Մասնակից:Մերի Կիսիբեկյան/Ավազարկղ5

Ռոբերտ Սթենդլի Ֆորեսթ Հյուջը (1938 թվական հուլիսի 28 - 2012 թվական օգոստոսի 6) ավստրալացի արվեստաբան, գրող և հեռուստատեսային փաստերի պրոդյուսեր։ Նրա ամենաշատ վաճառված գիրքը համարվում է «Ճակատագրական ափը» (1986) աշխատությունը, որը պատմում է Բրիտանական գաղութների և Ավստրալիայի վաղ պատմության մասին։ Նա հայտնի դարձավ 1997 թվականին Ռոբերտ Բոյնթոնի կողմից The New York Times ամսագրում, որպես աշխարհի ամենահայտնի արվեստաբան։

Հյուջը լայն ճանաչում է ստացել ժամանակակից արվեստի մասին գրված՝ իր գրքի և ժամանակակից արվեստի հեռուստատեսային շարքի, The shock of the new-ի շնորհիվ, ինչպես նաև TIME ամսագրում իր դիրքորոշման շնորհիվ, որպես արվեստաբան: Նրա ամենաշատ վաճառվող գիրքը համարվում է The Fatal Shore-ը (1986 թ.), այն Բրիտանական քրեակատարողական գաղութների և Ավստրալիայի վաղ պատմության ուսումնասիրություն է: Այն նկարագրվել է 1997 թվականին Ռոբերտ Բոյնթոնի կողմից The New York Times ամսագրում որպես՝ «աշխարհի ամենահայտնի քննադատ» :

Հյուջը շատ հայտնի դարձավ իր գրքի և ժամանակակից արվեստի The shock of the new հեռուստատեսային սերիաների շնորհիվ, ինչպես նաև իր արվեստի քննադատությունների շնորհիվ՝ TIME ամսագրում: Իր վճռականությամբ արվեստի և արվեստագետների քննադատությամբ, Հյուջը սովորաբար պահպանողական էր իր հայացքներում և ճաշակում, չնայած նա չէր պատկանում որևէ փիլիսոփայական ճամբարի: Նրա գրառումներն հիշատակվել են շնորհիվ նրա ուժի և էլեգանտության:

Վաղ կյանքը

Հյուջը ծնվել է 1938 թվականին Ավստրալիայում՝ Սիդնեում: Նրա հայրը և նախապապը իրավաբաններ էին: Հյուջի հայրը՝ Գեոֆրեյ Ֆորեսթ Հյուջը եղել է օդաչու Առաջին Համաշխարհային պատերազմի ժամանակ, իսկ հետագա կարիերայում եղել է սոցիոլոգ և ընկերության տնօրեն: Նա մահացավ թոքերի քաղցկեղի պատճառով , երբ Ռոբերտը 12 տարեկան էր: Նրա մայրը եղել է Մարգարեթ Էյր Սելին: Նրա ավագ եղբայրը՝ Թոմաս Էյր Ֆորեսթ Հյուջը,ով Ավստրալիացի քաղաքագետ էր : Նա ուներ մեկ այլ եղբայր՝ Գեոֆրեյը և մեկ քույր:

Մեծանալով Ռոս Բեյում Հյուջը սովորել է Սուրբ Իգնատուսի քոլեջում, այնուհետև սովորել է ճարտարապետություն Սիդնեի համալսարանում: Համալսարանում նա հանդիպում է «Push» խմբի հետ, որի անդամները արվեստագետներն են, գրողները և մտավորականները: Խմբի մեջ էին նաև Գերման Գրեերը և Քլիվ Ջեյմս:

Կարիերա

Որպես քննադատ

Արվեստագետ և գրող Հյուջը, թողնում է համալսարանը փորձելով դառնալ առաջին հերթին ծաղրանկարիչ և հետո արվեստաբան Սրդնեի The Observer պարբերական մամուլի համար, որը խմբագրվում էր Դոնալդ Հորնի կողմից: Հյուջը ներգրավված էր Սիդնեի Oz ամսագրի օրիգինալ տարբերակում և գրել է արվեստի քննադատություններ The Nation և The Sunday Mirror-ի համար:

Հյուջը 1964 թվականին թողնելով Ավստրալիան մեկնեց Եվրոպա, որոշ ժամանակ Իտալիայում ապրելուց հետո 1965 թվականին բնակություն հաստատեց Լոնդոնում, որտեղ նա գրեց The Spectator, The Daily Telegraph,The Times,The Observer ամսագրերի համար, ինչպես նաև թղթակցել է Oz ամսագրի լոնդոնյան տարբերակում: 1970 թվականին Time ամսագրում նշանակվեց որպես արվեստաբան և տեղափոխվեց Նյու Յորք, որտեց շուտով դարձավ ազդեցիկ ձայն:

1966 թվականին Հյուջը հրատարակեց Ավստրալիայի նկարչության պատմությունը The Art of Australia վերնագրով, որը համարվում էր կարևոր աշխատանք:

Հյուջը գերմանացի պրոդյուսեր Ռեյներ Մորիցի և Լորնա Փեգրամի հետ համագործակցությամբ ստեղծեցին BBC The Shock of the New ութմասյա սերիալը, որը պատմում է ժամանակակից արվեստի զարգացման մասին՝ սկսած իմպրեսիոնիստներից: Այն ուղեկցվում է նույւն վերնագիրն ունեցող գրքով: The New York Times-ի Ջոն Օքոնորն ասել է «Համաձայն եք կամ համաձայն չեք, բայց դուք չեք ձանձրանա: Պրն. Հյուջն ունի արտահայտիչ լինելու իր առանձին ուղղությունը »:

Անձնական կյանքը

1967 թվականին Հյուջը Լոնդոնում հանդիպեց իր առաջին կնոջը՝ Դանն Էմերսոնին։ Նրանք միասին ներգրավվեցին 1960-ականների հակամշակույթի մեջ, ուսումնասիրելով թմրանյութերի օգտագործումն ու սեռական ազատությունը․ Նրանք բաժանվեցին 1981 թվականին, իսկ նրա կինը մահացավ 2003 թվականին գլխի ուռուցքի պատճառով։ Նրանց որդին՝ Դանթոն, ով ի դեպ Հյուջի միակ զավակն էր, իր անունը ստացել է ֆրանսիացի հեղափոխական Ջերջ Դանթոնի անունից։ Դանթոն Հյուջը քանդակագործ էր և ինքնասպան է եղել 2001 թվականի ապրիլին։ Նա երկար հարաբերություններ է ունեցել ոճաբան Ջեննի Քիի հետ, ով Դանթոնի մարմինը գտավ ապրիլի 15-ին։ Ռոբերտ Հյուջը ավելի ուշ գրել է․«Ես կարոտում եմ Դանթոնին և միշտ կկարոտեմ,չնայած մենք տարիներ շարունակ տառապում էինք օտարացած, այդ պատճառով նրա կորստի ցավը մի փոքր խառնված էր ժամանակի անցումի հետ։ »

Հյուջը ամուսնացել է իր երկրորդ կնոջ ՝ Վիկտորյա Վիսթլերի հետ 1981 թվականին։ Նրանք բաժանվել են 1996 թվականին։

1999 թվականին Հյուջը Արևմտյան Ավստրալիայում՝ հարավային Բրումայի մոտակայքում ավտովթարի ենթարկվեց։ Նա վերադառնում էր ձկնորսությունից և վարում էր ճանապարհի սխալ հատվածով ։ Նա մոտ երեք ժամ ծուղակի մեջ էր, մինչև ծանր վիճակով Փերթին տեղափոխվելը։ Հյուջը վթարից հետո հինգ շաբաթ գտնվում էր կոմայի մեջ։ Հյուջին պաշտպանող իրավաբանները ենթադրում էին, որ մյուս մեքենայի ուղևորները անօրեն թմրանյութեր էին տեղափոխում և սխալը նրանցն էր։ 2003 թվականին Հյուջը մեղավոր ճանաչվեց վտանգավոր մեքենա վարելու և մարմնական վնասվածք պատճառելու համար , որի պատճառով տուգանվեց 2,500 ԱՄՆ դոլարի չափով։ Հյուջը վթարի պատմությունը ներկայացնում է իր Հուշագրի առաջին գլխում։

2001 թվականին Հյուջն ամուսնանում է իր երրորդ կնոջ հետ, ամերիկացի նկարիչ Դորիս Դոունեսի հետ։ «Բացի տաղանդավոր նկարիչ լինելուց, նա փրկեց իմ կյանքը, էմոցիոնալ հավասարակշռությունը»։

Մահը

Երկար հիվանդությունից հետո Հյուջը մահացել է 2012 թվականի օգոստոսի 6-ին, Նյու Յորքում՝ Բրոնքսի Քալվարի հիվանդանոցում, իր կնոջ հետ իր անկողնում: Նա գոյատևել է իր կնոջ նախորդ ամուսնությունից երկու խորթ որդիների՝ Ֆրիբորն Գարեթսոն Ջյուեթի և Ֆիլդեր Դուգլաս Ջյուեթի, իր եղբայրների՝ Թոմ և Ջեֆրի Հյուջի, քրոջ՝ Քոնստանս Քրիսփի, ինչպես նաև զարմիկների և զարմուհիների շնորհիվ:

Գնահատական

When The Shock of the New was proposed to the BBC, television programmers were skeptical that a journalist could properly follow the aristocratic tone of Kenneth Clark, whose Civilisation had been so successful.[20] The Shock of the New proved to be a popular and critical success: it has been assessed "much the best synoptic introduction to modern art ever written", taking as its premise the vitality gained by modern art when it ceded the need to replicate nature in favor of a more direct expression of human experience and emotion.[21] Hughes' explanations of modern art benefited from the coherence of his judgments, and were marked by his ability to summarise the essential qualities of his subject.[20]

Whether positive or negative, his judgments were enthusiastic. He championed London painters like Frank Auerbach and Lucian Freud, helping to popularise the latter in the United States, and wrote with unabashed admiration for Francisco Goya and Pierre Bonnard.[22] By contrast Hughes was dismissive of much postmodernism and neo-expressionism, as well as the vicissitudes of a money-fueled art market.[22] While his reviews expressed antipathy for the avant-garde, he was beholden neither to any theory nor ideology, and managed to provoke both ends of the political spectrum.[20][23] He distrusted novelty in art for its own sake, yet he was also disdainful of a conservative aesthetic that avoided risk. Hughes, according to Adam Gopnik, was drawn to work that was rough-hewn, "craft attempted with passion."[21]

Hughes's critical prose, vivid in both praise and indignation, has been compared to that of George Bernard Shaw,[21] Jonathan Swift[22] and William Shakespeare.[20][22] "His prose", according to a colleague, "was lithe, muscular and fast as a bunch of fives. He was incapable of writing the jargon of the art world, and consequently was treated by its mandarins with fear and loathing."[20] In different moods he could write that "Schnabel’s work is to painting what Stallone’s is to acting: a lurching display of oily pectorals,"[22] as well as conclude that Antoine Watteau "was a connoisseur of the unplucked string, the immobility before the dance, the moment that falls between departure and nostalgia."[20]