Սուրբ Սրբոց (Երուսաղեմ)

Սուրբ Սրբոց

«Սուրբ Սրբոց», հին հրեական խորանի (հետագայում՝ Երուսաղեմի տաճարի) սրբազան մասը, որտեղ տարին մեկ անգամ մտնելու իրավունք ուներ միայն քահանայապետը։ Ըստ կրոնական ավանդության, մինչև հրեաների արտաքսումը «Սուրբ Սրբոց»-ում պահվում էր Մովսես մարգարեի «Կտակարանի» կամ «Ուխտի» տապանը։ Փոխաբերական առումով «Սուրբ Սրբոց» նշանակում է ամենանվիրական, ամենաթանկարժեք։

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից  (հ․ 11, էջ 204)։