Մի փոքր ավելի մուգ և նուրբ են, քան ոսկեգույն քարադրները։ Թևի առանցքային և ներքևի մասը ծխագույն-մոխրագույն է (ոսկեգույն քարադրինը սպիտակ է)։ Մարմնի ներքևի մասը սպիտակ է՝պատված սև շերտով, բայց աչքին տեսանելի չէ։ Վարքը նման է ոսկեգույն քարադրին։ Ձայնը նման է ոսկեգույն քարադրին, բայց ավելի շատ երկբևեռին ՝ «տյուր-լի, տյուր-լի», ավելի հաճախ՝ «տյույա»[3]։
Բնորոշ տունդրայի չոր սորտերի կարող են լինել տարբեր` մռթմռթոց, չորություն-մամուռ, մամուռ-քարաքոս, որոնք տարածված են Թաիմիրի բազմաթիվ բարձունքներում։ Թվում է, որ տունդրայի տիպի ենթազոնայում այն մրցում է ոսկեգույն քարադրի հետ, և այնտեղ, որտեղ կա վերջինը, շագանակագույն թևերով քարադրը հազվադեպ է, կամ ընդհանրապես բույն չի դնում այս ենթազոնում և անտառ-թունդրանում:Այս մասին նշվում են Ա.Վ. Կրեչմառը (1966), Ե.Ս. Ռավկինանը, Ի.Ի. Գլեյխը (1981) և Ի.Ի. Չուպին (1987): Ներթափանցում են Արկտիկական թունդրայի ենթազոնայի գոտի, բայց խուսափում են դրանց ափամերձ տարածքներից։ Բուծման միջակայքի հարավային սահմանը բավականաչափ պարզ չէ։ Հասկանալի է, որ այն ամբողջովին ծածկում է բնորոշ տունդրայի ենթազոնան, որոշ դեպքերում ՝ լայնորեն ներխուժելով թփերի տունդրա (ավելի շատ արևելքում քան արևմուտքում), և լանդշաֆտային պայմաններում այն ընդգրկում է նաև անտառ-թունդրա։ Սրանց տիպերը ավելի չոր, տունդրայի ավելի բարձր հատվածներում, քարաքոսերում, չորանոց-մամուռներում են ապրում (Ռոգաչևա, 1988)։
Բույնը ավելի փոքր է, քան ոսկեփայլ քարադրներինը, բայց ավելի զգուշորեն է ծածկված չոր խոտերով և տարբեր տերևներով։ Ձվադրում են հիմնականում չորս ձու և փուն ունի դեղնավուն գույն։ Նրանց նկատելը շատ դժվար է։ Արուն և էգը ձվադրման ժամանակ մարդկանց տեսնելուն պես փախչում են և հետևում նրանց։ Պատանի թռչունները սկսում են հայտնվել հուլիսի երկրորդ տասնօրյակից մինչև օգոստոսի երկրորդ տասնօրյակի ավարտը, թռչունները արդեն այդ չափով հավասար են մեծահասակների չափին։