Նիկոլայ Պիսարև

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Նիկոլայ Պիսարև
Քաղաքացիությունը  Ռուսաստան[1]
Ծննդյան ամսաթիվ նոյեմբերի 23, 1968(1968-11-23)[1][2] (55 տարեկան)
Ծննդավայր Մոսկվա, ԽՍՀՄ
Հասակ 176 սանտիմետր
Դիրք հարձակվող
Պատանեկան կարիերա
Խորհրդային Սոցիալիստական Հանրապետությունների Միություն Տորպեդո (Մոսկվա)

Մասնագիտական կարիերա*
Տարի Ակումբ Խաղ (Գոլ)
1986-1989 Խորհրդային Սոցիալիստական Հանրապետությունների Միություն Տորպեդո (Մոսկվա) 29 (7)
1990-1992 Շվեյցարիա Վինտերտուր ? (22)
1992-1995 Ռուսաստան Սպարտակ (Մոսկվա) 76 (22)
1992-1994 → Ռուսաստան Սպարտակ-2 12 (11)
1995-1997 Իսպանիա Մերիդա 20 (0)
1996-1997 → Գերմանիա Սանկտ Պաուլի 21 (4)
1998 Ռուսաստան Սպարտակ (Մոսկվա) 17 (7)
1998 → Ռուսաստան Սպարտակ 2 4 (2)
1999 Ռուսաստան Դինամո (Մոսկվա) 16 (4)
1999 → Ռուսաստան Դինամո 2 2 (1)
2000-2001 Ռուսաստան Սպարտակ (Մոսկվա) 22 (3)
2000 → Ռուսաստան Սպարտակ 2 9 (4)
2001 Ռուսաստան Տորպեդո ԶԻԼ 8 (0)
Ազգային հավաքական
1995 Ռուսաստան Ռուսաստան 3 (1)
2005 Ռուսաստան Ռուսաստան (լողափ.) ? (?)
Մարզչական կարիերա
2002 Ռուսաստան Կրասնոզնամենսկ մարզիչ
2002 Ռուսաստան Կռիլյա Սովետով մարզիչ
2003 Ռուսաստան Ուրալան մարզիչ
2005-2010 Ռուսաստան Ռուսաստան (լողափ.)
2010-2015 Ռուսաստան Ռուսաստան (երիտ.)
2016 Ռուսաստան Ռուսաստան (երիտ.)
2017-2018 Ռուսաստան Օլիմպիեց
2018-2019 Ռուսաստան Ուրոժայ]] Սպորտային տնօրեն
2018-2019 Ռուսաստան Ուրոժայ
* Մասնագիտական կարիերայում ընդգրկված են միայն առաջնության խաղերը և գոլերը:

Նիկոլայ Նիկոլաևիչ Պիսարև (ռուս.՝ Николай Николаевич Писарев, նոյեմբերի 23, 1968(1968-11-23)[1][2], Մոսկվա, ԽՍՀՄ), խորհրդային և ռուսական ֆուտբոլիստ, հարձակվող, մարզիչ։ ԽՍՀՄ սպորտի վարպետ։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մոսկվայի «Տորպեդոյի» ՕՌՄՊՄԴ-ի սան է։ 1986-1989 թվականներին խաղացել է թիմի հիմնական կազմում, դարձել է ԽՍՀՄ 1988 թվականի առաջնության բրոնզե մեդալակիր։

