ավարտելուց հետո Բոբենը փոխել է մի քանի աշխատանք, եղել է օտենի գրադարանավար, Կրեսոյի էկոլոգիական թանգարանի ուղեցույց, Milieux ամսագրի խմբագիր, Բեզանսոնի հոգեբուժական կլինիկայի սանիտար և փիլիսոփայության ուսուցիչ[9][10]։ 1977 թվականին Brandes հրատարակչությունում լույս է տեսել նրա առաջին գիրքը՝ «Lettre pourpre»[9]։ 1980-ականներին Բոբենը գրում էր այսպես կոչված «բեկորներ»՝ մանրանկարներ էսսեիստիկայի և բանաստեղծական արձակի եզրին[11][12]։ Առաջին հաջողությունը նրան բերել է 1991 թվականին «Une petite robe de fête» վեպը, որը հրատարակվել է «Գալիմար» հրատարակչության կողմից[12]։ Բոբենին լայն ճանաչում է ձեռք բերել 1992 թվականին՝ «Le Très-Bas» («մեծագույն») գրքի հրատարակումից հետո, կամ, բառացիորեն, «ամենահասուն», ֆրանսիական Très-Haut-ի նմանությամբ, ամենակարող[13], նվիրված Ֆրանցիսկոս Ասիզիին։ Նա արժանացել է մի քանի գրական մրցանակների, այդ թվում՝ Դե մագոյի մրցանակի և կաթոլիկ գրականության մեծ մրցանակի[6]։
1995 թվականին հանկարծամահ է եղել բոբինի ընկերուհին՝ Գիսլեն Մարիոնը։ Նրա հիշատակին նվիրված է «La plus que vive» վեպը («ավելի կենդանի, քան կենդանի», 1996), գրողի կողմից ծանր ապրած ողբերգության արձագանքները հնչում են նրա այլ ստեղծագործություններում[8][9]։ 1995 թվականին հանկարծամահ է եղել Բոբենի ընկերուհին՝ Գիսլեն Մարիոնը։ Նրա հիշատակին նվիրված է «La plus que vive » վեպը («ավելի կենդանի, քան կենդանի», 1996), գրողի կողմից ծանր ապրած ողբերգության արձագանքները հնչում են նրա այլ ստեղծագործություններում[14]։ Բոբենի մանկական պատմությունները, որոնք առանձնանում են ֆանտազիայի հարստությամբ և կերպարների և սյուժեի շրջադարձերի բազմազանությամբ, միևնույն ժամանակ մոտ են հեքիաթին և առակին, դրանցում առկա է նաև փիլիսոփայական ենթատեքստ[15]։
1997 թվականին լույս է տեսել «Autoportrait au radiateur» («Ինքնադիմանկար ռադիատորի մոտ») վեպ-օրագիրը[6][11]։ Ավելի քիչ քանակությամբ այլ անհրաժեշտ չափիչ արտադրանքներում, «մաքուր ներկայություն» (1999), «երկնքի ավերակները» (2009), «մարդ-ուրախություն» (2012), «սրտի գիշեր» (2018)[9][12]։ Ավելի քիչ քանակությամբ այլ անհրաժեշտ չափիչ արտադրանքներում, «La Présence pure» (1999), «Les Ruines du ciel» (2009), «L’Homme-joie» (2012), «La nuit du cœur» (2018)[16]։ 2016 թվականին նրան շնորհվել է ֆրանսիական ակադեմիայի մրցանակ՝ ստեղծագործության ամբողջության համար[12]։
Բոբենի ստեղծագործությունների ժանրը դժվար է որոշել, դրանք մշուշում են վեպի, էսսեի, օրագրի, արձակի բանաստեղծության միջև եղած սահմանները[8][12]։ Մեծ մասամբ դրանք փոքր էսքիզային տեքստեր են, երբեմն՝ առանց սյուժեի և հերոսների։ Բոբենի աշխատանքը հաճախ վերագրվում է այսպես կոչված «դրական մինիմալիզմին», որը երգում է առօրյա կյանքի ուրախությունները, նրան ավելի մոտեցնում են հոգևոր գրականությանը՝ տեսնելով նրա ստեղծագործություններում հիգիոգրաֆիկ ավանդույթի վերածնունդը[6]։ Այնուամենայնիվ, չնայած լինելու քարոզվող ուրախությանը, Բոբենի գրքերը տոգորված են տխրությամբ, նրան մոտ թեմաներ են մանկությունը, բնությունը, միայնությունը, բացակայությունն ու դատարկությունը[17][7][11]։
Քրիստիան Բոբենը վարում էր մեկուսացված ապրելակերպ, նրան անվանում էին «մեկուսացված գրող»։ 2005 թվականից նա ապրում էր անտառի եզրին գտնվող տանը՝ հայրենի Կրեսոյից տասնյակ կիլոմետր հեռավորության վրա[7][11]։
Մահացել է 2022 թվականի նոյեմբերի 24-ին[18][19]։
Примечания
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- ↑ 1,0 1,1 https://www.cath.ch/newsf/lecrivain-francais-christian-bobin-est-mort/
- ↑ Discogs — 2000.
