Մասնակից:Norayram/Ավազարկղ Ա

Կրթությունը Ճապոնիայում

Հիմնական լեզուները	ճապոներեն
Գրագիտության մակարդակը
Ընդհանուր	99.0%
Տղա	99.9%
Աղջիկ	99.7%

Կրթությունը Ճապոնիայում պարտադիր է տարրական և ցածր հիմնական մակարդակների աշակերտների համար։ Աշակերտների մեծ մասն ավարտում է դպրոցը սովորելով հիմնական մակարդակում, բայց մասնավոր կրթությունը տարածված է ավագ դպրոցների և համալսարանական մակարդակներում։ Ճապոնիայի կրթական համակարգը առանցքային դեր է խաղում Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո Ճապոնիայի վերականգման և կտրուկ տնտեսական աճի հարցում։

Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո՝ 1947 թվականից ի վեր, օկուպիստական ուժերի ազդեցությամբ ուժի մեջ են մտել Կրթության մասին հիմնարար օրենքը և Դպրոցական կրթության մասին օրենքը։ Վերջինը սահմանում է դպրոցական համակարգը, որը դեռ մինչ օրս գործում է․ վեց տարի տարրական դպրոց, երեք տարի հիմնական դպրոց, երեք տարի ավագ դպրոց, երկու կամ չորս տարի համալսարան։

Նախադպրոցական կրթությունը իրականացվում է մանկապարտեզների և խնամակալների կողմից։ Պետական և մասնավոր խնամակալական կենտրոններն ընդունում են մեկից մինչև հինգ տարեկան երեխաների։ Այդտեղի 3–5 տարեկան երեխաների համար ծրագրերն ինչ-որ չափով նման են մանկապարտեզների ծրագրերին։ Սակայն կթական մոտեցումը մանկապատեզներում չափազանց տարբեր է՝ չկարգավորված միջավայրերից, որոնք շեշտը դնում են խաղերի վրա, մինչև գերկարգավորված միջավայրեր, որոնք կենտրոնանում են երեխային մասնավոր տարական դպրոցի ընդունելության քննության պատրաստելու վրա։

Պատմություն

Հիմնական հոդված՝ History of education in Japan

Terakoya for girls in Edo period

Formal education in Japan began with the adoption of Chinese culture in the 6th century. Buddhist and Confucian teachings as well as sciences, calligraphy, divination and literature were taught at the courts of Asuka, Nara and Heian. Scholar officials were chosen through an Imperial examination system. But contrary to China, the system never fully took hold and titles and posts at the court remained hereditary family possessions. The rise of the bushi, the military class, during the Kamakura period ended the influence of scholar officials, but Buddhist monasteries remained influential centers of learning.

In the Edo period, the Yushima Seidō in Edo was the chief educational institution of the state; and at its head was the Daigaku-no-kami, a title which identified the leader of the Tokugawa training school for shogunate bureaucrats.

Under the Tokugawa shogunate, the daimyō vied for power in the largely pacified country. Since their influence could not be raised through war, they competed on the economic field. Their warrior-turned-bureaucrat Samurai elite had to be educated not only in military strategy and the martial arts, but also agriculture and accounting. Likewise, the wealthy merchant class needed education for their daily business, and their wealth allowed them to be patrons of arts and science. But temple schools (terakoya) educated peasants too, and it is estimated that at the end of the Edo period 50% of the male and 20% of the female population possessed some degree of literacy. Even though contact with foreign countries was restricted, books from China and Europe were eagerly imported and Rangaku ("Dutch studies") became a popular area of scholarly interest.

Meiji Restoration

After the Meiji Restoration of 1868, the methods and structures of Western learning were adopted as a means to make Japan a strong, modern nation. Students and even high-ranking government officials were sent abroad to study, such as the Iwakura mission. Foreign scholars, the so-called o-yatoi gaikokujin, were invited to teach at newly founded universities and military academies. Compulsory education was introduced, mainly after the Prussian model. By 1890, only 20 years after the resumption of full international relations, Japan discontinued employment of the foreign consultants.

A modern concept of childhood emerged in Japan after 1850 as part of its engagement with the West. Meiji period leaders decided the nation-state had the primary role in mobilizing individuals - and children - in service of the state. The Western-style school was introduced as the agent to reach that goal. By the 1890s, schools were generating new sensibilities regarding childhood. After 1890 Japan had numerous reformers, child experts, magazine editors, and well-educated mothers who bought into the new sensibility. They taught the upper middle class a model of childhood that included children having their own space where they read children's books, played with educational toys and, especially, devoted enormous time to school homework. These ideas rapidly disseminated through all social classes.

