Ելենա Միզուլինա

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Ելենա Միզուլինա
 
Կուսակցություն՝ Արդար Ռուսաստան
Կրթություն՝ Yaroslavl State University? (1977) և Ռուսաստանի պետական ծառայության ակադեմիա (2005)
Գիտական աստիճան՝ իրավաբանական գիտությունների դոկտոր
Մասնագիտություն՝ իրավաբան, քաղաքական գործիչ, պետական գործիչ և Պետական Դումայի անդամ
Ծննդյան օր դեկտեմբերի 9, 1954(1954-12-09) (69 տարեկան)
Ծննդավայր Բույ, Կոստրոմայի մարզ, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ
Քաղաքացիություն  ԽՍՀՄ և  Ռուսաստան
Ամուսին Q124758178?
Զավակներ Ekaterina Mizulina?
 
Կայք՝ elenamizulina.ru
 
Պարգևներ
Պատվո շքանշան «Մոսկվայի 850-ամյակի հիշատակի» մեդալ
և ՌԴ վաստակավոր իրավաբան

Ելենա Բորիսովնա Միզուլինա (ռուս.՝ Елена Борисовна Мизулина, դեկտեմբերի 9, 1954(1954-12-09), Բույ, Կոստրոմայի մարզ, ՌԽՖՍՀ, ԽՍՀՄ), ռուս պետական և քաղաքական գործիչ։ 2015 թվականի սեպտեմբերի 23-ից Օմսկի շրջանի գործադիր իշխանության ներկայացուցիչ։ Իրավագիտության դոկտոր (1992), պրոֆեսոր, Ռուսաստանի Դաշնության վաստակավոր իրավաբան։

ՌԴ Պետական դումայի 6-րդ գումարման պատգամավոր «Արդար Ռուսաստան» կուսակցությունից, Պետդումայի ընտանիքի, կանանց և երեխաների հարցերով հանձնաժողովի նախագահ։ 2-րդ, 3-րդ և 5-րդ գումարումների Պետդումայի պատգամավոր։

Եղել է տարբեր քաղաքական կուսակցությունների՝ «ԽԱՊԿ», «Յաբլոկո», «Աջ ուժերի միություն» և «Արդար Ռուսաստան» անդամ։

Հայտնի է որպես ռեզոնանսային նախաձեռնությունների և օրինագծերի հեղինակ և համահեղինակ, որոնք ոչ միանշանակ հասարակական արձագանք են առաջացրել և հաճախ ուղեկցվել են սկանդալներով։ Դրանց թվում են «գեյ-քարոզչությունը», ամուսնալուծությունների և ռուս որբերի օտարերկրյա որդեգրողների դեմ պայքարը[1][2][3]։

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Կրթություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ծնվել է 1954 թվականի դեկտեմբերի 9-ին Կոստրոմայի մարզի Բուի քաղաքում։ Նրա հայրը՝ Բորիս Միխայլովիչ Դմիտրիևը զինծառայող էր[4]։

Դպրոցում նա երազում էր ընդունվել Մոսկվայի միջազգային հարաբերությունների պետական ինստիտուտ նախապատրաստվելով «դիվանագետի գործունեության», բայց 1972 թվականին ընդունվել է Յարոսլավլի պետական համալսարանի պատմության և իրավագիտության ֆակուլտետ[5]։ Նա նույն խմբում էր սովորում ապագա ամուսնու՝ Միխայիլ Միզուլինի հետ, չորս տարի սովորելուց հետո ամուսնացել է նրա հետ[6][7]։ 1977 թվականին ավարտել է համալսարանը՝ ստանալով իրավաբանի որակավորում[8][9]։

1977 թվականից մինչև 1984 թվականը աշխատել է նախ որպես խորհրդատու, ապա՝ 1984 թվականից մինչև 1985 թվականը՝ եղել է Յարոսլավլի շրջանային դատարանում ավագ խորհրդատու։ Միևնույն ժամանակ, նա հեռակա ուսում է ստացել Յարոսլավլի պետական համալսարանի ասպիրանտուրայում[7], 1983 թվականին պաշտպանել է իր թեկնածուական ատենախոսությունը՝ «Քրեական դատավարության վերահսկողության ստուգման բնույթը (Յարոսլավլի շրջանի դատարանի նյութերի հիման վրա)» իրավաբանական գիտությունների թեկնածուի աստիճանի համար[8][9][10]։

1987 թվականին Միզուլինան ստացել է ազգային պատմության բաժնի պետի պաշտոնը, գլխավորել է բաժինը մինչև 1990 թվականը[9][11][12][13]։

1992 թվականին, Ռուսաստանի Գիտությունների ակադեմիայի պետական և իրավունքի ինստիտուտում, պաշտպանել է դոկտորական ատենախոսությունը «Քրեական գործընթաց. պետական ինքնակարգավորման սահմանը» թեմայով[10]։ 1992 թվականից մինչև 1995 թվականը եղել է՝ Յարոսլավլի պետական համալսարանի պրոֆեսոր[8]։

