Բազմիմաստություն

Բազմիմաստություն (հուն․՝ πολυσημεία, πολυ-, poly-, «շատ» և σῆμα, sêma, «նշան»), լեզվական միավորի (բառի, մասնիկի, արմատի, առհասարակ ձևույթի) մեկից ավելի իմաստներ ունենալը, թեև գծային՝ շարակարգային պլանում նա կարող է դրսևորվել իր որևէ մեկ իմաստով։ Զանազանում են՝ բազմիմաստ բառ, բազմիմաստ մասնիկ բազմիմաստ ածանց, բազմիմաստ ձևույթ։ Այս հասկացությունը վերաբերում է նաև երկու իմաստ ունեցող միավորներին՝ երկիմաստ կամ կրկնիմաստ բառերին և այլն։

Բազմիմաստությունը մենիամաստության համեմատ գերիշխող է. բազմիմաստ բառերն ավելի շատ են, քան մենիմաստները։ Բազմիմաստության օրինակներ են՝

խորհուրդ - 1. ցուցում, առաջարկ՝ խրատ՝ պատվիրան, 2. նիստ՝ խորհրդակցություն, 
3. պետական կամ ղեկավար մարմին, օրգան, 4. միտք (խոհ) կամ իմաստ և այլն։

-անք - 1. բայանուն կերտող (օրինակ՝ անարգանք), 
2. հավաքական անուն կերտող (օրինակ՝ հանդերձանք, Վարդանանք)

Բազմիմաստությունը թեթևացնում է լեզվի արտահայտության պլանը. այն հնարավորություն է տալիս արտասանական սեղմ, սահմանափակ տարրերով, բառերի տնտեսումով ավելի շատ իմաստներ (նշանակություններ, հասկացություններ) արտահայտել։ Այս երևույթը լեզվի զարգացման, առաջընթացի անբաժան ուղեկիցն է։

Տես նաև

Մենիմաստություն

Գրականություն

Մ. Աբեղյան, Հայոց լեզվի տեսություն, Երևան, 1965։
Է. Աղայան, Ընդհանուր և հայկական բառագիտություն, Երևան, 1984։
Ա. Մուրվալյան, Հայոց լեզվի բառային կազմը, Երևան, 1955։
Ա. Սուքիասյան, Ժամանակակից հայոց լեզու, Երևան, 1982։
Հ. Պետրոսյան, Հայերենագիտական բառարան, Երևան, 1987։

Սա անավարտ հոդված է։ Դուք կարող եք օգնել Վիքիպեդիային՝ ուղղելով և լրացնելով այն։
Այս նշումը հարկավոր է փոխարինել համապատասխան թեմատիկ նշումով։