Երկրորդ աշխարհամարտից հետո

After the defeat in World War II, the allied occupation government set an education reform as one of its primary goals, to eradicate militarist teachings and "democratize" Japan. The education system was rebuilt after the American model.

The end of the 1960s was a time of student protests around the world, and also in Japan. The main subject of protest was the Japan-U.S. security treaty. A number of reforms were carried out in the post-war period until today. They aimed at easing the burden of entrance examinations, promoting internationalisation and information technologies, diversifying education and supporting lifelong learning.

The Ministry of Education, Culture, Sports, Science and Technology (MEXT) is responsible for educational administration.

In successive international assessment tests, Japan's fourth- and eighth-grade students have consistently ranked in the top five globally in both mathematics and science (see TIMSS).

Despite concerns that academic skills for Japanese students may have declined since the mid-1990s, Japan's students showed a significant improvement in math and science scores in the 2011 TIMSS survey, compared to the 2007 scores.

Դպրոցի դասարաններ

Ճապոնիայում դպրոցների գործունեությունը սկսվում է ապրիլին և դասերը լինում են երկուշաբթիից ուրբաթ կամ շաբաթ՝ կախված դպրոցից։ Ուսումնական տարին բաղկացած է երկու կամ երեք կիսամյակից, որոնք գարնանը և ձմռանը բաժանված են կարճ արձակուրդներով, իսկ ամռանը վեց շաբաթ տևողությամբ ամառային արձակուրդով։

Ուսումնառության տարիների կառուցվածը ամփոփված է ստորևէ ներկայացված աղյուսակում․

Տարիք	Դասարան/կուրս	Կրթական հաստատություն
6–7	1	Հատուկ դպրոց (特別支援学校 Tokubetsu-shien gakkō)	Տարրական դպրոց (小学校 shōgakkō) Պարտադիր կրթություն
7–8	2
8–9	3
9–10	4
10–11	5
11–12	6
12–13	1		Հիմնական դպրոց (միջնակարգ կրթության ցածր դասարաններ) (ճապ.՝ 中学校 chūgakkō) Պարտադիր կրթություն
13–14	2
14–15	3
15–16	1		Ավագ դպրոց (միջնակարգ կրթության բարձր դասարաններ) (ճապ.՝ 高等学校 kōtōgakkō, հապավումը՝ 高校 kōkō)				Ճապոնիայի տեխնոլոգիայի քոլեջ (ճապ.՝ 高等専門学校 kōtō senmon gakkō, հապավումը՝ 高専 kōsen)
16–17	2
17–18	3
18–19			Բակալավրիատ (ճապ.՝ 大学 daigaku; ճապ.՝ 学士課程 gakushi-katei)	Ազգային ակադեմիա (Daigakkō) (ճապ.՝ 大学校 daigakkō)	Բժշկական ինստիտուտ (ճապ.՝ 医学部 Igaku-bu) Անասնաբուժական ինստիտուտ (ճապ.՝ 獣医学部 Jūigaku-bu) Ատամնաբուժության ինստիտուտ (ճապ.՝ 歯学部 Shigaku-bu) Դեղագործության ինստիտուտ (ճապ.՝ 薬学部 Yakugaku-bu) Ազգային պաշտպանության բժշկական ինստիտուտ (ճապ.՝ 防衛医科大学校, Bōei Ika Daigakkō)	Համայնքային քոլեջ (ճապ.՝ 短期大学 Tanki-daigaku, հապավումը՝ 短大 tandai) Տեխնիկում/մասնագիտական դպրոց (ճապ.՝ 専門学校 Senmon-gakkō)
19–20	Associate
20–21
21–22	Բակալավրիատ
22–23				Մագիստրատուրա (ճապ.՝ 大学院修士課程 Daigaku-in Shūshi Katei)		Ազգային ակադեմիա․ մագիստրատուրա (ճապ.՝ 大学校修士課程 Daigakkō Shūshi katei)
23–24	Մագիստրատուրա
24–25				Ասպիրանտուրա (ճապ.՝ 大学院博士課程 Daigaku-in Hakushi Katei)	Ճապոնիայի ազգային պաշտպանության ակադեմիա․ ասպիրանտուրա (ճապ.՝ 防衛大学校博士課程 Bōei Daigakkō Hakushi katei)	Բժշկական ինստիտուտ․ ասպիրանտուրա (ճապ.՝ 医学博士 Igaku Hakushi) Անասնաբուժական ինստիտուտ․ ասպիրանտուրա (ճապ.՝ 獣医学博士 Jūigaku Hakushi) Ատամնաբուժական ինստիտուտ․ ասպիրանտուրա (ճապ.՝ 歯学博士 Shigaku Hakushi) Դեղագործական ինստիտուտ․ ասպիրանտուրա (ճապ.՝ 薬学博士 Yakugaku Hakushi)
25–26
26–27	Ասպիրանտուրա
27–28	Ասպիրանտուրա