1989 թվականին, չցանկանալով շարունակել հանդես գալ «Տորպեդոյում», ստիպված է եղել նամակ գրել Վյաչեսլավ Կոլոսկովի անունով, որում խնդրել է իրեն բաց թողնել «Տորպեդոյից»՝ կապված խաղային կարիերան շարունակելու ցանկության հետ։ Այն բանից հետո, երբ նրա դիմումը հավանության է արժանացել, Պիսարևը մեկնել է Իտալիա՝ փորձելով տեղավորվել A Սերիայի ակումբում[3]։ Ավելի ուշ նա հիշում էր՝ նրանք, բարեբախտաբար, չեն լսել (Ծիծաղում է)։ Բայց ինչ եք ուզում, երիտասարդ էր, համառ, քաշեց մեջ։ Հասկանում եմ, որ վարվեց ոչ այնքան գեղեցիկ[4]։ Սակայն Իտալիայի հետ տարբերակը չի անցել, և Պիսարևը վերադարձել է Մոսկվա, խաղացել է Մոսկվայի «Սպարտակ» Կոմերցիոն թիմում։

1990 թվականի կեսերին մեկնել է Շվեյցարիա 2-րդ դիվիզիոնի «Վինտերտուր» ակումբ, որտեղ նրա գործընկերն է դարձել Ռենատ Աթաուլինը։ Երեք տարվա ընթացքում Շվեյցարիայում խփել է 22 գնդակ, եղել է իր թիմի լավագույն խաղացողներից մեկը։

1992 թվականի կեսերին վերադարձել է Մոսկվա և պայմանագիր կնքել Մոսկվայի «Սպարտակի>» հետ։ Առաջին մրցաշրջանում խաղացել է ձախ կիսապաշտպանի դիրքում, խփել է ընդամենը 1 գոլ։ 1993 թվականին Ռոմանցևը տեղափոխվել է հարձակվողի տեղ, ինչին Պիսարևը պատասխանել է վատ արդյունավետությամբ՝ Ռուսաստանի առաջնության 33 հանդիպումներում 14 գոլ։

1995 թվականին երեք տարվա պայմանագիր է կնքել իսպանական «Մերիդայի» հետ։ Խաղացել է հարձակման կենտրոնում (թեև իր տեղը համարել է եզրը) և արդյունքում ոչ մի անգամ չի խփել։ Բացի այդ, Իսպանիայում հաճախ էին վնասվածքներ ստանում և մեկնարկային կազմում հազվադեպ էին հայտնվում։ Մրցաշրջանի արդյունքներով ակումբը 21-րդ տեղն է զբաղեցրել առաջնությունում և մեկնել Սեգունդա, իսկ ֆուտբոլիստը որոշել է հեռանալ թիմից[5][6]։ 1996 թվականի օգոստոսին Նիկոլայը փորձաշրջան է անցել գերմանական «Սանկտ Պաուլի» ակումբում[7], որի արդյունքում ֆուտբոլիստը վարձավճարով է տեղափոխվել թիմ։ Նրա դեբյուտային խաղը «Հայաստանի» դեմ խաղն էր, որում ռուս ֆուտբոլիստը դուրս էր եկել հանդիպման ավարտից 10 րոպե առաջ[8]։ Հոկտեմբերի 22-ին Պիսարևը իր առաջին գոլն է խփել «Ֆրայբուրգի» դեմ խաղում հաղթանակ պարգևած ակումբի կազմում»[9]։

1997 թվականի ամռանը Պիսարևը որոշեց չխաղալ «Մերիդայում», չնայած առկա մեկ տարվա պայմանագրին[10]։ Նա առաջարկ ուներ «Սպարտակից», սակայն մոսկովյան ակումբը չէր կարող ապահովել հարձակվողի պահանջվող ֆինանսական պայմանները[11]։ 1998 թվականի հունվարին Նիկոլասն այնուամենայնիվ դարձավ «Սպարտակի» խաղացող[12]։

Ռուսաստանի հավաքականում նորամուտը նշել է 1995 թվականի մարտի 8-ին Սլովակիայի դեմ (1:2)։ Հավաքականի վերջին հանդիպումն անցկացրել է 1995 թվականի մայիսի 6-ին Ֆարերյան կղզիների դեմ (3:0)։ Այդ խաղում Նիկոլայ Պիսարևը խփել է իր միակ գոլը հավաքականի կազմում։ Ընդհանուր առմամբ, ազգային թիմում խաղացել է 3 հանդիպում։

