«Ահարոն Տատուրյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added

Գծային

07:51, 19 Հուլիսի 2015-ի տարբերակ

Ահարոն Ստեփանի Տատուրյան 1886, գյուղ Օվաճըգ (Իզմիթի սանջակում, Թուրքիա)-1965, Փարիզ, հայ բանաստեղծ։

Սովորել է Կոստանդնուպոլսի Մխիթարյան, 1907-1909 թվականներին՝ Վենետիկի Մուրատ-Ռափայելյան վարժարաններում։ 1928-ից հաստատվել է Ֆրանսիայում (Փարիզ, Մարսել), զբաղվել ուսուցչությամբ։ Գրական ասպարեզ է իջել 1902-ին՝ աշխատակցելով «Բազմավեպ», «Մեհյան» և այլ պարբերականների։ Ավելի ուշ, Փարիզում լույս է ընծայել «Մագաղաթներ» (1938), «Պոհեմականք» (1939), «Սոսյաց անտառ» (1948), «Երկներ երկիր» (1957), «Բագիններուս կրակին դեմ» (1958), «Կարմիր ավետարան» (1959) ժողովածուները։ Ետմահու հրատարակվել են նրա «Վերջին կաթիլներ» և «Հին քերթվածներ» (երկուսն էլ՝ 1971) ժողովածուները։ Տատուրյանը երգել է մարդկային վիշտը, պատկերել «խեղճ մարդկանց» վիճակը հակասություններով լի աշխարհում, գովերգել Խորհրդային Հայաստանը։

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից։

@@ Տող 1. / Տող 1. @@
-'''Ահարոն Ստեփանի Տատուրյան''' [ [[1886]], [[գյուղ]] Օվաճըգ (Իզմիթի սանջակում, [[Թուրքիա]])-[[1965]], [[Փարիզ]] ], հայ բանաստեղծ։
+'''Ահարոն Ստեփանի Տատուրյան''' [[1886]], [[գյուղ]] Օվաճըգ (Իզմիթի սանջակում, [[Թուրքիա]])-[[1965]], [[Փարիզ]], հայ բանաստեղծ։
-Սովորել է Կոստանդուպոլսի Մխիթարյան, [[1907]]-[[1909]]-ին՝ [[Վենետիկ]]ի [[Մուրատ-Ռափայելյան վարժարան]]ներում։ [[1928]]-ից հաստատվել է [[Ֆրանսիա]]յում ([[Փարիզ]], [[Մարսել]]), զբաղվել ուսուցչությամբ։ Գրական ասպարեզ է իջել [[1902]]-ին՝ աշխատակցելով «Բազմավեպ», «Մեհյան» և այլ պարբերականների։ Ավելի ուշ, [[Փարիզ]]ում լույս է ընծայել «Մագաղաթներ» ([[1938]]), «Պոհեմականք» ([[1939]]), «Սոսյաց անտառ» ([[1948]]), «Երկներ երկիր» ([[1957]]), «Բագիններուս կրակին դեմ» ([[1958]]), «Կարմիր ավետարան» ([[1959]]) ժողովածուները։ Ետմահու հրատարակվել են նրա «Վերջին կաթիլներ» և «Հին քերթվածներ» (երկուսն էլ՝ [[1971]]) ժողովածուները։ Տատուրյանը երգել է մարդկային վիշտը, պատկերել «խեղճ մարդկանց» վիճակը հակասություններով լի աշխարհում, գովերգել [[Խորհրդային Հայաստան]]ը։
+Սովորել է [[Կոստանդնուպոլիս|Կոստանդնուպոլսի]] Մխիթարյան, [[1907]]-[[1909]] թվականներին՝ [[Վենետիկ]]ի [[Մուրատ-Ռափայելյան վարժարան]]ներում։ [[1928]]-ից հաստատվել է [[Ֆրանսիա]]յում ([[Փարիզ]], [[Մարսել]]), զբաղվել ուսուցչությամբ։ Գրական ասպարեզ է իջել [[1902]]-ին՝ աշխատակցելով «Բազմավեպ», «Մեհյան» և այլ պարբերականների։ Ավելի ուշ, [[Փարիզ]]ում լույս է ընծայել «Մագաղաթներ» ([[1938]]), «Պոհեմականք» ([[1939]]), «Սոսյաց անտառ» ([[1948]]), «Երկներ երկիր» ([[1957]]), «Բագիններուս կրակին դեմ» ([[1958]]), «Կարմիր ավետարան» ([[1959]]) ժողովածուները։ Ետմահու հրատարակվել են նրա «Վերջին կաթիլներ» և «Հին քերթվածներ» (երկուսն էլ՝ [[1971]]) ժողովածուները։ Տատուրյանը երգել է մարդկային վիշտը, պատկերել «խեղճ մարդկանց» վիճակը հակասություններով լի աշխարհում, գովերգել [[Խորհրդային Հայաստան]]ը։
 {{ՀՍՀ}}