Հիմնական դպրոց

Հիմնական դպրոցը ներառում է յոթերորդ, ութերորդ և իններորդ դասարանները․ երեխաները հիմնականում 13-ից 15 տարեկան են։ 2012 թվականի դրությամբ Ճապոնիայում հիմնական դպրոցների աշակերտների թիվը կազմել է 3.5 միլիոն՝ ավելի ցածր քան 1990 թվականի 5.3 միլիոնի ցուցանիշը։ Միևնույն ժամանակ հիմնական դպրոցների թիվը մնացել համեմատաբար անփոփոխ՝ 1990 թվականի 11,275-ից ընկնելով մինչև 10,699-ի (2012 թվականի դրությամբ), մինչդեռ հիմնական դպրոցի ուսուցիչների թիվը հազիվ է տեղից շարժվել (1990 թվականին եղել է 257,605 աշխատող ուսուցիչ, իսկ 2012 թվականին՝ 253,753 ուսուցիչ)։ Հիմնական դպրոցի աշկակերտների շուրջ 8%-ը հաճախում է մասնավոր հիմնական դպրոցներ, որոնք կազմում բոլոր հիմնական դպրոցների 7%-ը։ Մասնավոր դպրոցները զգալիորոն ավելի թանկ են։ 2012 թվականի դրությամբ միջին տարեկան արժեքը մասնավոր հիմնական դպրոց հաճախելու համար եղել է 1,295,156 յեն (մոտավոր 10,000 ԱՄՆ դոլար) մեկ աշակերտի համար՝ մոտավոր պետական դպրոցի համար անհրաժեշտ 450,340 յենի ($3728) եռակին։ Ճապոնիայի պարտադիր կրթությունը ավարտվում է իններորդ դասարանով, բայց 2%-ից քիչ մասն է դուրս մնում, 1960 թվականի դրությամբ կրթությունը ավագ դպրոցում շարունակողների տոկոսը գտնվում էր 60%-ից ցածր, բայց մինչև 1980 թվականը այն կտրուկ աճելով անցել է 90%-ը և շարունակելով բարձրացել է ամեն տարի՝ հասնելով 98.3%-ի 2012 թվականին։

Ուսուցիչները հիմնականում մասնագիտացված են այն առարկաների ուղղությամբ, որոնք իրենք դասավանդում են, և ավելի քան 80%-ը ունեն չորսամյա համալսարանական կրթություն։ Դասարանները մեժ են՝ միջին հաշվով եռեսունութ աշակերտ ամեն մի դասարանում, և դասարանը ունենում է իր սենյակը և ուսուցիչներից մեկից նշանակված դասղեկ։ Ի տարբերություն տարրական դպրոցի, հիմնական դպրոցում աշակերտներն ունենում են տարբեր ուսուցիչներ տարբեր առարկաների համար։ Եվ ուսուցիչն է տեղափոխվում նոր դասարան ամեն հիսուն կամ քառասունհինգ րոպեանոց դասաժամից հետ, այլ ոչ թե աշակերտները։