2005-2010 թվականներին մարզել է լողափնյա ֆուտբոլի Ռուսաստանի հավաքականը, երբեմն խաղադաշտ է դուրս եկել[13]։

2005-2007 թվականներիին հաճախ է ներգրավվել ռուսական հեռուստատեսության «Առաջին ալիքը»՝ ֆուտբոլային հեռարձակումներին որպես փորձագետ կամ չհրապարակախոսող մեկնաբանություններ տալու համար[14][15][16][17]։ Մասնավորապես, 2006 թվականի հուլիսի 9-ին մեկնաբանել է ֆուտբոլի աշխարհի առաջնության եզրափակիչ հանդիպումը Վիկտոր Գուսևի հետ[18][19]։

2010 թվականի գարնանը Ռուսաստանի ֆուտբոլային միությունում զբաղեցրեց սպորտային տնօրենի պաշտոնը[20]։ 2010թ. սեպտեմբերի 16-ին նշանակվել է Ռուսաստանի երիտասարդական հավաքականի գլխավոր մարզիչ[21]։ 2012 թվականին նրա ղեկավարությամբ հավաքականը 12 տարվա ընթացքում առաջին անգամ կարողացավ դուրս գալ Եվրո։ 2015 թվականի օգոստոսին Պիսարևը զիջեց երիտասարդական հավաքականի մարզիչի պաշտոնը Դմիտրի Խոմուխին, մնալով ՌՖՄ-ի մարզական տնօրենի պաշտոնում։ Երիտասարդական հավաքականի գլխավոր մարզիչի պաշտոնը 2015 թվականի աշնանը վերադարձել է մինչև 2017 թվականի Եվրոպայի առաջնության ընտրական փուլի ավարտը[22]։

2018 թվականի դեկտեմբերի 10-ին նշանակվել է «Ուրագվայի» գլխավոր մարզիչ[23]։

Անձնական կյանք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Պիսարևը երեք անգամ ամուսնացած էր։ Առաջին կինը՝ Նադեժդա, դասընկեր։ Ամուսնությունը տևեց վեց տարի, ծնվեց երկու երեխա։

Կնոջ՝ Նատալիայի հետ (նիկիֆորովայի օրիորդության մեջ), ծնունդով Օդեսայից[24], ամուսնացել է 2001 տարի, Մեկ տարի անց նրանք ունեն որդի Ալեքսանդր։ 2007-ում Պիսարևը ասել է իր կնոջը, որը հղի էր, որպեսզի նա հեռանա Ռուբլևո-Ուսպենսկի մայրուղու վրա գտնվող իրենց ընդհանուր տնից[25]։

Պիսարևը տարբեր ամուսնություններից վեց երեխա ունի[4]։

Ձեռքբերումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Խաղացողի ձեռքբերումները[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • Ռուսաստանի չեմպիոն - 1992, 1993, 1994, 1998, 2000 և 2001 թվականների
  • Ռուսաստանի Գավաթի դափնեկիր - 1994
  • 1990 թվականի երիտասարդների շրջանում Եվրոպայի չեմպիոն
  • Համագործակցության չեմպիոնների գավաթակիր - 1993 (4 խաղ, 3 գոլ)

Մարզչային ձեռքբերումները[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • 2009 թվականիի լողափի ֆուտբոլի Եվրալիգայի հաղթող (մարզիչ)
  • Համագործակցության չեմպիոնների գավաթակիր - 2012, 2013

