Jump to content

Ելիզավետա Օսետինսկայա

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Ելիզավետա Օսետինսկայա
Դիմանկար
Ծնվել էմայիսի 3, 1977(1977-05-03) (47 տարեկան)
ԾննդավայրՄոսկվա, ԽՍՀՄ
Քաղաքացիություն Ռուսաստան
Մայրենի լեզուռուսերեն
ԿրթությունMoscow Gymnasium in the Southwest No. 1543? (1994), ՄՊՀ տնտեսագիտության ֆակուլտետ (1998)[1], Ռուսաստանի Դաշնության կառավարությանն առընթեր Ժողովրդական տնտեսության ակադեմիա (2005) և Քինգսթոնի համալսարան (2005)[1]
Գիտական աստիճանMaster of Business Administration? (2005)
Մասնագիտությունլրագրող, ռադիոհաղորդավար, գլխավոր խմբագիր և խմբագիր
 Elizabeth Osetinskaya Վիքիպահեստում

Ելիզավետա Նիկոլաևնա Օսետինսկայա (ռուս.՝ Елизаве́та Никола́евна Осети́нская, մայիսի 3, 1977(1977-05-03), Մոսկվա, ԽՍՀՄ), ռուս լրագրող և ռադիոհաղորդավար։ 2002-2004 թվականներին եղել է խմբագրի տեղակալ, 2004-2007 թվականներին՝ գլխավոր խմբագիր, 2007-2010 թվականներին՝ գլխավոր խմբագիր, 2010-2011թվականներին՝ «Վեդոմոստի» պարբերականի գլխավոր խմբագիր։ 2011 թվականից մինչև 2013 թվականը Ռուսաստանի Forbes-ի գլխավոր խմբագիրն է։ 2014-2016 թվականներին եղել է «Ռոսբիզնեսքոնսալթինգ» լրատվական գործակալության գլխավոր խմբագիրը։ Ավելի վաղ աշխատել է որպես թղթակից և մեկնաբան «Վեդոմոստի», «Այսօր» և «ՌԲԿ» թերթերում։ 2017 թվականին հիմնադրել է The Bell ինտերնետ-հրատարակությունը։

Կենսագրություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ծնվել է 1977 թվականի մայիսի 3-ին Մոսկվայում[2][3][4][5]։ Նրա հայրը՝ Նիկոլայ Իոսիֆովիչ Օսետինսկին, ավելի քան երեսուն տարի դասավանդել է Գուբկինի անվան նավթի և գազի ինստիտուտում[6][7]։ 1994 թվականին ավարտել է Մոսկվայի հարավ-արևմուտքի № 1543 վարժարանը[8], իսկ 1998 թվականին՝ Մոսկվայի պետական համալսարանի Տնտեսագիտական ֆակուլտետի շրջանավարտն է դարձել[2][3]։

1995-1997 թվականներին համալսարանում ուսանելու ընթացքում Օսետինսկայան աշխատել է «Ռոսբիզնեսքոնսալթինգ» լրատվական գործակալության թղթակից։ 1997 թվականի փետրվարից մինչև 1999 թվականի հոկտեմբեր եղել է տնտեսական բաժնի թղթակից, «Այսօր» թերթի մեկնաբան[2], ինչպես նաև գրել է «Ամփոփագիր» ամսագրի համար[9]։

1999 թվականի նոյեմբերին, «Վեդոմոստի» թերթի ստեղծումից երկու ամիս անց, Օսետինսկայան աշխատանքի է անցել այդ հրատարակությունում[2][10]։ 2000 թվականի մայիսին նա նշանակվել է «Արդյունաբերություն/էներգառեսուրսներ»[3] բաժնի խմբագրի տեղակալ և արդեն 2001 թվականին գլխավորել է այն[4]։ 2002 թվականի մայիսին Օսետինսկայան դարձել Է «Վեդոմոստի»-ի գլխավոր խմբագրի տեղակալը, այդ պաշտոնում ղեկավարել է «Ընկերություններ և շուկաներ» համակարգը[4]։

2004 թվականի սեպտեմբերին Օսետինսկայան նշանակվել է «Վեդոմոստի» թերթի գլխավոր խմբագիր»։ ԶԼՄ-ների տեղեկություններով՝ այն ժամանակաշրջանում, երբ նրա ընկերուհին՝ Տատյանա Լիսովան, գտնվում էր դեկրետային արձակուրդում (մինչև 2005 թվականի մայիսը), Օսետինսկայան նրան փոխարինել Է հրատարակության գլխավոր խմբագրի պաշտոնում[4][5][11]։

