Մասնակից:Ռոզա Խաչատրյան/Ավազարկղ

Internet activism involves the use of electronic-communication technologies such as social media, e-mail, and podcasts for various forms of activism to enable faster and more effective communication by citizen movements, the delivery of particular information to large and specific audiences, as well as coordination. Internet technologies are used by activists for cause-related fundraising, community building, lobbying, and organizing. A digital-activism campaign is "an organized public effort, making collective claims on a target authority, in which civic initiators or supporters use digital media." Research has started to address specifically how activist/advocacy groups in the U.S. and in Canada use social media to achieve digital-activism objectives.

Types

Within online activism Sandor Vegh distinguished three principal categories: active/reactive, mobilizing and awareness raising-based. There are other ways of classifying Internet activism, such as by the degree of reliance on the Internet versus offline mobilization. Thus, Internet sleuthing or hacking could be viewed as purely online forms of activism, whereas the Occupy Wall Street movement was mainly conducted offline, and only partially online.^:84

Development processes

Exploring the dynamics of online activism for expressing resistance to a powerful organization, a study developed a critical mass approach to online activism. The results were integrated in a four-year longitudinal process model that explains how online activism started, generated societal outcomes, and changed over time. The model suggests that online activism helped organize collective actions and amplify the conditions for revolutionary movements to form. Yet, it provoked elites' reactions such as Internet filtering and surveillance, which do not only promote self-censorship and generate digital divide, but contribute to the ultimate decline of activism over time. The process model suggests a complex interplay among stakeholders' interests, opportunities for activism, costs, and outcomes that are neither foreseen nor entirely predictable. The authors challenge universal access to the Internet as a convenient and cost-free forum for practicing social activism by organizational stakeholders (customers, employees, outside parties). In fact, the technology enablers of social activism also enable its filtering and repression, and thus, more extreme states of information asymmetry may result in which powerful elites preserve their status and impose a greater digital divide.

In one study, a discussion of a developmental model of political mobilization is discussed. By citizens joining groups and creating discussion, they are beginning their first stage of involvement. Progressively, it is hoped that they will begin signing petitions online and graduating to offline contact as long as the organization provides the citizen with escalating steps of involvement (Vitak et al., 2011).

The issue of the mass media's centrality has been highly contested, with some people arguing that it promoted the voices of marginalized groups while others believe it sends forth the messages of the majority alone, leaving minority groups to have their voices robbed.

Examples of early activism

One early instance of online activism was opposition to the release of Lotus Marketplace. On April 10, 1990, Lotus announced a direct-mail marketing database product that was to contain name, address, demographic, and spending habit information on 120 million individual U.S. citizens. While much of the same data was already available elsewhere, privacy advocates worried about the availability of this data collected within one easily searchable database. Furthermore, the data would be distributed on CD-ROM and could not be changed until a new edition was released.

In response, a mass e-mail and E-bulletin-board campaign was started, which included information on contacting Lotus and form letters. Larry Seiler, a New England–based computer professional, posted a message that was widely reposted on newsgroups and via e-mail: "It will contain a LOT of personal information about YOU, which anyone in the country can access by just buying the discs. It seems to me (and to a lot of other people, too) that this will be a little too much like big brother, and it seems like a good idea to get out while there is still time." Over 30,000 people contacted Lotus and asked for their names to be removed from the database. On January 23, 1991, Lotus announced that it had cancelled MarketPlace.

In 1998 Dr. Daniel Mengara, a Gabonese scholar and activist living New Jersey, created a website called Bongo Doit Partir (Bongo Must Go) to encourage a revolution against the regime of Omar Bongo in Gabon. In July 2003, Amnesty International reported the arrest of five Gabonese known to be members of Bongo Doit Partir. The members were detained for three months.

Another well-known example of early Internet activism took place in 1998, when the Mexican rebel group EZLN used decentralized communications, such as cell phones, to network with developed world activists and help create the anti-globalization group Peoples Global Action (PGA) to protest the World Trade Organization (WTO) in Geneva. The PGA continued to call for "global days of action" and rally support of other anti-globalization groups in this way.

Later, a worldwide network of Internet activist sites, under the umbrella name of Indymedia, was created to provide coverage of the 1999 Seattle WTO protests. Dorothy Kidd quotes Sheri Herndon in a July 2001 telephone interview about the role of the Internet in the anti-WTO protests: "The timing was right, there was a space, the platform was created, the Internet was being used, we could bypass the corporate media, we were using open publishing, we were using multimedia platforms. So those hadn't been available, and then there was the beginning of the anti-globalization movement in the United States."

Kony 2012, a short film released on March 5, 2012, was intended to promote the charity's "Stop Kony" movement to Ugandan militant Joseph Kony globally known the hopes of having him arrested by the campaign's scheduled expiration at the end of 2012 The film spread virally. A poll suggested that more than half of young adult Americans heard about Kony 2012 in the days following the video's release. It was included among the top international events of 2012 by PBS and called the most viral video ever by TIME.

Uses

Internet activism has had the effect of causing increased collective action among people, as found by Postmes and Brunsting (2002), who discovered a tendency among internet users to rely on internalized group memberships and social identities in order to achieve social involvement online. The Internet is "tailor-made for a populist, insurgent movement," says Joe Trippi, who managed the Howard Dean campaign. In his campaign memoir, The Revolution Will Not Be Televised, Trippi notes that:

[The Internet's] roots in the open-source ARPAnet, its hacker culture, and its decentralized, scattered architecture make it difficult for big, establishment candidates, companies and media to gain control of it. And the establishment loathes what it can't control. This independence is by design, and the Internet community values above almost anything the distance it has from the slow, homogeneous stream of American commerce and culture. Progressive candidates and companies with forward-looking vision have an advantage on the Internet, too. Television is, by its nature, a nostalgic medium. Look at Ronald Reagan's campaign ads in the 1980s – they were masterpieces of nostalgia promising a return to America's past glory and prosperity. The Internet, on the other hand, is a forward-thinking and forward-moving medium, embracing change and pushing the envelope of technology and communication.

Spreading information

The Internet is a key resource for independent activists, particularly those whose message may run counter to the mainstream. Listservs like Freedom News Group or BurmaNet assist in spreading news that would otherwise be inaccessible in these countries.^:84 Internet activists also organize petitions to be sent to the government as well as interest groups and organizations to protest or argue for change. Many non-profits and charities use these methods, emailing petitions to those on their email list and asking people to pass them on. The Internet also enables organizations such as NGOs to communicate with individuals in an inexpensive and timely manner. Indeed, many non-profit and advocacy organizations rely on the internet to launch campaigns with socially conscious messages to maintain a constant stream of revenue.

Hashtag activism

Հիմնական հոդված՝ Hashtag activism

Hashtag activism is the use of hashtags for fighting or supporting a cause through the usage of social media outlets. The term "hashtag activism" first started circulating within journalism in 2011. Since then, its use has been associated with movements such as #MeToo, #BlackLivesMatter, #SayHerName, and many more.

One example of the powerful rise of hashtag activism can be seen in the black feminist movement's use of hashtags to convey their cause. The famous hashtag "IamJada" was an internet backlash to the mocking "#Jadapose" that went viral, ensuing after sixteen-year-old girl Jada Smith was photographed following her gang rape In this instance, a hashtag was employed to convey a powerful anti-rape message.

Yet another instance of where this type of activism was utilized for the matter of feminism and women's right, occurred in China in relation to the outbreak of COVID-19. While the rule of the country put efforts into trying to hide and downplay the start of what would develop into the pandemic, pressured hospitals were in need of supplies in form of menstrual protection and related products. Supplies which they, despite the fact that the vast majority of the medical workers is made up of females, were not given access to. Amongst others, hashtags such as #RefusePeriodShame, circulated in protest to the ongoing situation and the Wuhan hospital authorities, who were considered responsible for it. Soon to follow on the same thread, one of the VTubers of the Chinese Communist Youth Party League (CYL), known as Jiangshanjiao, an avatar displayed as a youthful female, gave rise to #JiangshanjiaoDoYouGetYourPeriod. The hashtag initially sparked from a post on Weibo where a user sarcastically wrote that exact question, to point out the absurdness in the societal denial of women's biological functions and needs. #JiangshanjiaoDoYouGetYourPeriod, while, like the previous hashtag mentioned, being censored and taken down by the government, had time to spread and catch a lot more attention than what #RefusePeriodShame did, and up until 15 March 2020, it accumulated over 89,200,000 views.

Other notable instances in which marginalized groups have used hashtags as organizing tools for social justice include responses to racial violence and police profiling, as in the case of #BlackLivesMatter and #JusticeForTrayvon, along with misogyny and gendered violence, such as #MeToo and #YesAllWomen.

Black Lives Matter

One of the most prominent uses of hashtag activism is #BlackLivesMatter, a social justice movement that first began after George Zimmerman was acquitted for the shooting and killing of Trayvon Martin, an African American teenage boy. The movement started as a hashtag and now it has been at the forefront of the fight against police brutality and racial profiling across the world.

After the killing of Martin on February 26, 2012, several people wanted justice. The hashtag started to grow in popularity, with a Change.org petition calling for an investigation and prosecution of George Zimmerman. Social media users, including many celebrities retweeted, shared, and created new petitions, eventually raising over 2.1 million signatures combined by March 26, 2012. By April 11, 2012, Zimmerman was charged with the second-degree murder of Trayvon Martin.

After George Zimmerman was acquitted on July 13, 2013, a "letter to Black folks" was posted to Facebook by Alicia Garza. Garza ended her letter with the statement "Black lives matter", which her friend turned into a hashtag below. From here, #BlackLivesMatter or simply "BLM" became the movement against police brutality and killings of unarmed African Americans, as well as hate crimes and racially motivated crimes.

#BlackLivesMatter's impact does not end online. The formation of Black Lives Matter allowed for activists across the United States to organize in-person protests and rallies together, no matter where they may be located. U.S. politicians—such as Ilhan Omar and Alexandria Ocasio-Cortez—have endorsed Black Lives Matter, aligning themselves with a push for racial justice.

The most recent display of how the Black Lives Matter movement has been used as a platform for offline activism is the 2020 BLM protests that occurred after 17-year old Darnella Frazier live-streamed on Facebook the murder of George Floyd by then-police officer Derek Chauvin. Protests took place in all 50 states, as well as in many countries around the world.

March For Our Lives

After the Parkland high school shooting on February 14, 2018, #MarchForOurLives was born. Students came together to create this hashtag to fight for gun control in the U.S. This hashtag turned into an entire movement of over 800 protests across the United States with the main protest taking place in Washington, D.C. There was an estimated 200,000 people in attendance at the Washington, D.C. protest, alone.

TikTok

TikTok's platform has been increasingly used for raising up social issues through creative short videos, especially after an allegedly make-up tutorial turned into a call to action on China's treatment of Muslim Uighurs. The tutorial was banned for 50 minutes on November 26, 2019. Eric Han, the heads of TikTok's US content-moderation team, claimed the banning was due to a “human moderation error”. The Chinese owners declared the app does not remove content based on sensitivities to China. TikTok also partnered up with UN Women in a campaign fighting women violence in India which kicked off on November 25, 2019. The campaign can be found under the hashtag #KaunsiBadiBaatHai and features short videos with positive and negative examples of men interacting with women.

In July 2020, the TikTok platform played a major role in the #FreeBritney movement surrounding Britney Spears and her conservatorship dispute. Though such activism led to a significant increase in public awareness of the case, it was criticized for spreading misinformation regarding the conservatorship alongside a number of conspiracy theories of varying accuracy.

Use in political campaigns

2004 Presidential Campaign

When discussing the 2004 U.S. presidential election candidates, Carol Darr, director of the Institute for Politics, Democracy & the Internet at George Washington University in Washington, D.C., said of the candidates which benefited from use of the Internet to attract supporters: "They are all charismatic, outspoken mavericks and insurgents. Given that the Internet is interactive and requires an affirmative action on the part of the users, as opposed to a passive response from TV users, it is not surprising that the candidate has to be someone people want to touch and interact with."

A more decentralized approach to campaigning arose, in contrast to a top-down, message-focused approach usually conducted in the mainstream. "The mantra has always been, 'Keep your message consistent. Keep your message consistent,'" said John Hlinko, who has participated in Internet campaigns for MoveOn.org and the electoral primary campaign of Wesley Clark. "That was all well and good in the past. Now it's a recipe for disaster. You can choose to have a Stalinist structure that's really doctrinaire and that's really opposed to grassroots. Or you can say, 'Go forth. Do what you're going to do.' As long as we're running in the same direction, it's much better to give some freedom."