Դասավանդումը հիմնականդպրոցում հակվեծ հիմնվելու դասախոսությունների մեթոդի վրա։ Ուսուցիչները դասարանում կիրառում են նաև այլ միջոցներ, ինչպիսիք են հեռուստացույցը և ռադիոն, ինչպես նաև որոշակի չափով լաբարատոր աշխատանք։ Մինչև 1989 թվականը բոլոր պետական դպրոցների գրեթե 45%-ը ուներ համակարգիչներ, ներառյալ այն դպրոցները, որոնք օգտագործում էին դրանք միան վարչարարության համար։ Ուսումնական ծրագիրի բոլոր նյութերը հստակ նշված են Հիմնական դպրոցների ուսումնական ծրագրի մեջ։ Որոշ առարկաներ, ինչպիսիք են ճապոներենը և մաթեմատիկան, սկսում են դասավանդել տարրական ուսումնական պլանով։ Իսկ մյուսները, օրինակ՝ օտար լեզվի ուսուցանում, սկսվում է այս մակարդակից, չնայած նաեւ այն փաստին, որ 2011 թվականի ապրլից անգլերենը դարձել է տարրական դպրոցի ուսումնական պլանի պարտադիր մասը։ Հիմնական դպրոցի ծրագիրը ներառում է ճապոներենը, հասարակագիտական առարկաները, մաթեմատիկան, գիտությունը, երաժշտությունը, գեղագիտությունը, առողջությունը և ֆիզկուլտուրան։ Բոլոր աշակերտները նաև դասավանդվում են աշխատանքի ուսուցում և տնային տնտեսություն։ Բարոյագիտությունն ու հատուկ աշխատանքները շարունակում են ստանալ պատշաճ ուշադրություն։ Աշակերտների մեծ մասն մասնակցում է նաև մի շարք դպրոցական ակումբներից մեկի աշխատանքներին, որոնք նրանց զբաղված են պահում մինչև ժամը 6-ը (ներառյալ ոչ աշխատանքային օրերին, ինչպես նաև հաճախ մինչ դասերը սկսվելը), և մասն են կազմում պատանիների շրջանում զանցանքների կանխման ջանքերի։

Հիմնական դպրոցի աճող թվով աշակերտներ երեկոները և հանգստյան օրերին հաճախում են նաև juku՝ մասնավոր կրկնուսուցային դպրոցներ։ Աշակերտեների կենտրոնացումը այսպիսի այլընտրանքային ուսուցումների շուրջը և աճող կարգավորված պահանջարկն աշակերտների ժամանակի համար դարձել են ուսուցիչների և լրատվամիջոցնորի քննադատության առարկան այն բանի համար, որ վերջին տարիներին դրանք տանում են դասարանի կրթական մակարդակի և աշակերտների արդյունավետության անկմանը։

Նախարարությունը գիտակցում է բոլոր օտար լեզուների դասավանդման անհրաժեշտությունը, հատկապես անգլերենինը։ Որպեսզի բարելավի խոսակցական անգլերենի դասավանդումը, կառավարությունը հրավիրում է երիտասարդ անգլերենի լեզվակիրների Ճապոնիա որպես դպրոցական խորհրդի և պրեֆեկտուրաների ասիստենտներ իր Ճապոնիայի փոխանակման և դասավանդման ծրագրի շրջանակներում աշխատելու։

Ավագ դպրոց

A high school class in 1963

Հիմնական հոդված՝ Secondary education in Japan

Even though upper-secondary school is not compulsory in Japan, 94% of all junior high school graduates entered high schools as of 2005. Private upper-secondary schools account for about 55% of all upper-secondary schools, and neither public nor private schools are free. The Ministry of Education estimated that annual family expenses for the education of a child in a public upper-secondary school were about 300,000 yen (US$2,142) in the 1980s and that private upper-secondary schools were about twice as expensive.

The most common type of upper-secondary school has a full-time, general program that offered academic courses for students preparing for higher education as well as technical and vocational courses for students expecting to find employment after graduation. More than 70% of upper-secondary school students were enrolled in the general academic program in the late 1980s. A small number of schools offer part-time programs, evening courses, or correspondence education.

The first-year programs for students in both academic and commercial courses are similar. They include basic academic courses, such as Japanese language, English, mathematics, and science. In upper-secondary school, differences in ability are first publicly acknowledged, and course content and course selection are far more individualized in the second year. However, there is a core of academic material throughout all programs.

Vocational-technical programs includes several hundred specialized courses, such as information processing, navigation, fish farming, business, English, and ceramics. Business and industrial courses are the most popular, accounting for 72% of all students in full-time vocational programs in 1989.

Most upper-secondary teachers are university graduates. Upper-secondary schools are organized into departments, and teachers specialize in their major fields although they teach a variety of courses within their disciplines. Teaching depends largely on the lecture system, with the main goal of covering the very demanding curriculum in the time allotted. Approach and subject coverage tends to be uniform, at least in the public schools.