2005 թվականին Օսետինսկայան ստացել է ժողովրդական տնտեսության ակադեմիայի և Քինգստոնի համալսարանի համատեղ ծրագրի МВА-ի դիպլոմ։ Տատյանա Լիսովայի խոսքով՝ իր դիպլոմային աշխատանքում Օսիթենսկայան քննարկել է այն հարցը, թե երկրում խոսքի ազատության հետ կապված իրավիճակի վատթարացումն ազդում է «թերթի գործի շահութաբերության վրա»։ «Նա հետազոտություն է անցկացրել, կարծես թե այնպես է ստացվում որ չի ազդում»- հայտնել Է Լիսովան[2][3][12]։

Մամուլն անդրադարձել է Օսեթինսկայի ռադիոյի և հեռուստատեսության աշխատանքին։ 2005 թվականի գարնանը նա սկսել է վարել «Մեծ Դոզոր» ծրագիրը՝ «Մոսկվայի արձագանք» ռադիոկայանի և «Վեդոմոստի» ռադիոկայանի համատեղ նախագիծը[6][13][14][15][16]։ 2005-ի աշնանը Օսետինսկայան հանդես եկավ ՆՏՎ հեռուստաընկերության հեռարձակման փորձագետներից մեկը՝ քաղաքագետ Գլեբ Պավլովսկու «Իրական քաղաքականություն»-ում, «Միսիս Կարանդ’Աշ» կեղծանունով[13][15][17][18][19]։ Հաղորդումը քննադատում էին մամուլում[20][21], իսկ «Մենք» ընդդիմադիր շարժումը նույնիսկ նրան բողոքի ակցիա էր նվիրել՝ պնդելով, որ «իրական քաղաքականության» ստեղծողները «փորձում են ճնշել ժողովրդավարությունը և հեռուստադիտողներին պարտադրել Կրեմլի պաշտամունքը»[22]։ Սակայն նախագծին Օսետինսկայան երկար ժամանակ չի մասնակցել, ԶԼՄ-ների տվյալներով՝ այն լքելով արդեն 2005 թվականի դեկտեմբերին[23]։ 2007 թվականին հաղորդման համահեղինակ Մաքսիմ Կոնոնենկոն բացատրել է Օսիթենսակայի հեռանալը ծրագրից. նրա խոսքերով՝ «Վեդոմոստի»-ն չի ցանկացել, որ լրագրողուհին հեռուստատեսային թերթի դեմք դառնա։ Ընդ որում, իր Կոնոնենկոն բլոգում ուղղակիորեն նշել է, որ Օթեթինսկային Լիսովին անձամբ արգելել է մասնակցել «Իրական քաղաքականություն» ծրագրին[13][15][24]։

2007 թվականի մարտից մինչև 2010 թվականի փետրվար Օսետինսկայան «Վեդոմոստի» թերթի գլխավոր խմբագիրն էր։ Այդ պաշտոնում նա փոխարինել է Լիսովային,որը դարձել է «Բիզնես Նյուզ Մեդիա» ՓԲԸ-ի կառավարիչ, «Վեդոմոստի» և SmartMoney ամսագրի (փակվել է 2009 թվականի մայիսին[25]) հրատարակչի[3][11][13][26][27]։