Մարզչային կարիերա[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  • «Կրասնոզնամենսկ» ակումբի ամրզիչ (2002 թվական)
  • «Կրիլյա Սովետա» ակումբի մարզիչ (հունիս 2002 թվական)
  • «Ուրալան» ակումբի մարզիչ (2002 թվականի դեկտեմբեր - 2003 թվականի նոյեմբեր)
  • «Ուրալան» ֆուտբոլային ակումբի մարզական տնօրեն (2003 թվական)
  • Լողափնյա ֆուտբոլի Ռուսաստանի հավաքականի գլխավոր մարզիչ (2005 թվական)
  • Ռուսաստանի հավաքականի գլխավոր մարզիչի օգնական (2010 թվականից)
  • Ռուսաստանի երիտասարդական հավաքականի գլխավոր մարզիչ (2010 թվականից)
  • «Օլիմպիեցի» գլխավոր մարզիչ (2017 թվական)[26]

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 worldfootball.net(բազմ․)
  2. ↑ 2,0 2,1 Transfermarkt.com(բազմ․) — 2000.
  3. ↑ Кружков А. Николай Писарев: Я нашёл свою команду // Спорт-Экспресс. — 1993. — № 219—220 (24 сентября). — с. 2.
  4. ↑ 4,0 4,1 Николай Писарев: Адвокат ещё может передумать!
  5. ↑ Писарев хочет уйти из «Meриды»
  6. ↑ Испания
  7. ↑ Станет ли Писарев партнёром Савичева?
  8. ↑ Арминия — Санкт-Паули — 1:2 (0:1)
  9. ↑ Санкт-Паули — Фрайбург — 2:0 (1:0)
  10. ↑ Писарев нанял тренера и занимается с ним по индивидуальной программе
  11. ↑ Дайте денег взаймы — и мы купим Мальдини
  12. ↑ В Тарасовку лучше ездить на клубном автобусе, чем на собственной машине
  13. ↑ Сохранится ли русская команда-мечта? «Спорт-Экспресс», 9 августа 2005 года
  14. ↑ «Николай Писарев: ляп может украсить репортаж с матча». Чемпионат.com. 2006 թ․ հունիսի 2.
  15. ↑ «Николай Писарев: "Я сразу сказал, что Акинфеева удалят". Николай Писарев в дуэте с Виктором Гусевым комментировал центральный матч 3-го тура – «Спартак» М – ЦСКА». Советский спорт. 2006 թ․ ապրիլի 4.
  16. ↑ «Последний бой. Как показывали финалы кубка России». Sports.ru. 2019 թ․ մայիսի 22.
  17. ↑ «ВЕСЬ ЕВРО – В ПРЯМОМ ЭФИРЕ!». Советский спорт. 2008 թ․ փետրվարի 18. Արխիվացված է օրիգինալից 2019 թ․ հունիսի 16-ին. Վերցված է 2020 թ․ օգոստոսի 24-ին.
  18. ↑ «Шарик налево, шарик направо». Газета.ру. 2006 թ․ հուլիսի 11.
  19. ↑ «Было дело. Как показывали ЧМ-2006». Sports.ru. 2019 թ․ հունիսի 17.
  20. ↑ «Николай Писарев назначен спортивным директором РФС». Արխիվացված է օրիգինալից 2010 թ․ մայիսի 8-ին. Վերցված է 2010 թ․ մայիսի 5-ին.
  21. ↑ Николай Писарев возглавил молодёжную сборную России по футболу
  22. ↑ Писарев подписал контракт с РФС в качестве тренера сборной России (U-21) до октября
  23. ↑ На двух стульях: главным тренером ФК «Урожай» стал спортивный директор
  24. ↑ Наталия Писарева: Стать женой футболиста было предрешено
  25. ↑ Скандальный развод знаменитого футболиста
  26. ↑ «Николай Писарев – в «Олимпийце»». Արխիվացված է օրիգինալից 2017 թ․ փետրվարի 11-ին. Վերցված է 2017 թ․ փետրվարի 7-ին.

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Նիկոլայ Պիսարև» հոդվածին։
 ⛭ 
  Թեմատիկ կայքեր
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Նիկոլայ_Պիսարև&oldid=9933460» էջից