Training of disabled students, particularly at the upper-secondary level, emphasizes vocational education to enable students to be as independent as possible within society. Vocational training varies considerably depending on the student's disability, but the options are limited for some. It is clear that the government is aware of the necessity of broadening the range of possibilities for these students. Advancement to higher education is also a goal of the government, and it struggles to have institutions of higher learning accept more students with disabilities.

Համալսարաններ

Հիմնական հոդված՝ Higher education in Japan

As of 2010, more than 2.8 million students were enrolled in 778 universities. At the top of the higher education structure, these institutions provide a four-year training leading to a bachelor's degree, and some offer six-year programs leading to a professional degree. There are two types of public four-year colleges: the 86 national universities (including the Open University of Japan) and the 95 local public universities, founded by prefectures and municipalities. The 597 remaining four-year colleges in 2010 were private.

The overwhelming majority of college students attend full-time day programs. In 1990 the most popular courses, enrolling almost 40 percent of all undergraduate students, were in the social sciences, including business, law, and accounting. Other popular subjects were engineering (19 percent), the humanities (15 percent), and education (7 percent).

The average costs (tuition, fees, and living expenses) for a year of higher education in 1986 were 1.4 million yen (US$10,000). To help defray expenses, students frequently work part-time or borrow money through the government-supported Japan Scholarship Association. Assistance is also offered by local governments, nonprofit corporations, and other institutions.

According to the Times Higher Education Supplement and École des Mines de Paris, the top-ranking universities in Japan are the University of Tokyo and Kyoto University.

The QS Asia University Rankings Top 20 included University of Tokyo at 5th position, Osaka University at 7th, Kyoto University at 8th, Tohoku University at 9th, Nagoya University at 10th, Tokyo Institute of Technology at 11th, Kyushu University at 17th and University of Tsukuba at 20th.

Based on the 2011 Times Higher Education–QS World University Rankings, there are 33 Japanese universities in the top 100 Asian university rankings.

Միջազգային կրթություն

2015 թվականի հունվարի դրությամբ, Ճապոնիայն ունի 234 միջազգային կրթական հաստատություններ։

Տես նաև

• Ճապոնիայի մշակույթ
• Ճապոնիայի պատմություն

Հավելյալ ընթերցացանկ

• De Bary, William Theodore, Carol Gluck, Arthur E. Tiedemann. (2005). Sources of Japanese Tradition, Vol. 2. New York: Columbia University Press. ISBN 978-0-231-12984-8; OCLC 255020415
• Hebert, David G. (2011). Wind Bands and Cultural Identity in Japanese Schools. Springer press, 2011.
• Hood, Christopher P. Japanese Education Reform: Nakasone's Legacy, 2001, London: Routledge, ISBN 0-415-23283-X.
• Kelly, Boyd. (1999). Encyclopedia of Historians and Historical Writing, Vol. 1. London: Taylor & Francis. ISBN 978-1-884964-33-6
• Uno, Kathleen S. (1999). Passages to Modernity: Motherhood, Childhood, and Social Reform in Early Twentieth Century Japan. Hawai'i: University of Hawai'i Press. ISBN 978-0-8248-1619-3, ISBN 978-0-8248-2137-1.

Journal articles, conference papers, and other papers:

• Doig, Brian and Susie Groves. "Japanese Lesson Study: Teacher Professional Development through Communities of Inquiry." Mathematics Teacher Education and Development 2011, Vol. 13.1, 77–93.
• Shimizu, Yoshinori (Tokyo Gakugei University Faculty of Education). "CAPTURINGTHE STRUCTURE OF JAPANESE MATHEMATICS LESSONS:SOME FINDINGS OF THE INTERNATIONAL COMPARATIVE STUDIES." ICMI-Second East Asia Regional Conference on Mathematics Education and Ninth Southeast Asian Conference on Mathematics Education, 27–31 May 2002
• Takahashi, Akihiko (高橋　昭彦; DePaul University). "CHARACTERISTICS OF JAPANESE MATHEMATICS LESSONS." CRICED Mathematics Symposium, 2006.

Արտաքին հղումներ

• Ministry of Education, Culture, Sports, Science and Technology
• Information on education in Japan, OECD – contains indicators and information about Japan and how it compares to other OECD and non-OECD countries
• Diagram of Japanese education system, OECD – using 1997 ISCED classification of programmes and typical ages. (Also available in romanized Japanese.)

Կատեգորիա:Կրթություն Կատեգորիա:Ճապոնիա