Կալամբուրային հանգ
Կալամբուրային հանգ (ֆր.՝ calambour-բառախաղ), բանատողերի համահնչուն վերջավորություն` հանգի տեսակներից մեկը, որը կազմվում է հնչյուններով նման, բայց իմաստով տարբեր բառերից։ Հնչում է իբրև նախորդ տողի վերջավորության յուրօրինակ արձագանք։ Մեծ մասամբ կազմվում է ոչ թե մեկ, այլ երկու կամ ավելի հնչյուններից` դառնալով բարդ կամ բաղադրյալ հանգ։ Այդպիսի հանգի օրինակ է տալիս Թումանյանի հետևյալ տողերը.
|
Մեծ անտառից նա զատված
3:Կյանքից հարբած անցավոր,
|
|
Այսպիսի շատ հանգեր են ստեղծել Պետրոս Դուրյանը (հար ազատ-հարազատ, իմացավ-հիմա ցավ, ազգասեր-ազգ ա'ս էր), Ա. Վշտունին (վարսերը նրա-վառ սերը նրա, պարգանք-հարգանք, մութե թև-ու թեթև)։ Կալամբուրային հանգի օրինակ է նաև Պարույր Սևակի հետևյալ տողը. «Գիտի կործանել, բայց և... գործ անել»[1]։
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ Էդ. Ջրբաշյան, Հ. Մախչանյան, Գրականագիտական բառարան, էջ 144