«Յաբլոկո» և «Աջ ուժերի միություն»[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Միզուլինան 1997 թվականին

1993 թվականին «Ռուսաստանի ընտրություն» դաշինքից ընտրվել է ՌԴ ԴԺ Դաշնության խորհրդի առաջին կազմում, որտեղ եղել է սահմանադրական օրենսդրության և դատաիրավական հարցերի հանձնաժողովի նախագահի տեղակալ, կանոնակարգի և խորհրդարանական ընթացակարգերի հանձնաժողովի անդամ։ 1995 թվականին ընդգրկվել է «Յաբլոկո» միավորման և «Բարեփոխումներ-նոր կուրս» շարժման մեջ։ 1995 թվականից ի վեր նա ղեկավարում էր Յարոսլավլի տարածաշրջանային «Հավասարակշռություն» հասարակական կազմակերպությունը[9]։

1995 թվականի դեկտեմբերին Միզուլինան ընտրվել է 2-րդ գումարման Պետական դումայի պատգամավոր, 1996 թվականի հունվարին վաղաժամկետ վայր է դրել Դաշնության խորհրդի պատգամավորի լիազորությունները[9][14]։ Երկրորդ գումարման Պետդումայում նա եղել է «Յաբլոկո» խմբակցության անդամ, եղել է օրենսդրության և դատական բարեփոխումների հանձնաժողովի նախագահի տեղակալ, պետականաշինության և քաղաքացիների սահմանադրական իրավունքների հարցերով ենթահանձնաժողովի նախագահի տեղակալ։

1999 թվականի դեկտեմբերին «Յաբլոկոից» ընտրվել է 3-րդ գումարման Պետական դումայի պատգամավոր[9]։ 2000 թվականին հուլիսին գլխավորել է «Յարոսլավլի ժողովրդավարական ուժերի միությունը», որում ընդգրկվել են «Յաբլոկոյի» և «Աջ ուժերի միության» ներկայացուցիչները[15]։ 2001 թվականի փետրվարին նա հայտարարել է, որ չի պատրաստվում հաստատել իր անդամակցությունը «Յաբլոկոյում»[16]։ Նույն թվականի հունիսին նա միացել է «Աջ ուժերի միությանը»[17]։ Միզուլինը իր հեռացումը «Յաբլոկոյից» բացատրել է նրանով, որ ինքը «անձամբ ամաչում է լինել մի կուսակցության կազմում, որը ընտրություններում միայն 5 % ձայն է հավաքել»։ «Դա ինձ համար բարոյական խնդիր է»- ասել է նա[18][19]։

2004 թվականի փետրվարին Միզուլինան աշխատել է Պետդումայի ներկայացուցչի կողմից Սահմանադրական դատարանում։ Ինքը՝ Միզուլինան, չի բացառել հավանականությունը, որ նա այդ նշանակումը ստացել է ընտրություններում «Աջ ուժերի միության» տապալման պատճառով[20]։ Որպես Պետդումայի ներկայացուցիչ Սահմանադրական դատարանում, 2005 թվականին պաշտպանել Է Ռուսաստանի նահանգապետի ուղղակի ընտրությունները չեղյալ հայտարարելու մասին որոշման իրավաչափությունը[21]։ Սահմանադրական դատարանում իր աշխատանքը համատեղել է Պետդումայի աշխատակազմի իրավական վարչության պետի տեղակալի պարտականությունների կատարման հետ[22]։ 2005 թվականին ավարտել է Ռուսաստանի Դաշնության նախագահին առընթեր պետական կառավարման ակադեմիան։

«Արդար Ռուսաստան»[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Միզուլինան հարցազրույց է տալիս, 2012 թվականի հունիսին:

2007 թվականի սեպտեմբերի 23-ին «Արդար Ռուսաստան. Հայրենիք/կյանք» կուսակցության նախընտրական համագումարը հաստատել է հինգերորդ գումարման Պետդումայի ընտրությունների թեկնածուների ցուցակը։ Ելենա Միզուլինան առաջին համարն էր Օմսկի № 60 տարածաշրջանային խմբում։ 2007 թվականի դեկտեմբերյան ընտրություններում «Արդար Ռուսաստան»-ը հավաքել է ձայների 7.74%-ը և ստացել է 38 մանդատ։ Մանդատ է ստացել նաև Միզուլինան։ Պետդումայի հինգերորդ գումարումում նա միացել է «Արդար Ռուսաստան» խմբակցությանը։ 2008 թվականի հունվարին նա դարձել է Պետդումայի ընտանիքի, կանանց և երեխաների հարցերով կոմիտեի նախագահ։ Միևնույն ժամանակ, «Արդար Ռուսաստանը» ի սկզբանե առաջադրել է այս պաշտոնի համար Սվետլանա Գորյաչևային, ինչը դժգոհություն է առաջացրել, Միզուլինան ղեկավարել է հանձնաժողովը որպես փոխզիջումային գործիչ[23]։

