Մասնակից:Քրիստինե Ազատյան/Ավազարկղ

Բուենոս Այրեսի մայր տաճար

Բուենոս Այրեսի մայր տաճարը (իսպ. Catedral Metropolitana de Buenos Aires ) Արգենտինայի գլխավոր կաթոլիկական տաճարն է: Կառուցված է կլասիցիզմի ոճով: Տեղակայված է Սան-Նիկոլասի շրջանում՝ Սան-Մարտին և Ռիվադավիա փողոցների խաչմերուկում՝ Մայիսյան հրապարակի մոտ:

Պատմությունը

Տարածքը, որտեղ գտնվում է Բուենոս Այրեսի մայր տաճարը, 1580թ. հունիսի 11-ի իր հիմնադրման ակտով ներառված է եղել քաղաքի գլխավոր տաճարի կազմում: Ի սկզբանե տաճարը ունեցել է Սուրբ Երրորդություն անվանումը և ենթարկվում էր Ասունսյոն քաղաքի Ռիո-դե-լա-Պլատա թեմին: Այն արտաքինից համեստ շինություն էր՝ պատրաստված փայտից և աղյուսից: 

1605 թ.-ին տեղի նահանգապետ Հերնանդարիասը հրամայեց տեղափոխել տաճարը, քանզի այն չափազանց հին էր և ոչ գեղեցիկ: Իր տեղում կառուցվեց նոր, փայտաշեն տաճար: 1616թ.-ին վերջինիս տանիքը սկսեց ավերվել և գլխավոր տաճարը տեղափոխվեց Սուրբ Ֆրանցիսկի եկեղեցի: Մինչ ընտրվում էր տաճարի վերականգնման աշխատանքների նախագծերը և միջոցներ հավաքվում դրա համար, կառույցը վերջնականապես փլվեց: 1618թ.-ի հունվարին սկսվեց տաճարի վերականգնման աշխատանքները և շարունակվեցին մինչև տարվա վերջ: Դրա համար ծախսվեց 1100 պեսո: Սակայն նոր կառույցը զգալի փոքր էր նախորդից, այդ իսկ պատճառով արդեն 1621 թվականին քննարկվեց նոր տաճարի կառուցման հարցը: Այդ ընթացքում Մադրիդում և Հռոմում ավարտվեց Բուենոս Այրեսի թեմի կազմավորումը, ինչի մասին հայտարարվել էր Պաուլ V պապի կողմից 1620 թվականի մարտի 30-ին: Առաջին եպիսկոպոս դարձավ Պեդրո Կարրանսան, ով ստանձնեց այդ պարտավորույթունները հունվարի 19-ին 1621 թ.-ին: Կառույցը անվանվեց Բուենոս Այրեսի Սուրբ Երրորդություն տաճար:

1641թ.-ի հոկտեմբերին, երբ երրորդ եպիսկոպոս Կրիստոբալ դե լա Մանչա-ի-Վելասկոն այցելեց Արգենտինա, նա նշել է, որ տաճարը գտնվում է վատ վիճակում: Այդ պատճառով նա որոշեց կառուցել նոր եռանավ տաճար և զանգակատուն, որի համար անհրաժեշտ էր 5000 պեսո: 1662-ին եպիսկոպոսը նյութական օգնության ակնկալիքով դիմեց թագավորին և ստացավ գումար  արքայական գանձարանից: 1671 թվականին ավարտվել էր դրա կառուցումը, սակայն շինանյութի վատ որակի պատճառով արդեն յոթ տարի անց այն սկսեց ավերվել: 

1678 թվականին նոր եպիսկոպոս Անտոնիո Ասկոնա Իմբերտոն թագավորին տեղեկացրեց տաճարի վերանորոգման անհրաժեշտության մասին և ստացավ 12 000 պեսո: 1680 թ.-ին սկսվեցին վերակառուցման աշխատանքները: Այդ ժամանակ տաճարի տանիքը թեքվել էր, ավերվել էր խորանը և զանգակատունը, և արքայական գումարը բավականացնում էր միայն նոր տանիք և մասնավոր շինարարություն իրականացնելուն: Վերանորոգման աշխատանքները մինչ եպիսկոպոսի մահը՝ 1700 թվականը չէին ավարտվել:

