Վալենտինա Տերեշկովա (ալմաստ)
| Զանգված | 51,66 Կարատ, 10,332 գրամ | |
|---|---|---|
| Կոչվել է ի պատիվ | Վալենտինա Տերեշկովա | |
| Ծագման երկիր | ԽՍՀՄ | |
| Հայտնաբերման ամսաթիվ | 10 Հունիսի 1963 | |
| Հայտնաբերման վայր | ԽՍՀՄ | |
Վալենտինա Տերեշկովա, 51,66 կարատանոց եզակի ալմաստ, որը հայտնաբերվել է 1963 թվականին «Ջրբաժան խճաքարեր»-ում[1]։ Ալմաստի անվանումը տրվել է ի պատիվ աշխարհում առաջին կին տիեզերագնաց Վալենտինա Վլադիմիրովնա Տերեշկովայի, ով 1963 թվականի հունիսին «Վոստոկ-6» տիեզերանավով տիեզերք է թռել[2]։
Նկարագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
1963 թվականի հունիսի 10-ին ալմաստը արդյունահանվել Է «Ջրբաժան խճաքարեր» հանքավայրից՝ № 4 հարստացման գործարանում[2]։
Ալմաստի ձևաբանություն. օկտաէդր, որն ունի երեսապատման մակերևույթների, կլորացված կողերի և բազմակենտրոն գագաթների աստիճանաձև աճի քանդակ[3][4]։ Բյուրեղը անգույն է, աննշան գույնով և թափանցիկ[5]։
«Վալենտինա Տերեշկովա» ալմաստը Գոխրանից փոխանցվել է Տոմսկի պոլիտեխնիկական ինստիտուտ (TPI), որից այնուհետև պատրաստվել է թիրախ՝ «Սիրիուս» սինխրոտրոնի վրա բևեռացված գամմա քվանտների ճառագայթ ստեղծելու համար։ Փորձերի ընթացքում Էլեկտրոնային ճառագայթի վրա երկարատև ազդեցությունից հետո թափանցիկ ալմաստը սկզբում սևացել է։ Դա տեղի է ունեցել ալմաստի բյուրեղային ցանցի ճառագայթային դեֆորմացիայի պատճառով։ Սինխրոտրոնի ապամոնտաժումից հետո ալմաստի թիրախը օգտագործվելու է NICA (Դուբնա) իոնային փնջի վրա փորձերի ժամանակ։ Իսկ ավելի քան 25 կարատ քաշով սկզբնական բյուրեղի «մնացորդները» համալրելու են Տոմսկի պոլիտեխնիկական համալսարանի պատմության թանգարանի ցուցադրությունը[6]։
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ Ребрик, 2004, էջ 125
- ↑ 2,0 2,1 Алмазы России-Саха. Пятьдесят алмазных лет, 2005, էջ 695
- ↑ «Валентина Терешкова, алмаз - Московский геммологический центр». mgc-labs.ru. Վերցված է 2024 թ․ ապրիլի 20-ին.
- ↑ Харькив, 1997, էջ 540
- ↑ Баулин, 1979, էջ 168
- ↑ «Профессор Потылицын: о черном алмазе, двух ректорах и коллективе». news.tpu.ru. Վերցված է 2024 թ․ ապրիլի 20-ին.
Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Алмазы России-Саха. Пятьдесят алмазных лет. — М.: Издательство «Политическая энциклопедия», 2005. — 704 с. — ISBN 5-8243-0674-5
- Баулин Н. Я., Уваров В. А., Долгов В. И., Смирнов В. И. Алмазный фонд СССР. — М.: Издательство «Московский рабочий», 1979. — 191 с.
- Вечерин П. П., Журавлев В. В., Квасков В. Б., Клюев Ю. А., Красильников А. В., Самойлович М. И., Суходольская О. В. Природные алмазы России. — М.: Полярон, 1997. — 304 с. — ISBN 5-87323-004-8
- Ребрик Ю. Н., Стерлягов А. А. Алмазы и бриллианты России. — Смоленск: Диамант Дизайн, 2004. — 400 с. — ISBN 5-9900319-1-2
- Харькив А. Д., Зинчук Н. Н., Зуев В. М. История алмаза. — М.: Недра, 1997. — 601 с. — ISBN 5-247-03601-8