Գեորգիկներ (հունարեն՝ γεωργεῖν - «հողագործական»), դիդակտիկ գրականության ժանրերից, բուկոլիկյան պոեզիայի տարատեսակներից մեկը[1]։ Լայնորեն տարածված է եղել անտիկ պոեզիայում։ Լայն իմաստով՝ գյուղատնտեսության մասին պրակտիկ նշանակությամբ երգեր և պոետիկ ստեղծագործություններ[2], նեղ իմաստով՝ Վերգիլիոսի հայտնի 4 գրքերից բաղկացած դիդակտիկ աշխատությունը, որտեղ խոսվում է հողագործության, պտղագործության, գինեգործության, անասնաբուծության և մեղվապահության մասին։ Ամենայն հավանականությամբ գրվել է Ք. ա. 29 թ.[3]։
Գեորգիկներում գովերգվում էին բնության գեղեցիկ տեսարանները, գեղջկական խաղաղ աշխատանքը, տնային հանգստավետ ու անդորր կյանքի հրապույրները։ Գեորգիկների հեղինակներ են եղել հույն բանաստեղծ Հեսիոդոսը («Աշխատանք և օրեր»), հռոմեացի բանաստեղծներ Կատոն ավագը («Գյուղատնտեսության մասին»), Վերգիլիոսը («Գեորգիկներ») և ուրիշներ։
↑Էդ. Ջրբաշյան, Հ. Մախչանյան (1980). Գրականագիտական բառարան. Երևան: «Լույս». էջ էջ 73.
↑«Георгики» (Л. Богоявленский) //Литературная энциклопедия: Словарь литературных терминов: В 2-х т. / Под редакцией Н. Бродского, А. Лаврецкого, Э. Лунина, В. Львова-Рогачевского, М. Розанова, В. Чешихина-Ветринского. — М.; Л.: Изд-во Л. Д. Френкель, 1925
↑(անգլ.) Thomas, Richard F. Georgics Vol.I: Books I—II. Cambridge, 1988. I.