2009 թվականի նոյեմբերին վեճ էր ծագել «Վեդոմոստի» թերթի և Օլեգ Դերիպասկիի «Ռուսալ» ընկերության միջև[28][29][30][31]։ Թերթը, որի խմբագրությունը գլխավորում էր Օսետինսկայան, հրապարակել է տվյալներ, որոնք վկայում են ընկերության 2008 թվականի 5,98 մլրդ դոլարի և 2009 թվականի առաջին կեսին 720 մլն դոլարի վնասների մասին[29][30]։ Ռուսալի փաստաբանների կարծիքով՝ այդ տեղեկատվությունը պարունակում էր առևտրային գաղտնիք և դրա բացահայտումը ապօրինի էր[28][31], մինչդեռ Օսետինսկայան հայտարարել էր, որ տվյալները ստացվել են բացարձակ օրինական եղանակով։ Նրա խոսքով՝ թերթի աշխատակիցները ճնշման են ենթարկվել. իրավաբանները նրանցից պահանջում էին տեղեկատվության աղբյուրների բացահայտում, չնայած այն բանին, որ ԶԼՄ-ների մասին օրենքն ուղղակիորեն արգելում է լրագրողներին դա անել, ինչպես նաև առաջարկում էին ընդհանրապես դադարեցնել «Ռուսալ»-ի բիզնեսի մասին նյութերը հրապարակելը[29][31]։ Օսետինսկայան արհմիության ելույթներից հետո ԶԼՄ-ների աշխատողների արհմիության ղեկավարությունը բաց նամակ է հղել Դերիպասկային՝ դատապարտելով նրա դիրքորոշումը և գործարար կառույցների կողմից լրագրողների վրա ճնշում գործադրելու անթույլատրելիությունը։ Հետագայում «Վեդոմոստիում» և ռուսական այլ լրատվամիջոցներում շարունակում էին հայտնվել գործարարի, այդ թվում՝ «Ռուսալի» ընկերությունների գործունեության մասին հոդվածներ[32][33][34][35]։

2010 թվականի մարտին Օսետինսկայան հեռացավ թերթի գլխավոր խմբագրի պաշտոնից, ուր կրկին վերադարձավ Լիսովան, որն այդ ժամանակ, ըստ մամուլի տեղեկությունների, արդեն գրեթե մեկ տարի դե ֆակտո ղեկավարում էր թերթի թողարկումը, ուստի նրա նշանակումը կրում էր «տեխնիկական» բնույթ։ Այդ ժամանակ էլ Օսետինսկայան գլխավորեց Vedomosti.ru կայքը[2][14]։ Նա այդ անցումը սահմանել է ոչ թե որպես իջեցում կամ բարձրացում, այլ որպես «ամենահետաքրքիր ուղղության առաջխաղացում»[14]։

2011 թվականի մարտի կեսերին, երբ Մաքսիմ Կաշուլինսկին հեռացավ ռուսական Forbes ամսագրի գլխավոր խմբագրի պաշտոնից, մամուլում լուրեր հայտնվեցին, որ նրա փոխարեն այդ պաշտոնում կնշանակվի Օսետինսկայան[11][36][37]։ Ապրիլի 6-ին Forbes ամսագրի սեփականատեր Axel Springer Russia-ն հրատարակչության կայքում պաշտոնական հաղորդագրություն է հայտնվել այն մասին, որ Ելիզավետա Օսետինսկայան 2011 թվականի մայիսի 16-ից կդառնա այդ գործարար ամսագրի գլխավոր խմբագիրը[11][38]։ Հետագայում Օսետինսկայան ճշտել է, որ իրեն ամրագրվել են «Forbes ապրանքանիշի ներքո բոլոր հրատարակությունները, այդ թվում՝ կայքի ընդհանուր ղեկավարությունը»։ Նշվում էր, որ մեդիամենեջերի նոր նշանակումը էնտուզիազմով է ընդունել՝ ռուսական Forbes-ը անվանելով «Ռուսաստանում որակյալ մի քանի պարբերականներից մեկը», նա հայտարարել է, որ պատրաստվում է ամսագիրը ավելի լավ դարձնել[27][39]։

2011 թվականի մայիսի 16-ից Օսետինսկայան պաշտոնապես դարձել Է Forbes ամսագրի ռուսական տարբերակի գլխավոր խմբագիրը[40]։

2014 թվականի հունվարի 15-ից մինչև 2016 թվականի մայիսի 13 -ը «ՌՈՍԲԻԶՆԵՍՔՈՆՍԱԼԹԻՆԳ» Փակ բաժնետիրական ընկերության նախագծերի գլխավոր խմբագիր է[41]։ Financial Times-ին տված հարցազրույցում Օսետինսկայան հայտարարել է, որ իր և ՌԲԿ-ի մյուս թոփ-մենեջերների ազատումը կապված է պանամական դոսյեի հիման վրա նյութերի հրապարակման հետ[42]։

2016 թվականի ապրիլին Օսետինսկայան դարձավ Սթենֆորդի համալսարանի «Նորարարությունները լրագրության մեջ» հեղինակավոր միջազգային ծրագրի կրթաթոշակառու[43]։

Սթենֆորդում ուսումն ավարտելուց հետո Օսետինսկայան ևս մեկ կրթաթոշակ է ստացել Կալիֆոռնիայի Բերկլիի համալսարանի հետաքննչական լրագրության (the Investigative Reporting Program) ծրագրով։ Նա հայտարարել է, որ մտադիր է զբաղվել Ռուսաստանին նվիրված հետաքննություններով[44]։

