Մեթոդաբանական անհատապաշտություն

Հասարակական գիտություններում մեթոդաբանական անհատապաշտություն մի հիմնակառույց է, որը նկարագրում է սոցիալական երևույթները որպես առանձին դերակատարների սուբյեկտիվ անձնական դրդապատճառների հետևանք։ Դասային կամ խմբային դինամիկան, որը գործում է կանոնավոր բացատրությունների հիման վրա, համարվում է խաբուսիկ և, հետևաբար, մերժվում է կամ առաջնային չի համարվում։ Ըսկ ներքևից վերև մոտեցման միկրո մակարդակում մեթոդաբանական անհատապաշտությունը հաճախ հակադրվում է մեթոդաբանական ամբողջապաշտությանը^[1], իսկ ըստ վերևից ներքև մոտեցման մակրո մակարդակում մեթոդաբանական բազմակարծության հետ^[2]։

Պատմությունը հասարակական գիտությունների շրջանակներում

Այս հիմնակառույցը որպես հիմնարար ենթադրություն սոցիալական գիտությունների շրջանակներում ներկայացվեց Մաքս Վեբերի կողմից և քննարկվեց նրա «Տնտեսագիտությունը և հասարակությունը» գրքում^[3]։ Տնտեսագիտական ուղղվածությամբ ապագա դպրոցներում, ինչպիսին է Ավստրիական դպրոցը, մեթոդաբանական անհատապաշտությանը խիստ հավատարիմ մնալը համարվում է անհրաժեշտ սկզբնական դրույթ։ Այն հիմնված է նեոկլասիկական տնտեսագիտության ենթադրությունների վրա, որտեղ սոցիալական վարքագիծը բացատրվում է ռացիոնալ դերակատարների տեսանկյունից, որոնց ընտրությունը սահմանափակված է գներով և եկամուտներով, և որտեղ անհատների սուբյեկտիվ նախապատվությունները հաշվի են առնում^[4]։

Քննադատություն

Տնտեսագետ Մարկ Բլաուգը քննադատել է տնտեսագիտության մեջ մեթոդաբանական անհատապաշտության նկատմամբ չափազանց վստահությունը՝ ասելով, որ «օգտակար է նշել, թե մեթոդաբանական անհատապաշտության ստույգ բացատրությունը [...] ինչ կնշանակեր տնտեսագիտության համար։ Փաստորեն, այն կբացառի բոլոր մակրոտնտեսական դրույթները, որոնք չեն կարող կրճատվել մինչև միկրոտնտեսական մակարդակի [...] սա հավասար է գրեթե ամբողջ ստացված մակրոտնտեսությանը հրաժեշտ տալուն։ Պետք է ինչ-որ բան սխալ լինի մեթոդաբանական սկզբունքի մեջ, որն ունի նման կործանարար հետևանքներ»^[5]։

Նմանապես, տնտեսագետ Ալան Քիրմանը քննադատել է ընդհանուր հավասարակշռության տեսությունը և ժամանակակից տնտեսագիտությունը՝ «տնտեսական մոդելների կառուցման հիմնարար ինդիվիդուալիստական մոտեցման» համար և ցույց է տվել, որ անհատապաշտ մրցակցային հավասարակշռությունը պարտադիր չէ, որ կայուն կամ եզակի լինի։ Այնուամենայնիվ, կայունության և եզակիության կարելի է հասնել, եթե ավելացվեն ագրեգան փոփոխականներ, և արդյունքում նա պնդեց «այն գաղափարը, որ մենք պետք է սկսենք մեկուսացված անհատի մակարդակից, այն է, որից մենք գուցե ստիպված լինենք հրաժարվել»^[6]։

