Միջազգային պայմանագրերի իրավունքի մասին Վիեննայի կոնվենցիա

Միջազգային պայմանագրերի իրավունքի մասին 1969 թվականի Վիեննայի կոնվենցիան միջազգային կոնվենցիա է, որն ամրագրում է հիմնարար միջազգային-իրավական նորմերը, որոնք վերաբերում են միջազգային պայմանագրերի կնքմանը, ուժի մեջ մտնելուն, կիրառմանը, չեղյալ հայտարարմանը, մեկնաբանմանը և պահպանմանը։

Կոնվենցիան նախապատրաստել է ՄԱԿ-ի միջազգային իրավունքի հանձնաժողովը։ Կոնվենցիան ստորագրվել է Վիեննայում (Ավստրիա) 1969 թվականին։ Կոնվենցիան ուժի մեջ է մտել 1980 թվականին։ Ներկայումս կոնվենցիան ունի 114 մասնակից-պետություն։

Կոնվենցիան կիրառվում է այն պայմանագրերի նկատմամբ, որոնք գրավոր են կնքվել պետությունների միջև։ Այն պայմանագրերը, որոնք կնքվել են պետությունների կողմից միջազգային կազմակերպությունների հետ, ինչպես նաև միջազգային կազմակերպությունների միջև, կարգավորվում են պետությունների և միջազգային կազմակերպությունների միջև և միջազգային կազմակերպությունների՝ միմյանց միջև պայմանագրերի մասին իրավունքի 1986 թվականի Վիեննայի կոնվենցիայով։ 1986 թվականի կոնվենցիայի և միջազգային իրավունքի սովորույթային նորմերի հետ միասին՝ միջազգային պայմանագրերի իրավունքի մասին 1969 թվականի Վիեննայի կոնվենցիան հանդիսանում է միջազգային պայմանագրերի իրավունքի կարևորագույն աղբյուրը։

Պայմանգրերի կնքումը և ուժի մեջ մտնելը

Պայմանագրերի կնքումը

Յուրաքանչյուր պետություն իրավունք ունի կնքելու միջազգային պայմանագրեր, այսինքն տիրապետում է համապատասխան իրավունակության.

Գրականություն

• А. Н. Талалаев. Право международных договоров: действие и применение договоров. М., 1985 г.
• Международное право. Учебник для вузов под ред. Г. В. Игнатенко и О. И. Тиунова. Глава 12. М., НОРМА—ИНФРА, 1999 г.[1]
• И. И. Лукашук. Современное право международных договоров. М., ИГПАН, 2004 г.

Արտաքին հղումներ

• Текст Венской конвенции о праве международных договоров