2017-ի հունիսին հայտնի դարձավ Օսեթինսկայայի լրատվական նախագծի մասին՝ լրատուն էլեկտրոնային փոստով և «The Bell» («Զանգակ») առցանց հրատարակության մասին[45]։ Կայքը և հղումները չեն գրանցվել որպես ԶԼՄ-ներ, ներկայացնում են օրակարգի կազմումը կայքում և սոցիալական ցանցերում փորձագետների բացառիկ մեկնաբանությունները։

YouTube-ում վարում է ռուսական նորմեր ալիքը ժամանակակից Ռուսաստանից հայտնի գաղթականների հետ հարցազրույցով։

Ծանոթագրություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  1. ↑ 1,0 1,1 http://rbcholding.com/press/021213/660.shtml
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 «Елизавета Осетинская, lizaozz». Ведомости. Блоги.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 «Осетинская Елизавета Николаевна». КоммерсантЪ-Справочник. 2011 թ․ ապրիլի 6.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 «Елизавета Осетинская: «Ведомости» — прибыльное издание"». Sanoma Independent Media. 2009 թ․ հունվարի 29.
  5. ↑ 5,0 5,1 «Бизнес-ланч с Главным редактором газеты «Ведомости» Елизаветой Осетинской». Ассоциация Менеджеров России. 2007 թ․ նոյեմբերի 14.
  6. ↑ 6,0 6,1 Ольга Бычкова, Елизавета Осетинская (2010 թ․ օգոստոսի 31). «Конкурентная неспособность российского образования». Эхо Москвы.
  7. ↑ «Осетинский Николай Иосифович». Российский государственный университет нефти и газа имени И. М. Губкина.
  8. ↑ «XIX параллель. Выпуск 1994 года». Гимназия №1543.
  9. ↑ Елизавета Осетинская (1999 թ․ հունիսի 29). «Иллюзия». Итоги.. — № 26
  10. ↑ Елизавета Осетинская (1999 թ․ նոյեմբերի 15). «Что будет с Думой». Ведомости.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 «Главным редактором русской версии Forbes станет Елизавета Осетинская». ՌԻԱ Նովոստի. 2011 թ․ ապրիլի 6.
  12. ↑ Сергей Бунтман (2005 թ․ հունիսի 15). «Кто владеет СМИ в России?». Эхо Москвы.
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 Алина Ребель (2007 թ․ մարտի 12). «Миссис Карандаш возглавит «Ведомости»». Газета.Ru.
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 Сергей Гуриев, Антонина Самсонова (2010 թ․ հուլիսի 13). «СМИ без границ». Эхо Москвы.
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 Екатерина Геращенко, Иван Киселев (2007 թ․ մարտի 9). «Осетинские «Ведомости»». Взгляд.
  16. ↑ Сергей Бунтман, Елизавета Осетинская (2005 թ․ մարտի 30). ««Казнить? Нельзя? Помиловать?» — индульгенция на приватизацию». Эхо Москвы.
  17. ↑ Елена Рыковцева (2005 թ․ հոկտեմբերի 3). «Смотрим телевизор». Радио Свобода.
  18. ↑ «Павловский идет в «Большую политику»». Газета.Ru. 2005 թ․ օգոստոսի 19.
  19. ↑ Екатерина Сальникова (2005 թ․ սեպտեմբերի 11). «Восстание элиты». Взгляд.
  20. ↑ Наталья Ильницкая (2005 թ․ հոկտեմբերի 18). «Заметки по поводу выхода в эфир передачи «Реальная политика» на канале НТВ». Вечерний Ставрополь. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 18-ին. Վերցված է 2020 թ․ օգոստոսի 25-ին. — № 189.
  21. ↑ Лена Сурикова (2005 թ․ հոկտեմբերի 7). «Новый сладостный стиль». Наша газета.. — № 45
  22. ↑ Сергей Ткачук (2005 թ․ հոկտեմբերի 10). «Павловский лишил президента головы». Новые Известия. Արխիվացված է օրիգինալից 2015 թ․ դեկտեմբերի 22-ին. Վերցված է 2020 թ․ օգոստոսի 25-ին.. — № 184