Տես նաև

Հղումներ

↑ Zahle, Julie, "Methodological Holism in the Social Sciences", The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Winter 2021 Edition), Edward N. Zalta (ed.), URL = <https://plato.stanford.edu/archives/win2021/entries/holism-social/>.
↑ Piana, Valentino (2020). «Pluralism». Economics Web Institute. Վերցված է 2020 թ․ ապրիլի 7-ին.
↑ Heath, Joseph (2020), «Methodological Individualism», in Zalta, Edward N. (ed.), The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Summer 2020 ed.), Metaphysics Research Lab, Stanford University, Վերցված է 2021 թ․ սեպտեմբերի 18-ին
↑ Stigler, George; Gary Becker (1977 թ․ մարտ). «De gustibus non est disputandum». American Economic Review. 67 (2): 76. JSTOR 1807222.
↑ Blaug, Mark (1992). The Methodology of Economics: Or, How Economists Explain. Cambridge University Press. էջեր 45–46. ISBN 0-521-43678-8.
↑ Kirman, Alan (1989). «The Intrinsic Limits of Modern Economic Theory: The Emperor has No Clothes». The Economic Journal. 99 (395): 126–139. doi:10.2307/2234075. hdl:1814/23029. JSTOR 2234075.

Գրականություն

Agassi, Joseph. "Methodological individualism." The British journal of sociology 11.3 (1960): 244–270.
Kenneth J. Arrow (1994), "Methodological Individualism and Social Knowledge," American Economic Review, 84(2), pp. 1–9.
Kaushik Basu (2008), "Methodological Individualism", The New Palgrave Dictionary of Economics, 2nd Edition, New York : Palgrave Macmillan 978-0-333-78676-5 Abstract.
Brian Epstein (2009), "Ontological Individualism Reconsidered", Synthese 166(1), pp. 187–213.
Friedrich A. Hayek (1948), Individualism and Economic Order. University of Chicago Press. 0-226-32093-6
Geoffrey Hodgson, (2007) "Meanings of Methodological Individualism", Journal of Economic Methodology 14(2), June, pp. 211–226.
Harold Kincaid (2008), "Individualism versus Holism," The New Palgrave Dictionary of Economics, 2nd Edition, New York: Palgrave Macmillan 978-0-333-78676-5 Abstract.
Steven Lukes (1968), "Methodological Individualism Reconsidered", British Journal of Sociology 19, pp. 119–29.
Ludwig von Mises, "The Principle of Methodological Individualism", chapt. 2 in Human Action 9780865976313 Eprint.
Joseph Schumpeter (1909), "On the Concept of Social Value", Quarterly Journal of Economics, 23(2), February, pp. 213–32.
Lars Udéhn (2002), "The Changing Face of Methodological Individualism", Annual Review of Sociology, 28, pp. 479–507.

Ծանոթագրություններ

Արտաքին հղումներ

[1] Zahle, Julie, "Methodological Holism in the Social Sciences", The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Winter 2021 Edition), Edward N. Zalta (ed.), URL = <https://plato.stanford.edu/archives/win2021/entries/holism-social/>.

[2] Piana, Valentino (2020). «Pluralism». Economics Web Institute. Վերցված է 2020 թ․ ապրիլի 7-ին.

[3] Heath, Joseph (2020), «Methodological Individualism», in Zalta, Edward N. (ed.), The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Summer 2020 ed.), Metaphysics Research Lab, Stanford University, Վերցված է 2021 թ․ սեպտեմբերի 18-ին

[4] Stigler, George; Gary Becker (1977 թ․ մարտ). «De gustibus non est disputandum». American Economic Review. 67 (2): 76. JSTOR 1807222.

[Blaug-5] Blaug, Mark (1992). The Methodology of Economics: Or, How Economists Explain. Cambridge University Press. էջեր 45–46. ISBN 0-521-43678-8.

[6] Kirman, Alan (1989). «The Intrinsic Limits of Modern Economic Theory: The Emperor has No Clothes». The Economic Journal. 99 (395): 126–139. doi:10.2307/2234075. hdl:1814/23029. JSTOR 2234075.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]