- ↑ Babelio (ֆր.) — 2007.
- ↑ Printemps des poètes (ֆր.)
- ↑ 5,0 5,1 Fichier des personnes décédées
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 Чупахина, 2007, էջ 181
- ↑ 7,0 7,1 7,2 «Christian Bobin». Fnac (ֆրանսերեն).
- ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 Javâheri, Marâgheh, 2014
- ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 Yves Leclair. «Bobin Christian». Universalis (ֆրանսերեն). Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ հոկտեմբերի 31-ին. Վերցված է 2022 թ․ հոկտեմբերի 31-ին.
- ↑ «Prix des Embruns» (PDF) (ֆրանսերեն). 2018.
- ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 «Fondation Prince Pierre de Monaco. Pour la création contemporaine». Fondation Prince Pierre (ֆրանսերեն). 2019. Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ հոկտեմբերի 31-ին. Վերցված է 2022 թ․ հոկտեմբերի 31-ին.
- ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 «Bobin Christian». Etonnants Voyageurs (ֆրանսերեն). Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ հոկտեմբերի 31-ին. Վերցված է 2022 թ․ հոկտեմբերի 31-ին.
- ↑ Андре Конт-Спонвиль Философский словарь. — Этерна, 2012.
- ↑ Deschênes, 2011, էջ 279
- ↑ La revue des livres pour enfants, 1997, էջ 16
- ↑ «L'écrivain et poète Christian Bobin est mort». L'Obs (ֆրանսերեն). 2022 թ․ նոյեմբերի 25. Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ նոյեմբերի 25-ին. Վերցված է 2022 թ․ նոյեմբերի 25-ին.
- ↑ Чупахина, 2007, էջ 182
- ↑ Քաղվածելու սխալ՝ Սխալ
<ref>
պիտակ՝ «Lapaque
» անվանումով ref-երը տեքստ չեն պարունակում: - ↑ Antoine Oury (2022 թ․ նոյեմբերի 25). «Mort de Christian Bobin, "ermite du Creusot", à l'âge de 71 ans». Actualitte.com (ֆրանսերեն). Արխիվացված օրիգինալից 2022 թ․ նոյեմբերի 25-ին. Վերցված է 2022 թ․ նոյեմբերի 25-ին.
Գրականություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- Анна Чупахина. Кристиан Бобен // Иностранная литература. — 2007. — № 8. — С. 181—182.
- Marjolaine Deschênes Identité narrative et temporalité chez Christian Bobin. L’écriture du care comme réplique poéthique au désenchantement. — Université de Montréal, 2011. — 410 p.
- Bahâreh Javâheri, Samirâ Fâzel Marâgheh. Bobin, une folie à la folie // La Revue de Téhéran. — 2014. — № 101.
- F.B.,G.C..C.A.P. Textes illustrés // La revue des livres pour enfants. — 1997. — № 174.
Արտաքին հղումներ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- Марион Симонен. «Россия Кристиана Бобена: территория сновидения и литературная реальность». Санкт-Петербургский государственный университет.
- Marie Chaudey (2018). «Christian Bobin: «C'est l'enfant en moi qui écrit»». La Vie (ֆրանսերեն).