2008 Presidential Campaign

Professor Burdett Loomis from the University of Kansas spoke at @america via DVC on Tuesday, September 25, in front of a crowd of university students majoring in communications and connected to five American Corners via Webchat. Professor Loomis traced the evolution of the use of media as a political tool during elections and questioned the actual influence of media on voters.

Two-thirds of Internet users under the age of 30 have an SNS, and during the 2008 election, half of them used an SNS site for candidate information (Hirzalla, 2010). MoveOn.org endorsed then-Senator Barack Obama in 2008, and used this endorsement as an opportunity to encourage grassroots advertising. MoveOn hosted a competition that requested submissions from ordinary citizens with the criteria the digital ads were positive towards Obama. The contest drew 1,000 entries of 30-second ads for Obama that streamed on YouTube. This endorsement by a grassroots organization, and the ensuing contest, is an example of agenda setting that scholars have been studying ever since social media and digital content began influencing presidential politics.

Studies delving into the 2008 presidential campaign examined inequality online of various ideologies deriving from various socioeconomic and cultural backgrounds. Scholars concluded the 2008 race, and the influence of online politicking, did not see an empowerment of new voices. The idea that digital literacy become a concept taught in school, with educators incorporating blogging, commenting, and creating content as part of their curriculum, has been bandied about among social and political scientists in an effort to turn online enthusiasm from young people into demonstrable results at the ballot box.

2016 Presidential Campaign

The 2016 presidential election changed the digital landscape again. Digital media scholars note that the hopes of developing digital literacy post 2008 turned into a fomenting distrust of traditional news media. People of all ages and political inclinations gravitated towards social media sources that acted as echo chambers, and online personalities and organizations were held in higher esteem than traditional news sources.

Non-traditional activism

The Internet has become the catalyst for protests such as Occupy Wall Street and the Arab Spring as those involved have increasingly relied on social media to organize and stay connected. In Myanmar, online news paper Freedom News Group has leaked some government corruption and fuel to protests.

In 2017, the Sleeping Giants cyberactivist group, among others, launched a boycott campaign against controversial, conservative webpage Breitbart News, getting more than 2,000 organizations to remove it from ad buys.

Corporate activism

Corporations are also using Internet activist techniques to increase support for their causes. According to Christopher Palmeri with BusinessWeek Online, companies launch sites with the intent to positively influence their own public image, to provide negative pressure on competitors, to influence opinion within select groups, and to push for policy changes.

The clothing manufacturer, American Apparel is an example: The company hosts a website called Legalize LA that advocates immigration reform via blog, online advertising, links to news stories and educational materials. Protest groups have responded by posting YouTube videos and establishing a boycott website.

Corporate methods of information dissemination is labelled "astroturfing", as opposed to "grassroots activism", due to the funding for such movements being largely private. More recent examples include the right-wing FreedomWorks.org which organized the "Taxpayer March on Washington" on September 12, 2009, and the Coalition to Protect Patients' Rights, which opposes universal health care in the U.S.

Religious activism

Cybersectarianism is a new organizational form which involves: "highly dispersed small groups of practitioners that may remain largely anonymous within the larger social context and operate in relative secrecy, while still linked remotely to a larger network of believers who share a set of practices and texts, and often a common devotion to a particular leader. Overseas supporters provide funding and support; domestic practitioners distribute tracts, participate in acts of resistance, and share information on the internal situation with outsiders. Collectively, members and practitioners of such sects construct viable virtual communities of faith, exchanging personal testimonies and engaging in collective study via email, on-line chat rooms and web-based message boards."

Political activism

Online extremism

Հավելյալ տեղեկություն՝ Extremism

The Internet is widely accessible by everyone. Thus, it has, since its beginning, increasingly become a place where various opinions are expressed, and not seldom are those opinions ones from some very far end of the spectrum. Extremists of different sorts have come to heavily rely on the Internet to the point where it is no longer just a means amongst others to achieve a certain objective, but more often than not, it is where the main part of a movement takes place. Activities such as the conveyance of perceivably extreme, bureaucratic ideas, or even the outlining of strategic acts of violence or destruction, are ones nowadays likely to occur online. In other words, this type of "online extremism" could, though difficult to precisely define, be described as the subcategory of Internet activism that is brought forward by, or connected with, individuals or groups that possess what are generally viewed to be extreme opinions.

White Nationalism

In 1998, former KKK Grand Wizard David Duke wrote on his website, “I believe that the internet will begin a chain reaction of racial enlightenment that will shake the world by the speed of its intellectual conquest.” White nationalists quickly saw the potential of the Internet as a platform to effectively disseminate their message to a mass audience.

This exploitation of technological innovations is not a novel concept for this group. In the early 20th century, with the emergence of film technology, the KKK created their own film companies and produced films like The Toll of Justice (1923) to spread their message. Then, a century later, with the rise of digital technologies, the KKK adapted to the changing media landscape to become a digital movement. They not only adapted to the digital age, but also found vulnerabilities through which they could most quickly and efficiently insert their ideologies. Examples of this included strategic domain names and hidden propaganda content.

Today, white nationalists' efforts to push their principles on the Web combined with tech companies' belief in the Internet as "raceless" motivate white nationalists to continue to exploit algorithms and influence digital spaces such as Twitter. As algorithms work in a self-reinforcing manner, they worsen the psychological effects of confirmation bias. They provide search results that confirm one's beliefs and biases and, further, connect one to communities of like-minded people. This works in favor of white nationalists; for example, search engines' autocomplete features suggest racist notions, and make White supremacist sites readily accessible to users.

Environmental activism

One of the earliest books on activism was Don Rittner's Ecolinking: Everyone's Guide to Online Environmental Information, published by Peachpit Press in 1992. Rittner, an environmental activist from upstate New York, spent more than 20 years researching and saving the Albany Pine Barrens. He was a beta tester for America Online and ran their Environmental Forum for the company from 1988 to when it launched in 1990. He took his early environmental knowledge and computer savvy and wrote what was called the bible of the online environmental community. It showed new Net users how to get online, find environmental information, connect to environmentalists around the world, and how to use those resources to save the planet.

In August 2018, a movement of environmental activism was initiated in Sweden, by now widely known climate activist Greta Thunberg. It all started with Greta, 15 years of age at the time and influenced by the creation of #MarchForOurLives, giving her opinion on the ongoing climate change, by displaying a large sign in front of the Swedish Riksdag (parliament) in protest. This act would start the "School Strike for Climate" (SSC) (Swedish: Skolstrejk för klimatet), a movement that would eventually spread, largely through attention in media, across the globe and develop into something that came to be internationally named "Fridays for Future" (FFF). Through having children miss classes on Fridays to participate in the strike, it has from the moment it started until today, reached and affected leading governments of the world by raising environmental awareness.

In 2020 in England, Wales and Northern Ireland, the National Trust began the #BlossomWatch campaign, which encouraged people to share the first signs of Spring with one another, in particular images of blossom.

Sexual assault activism

Activism against sexual assault is often led on the internet, where individuals may feel comfortable talking about uncomfortable topics. One such movements is the #NotGuilty movement. This movement began in April 2015 when Ione Wells, an Oxford University student shared a "letter to her attacker" in her college paper. The letter described how she was sexually assaulted and how she chose to respond and build from that point in her life. At the end of the letter she urged readers to send a letter back describing their own sexual assault experience with the hashtag #notguilty. She received so many letters from locals that she decided to create a website called "notGuiltyCampaign.co.uk". This caused global attention and inspired many to share their stories.

The Me Too movement is a similar movement that started in Hollywood. Initially, the activist Tarana Burke created the phrase back in 2006 to "empower women through empathy", but first over a decade later, the actress Alyssa Milano gave birth to the usage of the saying that would lead to the eventual spread of it, after using it in a post on Twitter, in which she acknowledged several accusations of sexual assault against film producer Harvey Weinstein. It would from there on not be long until it stretched and attached on various online platforms, and in no more than a day after Milano's tweet, the #MeToo hashtag had been reused over 500,000 times on that same media, as well as 4.7 million times on Facebook. The phrase was first used to demonstrate the amount of sexual assault that happens to young actresses and actors in Hollywood, and it was largely due to the early involvement of several well known individuals from the entertainment industry, who used the hashtag in their own posts, that the movement achieved the spread that it did. It soon expanded to apply to all forms of sexual assault, especially in the work place, and with time it also came to move from concerning mainly white heterosexual women, to eventually being used by both men and women with different sexualities and ethnicity.

These movements were intended to create an outlet for men and women to share their experiences with those with similar views without blame or guilt. They brought widespread attention to sexual assault and caused much controversy about changes that should be made accordingly. Criticism around movements such as these centers on concerns about whether or not participants are being dishonest for their own gain or are misinterpreting acts of kindness. However, the same Me Too movement, which also reached Egypt showed the adverse side of the activism where witness detention in one of the high-profile rape cases highlighted the prioritisation of traditional social morality by the government over women's rights in the country.

Hacktivism

Denial-of-Service attacks, the taking over and vandalizing of a website, uploading Trojan horses, and sending out e-mail bombs (mass e-mailings) are also examples of Internet activism. While the concept is difficult to exactly pinpoint, the phrase "hacktivism" summarizes the act of somehow utilizing hacking capabilities as a means to achieve some type of political goal, and the expression is occasionally also referred to as a variation of "cyberterrorism". The varieties of different routes groups of hacktivists choose to approach the organization, website or forum that they are taking on, can be categorized into different tactics. Some examples of those tactics or strategies are "DDoS attacks", "Doxing", and "Webdefacement", all of which are slightly different ways of reaching an often similar end goal. For additional understanding and explanation, as well as for more specific examples of these types of subversive actions, see hacktivism.

Impact on everyday political discussions

According to some observers, the Internet may have considerable potential to reach and engage opinion leaders who influence the thinking and behavior of others. According to the Institute for Politics, Democracy & the Internet, what they call "Online Political Citizens" (OPCs) are "seven times more likely than average citizens to serve as opinion leaders among their friends, relatives and colleagues… Normally, 10% of Americans qualify as Influentials. Our study found that 69% of Online Political Citizens are Influentials."

Information communication technologies

Information communication technologies (ICTs) make communication and information readily available and efficient. There are millions of Facebook accounts, Twitter users and websites, and one can educate oneself on nearly any subject. While this is for the most part a positive thing, it can also be dangerous. For example, people can read up on the latest news events relatively easily and quickly; however, there is danger in the fact that apathy or fatigue can quickly arise when people are inundated with so many messages, or that the loudest voice on a subject can often be the most extreme one, distorting public perception on the issue.

These social networks which occupy ICTs are simply modern forms of political instruments which pre-date the technological era. People can now go to online forums or Twitter instead of town hall meetings. People can essentially mobilize worldwide through the Internet. Women can create transnational alliances and lobby for rights within their respective countries; they can give each other tips and share up-to-date information. This information becomes "hyper textual", available in downloadable formats with easy access for all. The UN organizations also use "hyper textual" formats. They can post information about upcoming summits, they can post newsletters on what occurred at these meetings, and links to videos can be shared; all of this information can be downloaded at the click of a button. The UN and many other actors are presenting this information in an attempt to get a certain message out in the cyber sphere and consequently steer public perception on an issue.

With all this information so readily available, there is a rising trend of "slacktivism" or "clicktivism". While it is positive that information can be distributed so quickly and efficiently all around the world, there is negativity in the fact that people often take this information for granted, or quickly forget about it once they have seen it flash across our computer screens. Viral campaigns are great for sparking initial interest and conversation, but they are not as effective in the long term—people begin to think that clicking "like" on something is enough of a contribution, or that posting information about a current hot topic on their Facebook page or Twitter feed means that they have made a difference.

Fundraising capability

The Internet has also made it easier for small donors to play a meaningful role in financing political campaigns. Previously, small-donor fundraising was prohibitively expensive, as costs of printing and postage ate up most of the money raised. Groups like MoveOn, however, have found that they can raise large amounts of money from small donors at minimal cost, with credit card transaction fees constituting their biggest expense. "For the first time, you have a door into the political process that isn't marked 'big money,' " says Darr. "That changes everything."

The Internet also allows ordinary people to contribute materially to Humanitarian relief projects designed to intervene in situations of global disaster or tragedy, as in the case of the "Hope for Haiti Now" telethon event, which was launched three days after the 2010 Haiti Earthquake. The telethon and its broadcast became an effective vehicle to present a plea for support and to collect contributions quickly, facilitating a relationship between entertainment and humanitarian fundraising that has developed in response to historical and economic market conditions.