  23. ↑ Алена Лыбченко (2005 թ․ դեկտեմբերի 6). «Кукольный дом». Большой город. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ սեպտեմբերի 18-ին. Վերցված է 2020 թ․ օգոստոսի 25-ին.. — № 20 (146)
  24. ↑ Максим Кононенко (2006 թ․ դեկտեմբերի 1). «Мисс Карандаш — 2». Блог Максима Кононенко (mrparker.livejournal.com).
  25. ↑ Даниил Айзенштадт, Галина Шакирова (2009 թ․ մայիսի 7). «Smart Money кончились». Газета.Ru.
  26. ↑ Юлия Куликова (2007 թ․ մարտի 9). «Ведомости». Коммерсантъ.. — № 37 (3613)
  27. ↑ 27,0 27,1 Марина Наумова (2011 թ․ ապրիլի 6). «Стена между редакцией и дирекцией должна быть железобетонной». Slon.ru.
  28. ↑ 28,0 28,1 Александр Кленин (2009 թ․ նոյեմբերի 9). «Если СМИ распространяют краденую информацию, они нарушают закон». РБК daily.
  29. ↑ 29,0 29,1 29,2 Елизавета Осетинская (2009 թ․ նոյեմբերի 5). «Информационный террор против «Ведомостей» или кому не нравятся наши статьи про Rusal». Ведомости. Блоги.
  30. ↑ 30,0 30,1 Юлия Федоринова (2009 թ․ հոկտեմբերի 26). «Недосчитался $6 млрд». Ведомости.
  31. ↑ 31,0 31,1 31,2 ««Русал» обвинил «Ведомости» в нарушении его коммерческой тайны». Взгляд. 2009 թ․ նոյեմբերի 7.
  32. ↑ Евгений Шапошников (2009 թ․ նոյեմբերի 11). ««Страшные сны» Дерипаски». The Moscow Post. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ հոկտեմբերի 12-ին. Վերցված է 2020 թ․ օգոստոսի 25-ին.
  33. ↑ Анатолий Сергеевский (2010 թ․ հունիսի 16). «Олег Дерипаска теряет поддержку государства?». The Moscow Post. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ հոկտեմբերի 12-ին. Վերցված է 2020 թ․ օգոստոսի 25-ին.
  34. ↑ Варвара Полудина (2011 թ․ մարտի 11). «Чего хочет Дерипаска?». Ведомости.
  35. ↑ Александра Терентьева (2011 թ․ հունվարի 17). «Дерипаска против». Ведомости.. — № 5
  36. ↑ «Источник: главным редактором Forbes будет Елизавета Осетинская из «Ведомостей»». Газета.Ru. 2011 թ․ ապրիլի 5.
  37. ↑ Сергей Соболев (2011 թ․ մարտի 14). «Максим Кашулинский поменял Forbes на Slon.ru». Коммерсантъ-Online.
  38. ↑ «Елизавета Осетинская станет новым главным редактором русской версии Forbes». Forbes Russia. 2011 թ․ ապրիլի 6.
  39. ↑ «У руля Forbes станет главред сайта «Ведомостей»». Коммерсантъ FM. 2011 թ․ ապրիլի 6.
  40. ↑ «Елизавета Осетинская вступает в должность главреда «Форбс» в РФ». ՌԻԱ Նովոստի. 2011 թ․ մայիսի 16.
  41. ↑ РБК покинут Елизавета Осетинская, Роман Баданин и Максим Солюс
  42. ↑ Ирина Чевтаева Осетинская назвала возможные причины увольнения редакторов РБК Ведомости
  43. ↑ «Елизавета Осетинская стала стипендиатом Стэнфордского университета | Группа РБК». www.rbc.group. Վերցված է 2017 թ․ հուլիսի 8-ին.(չաշխատող հղում)
  44. ↑ «Елизавета Осетинская продолжит заниматься журналистикой в США — ЖурДом» (ռուսերեն). jourdom.ru. Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ հուլիսի 1-ին. Վերցված է 2017 թ․ հուլիսի 8-ին.
  45. ↑ «Экс-главред Ведомостей запустила журнал «Колокол»: опровержение – Афиша Daily». Афиша. Վերցված է 2017 թ․ հուլիսի 8-ին.
Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ելիզավետա Օսետինսկայա» հոդվածին։
Ֆոտո, վիդեո և աուդիո
Բառարաններ և հանրագիտարաններ
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Ելիզավետա_Օսետինսկայա&oldid=9455800» էջից