Հաջորդ եպիսկոպոս Պեդրո Ֆախարդոն գործադրեց բոլոր ջանքերը տաճարի վերանորոգման աշխատանքները ավարտելու համար: Մինչ 1721թվականը նա կառուցեց զանգակատունը և մտադիր էր կառուցել ևս մեկը: Բայց արդեն 1722-ին տանիքը այնպիսի վիճակում էր որ ամեն պահի կարող էր փլվել: Եպիսկոպոսը հիվանդացավ և օգնություն խնդրեց տաճարի վերանորոգման համար Բուենոս Այրեսի կառավարությանը, սակայն հաջորդ երկու տարիներին ոչինչ չարվեց: Կառուցման աշխատանքները վերսկսվեցին միայն այն ժամանակ, երբ այդ գործը իր ձեռքը վերցրեց սարկավագ Մարկոս Ռոդրիգես դե Ֆիգերոան: Իր ջանքերով տարբեր աղբյուրներից հավաքվեց 6800 պեսո: 1725 թվականին նվիրաբերվեց 5000 պեսո Թոմաս Տրուպպի կողմից, որով տեղադրվեց եկեղեցու զանգը: Ընդհանուր առմամբ սա չորորդ մայր տաճարն էր: 1752 թվականի մայիսի 23-ի գիշերը հանկարծակի տաճարը սկսվեց ավերվել: Այդ պատճառով որոշվեց վերցնել տաճարի պատերի մնացորդները և կառուցել նոր և մեծ տաճար սկզբից:

Ներկայիս տաճարի կառուցումը

Տաճարի նախագծի վրա աշխատեց Անտոնիո Մասելյան: Ըստ ծրագրի տաճարը պետք է ունենար լատինական խաչի տեսք, երեք զանգակատուն և վեց մատուռ: 1754-ից կառուցման աշխատանքները գլխավորում էր Դոմինգո դե Բասավիլբասոն: Կառուցումը ֆինանսավորվում էր եկեղեցու միջոցներով և այցելուների նվիրատվությունների շնորհիվ, իսկ 1760-ից՝ թագավորի տրամադրած միջոցներով: 1791 թվականի մարտի 25-ին՝ 38 տարի անց տաճարի կառուցումը ավարտվեց:

Проект храма разработал архитектор Антонио Маселья. По плану храм должен был иметь форму латинского креста с тремя нефами и шестью часовнями. С 1754 года работами по сооружению собора руководил Доминго де Басавильбасо. Строительство финансировалось за счёт средств церкви и пожертвований прихожан, а с 1760 года — за счёт короля. Работы шли не без проблем: в 1770 году был снесён новый купол, так как на нём появились трещины, в 1778 году был снесён портик, а затем разобрана колокольня. 25 марта 1791 года, после 38 лет строительства, кафедральный собор наконец-то был завершён, а в 1804 году освящен последним епископом колониальной эпохи в Аргентине, Бенито де Луэ-и-Рьегой.

После получения Аргентиной независимости правительство в лице Бернардино Ривадавия проявил значительный интерес к завершению работ в соборе. Фасад по образу и подобию Бурбонского дворца в Париже начали возводить в январе 1822 года под руководством Просперо Кателины. До 1823 года было установлено 12 колонн коринфского ордера, которые символизировали 12 апостолов. В 1862 году колонны были отреставрированы, а также были установлены скульптуры работы Дюбурдью на тимпане. https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%B0%D1%84%D0%B5%D0%B4%D1%80%D0%B0%D0%BB%D1%8C%D0%BD%D1%8B%D0%B9_%D1%81%D0%BE%D0%B1%D0%BE%D1%80_%D0%91%D1%83%D1%8D%D0%BD%D0%BE%D1%81-%D0%90%D0%B9%D1%80%D0%B5%D1%81%D0%B0

Строительство нынешнего собора