Ethics

With internet technology vastly changing existing and introducing new mechanisms by which to attain, share and employ information, internet activism raises ethical issues for consideration. Proponents contend internet activism serves as an outlet for social progress but only if personal and professional ethics are employed. Supporters of online activism claim new information and communications technologies help increase the political power of activist groups that would otherwise have less resources. Proponents along this line of thinking claim the most effective use of online activism is its use in conjunction with more traditional or historical activism activities. Conversely, critics worry about facts and beliefs becoming indistinct in online campaigns and about "sectors of online activism [being] more self-interested than socially interested." These critics warn against the manipulation commonplace to online activism for private or personal interests such as exploiting charities for monetary gain, influencing voters in the political arena and inflating self-importance or effectiveness. In this sense, the ethical implication is that activism becomes descriptive rather than transformative of society. One of these reviewers suggests seven pitfalls to beware of in internet activism: "self-promotion at the expense of the movement... unsolicited bulk email... Hacktivism... violating copyright... nagging... violating privacy... and being scary." Many of the ethical criticisms against the prevalence of online activism are further discussed in the criticisms section of this article.

Criticism

Demographic issues

Critics argue that Internet activism faces the same challenges as other aspects of the digital divide, particularly the global digital divide. Some say it gives disproportionate representation to those with greater access or technological ability. Groups that may be disadvantaged by the move to activist activity online are those that have limited access to technologies, or lack the technological literacy to engage meaningfully online; these include ethnic and racial minorities, those of lower socioeconomic status, those with lower levels of education, and the elderly. Issues like racism and sexism are issues that internet activists reportedly deal with.

A study looked at the impact of Social Networking Sites (SNS) on various demographics and their political activity. Not surprisingly college students used SNS for political activity the most but this was followed by a more unlikely group, those that had not completed high school. In addition the probability for non-White citizens to consume political information was shown to be higher than that of Whites. These two outcomes go in the face of normal predictors of political activity. Despite these surprising findings older generations, men and whites showed the highest levels of political mobilization. Acts of political mobilization, such as fundraising, volunteering, protesting require the most continued interest, resources and knowledge (Nam, 2010).

Polarization

One concern raised by University of California, Santa Cruz professor Barbara Epstein, is that the Internet "allows people who agree with each other to talk to each other and gives them the impression of being part of a much larger network than is necessarily the case." She warns that the impersonal nature of communication by computer may actually undermine the human contact that always has been crucial to social movements.

On the other hand, Scott Duke Harris of the San Jose Mercury News noted that "the Internet connects [all sides of issues, not just] an ideologically broad anti-war constituency, from the leftists of ANSWER to the pressed-for-time 'soccer moms' who might prefer MoveOn, and conservative activists as well."

Slacktivism

Հիմնական հոդված՝ Slacktivism

Activist Ralph Nader has stated that "the Internet doesn't do a very good job of motivating action", citing that the United States Congress, corporations and the Pentagon do not necessarily "fear the civic use of the Internet." Ethan Zuckerman talks about slacktivism, claiming that the Internet has devalued certain currencies of activism. Citizens may "like" an activist group on Facebook, visit a website, or comment on a blog, but fail to engage in political activism beyond the Internet, such as volunteering or canvassing. This critique has been criticized as Western-centric, however, because it discounts the impact this can have in authoritarian or repressive contexts. Journalist Courtney C. Radsch argued that even this low level of engagement was an important form of activism for Arab youth because it is a form of free speech, and can spark mainstream media coverage. University of North Carolina professor Zeynep Tufekci has argued that the need to put in significant organizing time in the pre-Internet era is what gave street protests their strength.

Scholars are divided about whether the Internet will increase or decrease political participation, including slacktivism. Those who suggest political participation will increase believe the Internet can be used to recruit and communicate with more users, and offers lower-costs modes of participation for those who lack the time or motivation to engage otherwise. Those concerned that the Internet will decrease activism argue that the Internet occupies free time that can no longer be spent getting involved in activist groups, or that Internet activism will replace more substantial, effortful forms of in-person activism. The Pew Research Center has found that platforms create distraction resulting in consumers and online activists believe they are making a difference while their sharing their post is only furthering the echo chamber of media.  The Pew Research Center has also found that about 79% of adults believe that "slacktivism" distracts consumers from issues that are truly important and that the majority of adults found that social media resulted in some of form of negative result.

Journalist and writer Malcolm Gladwell argues that activism through social media and the internet cannot be successful because they promote a 'lazy' way of activism that doesn't require people to put in meaningful effort. For example 'liking' a protest related post on social media, people feel like they have contributed to a cause, which makes them less likely to take more costly, and some would argue more effective, action like joining a protest.

With cases such as the Black Lives Matter and #MeToo movements, it shows how internet activism can become more than slacktivism. Scholars have found that internet activist communities and offline activist communities work closely together, rather than being two separate entities. With internet activism, activists can organize without the constraints of physical location. The Pew Research Center has found that eight-in-ten Americans have been proven effecting in spreading information and awareness for varying public issues.

Whether this is due to physical, mental, or financial constraints, internet activism may be the most accessible and comfortable for disabled people. If able to attend a physical protest, the inaccessibility of public spaces is often too large of a roadblock to participation.

Performative activism

Հիմնական հոդված՝ Performative activism

Similar to slacktivism, performative activism refers to the action of acting as if one is an advocate or activist – often on social media – for personal gain. This term is used as a negative term towards those who seem to be untruthful or exaggerating their activism work. Performative activism became frequently used after the 2020 BLM protests, this term started to become widely used as many took to social media to participate in the Black Lives Matter movement. The intentions of a lot of new activists and allies were questioned. On June 2, 2021, the social media platform, Instagram, was flooded with millions of the same image. These images were black squares under the hashtag, #BlackoutTuesday. The purpose of this online protest was to amplify Black voices on social media. However, many criticized this protest, arguing that the protest had the opposite effect as the squares flooded the important #BlackLivesMatter hashtag. People started to accuse those who participated in Blackout Tuesday, but did not do anything else in regards to the Black Lives Matter movement, of being performative activists.

State repression

In Net Delusion, author Evgeny Morozov argues against cyberutopianism. He describes how the Internet is successfully used against activists and for the sake of state repression. China presents a good example of this. Internet censorship in China has often been used as a way to achieve political stability of the Chinese Communist Party. The most well known example of internet censorship in China is the Covid-19 virus when China suppressed any information regarding the virus. Information was able to get out though because of Dr. Li Wenliang, but was considered to be falsified.

See also

• Internet vigilantism
• Online social movement
• User revolt

Ինտերնետ ակտիվիզմ

Ինտերնետ ակտիվիզմը ներառում է էլեկտրոնային հաղորդակցության տեխնոլոգիաների օգտագործումը, ինչպիսիք են՝ սոցիալական մեդիան, էլեկտրոնային փոստը և փոդքասթները ակտիվիզմի տարբեր ձևերի համար՝ քաղաքացիների շարժումների միջոցով ավելի արագ և արդյունավետ հաղորդակցություն ապահովելու, որոշակի տեղեկատվություն տրամադրելու մեծ լսարաններին: Ինտերնետային տեխնոլոգիաները ակտիվիստների կողմից օգտագործվում են պատճառների հետ կապված ֆանդրայզինգի, համայնքի կառուցման, լոբբինգի և կազմակերպման համար: Թվային ակտիվիզմի արշավը «կազմակերպված հասարակական ջանք է, որը կոլեկտիվ պահանջներ է ներկայացնում իշխանության դեմ, որի ժամանակ քաղաքացիական նախաձեռնողները կամ աջակիցները օգտագործում են թվային մեդիա»: Հետազոտությունները սկսել են հստակ ցույց տալ, թե ինչպես են ակտիվիստների փաստաբանող խմբերը ԱՄՆ-ում ու Կանադայում օգտագործում սոցիալական մեդիան՝ թվային ակտիվիզմի նպատակներին հասնելու համար:

Տեսակներ

Առցանց ակտիվիզմի շրջանակներում Շանդոր Վեգը առանձնացրել է երեք հիմնական կատեգորիա՝ ակտիվ/ռեակտիվ, մոբիլիզացնող և իրազեկման վրա հիմնված: Ինտերնետ ակտիվիզմը դասակարգելու այլ եղանակներ կան, ինչպես օրինակ՝ ինտերնետից կախվածության աստիճանն ընդդեմ օֆլայն մոբիլիզացիայի: Այսպիսով, ինտերնետի հափշտակումը կամ հաքերային հարձակումը կարող էին դիտվել որպես զուտ առցանց ակտիվության ձևեր, մինչդեռ «Գրավիր Ուոլ Սթրիթը» շարժումը հիմնականում անցկացվում էր օֆլայն և քիչ էր անցկացվում առցանց:

Զարգացման գործընթացներ

Ուսումնասիրելով առցանց ակտիվիզմի դինամիկան հզոր կազմակերպության դեմ՝ ուսումնասիրությունը մշակել է առցանց ակտիվիզմի քննադատական ​​զանգվածային մոտեցումներ: Արդյունքները ինտեգրվել են չորս տարվա երկայնական գործընթացի մոդելի մեջ, որը բացատրում է, թե ինչպես սկսվեց առցանց ակտիվիզմը, ստեղծեց հասարակական արդյունքներ և փոխվեց ժամանակի ընթացքում:

Ըստ մոդելի՝ ինտերնետ ակտիվիզմը օգնեց կազմակերպել կոլեկտիվ գործողություններ և ընդլայնել հեղափոխական շարժումների ձևավորման պայմանները: Այնուամենայնիվ, այն նպաստեց էլիտաների արձագանքներին, որոնցից են ինտերնետի զտումը և հսկողությունը, որոնք ոչ միայն խթանում են ինքնագրաքննությունը և առաջացնում թվային պառակտում, այլև՝ նպաստում են ժամանակի ընթացքում ակտիվության վերջնական անկմանը: Գործընթացի մոդելը առաջարկում է բարդ փոխազդեցություն շահագրգիռ կողմերի շահերի, ակտիվության հնարավորությունների, ծախսերի և արդյունքների միջև, որոնք ո՛չ կանխատեսված են, ո՛չ էլ լիովին կանխատեսելի: Հեղինակները վիճարկում են համացանցի համընդհանուր հասանելիությունը՝ որպես կազմակերպչական շահագրգիռ կողմերի (հաճախորդներ, աշխատակիցներ, արտաքին կողմեր) սոցիալական ակտիվություն կիրառելու համար անվճար ֆորում: Իրականում, սոցիալական ակտիվիզմի տեխնոլոգիաները հնարավորություն են տալիս նաև զտել, և, հետևաբար, տեղեկատվական անհամաչափության ավելի ծայրահեղ վիճակը կարող է հանգեցնել, որ հզոր էլիտաները պահպանեն իրենց կարգավիճակը և պարտադրեն ավելի մեծ թվային բաժանում:

Մեկ ուսումնասիրության մեջ քննարկվում է քաղաքական մոբիլիզացիայի զարգացման մոդելի քննարկումը: Քաղաքացիները միանալով խմբերին և ստեղծելով քննարկումներ՝ սկսում են ներգրավվածության իրենց առաջին փուլը: Աստիճանաբար, նրանք կսկսեն առցանց ստորագրել խնդրագրերը և ավարտել, քանի դեռ կազմակերպությունը քաղաքացուն տրամադրում է ներգրավվածության աճող քայլեր (Vitak et al., 2011):

Զանգվածային լրատվության միջոցների կենտրոնականության հարցը խիստ վիճարկվել է, քանի որ որոշ մարդիկ պնդում են, որ այն նպաստում է մարգինալացված խմբերի ձայնին, իսկ մյուսները կարծում են, որ այն փոխանցում է միայն մեծամասնության ուղերձները՝ թողնելով փոքրամասնություններին առանց իրենց ձայնը տեղ հասցնելու:

Վաղ ակտիվիզմի օրինակներ

Առցանց ակտիվիզմի վաղ օրինակներից մեկը Lotus Marketplace-ի թողարկումն էր: 1990 թվականի ապրիլի 10-ին Lotus-ը հայտարարեց ուղիղ փոստով շուկայավարման տվյալների բազայի արտադրանքի մասին, որը պետք է պարունակեր 120 մլն ԱՄՆ քաղաքացիների անուն, հասցե, ժողովրդագրական ու ծախսերի մասին տեղեկատվություն: Թեև նույն տվյալների մեծ մասն արդեն հասանելի էր այլոց, բայց գաղտնիության պաշտպանները անհանգստացած էին այս տվյալների հասանելիությամբ, որոնք հեշտությամբ հավաքագրվում էին որոնելի տվյալների բազայում: Ավելին, տվյալները կտարածվեն CD-ROM-ով և չեն կարողանա փոփոխվել մինչև նոր հրատարակության թողարկումը:

Ի պատասխան դրա, սկսվեց զանգվածային էլեկտրոնային փոստի և էլեկտրոնային տեղեկատուների արշավ, որը ներառում էր տեղեկատվություն Lotus-ի հետ կապվելու և նամակների մասին: Անգլիայում աշխատող համակարգչային մասնագետ Լարի Սեյլերը հաղորդագրություն է հրապարակել, որը լայնորեն տարածվել է լրատվական խմբերում և էլ. փոստի միջոցով.

