Վերջին խոստովանությունը
Վերջին խոստովանությունը ռուս.՝ Последняя исповедь | |
---|---|
Երկիր | Ռուսաստան |
Ժանր | դրամա և ռազմական ֆիլմ |
Թվական | 2006 |
Լեզու | ռուսերեն |
Դերակատարներ | Վլադիմիր Կորենև, Ալեքսանդր Տյուտին, Անատոլի Կոտենև, Anastasiya Panina? և Յուրի Նազարով |
Երաժշտություն | Վլադիմիր Դաշկևիչ |
«Վերջին խոստովանությունը» (ռուս.՝ «Последняя исповедь»), ռուս ռեժիսոր Սերգեյ Լյալինի չորսերիանոց հեռուստատեսային գեղարվեստական ֆիլմը, որը նկարահանվել է 2006 թվականին[1][2]։ Նվիրված է «Երիտասարդ գվարդիա» լեգենդար հակաֆաշիստական կոմերիտական կազմակերպության գործունեությանը, որը գործում էր Հայրենական մեծ պատերազմի տարիներին գրավված Ուկրաինական ԽՍՀ-ի Վորոշիլովգրադի մարզի Կրասնոդոն քաղաքում։
Սյուժե[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ֆիլմը պատմում է «Երիտասարդ գվարդիա» երիտասարդական կոմերիտական ընդհատակյա կազմակերպության մասին, որն իրականացնում էր իր գործունեությունը 1942 թվականի սեպտեմբերից մինչև 1943 թվականի հունվար գերմանա-ֆաշիստական զավթիչների կողմից օկուպացված Կրասնոդոն քաղաքում։ Իրականում գոյություն ունեցած հերոս-կոմերիտականների՝ Օլեգ Կոշևոյի, Լյուբով Շևցովայի, Ուլյանա Գրոմովայի, Սերգեյ Տյուլենինի, Իվան Զեմնուխովի և շատ այլ մասնակիցների սխրանքը ֆիլմի ստեղծողները լրացրել են կրոնական մոտիվներով, որը մարմնավորվել է Ալյոշա Մոլչունի հորինված կերպարով։ Ֆիլմի գործող դեմքերից անհետացել են նաև իրադարձությունների ժամանակ իրականում գոյություն ունեցած այնպիսի մասնակիցներ և կազմակերպության ղեկավարներ, ինչպիսիք են Իվան Տուրկենիչը և Վիկտոր Տրետյակևիչը, ինչպես նաև Ալեքսանդր Ֆադեևի «Երիտասարդ գվարդիա» վեպում նկարագրված մի շարք հերոսներ, օրինակ, ընդհատակային Շուլգան, այսինքն՝ ընդհանրապես բոլոր կոմունիստները։
Առաջին անգամ գեղարվեստական ստեղծագործության մեջ ցուցադրվել է գլխավոր բացասական հերոսի՝ Կրասնոդոնի երկրամասի իրապես գոյություն ունեցած գերմանական ժանդարմերիայի ղեկավար Էրնստ-Էմիլ Ռենատուսի անձը, որի անմիջական պարտականությունների մեջ էր մտնում շրջանի պարտիզանների և ընդհատակային ուժերի դեմ պայքարը (Ա. Ֆադեևի գրքում նրա մասին ընդհանրապես հիշատակում չկա, ինչպես նաև 1948 թվականի ռեժիսոր Սերգեյ Գերասիմովի «Երիտասարդ գվարդիա» գեղարվեստական ֆիլմում)։ Ի հեճուկս պատմական ճշմարտության (նա մահացել է խորհրդային ճամբարում 1950 թվականի ապրիլին), ըստ ֆիլմի սյուժեի՝ նա կարողացել է փախչել, և շատ տարիներ անց նա վերադառնում է հանցագործության վայր Կրասնոդոնում՝ անցյալի հիշողություններին տրվելու համար։
Դերերում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Իվան Վիկուլով – Օլեգ Կոշևոյ
- Անաստասիա Պանինա – Լյուբով Շևցովա
- Էլդար Լեբեդև – Սերգեյ Տյուլենին
- Վալերիա Կալեննիկովա – Ուլյանա Գրոմովա
- Թիմուր Օրագվելիձե – Ժորա Հարությունյանց
- Լյուդմիլա Կոլեսնիկովա – Վալյա Բորց
- Եվա Ավեևա – Նինա Իվանտովա
- Եկատերինա Վինոգրադովա – Օլյա Իվանցովա
- Սերգեյ Լակտյունկին – Իվան Զեմնուխով
- Պավել Խրուլև – Սերգեյ Լեևաշով
- Անտոն Ֆեոկտիստով – Եվգենի Մոշկով
- Վլադիմիր Կորենև – Վերմախտի գեներալ
- Ալեքսանդր Տյուտին – Էռնստ-Էմիլ Ռենատուս, ՍՍ մայոր, ժանդարմերիայի ղեկավար (իրականում եղել է գնդապետ)
- Ալեքսեյ Արտամոնով – Հելմուտ
- Վլադիմիր Տերեշչենկո – Ֆոգել, Վերմախտի եֆրեյտոր
- Յուրի Նազարով – Չիժով, Կարմիր բանակի ջոկատի հրամանատար
- Անատոլի Կոտենև – Ռիկին, պոլիցայ (նրա մասնակի նախատիպը եղել է Վասիլի Ալեքսանդրովիչ Սոլիկովսկին)
- Դենիս Կարասև – Պլատոն, պոլիցայ
- Մարիա Բուշմելյովա – Իվան Զեմնուխովի քույրը
- Նատալյա Դոլգուշինա – Օլեգ Կոշևոյի քույրը
- Սվետլանա Իվանովա – Նադեժդա Տյուլենինա
- Վալենտինա Անանինա – Մարուսյա տատ
- Ալեքսանդր Վեշնիկով – Կավայի պապը
- Սվետլանա Կոպիլովա – Սերգեյ Տյուլենինի մայրը
- Նատալյա Սավչենկո – Մատրյոնա Սավելևնա Գրոմովա, Ուլյանա Գրոմովայի մայրը
- Մարինա Ֆեդորովա – Իվանցովների մայրը
- Նինա Դուլցևա – Ժորա Հարությունյանի մայրը
- Սոֆյա Սոտնիչևսկայա – Նատալյա Պետրովնա Սերգեևա, Լյուբա Շևցովայի տատը
- Լարիսա Մասլովա – գեստապոյի սպա
Մրցանակներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- 2007 — «Հավատարիմ սիրտ» ընտանեկան և մանկական ֆիլմերի երկրորդ միջազգային կինոփառատոնի (Մոսկվա) հեռուստատեսային ֆիլմերի մրցույթում գրավել է առաջին տեղը «ռազմահայրենասիրական թեմայի վառ մարմնավորման համար»։
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ «Վերջին խոստովանությունը» ֆիլմը kino-teatr.ru կայքում
- ↑ «Վերջին խոստովանությունը» ֆիլմը kinopoisk.ru կայքում
Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- О телесериале Сергея Лялина «Последняя исповедь» (2006 год). Сайт «Огонь войны» // fire-of-war.ru
- Телесериал «Последняя исповедь» (2006 год). Информация о фильме. // dimspace.ru