Սրա մոտ առաջ գյուղ է եղել։ Տարին երաշտ է լինում և գյուղացիք ստիպված ծախում են իրենց անասունները։ Աղքատ այրին իր միակ կովը տալիս է որդուն և ասում է՝ «Բալա ջան, տար ծախ»։ Դրանից հետո սարի անունը դնում են Տարծախ, որը բերնե-բերան դառնում է Կարծախ[1][2][3][4]։
↑Մանուկ Աբեղյան (1899). Հայ ժողովրդական առասպելները Մովսես Խորենացու Հայոց պատմության մեջ. Վաղարշապատ.{{cite book}}: CS1 սպաս․ location missing publisher (link)
↑Г. Халатьянц (1896). Армянский эпос в Истории Армении Моисея Хоренского. Москва.{{cite book}}: CS1 սպաս․ location missing publisher (link)