«Ինձ (և շատ այլ մարդկանց նույնպես) թվում է, որ սա լավ գաղափար է, քանի դեռ ժամանակ կա: Ավելի քան 30.000 մարդ դիմել է Lotus-ին և խնդրել է նրանց անունները հանել տվյալների բազայից: Եվ 1991 թվականի հունվարի 23-ին Lotus-ը հայտարարեց, որ չեղյալ է համարել MarketPlace-ը»:

1998 թվականին Նյու Ջերսիում բնակվող գաբոնացի գիտնական և ակտիվիստ դոկտոր Դանիել Մենգարան ստեղծեց «Bongo Doit Partir» (Բոնգոն պետք է գնա) կայք՝ խրախուսելու Գաբոնում Օմար Բոնգոյի ռեժիմի դեմ հեղափոխությունը: 2003 թվականի հուլիսին Amnesty International-ը զեկուցեց հինգ գաբոնցիների ձերբակալության մասին, որոնք հայտնի էին որպես Bongo Doit Partir-ի անդամներ։ Անդամներին երեք ամսով կալանավորել են։

Ինտերնետային վաղ ակտիվության մեկ այլ հայտնի օրինակ տեղի ունեցավ 1998 թվականին, երբ մեքսիկական EZLN ապստամբական խումբը օգտագործեց ապակենտրոնացված հաղորդակցությունները, ինչպիսիք են՝ բջջային հեռախոսները զարգացած աշխարհի ակտիվիստների հետ կապ հաստատելու համար և օգնեց ստեղծել հակագլոբալիզացիայի «Peoples Global Action» (PGA) խումբը: PGA-ն շարունակեց իր «գործողության գլոբալ օրեր»-ը շարունակելը և այս կերպ հավաքեց այլ հակագլոբալիստական ​​խմբերի աջակցությունը:

Հետագայում ստեղծվեց ինտերնետ-ակտիվիստական ​​կայքերի համաշխարհային ցանց՝ «Indymedia» անվամբ, որը լուսաբանում էր 1999 թվականի Սիեթլի ԱՀԿ բողոքի ցույցերը: Դորոթի Քիդը մեջբերում է Շերի Հերնդոնին 2001 թվականի հուլիսի հեռախոսային հարցազրույցում համացանցի դերի մասին ԱՀԿ-ի դեմ բողոքի ցույցերում.

«Ժամանակը ճիշտ էր, տարածք կար, հարթակը ստեղծվեց, ինտերնետն էր օգտագործվում, մենք կարող էինք շրջանցել լրատվամիջոցները, բայց օգտագործում էինք բաց հրապարակում, օգտագործում էինք մուլտիմեդիա հարթակները, ուստի դրանք հասանելի չէին: Այդ ժամանակվանից էլ ԱՄՆ-ում սկիզբ դրվեց հակագլոբալիզացիոն շարժման»։

«Kony 2012»-ը կարճամետրաժ ֆիլմ է, որը թողարկվել է 2012 թվականի մարտի 5-ին, որը նպատակ ուներ խթանել բարեգործական «Stop Kony» շարժումը Ուգանդայի զինյալ Ջոզեֆ Քոնիին, որը ողջ աշխարհում հայտնի էր նրան ձերբակալելու հույսով: Շարժման ժամկետը լրացավ 2012 թվականի վերջին: Ֆիլմը տարածվեց վիրուսային տարածումներով: Հարցումը ցույց տվեց, որ երիտասարդ չափահաս ամերիկացիների կեսից ավելին լսել է Kony 2012-ի մասին տեսանյութի թողարկումից հետո օրերի ընթացքում: Այն ընդգրկվել է 2012 թվականի լավագույն միջազգային իրադարձությունների շարքում PBS-ի կողմից, և TIME-ի կողմից այն համարվել է երբևէ եղած ամենավիրուսային տեսանյութը։

Օգտագործում

Ինչպես պարզել են Փոստմսը և Բրունսթինգը (2002 թ.), ինտերնետային ակտիվությունը մարդկանց շրջանում մեծ կոլեկտիվ գործողություն առաջացնելու հետևանք է ունեցել, ովքեր հայտնաբերել են համացանցի օգտատերերի մոտ հակվածություն՝ ապավինելու ներքին խմբային անդամակցությանը և սոցիալական ինքնությանը, որպեսզի հասնեն առցանց սոցիալական ներգրավվածության: Ըստ Ջո Թրիփի, որը ղեկավարում էր Հովարդ Դինի քարոզարշավը՝ համացանցը «պատրաստված է» պոպուլիստական, ապստամբական շարժման համար»:

Իր քարոզարշավի՝ «Հեղափոխությունը չի հեռարձակվի հեռուստատեսությամբ» հուշերում Թրիփին նշում է.

Ինտերնետի արմատները բաց կոդով ARPAnet-ում, նրա հաքերային մշակույթը և նրա ապակենտրոնացված, ցրված ճարտարապետությունը դժվարացնում են խոշոր, հաստատությունների թեկնածուների, ընկերությունների և լրատվամիջոցների վերահսկողությունը դրա վրա: Իսկ կառույցը ատում է այն, ինչը չի կարողանում վերահսկել: Այս անկախությունը նախագծված է, և ինտերնետային համայնքը գրեթե ամեն ինչից վեր է գնահատում այն ​​հեռավորությունը, որն ունի ամերիկյան առևտրի և մշակույթի դանդաղ ու միատարր հոսքից: Առաջադեմ թեկնածուները և հեռանկարային տեսլականով ընկերությունները առավելություններ ունեն նաև՝ ինտերնետում: Հեռուստատեսությունն իր բնույթով նոստալգիկ միջոց է: Դիտե՛ք Ռոնալդ Ռեյգանի 1980-ականների քարոզարշավի գովազդները. դրանք կարոտի գլուխգործոցներ էին, որոնք խոստանում էին վերադարձ Ամերիկայի անցյալի փառքին և բարգավաճմանը: Ինտերնետը, մյուս կողմից, ապագա մտածող և առաջ շարժվող միջոց է, որն ընդունում է փոփոխությունները և դրանք մղում դեպի տեխնոլոգիաների և հաղորդակցության շրջանակը:

Տեղեկատվության տարածում

Համացանցը առանցքային ռեսուրս է անկախ ակտիվիստների համար, հատկապես նրանց, ում ուղերձը կարող է հակասել հիմնական հոսքին: Listservers-ը, ինչպիսիք են՝ Freedom News Group-ը կամ BurmaNet-ը, օգնում են տարածել լուրեր, որոնք անհասանելի կարող են լինել այս երկրներում:

Շատ շահույթ չհետապնդող և բարեգործական կազմակերպություններ օգտագործում են այս մեթոդները՝ էլեկտրոնային փոստով խնդրագրեր ուղարկելով իրենց էլ. Հասցեներին: Համացանցը հնարավորություն է տալիս նաև այնպիսի կազմակերպություններին, ինչպիսիք են՝ ՀԿ-ները: Եվ իսկապես, շատ շահույթ չհետապնդող և շահերի պաշտպանության կազմակերպություններ հիմնվում են ինտերնետի վրա՝ սոցիալական գիտակցված հաղորդագրություններով արշավներ սկսելով՝ եկամուտների մշտական ​​հոսքը պահպանելու համար:

Հեշթեգ ակտիվիզմ

Հեշթեգային ակտիվիզմը հեշթեգերի օգտագործումն է՝ սոցիալական լրատվամիջոցների միջոցով պայքարելու կամ աջակցելու համար: «Հեշթեգային ակտիվություն» տերմինն առաջին անգամ սկսեց շրջանառվել լրագրության մեջ 2011 թվականին։ Այդ ժամանակից ի վեր դրա օգտագործումը կապված է այնպիսի շարժումների հետ, ինչպիսիք են #MeToo, #BlackLivesMatter, #SayHerName և այլն:

Հեշթեգների ակտիվության հզոր աճի օրինակներից մեկը կարելի է տեսնել սևամորթ ֆեմինիստական ​​շարժման կողմից հեշթեգների օգտագործման մեջ՝ իրենց նպատակը փոխանցելու համար: Հանրահայտ «IamJada» հեշթեգը համացանցի արձագանքն էր ծաղրող «#Jadapose»-ին, որը տարածվեց վիրուսով, որը եղավ այն բանից հետո, երբ տասնվեցամյա աղջիկ Ջադա Սմիթը լուսանկարվեց իր խմբակային բռնաբարության հետևանքով: Այս օրինակում օգտագործվեց հեշթեգ՝ հզոր հակաբռնաբարության ուղերձ փոխանցելու համար:

Եվս մեկ դեպք, երբ ակտիվիզմի այս տեսակն օգտագործվեց ֆեմինիզմի և կանանց իրավունքների հարցում, տեղի ունեցավ Չինաստանում՝ կապված COVID-19-ի բռնկման հետ: Մինչ երկրի կառավարումը ջանքեր էր գործադրում թաքցնելու և նսեմացնելու այն սկիզբը, որը կզարգանա համաճարակի մեջ, ճնշումների ենթարկված հիվանդանոցները դաշտանային պաշտպանության ու հարակից ապրանքների մատակարարումների կարիք ունեին: Չնայած այն հանգամանքին, որ բուժաշխատողների ճնշող մեծամասնությունը իգական սեռի ներկայացուցիչ են, նրանց հասանելիություն չտրվեց: Ի թիվս այլոց, այնպիսի հեշթեգներ, ինչպիսին #RefusePeriodShame-ն է, շրջանառվեցին՝ ի նշան բողոքի ընթացիկ իրավիճակի և Ուհանի հիվանդանոցի իշխանություններին, որոնք պատասխանատու էին դրա համար: Շուտով նույն թեմայով Չինաստանի կոմունիստական ​​երիտասարդական կուսակցության լիգայի (CYL) VTubers-ից մեկը, որը հայտնի է որպես Jiangshanjiao ավատար, առաջացրել է #JiangshanjiaoDoYouGetYourPeriod: Հեշթեգը սկզբնապես առաջացել է Weibo-ում հրապարակումից հետո, որտեղ օգտատերը հեգնանքով գրել է հենց այդ հարցը՝ մատնանշելով կանանց կենսաբանական գործառույթների և կարիքների հասարակական ժխտման անհեթեթությունը: #JiangshanjiaoDoYouGetYourPeriod-ը, մինչդեռ, ինչպես նախորդ նշած հեշթեգը, գրաքննվել և ջնջվել էր կառավարության կողմից, ժամանակ ուներ տարածվելու և գրավելու շատ ավելի մեծ ուշադրություն, քան արեց #RefusePeriodShame-ը, և մինչև 2020 թվականի մարտի 15-ը այն հավաքեց ավելի քան 89.200.000 դիտում:

Կան նաև այլ ուշագրավ դեպքեր, երբ մարգինալացված խմբերն օգտագործել են հեշթեգները որպես սոցիալական արդարության կազմակերպման գործիքներ, ռասայական բռնությունն ու ոստիկանական պրոֆիլը՝ ներառված, ինչպես օրինակ #BlackLivesMatter-ի և #JusticeForTrayvon-ի դեպքում, ինչպես նաև միսոգինիայի և գենդերային բռնության, ինչպիսիք են՝ #MeToo-ը և #YesAllWomen-ը:

Սևամորթների կյանքը կարևոր է

Հեշթեգների ակտիվիզմի ամենահայտնի կիրառություններից մեկը #BlackLivesMatter-ն է՝ սոցիալական արդարության շարժումը, որն առաջին անգամ սկիզբ առավ այն բանից հետո, երբ Ջորջ Զիմերմանը արդարացվեց աֆրոամերիկացի դեռահաս Տրեյվոն Մարտինի գնդակահարության և սպանության համար: Շարժումը սկսվել է որպես հեշթեգ և այժմ այն ​​եղել է ամբողջ աշխարհում ոստիկանական դաժանության և ռասայական պրոֆիլի դեմ պայքարի առաջնագծում: 2012 թվականի փետրվարի 26-ին Մարտինի սպանությունից հետո մի քանի հոգի արդարություն էին ուզում։ Հաշթեգը սկսեց մեծ ժողովրդականություն վայելել՝ Change.org-ի միջնորդությամբ, որը կոչ էր անում հետաքննել և հետապնդել Ջորջ Զիմերմանին[38]: Սոցիալական ցանցերի օգտատերերը, այդ թվում՝ շատ հայտնիներ, վերաթվիթերում, տարածում և ստեղծում են նոր խնդրագրեր՝ ի վերջո հավաքելով ավելի քան 2.1 միլիոն ստորագրություն մինչև 2012 թ. մարտի 26-ը:

Այն բանից հետո, երբ Ջորջ Զիմերմանը արդարացվել է 2013 թվականի հուլիսի 13-ին, Ալիսիա Գարզան «Նամակ սևամորթ մարդկանց» հրապարակել է Facebook-ում: Գարզան իր նամակն ավարտեց «Սևամորթների կյանքը կարևոր է» հայտարարությամբ, որը նրա ընկերուհին ստորև վերածեց հեշթեգի: Այստեղից #BlackLivesMatter-ը կամ պարզապես «BLM»-ը դարձավ շարժում՝ ընդդեմ ոստիկանական դաժանության և անզեն աֆրոամերիկացիների սպանությունների, ինչպես նաև ատելության և ռասայական շարժառիթներով հանցագործությունների:

BlackLivesMatter-ի ազդեցությունը չի գործում առցանց. Black Lives Matter-ի ձևավորումը տվեց ակտիվիստներին ամբողջ Միացյալ Նահանգներում միասին կազմակերպել բողոքի ակցիաներ հանրահավաքներ, անկախ նրանից, թե որտեղ են նրանք գտնվում: Օկասիո-Կորտեսը հավանություն է տվել «Սևամորթների կյանքը»՝ միավորվելով ռասայական արդարության մղմանը:

Ամենավերջին ցուցադրությունը, թե ինչպես է Black Lives Matter շարժումը օգտագործվել է որպես հարթակ անցանց ակտիվության համար, 2020 թվականի BLM բողոքի ցույցերն են, որոնք տեղի են ունեցել այն բանից հետո, երբ 17-ամյա Դարնելա Ֆրեյզերը ուղիղ հեռարձակել է Facebook-ում Ջորջ Ֆլոյդի սպանությունը այն ժամանակ ոստիկան Դերեկի կողմից: Շովին. Բողոքի ակցիաներ են տեղի ունեցել բոլոր 50 նահանգներում, ինչպես նաև աշխարհի շատ երկրներում։

Մարտ մեր կյանքի համար

2018 թվականի փետրվարի 14-ին Փարքլենդի ավագ դպրոցում տեղի ունեցած հրաձգությունից հետո ծնվեց #MarchForOurLives-ը։ Ուսանողները հավաքվեցին՝ ստեղծելու այս հեշթեգը՝ ԱՄՆ-ում զենքի վերահսկման համար պայքարելու համար: Այս հեշթեգը վերածվեց ավելի քան 800 բողոքի մի ամբողջ շարժման ամբողջ Միացյալ Նահանգներում, իսկ հիմնական բողոքը տեղի ունեցավ Վաշինգտոնում: Միայն Վաշինգտոնում բողոքի ակցիային մասնակցել է մոտ 200.000 մարդ:

ՏիկՏոկ

ՏիկՏոկի հարթակը ավելի ու ավելի է օգտագործվում սոցիալական խնդիրների բարձրաձայնման համար ստեղծագործական կարճ տեսանյութերի միջոցով, հատկապես այն բանից հետո, երբ իբրև դիմահարդարման դասընթացը վերածվեց գործողությունների կոչի՝ Չինաստանի կողմից մուսուլման ույղուրների նկատմամբ վերաբերմունքի մասին: 2019 թվականի նոյեմբերի 26-ին ուսուցումն արգելվել է 50 րոպեով: ՏիկՏոկի ԱՄՆ-ի բովանդակության մոդերատորի թիմի ղեկավար Էրիկ Հանը պնդում է, որ արգելքը պայմանավորված է «մարդկային չափավորության սխալով»: Չինացի սեփականատերերը հայտարարեցին, որ հավելվածը չի հեռացնում բովանդակությունը՝ ելնելով Չինաստանի նկատմամբ զգայունությունից: ՏիկՏոկը նաև համագործակցում է ՄԱԿ-ի Կանանց հետ Հնդկաստանում կանանց բռնության դեմ պայքարի արշավում, որը մեկնարկել է 2019 թվականի նոյեմբերի 25-ին: Արշավը կարելի է գտնել #KaunsiBadiBaatHai հեշթեգով: Այն ներկայացնում է կարճ տեսանյութեր՝ կանանց հետ շփվող տղամարդկանց դրական և բացասական օրինակներով:

2020 թվականի հուլիսին ՏիկՏոկ հարթակը մեծ դեր խաղաց #FreeBritney շարժման մեջ, որի կիզակետում էր Բրիթնի Սփիրսը և նրա պահպանողական վեճը: Թեև նման ակտիվությունը հանգեցրեց գործի վերաբերյալ հանրային իրազեկվածության զգալի աճին, այնուամենայնիվ, այն քննադատվեց պահպանողականության վերաբերյալ ապատեղեկատվություն տարածելու համար:

Օգտագործել քաղաքական արշավները

2004 թվականի նախագահական արշավ

2004-ի ԱՄՆ նախագահական ընտրությունների թեկնածուների քննարկման ժամանակ Վաշինգտոնի Ջորջ Վաշինգտոնի համալսարանի քաղաքականության, ժողովրդավարության և համացանցի ինստիտուտի տնօրեն Քերոլ Դարն ասաց այն թեկնածուների մասին, որոնք օգտվել են համացանցից՝ կողմնակիցներ գրավելու համար:

«Նրանք բոլորն էլ խարիզմատիկ են, բացահայտ չարախինդներ և ապստամբներ: Հաշվի առնելով, որ համացանցը ինտերակտիվ է և պահանջում է օգտատերերի կողմից դրական գործողություն, ի տարբերություն հեռուստատեսային օգտատերերի պասիվ արձագանքի, զարմանալի չէ, որ թեկնածուն պետք է լինի ինչ-որ մեկը: Մարդիկ ցանկանում են շփվել և շփվել նրանց հետ»:

Քարոզարշավի նկատմամբ ավելի ապակենտրոնացված մոտեցում առաջացավ՝ ի տարբերություն վերևից ներքև՝ հաղորդագրությունների վրա կենտրոնացած մոտեցման, որը սովորաբար իրականացվում է հիմնական համակարգում: «Մանտրան միշտ եղել է. «Ձեր ուղերձը հետևողական պահպանե՛ք: Ձեր ուղերձը հետևողական պահպանե՛ք», - ասաց Ջոն Հլինկոն, ով մասնակցել է MoveOn.org-ի ինտերնետային արշավներին և Ուեսլի Քլարկի ընտրական նախնական քարոզարշավին:

«Նախկինում այդ ամենը լավ էր: Հիմա դա աղետի բաղադրատոմս է: Դուք կարող եք ընտրել ստալինյան կառույց, որն իրոք դոկտրինային է և իրականում հակադրվում է հասարակայնությանը: Կամ կարող եք ասել՝ արա՛ այն, ինչ պատրաստվում ես անել»։ Քանի դեռ մենք վազում ենք նույն ուղղությամբ, շատ ավելի լավ է որոշակի ազատություն տալ»:

2008-ի նախագահական քարոզարշավ

Համացանցի 30 տարեկանից ցածր տարիք ունեցող օգտատերերի 2/3-ն ունի SNS, իսկ 2008 թվականի ընտրությունների ժամանակ նրանց կեսն օգտագործել է SNS կայք՝ թեկնածուների մասին տեղեկություններ ստանալու համար (Hirzalla, 2010): 2008 թվականին MoveOn.org-ը հավանություն տվեց այն ժամանակվա սենատոր Բարաք Օբամային և օգտագործեց այս հաստատումը որպես հնարավորություն՝ խրախուսելու հիմնական գովազդը: MoveOn-ում անցկացվել է մրցույթ, որը պահանջել է դիմումներ սովորական քաղաքացիներից այն չափանիշներով, որ թվային գովազդը դրական ազդի Օբամայի նկատմամբ:

Մրցույթը 30 վայրկյան տևողությամբ 1000 գրառում արեց Օբամայի համար, որոնք հեռարձակվեցին YouTube-ում: Հիմնական կազմակերպության կողմից այս հաստատումը և դրան հաջորդող մրցույթը օրակարգի ձևավորման օրինակ է, որը գիտնականները ուսումնասիրում են այն ժամանակվանից, երբ սոցիալական մեդիան և թվային բովանդակությունը սկսեցին ազդել նախագահական քաղաքականության վրա:

2008 թ.-ի նախագահական արշավի ուսումնասիրությունները ցույց են տվել տարբեր գաղափարախոսությունների առցանց անհավասարությունը, որոնք բխում էին տարբեր սոցիալ-տնտեսական և մշակութային ծագումից: Գիտնականները եզրափակեցին 2008 թվականի մրցավազքը, և առցանց քաղաքականության ազդեցությունը նոր ձայներ չլսեց: Գաղափարը, որ թվային գրագիտությունը դառնում է դպրոցում ուսուցանվող առարկա, որտեղ ուսուցիչները ներառում են բլոգներ, մեկնաբանություններ և բովանդակություն, դրանք դարձնում են որպես իրենց ուսումնական ծրագրի մաս, տարածվել է հասարակագետների և քաղաքագետների շրջանում՝ փորձելով երիտասարդների ոգևորությունը վերածել ցուցադրական արդյունքների քվեատուփի մոտ:

2016-ի նախագահական քարոզարշավ

2016 թվականի նախագահական ընտրությունները կրկին փոխեցին թվային լանդշաֆտը։ Թվային մեդիայի գիտնականները նշում են, որ թվային գրագիտության զարգացման հույսերը 2008 թվականից հետո վերածվեցին ավանդական լրատվական լրատվամիջոցների նկատմամբ անվստահության բորբոքման: Բոլոր տարիքի և քաղաքական հակումների մարդիկ գրավում էին սոցիալական մեդիայի աղբյուրները, որոնք հանդես էին գալիս որպես արձագանքների պալատ, իսկ առցանց անձնավորություններն ու կազմակերպությունները ավելի բարձր էին գնահատվում, քան ավանդական լրատվական աղբյուրները:

Ոչ ավանդական ակտիվիզմ

Համացանցը դարձել է բողոքի ակցիաների կատալիզատորը, ինչպիսիք են «Գրավիր Ուոլ Սթրիթը» և «Արաբական գարունը», քանի որ ներգրավվածներն ավելի ու ավելի են ապավինում սոցիալական լրատվամիջոցներին՝ կազմակերպելու և կապի մեջ մնալու համար: Մյանմայում Freedom News Group առցանց լրատվական թերթը հրապարակել է կառավարության կոռուպցիա և բողոքի ցույցեր:

2017 թվականին «Քնած հսկաներ» կիբերակտիվիստական ​​խումբը, ի թիվս այլոց, բոյկոտի արշավ սկսեց ընդդեմ հակասական, պահպանողական Breitbart News կայքի՝ ստիպելով ավելի քան 2000 կազմակերպությունների հեռացնել այն գովազդային գնումներից:

Կորպորատիվ ակտիվիզմ

Ընկերությունները նաև օգտագործում են ինտերնետ-ակտիվիստական ​​մեթոդներ՝ մեծացնելու աջակցությունը իրենց նպատակների նկատմամբ: Ըստ Քրիստոֆեր Պալմերիի BusinessWeek Online-ի՝ ընկերությունները կայքեր են բացում իրենց հանրային իմիջի վրա դրականորեն ազդելու, մրցակիցների վրա բացասական ճնշում գործադրելու, ընտրված խմբերում կարծիքների վրա ազդելու և քաղաքականության փոփոխությունների մղելու նպատակով:

Հագուստ արտադրող ընկերությունը՝ American Apparel-ը, մի օրինակ է. ընկերությունը հյուրընկալում է Legalize LA կոչվող կայքի, որը պաշտպանում է ներգաղթի բարեփոխումները բլոգի, առցանց գովազդի, նորությունների հղումների և ուսումնական նյութերի միջոցով: Բողոքի խմբերն արձագանքել են՝ տեղադրելով YouTube-ի տեսանյութեր և ստեղծելով բոյկոտի կայք:

Տեղեկատվության տարածման կորպորատիվ մեթոդները կոչվում են «աստրոտուրֆինգ»՝ ի տարբերություն «հասարակական ակտիվիզմի», քանի որ նման շարժումների ֆինանսավորումը հիմնականում մասնավոր է: Վերջին օրինակները ներառում են աջակողմյան FreedomWorks.org-ը, որը 2009 թվականի սեպտեմբերի 12-ին կազմակերպել էր «Հարկատուների երթը Վաշինգտոնում» և բուժառուների իրավունքների պաշտպանության կոալիցիան, որը ԱՄՆ-ում դեմ է համընդհանուր առողջապահական խնամքին:

Կրոնական ակտիվիզմ

Կիբերաղանդավորությունը կազմակերպչական նոր ձև է, որը ներառում է հաճախ ընդհանուր նվիրվածություն հստակ առաջնորդին: Արտասահմանյան համախոհները տրամադրում են ֆինանսավորում և աջակցություն, տեղական պրակտիկանտները տարածում են թերթիկներ, մասնակցում դիմադրության գործողություններին և կիսվում են ներքին իրավիճակի մասին տեղեկատվությամբ: Միասնաբար, նման աղանդների անդամներն ու պրակտիկանտները կառուցում են կենսունակ վիրտուալ հավատքի համայնքներ՝ կոլեկտիվ ուսումնասիրությամբ անձնական վկայություններ, էլեկտրոնային փոստեր, առցանց զրուցարաններ ու վեբ-հաղորդագրություններ փոխանակելով:

Քաղաքական ակտիվիզմ

Առցանց ծայրահեղություն

Համացանցը լայնորեն հասանելի է բոլորի համար: Այսպիսով, այն սկզբից դարձել է մի վայր, որտեղ արտահայտվել են տարբեր կարծիքներ և ոչ հազվադեպ այդ կարծիքները որոշ տեսանկյունից շատ հեռու են դիտվում: Տարբեր ծայրահեղականներ մեծապես ապավինում են համացանցին այն աստիճան, երբ դա այլևս այլևս միջոց չէ որոշակի նպատակին հասնելու համար, բայց ավելի հաճախ հենց այստեղ է տեղի ունենում շարժման հիմնական մասը:

Այնպիսի գործողությունները, ինչպիսիք են նկատելիորեն ծայրահեղ, բյուրոկրատական ​​գաղափարների փոխանցումը կամ նույնիսկ ռազմավարական բռնության կամ ոչնչացման գործողությունների ուրվագծումը, այսօր հավանական է, որ տեղի կունենան առցանց: Այլ կերպ ասած, «առցանց ծայրահեղականության» այս տեսակը, թեև դժվար է ճշգրիտ սահմանել, կարող է նկարագրվել որպես ինտերնետային ակտիվիզմի ենթակատեգորիա, որը առաջ է քաշվում կամ կապված է անհատների կամ խմբերի հետ, որոնք ունեն ծայրահեղ տարբեր կարծիքներ:

Սպիտակ ազգայնականություն

1998 թվականին նախկին KKK Մեծ կախարդ Դեյվիդ Դյուկն իր կայքում գրել էր. «Ես հավատում եմ, որ համացանցը կսկսի ռասայական լուսավորության շղթայական ռեակցիա, որը կցնցի աշխարհն իր ինտելեկտուալ նվաճման արագությամբ»: Սպիտակ ազգայնականները արագ տեսան համացանցի ներուժը որպես հարթակ՝ իրենց ուղերձը զանգվածային լսարանին արդյունավետորեն տարածելու համար:

Տեխնոլոգիական նորարարությունների այս շահագործումը նոր հայեցակարգ չէ այս խմբի համար: 20-րդ դարի սկզբին, կինոտեխնոլոգիայի առաջացման հետ մեկտեղ, KKK-ն ստեղծեց իր սեփական կինոընկերությունները և արտադրեց այնպիսի ֆիլմեր, ինչպիսին է «Արդարության վճարը» (1923 թ.) իրենց ուղերձը տարածելու համար: Այնուհետև, մեկ դար անց, թվային տեխնոլոգիաների աճի հետ մեկտեղ, KKK-ն հարմարվեց փոփոխվող մեդիա դաշտին՝ դառնալով թվային շարժում: Այն ոչ միայն հարմարվեց թվային դարաշրջանին, այլև գտավ խոցելի տեղեր, որոնց միջոցով կարող էր ամենաարագ և արդյունավետ կերպով ներդնել իր գաղափարախոսությունները: Դրա օրինակները ներառում էին ռազմավարական տիրույթի անուններ և թաքնված քարոզչական բովանդակություն:

Այսօր սպիտակ ազգայնականների՝ իրենց սկզբունքները համացանցում առաջ մղելու ջանքերը զուգորդվում են տեխնոլոգիական ընկերությունների՝ որպես «(raceless)» համացանցի հանդեպ հավատի հետ, սպիտակ ազգայնականներին դրդում են շարունակել օգտագործել ալգորիթմները և ազդել թվային տարածքների վրա, ինչպիսին Twitter-ն է: Քանի որ ալգորիթմներն աշխատում են ինքնահաստատվող ձևով, նրանք վատթարացնում են հաստատման կողմնակալության հոգեբանական ազդեցությունը: Նրանք ապահովում են որոնման արդյունքներ, որոնք հաստատում են մարդու համոզմունքներն ու կողմնակալությունը և, ավելին, կապում մարդուն համախոհների համայնքների հետ: Սա աշխատում է սպիտակ ազգայնականների օգտին. օրինակ՝ որոնողական համակարգերի ավտոմատ լրացման առանձնահատկությունները առաջարկում են ռասիստական ​​հասկացություններ, և սպիտակ գերակայության կայքերը հեշտությամբ հասանելի են դարձնում օգտատերերին:

Շրջակա միջավայրի ակտիվիզմ

Ակտիվիզմի մասին ամենավաղ գրքերից մեկը Դոն Ռիթների «Էկոլինկինգ. բոլորի ուղեցույցն է առցանց բնապահպանական տեղեկատվության համար» գիրքը, որը հրատարակվել է 1992 թվականին Peachpit Press-ի կողմից: Նա եղել է America Online-ի բետա փորձարկող և 1988-1990 թվականներին ղեկավարել է նրանց բնապահպանական ֆորումը: Այն ցույց տվեց ցանցի նոր օգտատերերին, թե ինչպես միանալ առցանց, գտնել շրջակա միջավայրի մասին տեղեկատվություն, կապվել ամբողջ աշխարհի բնապահպանների հետ և ինչպես օգտագործել այդ ռեսուրսները մոլորակը փրկելու համար:

2018 թվականի օգոստոսին Շվեդիայում նախաձեռնվեց բնապահպանական ակտիվության շարժում՝ այժմ լայնորեն հայտնի կլիմայի ակտիվիստ Գրետա Թունբերգի կողմից: Ամեն ինչ սկսվեց Գրետայից, որն այն ժամանակ 15 տարեկան էր և ազդվելով #MarchForOurLives-ի ստեղծումից, իր կարծիքը հայտնեց շարունակվող կլիմայի փոփոխության մասին՝ Շվեդիայի Ռիկսդագի (խորհրդարանի) դիմաց բողոքի մեծ ցուցանակով։ Այս ակտը կսկսեր «Դպրոցական գործադուլը հանուն կլիմայի» (SSC) մի շարժում, որն ի վերջո կտարածվեր հիմնականում ԶԼՄ-ների ուշադրության կենտրոնում, ամբողջ աշխարհում և կվերածվեր մի բանի, որը միջազգային անվանումը ստացավ՝ «Ուրբաթներ ապագայի համար» (FFF): Երեխաներին դասադուլին մասնակցելու համար ուրբաթ օրերի դասերից դուրս թողնելու միջոցով, այն սկսվելու պահից մինչև այսօր, հասավ և ազդեց աշխարհի առաջատար կառավարությունների վրա՝ բարձրացնելով բնապահպանական իրազեկվածությունը:

2020 թվականին Անգլիայում, Ուելսում և Հյուսիսային Իռլանդիայում National Trust-ը սկսեց #BlossomWatch արշավը, որը խրախուսեց մարդկանց կիսվել միմյանց հետ գարնան առաջին նշաններով, մասնավորապես՝ ծաղկման պատկերներով:

Սեռական բռնության ակտիվիզմ

Սեռական ոտնձգությունների դեմ ակտիվիզմը հաճախ առաջնորդվում է համացանցում, որտեղ անհատները կարող են իրենց հարմար զգալ՝ խոսելով անհարմար թեմաների մասին: Այդպիսի շարժումներից է #NotGuilty շարժումը։ Այս շարժումը սկսվել է 2015 թվականի ապրիլին, երբ Օքսֆորդի համալսարանի ուսանողուհի Իոն Ուելսը կիսվեց «նամակ իրեն հարձակվողին» իր քոլեջի թերթում:

Նամակում նկարագրված էր, թե ինչպես է նա ենթարկվել սեռական ոտնձգության և ինչպես է նա որոշել արձագանքել և կառուցել իր կյանքն այդ կետից: Նամակի վերջում նա հորդորեց ընթերցողներին հետ նամակ ուղարկել՝ նկարագրելով իրենց սեփական սեռական ոտնձգությունների փորձը, եթե կա այդպիսին՝ #ոչմեղավոր հեշթեգով: Նա այնքան շատ նամակներ ստացավ տեղացիներից, որ որոշեց ստեղծել մի կայք, որը կոչվում է «notGuiltyCampaign.co.uk»: Սա առաջացրեց համաշխարհային ուշադրություն և ոգեշնչեց շատերին կիսվել իրենց պատմություններով:

«Me Too» շարժումը նմանատիպ շարժում է, որը սկսվել է Հոլիվուդում: Սկզբում ակտիվիստ Տարանա Բերկը ստեղծեց այս արտահայտությունը դեռ 2006 թվականին՝ «ուժեղացնել կանանց կարեկցանքի միջոցով», բայց սկզբում ավելի քան մեկ տասնամյակ անց դերասանուհի Ալիսա Միլանոն սկսեց օգտագործել այս ասույթը, որը հանգեցրեց դրա վերջնական տարածմանը, այն բանից հետո, երբ օգտագործեց այն Թվիթերում կատարած գրառման մեջ, որում նա խոստովանեց մի քանի մեղադրանքներ՝ ուղղված կինոպրոդյուսեր Հարվի Վայնշտեյնի դեմ սեռական ոտնձգություններին: Այնուհետև այն երկար ժամանակ չտարածվեց և չկցվեց տարբեր առցանց հարթակներում, և Միլանոյի թվիթից ոչ ավելի, քան մեկ օր անց #MeToo հեշթեգը վերօգտագործվեց ավելի քան 500.000 անգամ նույն լրատվամիջոցում, ինչպես նաև 4.7 մլն անգամ՝ Ֆեյսբուքում:

Արտահայտությունն առաջին անգամ օգտագործվել է Հոլիվուդում երիտասարդ դերասանների և դերասանուհիների նկատմամբ սեռական ոտնձգությունների չափը ցույց տալու համար, և դա մեծապես պայմանավորված էր մի քանի հայտնի մարդկանց վաղ ներգրավմամբ, որոնք օգտագործում էին հեշթեգը իրենց սեփական գրառումներում, և այդպիսով շարժումը հասավ այն տարածմանը, որին հասավ: Շուտով այն ընդլայնվեց՝ կիրառելով սեռական ոտնձգությունների բոլոր ձևերը, հատկապես աշխատավայրում, և ժամանակի ընթացքում այն ​​նաև անցավ հիմնականում սպիտակ հետերոսեքսուալ կանանց՝ ի վերջո կիրառվելու տարբեր սեռական և էթնիկ պատկանելություն ունեցող տղամարդկանց և կանանց կողմից:

Այս շարժումները նպատակ ունեին ստեղծել ելք, որպեսզի տղամարդիկ և կանայք կիսեն իրենց փորձը նմանատիպ հայացքներ ունեցողների հետ՝ առանց մեղքի զգացման: Նրանք լայն ուշադրություն դարձրեցին սեռական ոտնձգություններին և մեծ հակասություններ առաջացրեցին փոփոխությունների վերաբերյալ, որոնք պետք է համապատասխանաբար կատարվեին: Նման շարժումների շուրջ քննադատությունը կենտրոնանում է մտահոգությունների վրա, թե արդյո՞ք մասնակիցներն անազնիվ են իրենց շահի համար կամ սխալ են մեկնաբանում բարության արարքները: Այնուամենայնիվ, նույն Me Too շարժումը, որը հասավ Եգիպտոս, ցույց տվեց ակտիվիզմի բացասական կողմը, որտեղ բռնաբարության աղմկահարույց դեպքերից մեկում վկաների կալանավորումը ընդգծեց կառավարության կողմից ավանդական սոցիալական բարոյականության գերակայությունը երկրում կանանց իրավունքների նկատմամբ:

Հակտիվիզմ

Ծառայության մերժման հարձակումները, վեբկայքի գրավումն ու վանդալիզմը, «տրոյական ձիերի» վերբեռնումը և էլեկտրոնային փոստի ռումբերի ուղարկումը (զանգվածային էլ. փոստեր) նույնպես համացանցային ակտիվիզմի օրինակներ են: Թեև հայեցակարգը դժվար է ճշգրիտ մատնանշել, սակայն «հակտիվիզմ» արտահայտությունն խոսում է հաքերային կարողությունների մասին, այն է՝ ինչ-որ տեսակի քաղաքական նպատակի հասնելու միջոց օգտագործելու ակտը և այդ արտահայտությունը երբեմն անվանում են նաև «կիբերահաբեկչության» տարբերակ: Հակտիվիստների խմբերի տարբեր երթուղիների տեսակները, որոնք ընտրում են մոտենալու կազմակերպությանը, կայքին կամ ֆորումին, որը նրանք ընդունում են, կարելի է կարգել տարբեր մարտավարությունների: Այդ մարտավարության կամ ռազմավարության որոշ օրինակներ են՝ «DDoS հարձակումները», «Doxing»-ը և «Webdefacement»-ը, որոնց ուղիները երբեմն տարբեր են՝ վերջնական նպատակին հասնելու համար: Լրացուցիչ ըմբռնման և բացատրության համար, ինչպես նաև դիվերսիոն գործողությունների այս տեսակի ավելի կոնկրետ օրինակները տեսնելու համար տե՛ս հակտիվիզմը:

Ազդեցություն առօրյա քաղաքական քննարկումների վրա

Որոշ դիտորդների կարծիքով՝ համացանցը կարող է զգալի ներուժ ունենալ՝ հասնելու և ներգրավելու առաջնորդների կարծիքը, որոնք ազդում են ուրիշների մտածելակերպի և վարքի վրա: Ըստ Քաղաքականության, ժողովրդավարության և համացանցի ինստիտուտի՝ այն, ինչ նրանք անվանում են «Օնլայն քաղաքական քաղաքացիներ» (OPCs) «յոթ անգամ ավելի հավանական է, քան սովորական քաղաքացիները՝ իրենց ընկերների, հարազատների և գործընկերների շրջանում կարծիքի առաջնորդ լինելու համար...սովորաբար, 10%-ը: Ամերիկացիները որակվում են որպես ազդեցիկ: Մեր ուսումնասիրությունը ցույց է տվել, որ առցանց քաղաքական քաղաքացիների 69%-ը ազդեցիկ են:

Տեղեկատվական հաղորդակցման տեխնոլոգիաներ

Տեղեկատվական հաղորդակցման տեխնոլոգիաները (ՏՀՏ) հաղորդակցությունն ու տեղեկատվությունը դարձնում են մատչելի և արդյունավետ: Կան միլիոնավոր ֆեյսբուքյան հաշիվներ, Թվիթերի օգտատերեր և կայքեր, և կարելի է կրթվել գրեթե ցանկացած թեմայով: Թեև սա մեծ մասամբ դրական բան է, բայց այն կարող է նաև վտանգավոր լինել: Օրինակ, մարդիկ կարող են համեմատաբար հեշտությամբ և արագ կարդալ վերջին նորություններն ու իրադարձությունները, բայց, այնուամենայնիվ, վտանգ կա այն փաստի մեջ, որ ապատիան կամ հոգնածությունը կարող են արագ առաջանալ, երբ մարդիկ հեղեղված են այդքան շատ հաղորդագրություններով, կամ որ թեմայի վերաբերյալ ամենաբարձր ձայնը հաճախ կարող է լինել ամենածայրահեղը՝ խեղաթյուրելով հանրային ընկալումը տվյալ հարցի վերաբերյալ:

Այն սոցիալական ցանցերը, որոնք զբաղեցնում են ՏՀՏ-ները, պարզապես քաղաքական գործիքների ժամանակակից ձևեր են, որոնք տեխնոլոգիական դարաշրջանից առաջ են: Մարդիկ այժմ կարող են գնալ առցանց ֆորումների կամ Թվիթեր՝ քաղաքային հանդիպումների փոխարեն: Մարդիկ կարող են հիմնականում մոբիլիզացվել ամբողջ աշխարհում համացանցի միջոցով: Կանայք կարող են ստեղծել անդրազգային դաշինքներ և լոբբինգ անել իրավունքների համար իրենց համապատասխան երկրներում: Նրանք կարող են միմյանց խորհուրդներ տալ և կիսվել արդի տեղեկություններով: Այս տեղեկատվությունը դառնում է «հիպերտեքստային»՝ հասանելի բոլորի համար, հեշտ հասանելիությամբ ներբեռնվող ձևաչափերով: ՄԱԿ-ի կազմակերպություններն օգտագործում են նաև «հիպերտեքստային» ձևաչափեր։ Նրանք կարող են տեղեկատվություն հրապարակել գալիք գագաթնաժողովների մասին, կարող են տեղեկագրեր տեղադրել այդ հանդիպումների ժամանակ տեղի ունեցածի վերաբերյալ, և կարող են տարածել տեսանյութերի հղումներ. և այս ամբողջ տեղեկատվությունը կարելի է ներբեռնել ընդամենը մեկ կոճակի սեղմումով: ՄԱԿ-ը և շատ այլ մարդիկ ներկայացնում են այս տեղեկատվությունը՝ փորձելով որոշակի հաղորդագրություն ստանալ կիբերոլորտում և հետևաբար ուղղորդել հասարակությանը՝ որևէ հարցի վերաբերյալ:

Այս բոլոր տեղեկությունները մատչելի են: Գոյություն ունի «slacktivism» կամ «clicktivism» աճող միտում: Թեև լավ է, որ տեղեկատվությունը կարող է այդքան արագ և արդյունավետ կերպով տարածվել ամբողջ աշխարհում, սակայն վատ է այն փաստը, որ մարդիկ հաճախ այդ տեղեկատվությունը ընդունում են որպես կանոն կամ արագ մոռանում են այն, երբ տեսել են, որ այն փայլում է համակարգչի էկրանին: Վիրուսային արշավները հիանալի են՝ սկզբնական հետաքրքրություն և խոսակցություն առաջացնելու համար, բայց դրանք երկարաժամկետ հեռանկարում այնքան էլ արդյունավետ չեն. մարդիկ սկսում են մտածել, որ ինչ-որ բանին «լայք» սեղմելը բավական մեծ ներդրում է, կամ որ որևէ ընթացիկ թեժ թեմայի վերաբերյալ իրենց ֆեյսբուքյան կամ թվիթերյան էջում հրապարակումներ են անում:

Դրամահավաքի կարողություն

Համացանցը նաև հեշտացրել է փոքր դոնորների համար քաղաքական արշավների ֆինանսավորման հարցում նշանակալի դեր խաղալը: Նախկինում փոքր դոնորների կողմից դրամահավաքը չափազանց թանկ էր, քանի որ տպագրության և փոստային առաքման ծախսերը խլում էին հավաքված գումարի մեծ մասը: MoveOn-ի նման խմբերը, սակայն, պարզել են, որ նրանք կարող են մեծ գումարներ հավաքել փոքր դոնորներից նվազագույն ծախսերով, ընդ որում՝ կրեդիտ քարտով գործարքների վճարները կազմում են իրենց ամենամեծ ծախսը:

«Առաջին անգամ դու դուռ ունես դեպի քաղաքական գործընթաց, որը «մեծ փողեր» չի պահանւում, - ասում է Դարը: «Դա փոխում է ամեն ինչ»:

Համացանցը նաև թույլ է տալիս սովորական մարդկանց նյութապես նպաստել Մարդասիրական օգնության ծրագրերին, որոնք նախատեսված են գլոբալ աղետի կամ ողբերգական իրավիճակներում միջամտելու համար, ինչպես օրինակ՝ «Հույս Հաիթիի համար հիմա» հեռուստամարաթոնի դեպքում, որը մեկնարկեց 2010 թվականին Հայիթիի երկրաշարժից երեք օր անց: Հեռուստամարաթոնը և դրա հեռարձակումը դարձան արդյունավետ միջոց՝ աջակցության խնդրանք ներկայացնելու և ներդրումները արագ հավաքելու համար՝ հեշտացնելով ժամանցի և մարդասիրական դրամահավաքի միջև հարաբերությունը, որը ձևավորվել է ի պատասխան պատմական և տնտեսական շուկայի պայմանների:

Էթիկա

Համացանցային տեխնոլոգիաների զգալի փոփոխության, տեղեկատվության ձեռքբերման, փոխանակման և կիրառման նոր մեխանիզմների ներդրման պայմաններում ինտերնետ ակտիվիզմը բարձրացնում է էթիկական հարցերը քննարկման համար: Կողմնակիցները պնդում են, որ ինտերնետ ակտիվիզմը ծառայում է որպես սոցիալական առաջընթացի միջոց, բայց միայն այն դեպքում, եթե կիրառվում է անձնական և մասնագիտական ​​էթիկան: Առցանց ակտիվիզմի կողմնակիցները պնդում են, որ տեղեկատվական և հաղորդակցական նոր տեխնոլոգիաները օգնում են բարձրացնել ակտիվիստական ​​խմբերի քաղաքական ուժը, որոնք այլապես ավելի քիչ ռեսուրսներ կունենային: Այս մտածողության կողմնակիցները պնդում են, որ առցանց ակտիվիզմի ամենաարդյունավետ օգտագործումը դրա օգտագործումն է ավելի ավանդական կամ պատմական ակտիվիստական ​​գործունեության հետ համատեղ:

Ընդհակառակը, քննադատներն անհանգստանում են այն բանի համար, որ փաստերն ու համոզմունքները դառնում են անորոշ առցանց արշավներում և այն մասին, որ «առցանց ակտիվության ոլորտներն ավելի շատ են շահագրգռված»: Այս քննադատները զգուշանում են առցանց ակտիվիզմի սովորական մանիպուլյացիայի դեմ՝ անձնական կամ անհատական շահերի համար, այն է օրինակ՝ շահագործել բարեգործական կազմակերպությունները՝ հանուն դրամական շահի, ազդել ընտրողների վրա քաղաքական ասպարեզում և ուռճացնել սեփական կարևորությունը կամ արդյունավետությունը: Այս իմաստով, էթիկական ենթատեքստն այն է, որ ակտիվիզմը դառնում է հասարակությանը նկարագրական, քան փոխակերպող: Այս վերանայողներից մեկն առաջարկում է յոթ թակարդ, որոնցից պետք է զգուշանալ համացանցային ակտիվիզմում. «ինքնագովազդը շարժման հաշվին... չպահանջված զանգվածային էլ. հասցե»: Առցանց ակտիվիզմի տարածվածության դեմ ուղղված բարոյական քննադատություններից շատերը հետագայում քննարկվում են այս հոդվածի քննադատությունների բաժնում:

Քննադատություն

Ժողովրդագրական խնդիրներ

Քննադատները պնդում են, որ ինտերնետ ակտիվիզմը բախվում է նույն մարտահրավերներին, ինչ թվային բաժանման մյուս ասպեկտները, մասնավորապես՝ գլոբալ թվային բաժանումը: Ոմանք ասում են, որ դա անհամաչափ ներկայացվածություն է տալիս նրանց, որոնք ավելի մեծ հասանելիություն կամ տեխնոլոգիական կարողություններ ունեն: Այն խմբերը, որոնք կարող են անբարենպաստ լինել առցանց ակտիվիստական ​​գործունեության անցնելու պատճառով, այն խմբերն են, որոնք սահմանափակ հասանելիություն ունեն տեխնոլոգիաներին կամ չունեն տեխնոլոգիական գրագիտություն՝ առցանց ներգրավվելու համար. դրանք ներառում են էթնիկ և ռասայական փոքրամասնությունները, ցածր սոցիալ-տնտեսական կարգավիճակ ունեցողները, ցածր կրթական մակարդակ ունեցողները և տարեցները: Ռասիզմի և սեքսիզմի նման խնդիրներն այն խնդիրներն են, որոնցով զբաղվում են ինտերնետ ակտիվիստները:

Ուսումնասիրությունը դիտարկել է սոցիալական ցանցերի (SNS) ազդեցությունը ժողովրդագրության և նրանց քաղաքական գործունեության վրա: Զարմանալի չէ, որ քոլեջի ուսանողներն ամենաշատն օգտագործում էին SNS-ը քաղաքական գործունեության համար, սակայն դրան հաջորդեց ավելի քիչ հավանական խումբը, նրանք, որոնք չէին ավարտել ավագ դպրոցը: Բացի այդ, ոչ սպիտակամորթ քաղաքացիների կողմից քաղաքական տեղեկատվություն օգտագործելու հավանականությունը ավելի մեծ է, քան սպիտակամորթներինը: Այս երկու ելքերը հակադրվում են քաղաքական գործունեության նորմալ կանխատեսողներին: Չնայած, տարեց սերունդների այս զարմանալի բացահայտումներին, տղամարդիկ և սպիտակամորթները ցույց տվեցին քաղաքական մոբիլիզացիայի ամենաբարձր մակարդակը: Քաղաքական մոբիլիզացիայի գործողությունները, ինչպիսիք են՝ դրամահավաքը, կամավորությունը, բողոքի ակցիաները պահանջում են առավելագույն հետաքրքրություն, ռեսուրսներ և գիտելիքներ (Nam, 2010):

Բևեռացում

Կալիֆոռնիայի Սանտա Կրուզի համալսարանի պրոֆեսոր Բարբարա Էփշտեյնի կողմից բարձրացրած մտահոգություններից մեկն այն է, որ համացանցը «թույլ է տալիս մարդկանց, որոնք համաձայն են միմյանց հետ խոսել և նրանց վրա տպավորություն թողնել: Նրանք շատ ավելի մեծ ցանցի մաս են, քան դա անհրաժեշտ է: « Նա զգուշացնում է, որ համակարգչի միջոցով հաղորդակցության անանձնական բնույթը կարող է իրականում խաթարել մարդկային շփումը, որը միշտ կարևոր է եղել սոցիալական շարժումների համար:

Մյուս կողմից, Սքոթ Դյուկ Հարիսը San Jose Mercury News-ից նշել է, որ «համացանցը կապում է խնդիրների բոլոր կողմերը և ոչ միայն. գաղափարապես ընդարձակ հակապատերազմական ընտրազանգվածին, ANSWER-ի ձախերից մինչև ժամանակի ճնշումը»:

Ակտիվիստ Ռալֆ Նեյդերը հայտարարել է, որ «համացանցն այնքան էլ լավ չի սահմանում գործողությունների դրդապատճառը»՝ վկայակոչելով, որ Միացյալ Նահանգների Կոնգրեսը, ընկերություննեւն և պենտան: Պարտադիր չէ, որ «վախենան համացանցի քաղաքացիական օգտագործումից»: Ցուկերմանը խոսում է սլեկտիվիզմի մասին՝ պնդելով, որ համացանցը արժեզրկել է ակտիվիզմի որոշ արժույթներ: Քաղաքացիները կարող են «հավանել» ակտիվիստների խմբին Ֆեյսբուքում, այցելել կայք կամ մեկնաբանել բլոգը, բայց չկարողանան ներգրավվել համացանցից դուրս քաղաքական ակտիվությամբ, օրինակ՝ կամավորության հիմունքներով կամ որպես զբաղմունք: Այս քննադատությունը քննադատվել է որպես արևմուտքակենտրոն, սակայն, քանի որ այն զեղչում է մենիշխան (ավտորիտար) կամ ռեպրեսիվ համատեքստերում դա կարող է ունենալ:

Լրագրող Քորթնի Ք. Հյուսիսային Կառոլինայի համալսարանի պրոֆեսոր Զեյնեփ Թուֆեքչին պնդում է, որ նախահամացանցային դարաշրջանում կազմակերպչական նշանակալի ժամանակ հատկացնելու անհրաժեշտությունն այն է, ինչը փողոցային բողոքի ցույցերին ուժ է տալը:

Գիտնականները տարակարծիք են այն հարցում, թե արդյոք համացանցը կբարձրացնի կամ կնվազեցնի քաղաքական մասնակցությունը, ներառյալ՝ սլեկտիվիզմը: Նրանք, որոնք առաջարկում են քաղաքական մասնակցություն, կավելանան, կարծում են, որ ինտերնետը կարող է օգտագործվել ավելի շատ օգտատերեր հավաքագրելու և շփվելու համար, և առաջարկում է ավելի ցածր գնով մասնակցության եղանակներ նրանց համար, որոնք ժամանակ կամ մոտիվացիա չունեն այլ կերպ ներգրավվելու համար: Նրանք, որոնք մտահոգված են, որ ինտերնետը կնվազեցնի ակտիվությունը, պնդում են, որ ինտերնետը ազատ ժամանակ է գրավում, որն այլևս չի կարող ծախսվել ակտիվիստական ​​խմբերում ներգրավվելու համար, կամ որ ինտերնետ ակտիվությունը կփոխարինի անձնական ակտիվության ավելի էական, ջանքեր գործադրող ձևերին:

Pew Research Center-ը պարզել է, որ հարթակները շեղում են, ինչը հանգեցնում է նրան, որ սպառողները և առցանց ակտիվիստները կարծում են, որ դրանք փոփոխություններ են առաջացնում, մինչդեռ իրենց հրապարակումը նրանց կողմից միայն խթանում է լրատվամիջոցների արձագանքը: Pew Research Center-ը նաև պարզել է, որ չափահասների մոտ 79%-ը կարծում է, որ սլեկտիվիզմը շեղում է սպառողներին իսկապես կարևոր խնդիրներից, և որ մեծահասակների մեծամասնությունը պարզել է, որ սոցիալական մեդիան ինչ-որ բացասական արդյունքի է հանգեցնում:

Լրագրող և գրող Մալքոլմ Գլադվելը պնդում է, որ սոցիալական մեդիայի և ինտերնետի միջոցով ակտիվությունը չի կարող հաջողակ լինել, քանի որ դրանք խթանում են ակտիվության «ծույլ» ձևը, որը մարդկանցից իմաստալից ջանքեր չի պահանջում: Օրինակ՝ «հավանելով» բողոքի հետ կապված գրառումը սոցիալական ցանցերում՝ մարդիկ զգում են, որ իրենք իրենց ներդրումն են ունեցել ինչ-որ գործի մեջ, ինչը նրանց ավելի քիչ հավանական է դարձնում ավելի ծախսատար, իսկ ոմանք կվիճարկեն ավելի արդյունավետ գործողություն, ինչպիսին է բողոքի ակցիային միանալը:

Այնպիսի դեպքերով, ինչպիսիք են «Black Lives Matter» և «MeToo» շարժումները, ցույց են տալիս, թե ինչպես ինտերնետ ակտիվիզմը կարող է ավելին դառնալ, քան սլեկկտիվիզմը: Գիտնականները պարզել են, որ ինտերնետ ակտիվիստների համայնքները և օֆլայն ակտիվիստների համայնքները սերտորեն համագործակցում են, այլ ոչ թե երկու առանձին միավորներ են: Ինտերնետ ակտիվության շնորհիվ ակտիվիստները կարող են կազմակերպվել՝ առանց ֆիզիկական գտնվելու վայրի սահմանափակումների: Pew Research Center-ը պարզել է, որ տասը ամերիկացիներից ութն ապացուցել է, որ այն ազդում է տարբեր հանրային խնդիրների վերաբերյալ տեղեկատվության տարածման և իրազեկման գործում:

Անկախ նրանից, թե դա պայմանավորված է ֆիզիկական, մտավոր կամ ֆինանսական սահմանափակումներով, ինտերնետ ակտիվիզմը կարող է լինել առավել մատչելի և հարմարավետ հաշմանդամների համար: Ֆիզիկական բողոքի ցույցերին մասնակցելու հնարավորության դեպքում հանրային տարածքների անմատչելիությունը հաճախ չափազանց մեծ խոչընդոտ է հանդիսանում մասնակցության համար:

Կատարողական ակտիվություն

Սլեկտիվիզմի նման, կատարողական ակտիվիզմը վերաբերում է այնպիսի գործողությանը, որով նա հանդես է գալիս որպես փաստաբան կամ ակտիվիստ, հաճախ սոցիալական ցանցերում՝ հանուն անձնական շահի: Այս տերմինն օգտագործվում է որպես բացասական տերմին նրանց նկատմամբ, որոնք կարծես թե չեն համապատասխանում իրականությանը կամ չափազանցնում են իրենց ակտիվիստական ​​աշխատանքը: Կատարողական ակտիվիզմը հաճախակի օգտագործվեց 2020 թվականի BLM բողոքի ցույցերից հետո, այս տերմինը սկսեց լայնորեն կիրառվել, քանի որ շատերը սոցիալական մեդիա են գնացել՝ մասնակցելու Black Lives Matter շարժմանը: Շատ նոր ակտիվիստների և դաշնակիցների մտադրությունները կասկածի տակ են դրվել: 2021 թվականի հունիսի 2-ին սոցիալական մեդիա հարթակը՝ Instagram-ը, հեղեղվեց միլիոնավոր նույն պատկերներով: Այս պատկերները սև քառակուսիներ էին #BlackoutTuesday հեշթեգի տակ: Այս առցանց բողոքի ակցիայի նպատակն էր ուժեղացնել սևամորթների ձայները սոցիալական ցանցերում: Այնուամենայնիվ, շատերը քննադատեցին այս բողոքը՝ պնդելով, որ բողոքը հակառակ ազդեցությունն ունեցավ, քանի որ հրապարակները հեղեղեցին #BlackLivesMatter կարևոր հեշթեգը։ Մարդիկ սկսեցին մեղադրել նրանց, ովքեր մասնակցել են Blackout երեքշաբթի օրը, բայց ոչ մի այլ բան չեն արել Black Lives Matter շարժման հետ կապված՝ որպես կատարողական ակտիվիստներ:

Այս առցանց բողոքի ակցիայի նպատակն էր ուժեղացնել սևամորթների ձայները սոցիալական ցանցերում: Այնուամենայնիվ, շատերը քննադատեցին այս բողոքը՝ պնդելով, որ բողոքը հակառակ ազդեցությունն ունեցավ, քանի որ հրապարակները հեղեղեցին #BlackLivesMatter կարևոր հեշթեգը։[119] Մարդիկ սկսեցին մեղադրել նրանց, ովքեր մասնակցել են Blackout երեքշաբթի օրը, բայց ոչ մի այլ բան չեն արել Black Lives Matter շարժման հետ կապված՝ որպես կատարողական ակտիվիստներ:

Further reading

• Baranowski, Paweł (2015). «Online Political Campaigning during the 2014 Regional Elections in Poland». Media and Communication. 3 (4): 35–44. doi:10.17645/mac.v3i4.368.
• Eric J.S. Townsend, E-Activism Connects Protest Groups. Web Makes It Easy To Organize Rallies Quickly, But Sheer Volume Of E-Mail Can Hinder Cause, Hartford Courant, December 4, 2002.
• Steven F. Hick and John G. McNutt, Advocacy, Activism, and the Internet: Community Organization and Social Policy, Lyceum Books, 2002. 0-925065-60-9.
• Garance Franke-Ruta, "Virtual Politics," The American Prospect, Volume 14, Issue 9, October 1, 2003.
• Ghobadi, S., Clegg, S. 2014, 'these days will never be forgotten': Critical Mass Approach to Online Activism, Information and Organization, Vol 25 Issue 1, pp 2–71
• Joss Hands, "@ is for Activism: Dissent Resistance and Rebellion in a Digital Culture", Pluto Press, 2011. 0-7453-2700-1
• Amy Harmon, "Politics of the Web: Meet, Greet, Segregate, Meet Again," New York Times, January 25, 2004.
• Mark Surman & Katherine Reilly, "Appropriating the Internet for Global Activism," Yes Magazine, Spring 2004.
• Carlos Watson, "The Rise of the Online Citizen," CNN.com, March 17, 2004, suggests that blogs may be "Democrats' answer to talk radio," citing a study by George Washington University showing that "online political citizens" outnumber Republicans almost 2 to 1 (49% to 27%).
• Matt Stoller, "When Mainstream Political Kibitzing Comes Online," The Blogging of the President 2004, April 4, 2004.
• Joe Trippi, The Revolution Will Not Be Televised: Democracy, the Internet, and the Overthrow of Everything (Regan Books, 2004), 0-06-076155-5.
• John Emerson, "An Introduction to Activism on the Internet," January 2005.
• Michael Dartnell, Insurgency Online: Web Activism and Global Conflict University of Toronto Press, 2006. 978-0-8020-8747-8
• Molly Beutz Land, Networked Activism, Harvard Human Rights Journal / Vol. 22, 2009, p. 205–244. (PDF, 225 kb)
• Richard Kahn and Douglas Kellner, New Media and Internet Activism: From the 'Battle of Seattle' to Blogging, New Media & Society / Vol 6; 2004, Pages 87–95. (PDF)
• Xu Ling, Network actions - new media and political confrontation in the Internet age (Chinese Edition) (Huazhong Normal University Press (December 1, 2011)), 9787562252825.