Լեոնիդ Մորոզ

Լեոնիդ Մորոզ;
Ծնվել է	հոկտեմբերի 2, 1937 (86 տարեկան)
Ծննդավայր	Կիև, Ուկրաինական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ
Քաղաքացիություն	ԽՍՀՄ և Ուկրաինա
Կրթություն	Կիևի պոլիտեխնիկական ինստիտուտ
Մասնագիտություն	հնչյունային օպերատոր և հնչյունային օպերատոր
Պարգևներ և ; մրցանակներ
Անդամություն	Ուկրաինայի կինեմատոգրաֆիստների ազգային միություն

Լեոնիդ Մորոզ (ռուս.՝ Леони́д Авра́мович Моро́з, հոկտեմբերի 2, 1937(1937-10-02), Կիև, Ուկրաինական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), ուկրաինացի և խորհրդային հնչյունային օպերատոր, Ուկրաինայի մշակույթի վաստակավոր աշխատակից (1994 թվական)^[1]։

Ծնվել է 1937 թվականի հոկտեմբերի 2-ին, Կիևում, ծառայողի ընտանիքում։ Ավարտել է Կիևի պոլիտեխնիկական ինստիտուտի ռադիոէլեկտրոնիկայի ֆակուլտետը (1967 թվական)։

Աշխատել է «Կիևնաուչֆիլմ» ստուդիայում որպես տեխնիկ և հնչյունային սարքավորումների նորոգման վարպետ։ 1967 թվականից նույն ստուդիայում աշխատել է որպես հնչյունային ռեժիսոր։

Հնչյունավորել է «ՈւՌԱՏ-1», «Միրոնովյան ցորենները» (1967 թվական), «Մկաններ, 20-րդ դար», «Միխայիլ Ստելմախ», «Մարդը, որը կարողանում էր թռչել», «Յոթ քայլ հորիզոնից» (1968 թվական), «Անդրեյ Գոլովկո», «Կետը և կատուն», «Մարդը, որը կարողանում էր հրաշքներ գործել», «Մարս XX» (1969 թվական), «Հեքիաթ բարի ռնգեղջյուրի մասին», «Կռունկը», «Թե ինչպես են կազակները ֆուտբոլ խաղում», «Արկադի Գայդար», «Կենդանիներն մտածո՞ւմ են» (1970 թվական), «Չարն ու բարին», «Ես և մյուսները» (1971 թվական), «Սարսափելի գորշ բրդոտը» (1971 թվական), «Եղբայր Ճագարը և եղբայր Աղվեսը», «Ակամա լույսի շուրջ», «Ճշմարտության մոտեցումը», «Մարդասպանը հայտնի է» (1972 թվական), «Տաք հացը», «Ընձուղտների արկածները», «Փիղը երազանք ուներ» (1973 թվական), «Չարագործությունը», «Մաքսիմ Գուրժիյայի բարձրությունը» (1975 թվական), «Ամեն ինչ կյանքում պայքար է։ Յարոսլավ Գալան», «Մարոկկո։ Միտքը ճանապարհին» (1976 թվական), «Դառը արձագանքը», «Խորվաթիա։ Երկիր և մարդիկ», «Իվան Գեներալիչի աշխարհը», «Վերամիավորման ոսկե սեպտեմբերը։ Տարիներ և ճակատագիրներ» (1979 թվական), «Միլիոնների հասցեն» (1980 թվական), «Ներս մտի՛ր, Բիտլով» (1990 թվական), «Պարասկա Գորիցվիտի աշխարհը» (1992 թվական, համահեղինակությամբ), «Սկսվում է անցյալից» (1996 թվական, համահեղինակությամբ), «Կյանքի համարը», «Սիրում եմ Ուկրաինան», «Մաեստրո Ավդեևսկին», «Օլես Գոնչար։ Վերջաբանը», «Ուկրաինան այսօր» (№ 1, 2, 3), «Ուկրաինայի պալատի վերակառուցումը», համահեղինակությամբ), «Ես` աստվածային պարսետներից քարն եմ», «Հայրական շենքի մոտ», «Նավեր և նավաշինարարներ» (համահեղինակությամբ), «Մենք սեր չենք տեսել. եթե պատերազմ չի, վիշտ է» (1997 թվական), «Կապույտ գլխարկը (1998 թվական, մուլտֆիլմ)» և այլ ֆիլմեր։

Եղել է Ուկրաինայի կինեմատոգրաֆիստների ազգային միության անդամ։