2011 թվականի սեպտեմբերի 24-ին «Արդար Ռուսաստան» համագումարը հաստատել է Պետդումայի վեցերորդ գումարման վեցերորդ գումարման թեկնածուների ցուցակը։ Ելենա Միզուլինան առաջին համարն էր Օմսկի № 52 տարածաշրջանային խմբում։ Ընտրություններում «Արդար Ռուսաստանը» Օմսկի մարզում հավաքել է ձայների 16,45 % -ը, իսկ երկրում ընդհանուր առմամբ 13,25 %-ը և ստացել է 38 մանդատ։ Մանդատ է ստացել նաև Միզուլինան։

2015 թվականի հուլիսին Օմսկի մարզի նահանգապետի ժամանակավոր պաշտոնակատար Վիկտոր Նազարովը, գրանցվելով որպես Օմսկի մարզի նահանգապետի թեկնածու, ընտրական հանձնաժողով է ներկայացրել Դաշնության խորհրդի երեք թեկնածուներից բաղկացած ցուցակը, որոնց թվում եղել է նաև Ելենա Միզուլինան[24]։ Նազարովը հաղթել է ընտրություններում և 2015 թվականի սեպտեմբերի 23-ին Ելենա Միզուլինը ստանձնել է Դաշնության խորհրդի անդամի՝ Օմսկի շրջանի նահանգապետի լիազորությունները[25]։ Պետդումայի պատգամավորի մանդատը փոխանցվել է Ալեքսանդր Կրավցովին[26]։

2017 թվականի հունվարի 23-ին «Արդար Ռուսաստան» կուսակցության տարածքային բաժանմունք դիմում է ներկայացրել կուսակցությունից դուրս գալու մասին[27]։ Հնարավոր պատճառներից են եղել ԶԼՄ-ների և «Արդար Ռուսաստանի» առանձին անդամների դժգոհությունը կուսակցության Օմսկի բաժանմունքի ղեկավար Վլադիմիր Գուսելետովի նկատմամբ[28]։

Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

  1. ↑ ««Дождь»: Жители Омской области хотят отставки депутата Мизулиной». Росбалт. 17.8.2013. Վերցված է 2013 թ․ օգոստոսի 25-ին.
  2. ↑ «Собчак сообщила, что её допросят по делу об оскорблении Мизулиной». РИА Новости. 05.08.2013. Վերցված է 2013 թ․ օգոստոսի 25-ին.
  3. ↑ «Мизулина снова оказалась в центре скандала с несуществующей цитатой о православных девушках». news.rambler.ru. 12.7.2013. Վերցված է 2013 թ․ օգոստոսի 25-ին.
  4. ↑ «Неизвестный подвиг, «Золотое кольцо», 31.01.2003». Արխիվացված է օրիգինալից 2019 թ․ մարտի 6-ին. Վերցված է 2020 թ․ հունիսի 13-ին.
  5. ↑ ««Я сразу уйду из политики, если моя деятельность будет мешать семье»». Яблоко. 1997. Վերցված է 2013 թ․ հուլիսի 23-ին.
  6. ↑ Наталья Щербаненко (30.7.2001). «Неполитическая кухня Елены Мизулиной». Профиль. Վերցված է 2013 թ․ հուլիսի 22-ին.(չաշխատող հղում)
  7. ↑ 7,0 7,1 Мария Позднякова (24.1.2002). «Елену Мизулину заняться политикой уговорил муж». АиФ. Վերցված է 2013 թ․ հուլիսի 23-ին.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 «Мизулина Елена Борисовна. Биографическая справка». РИА Новости. 30.06.2010. Վերցված է 2013 թ․ հուլիսի 19-ին.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 «Мизулина Елена Борисовна». Яблоко. Վերցված է 2013 թ․ հուլիսի 19-ին.
  10. ↑ 10,0 10,1 «Елена Борисовна Мизулина». Юридическая Россия. 24.10.2006. Արխիվացված է օրիգինալից 2014 թ․ մարտի 23-ին. Վերցված է 2013 թ․ հուլիսի 19-ին.
  11. ↑ «Кафедра отечественной истории». Ярославский государственный педагогический университет имени К. Д. Ушинского. Վերցված է 2013 թ․ հուլիսի 22-ին.
  12. ↑ «Мизулина Елена Борисовна». НИИ социальный систем МГУ им. Ломоносова. Արխիվացված է օրիգինալից 2016 թ․ մարտի 3-ին. Վերցված է 2013 թ․ հուլիսի 22-ին.
  13. ↑ «Лицом к лицу». Радио "Свобода". 27.01.2001. Վերցված է 2013 թ․ հուլիսի 22-ին.
  14. ↑ «Депутаты Совета Федерации I созыва». «Федеральное Собраниe: Совет Федерации, Государственная Дума». - Справочник. - М., ИЭГ "Панорама", Фонд развития парламентаризма в России, 1994-1996. Электронная версия. 2000. Վերցված է 2013 թ․ հուլիսի 22-ին.
  15. ↑ «В Ярославле «Яблоко» объединилось с правыми». Независимая газета. 03.07.2000. Վերցված է 2013 թ․ հուլիսի 23-ին.
  16. ↑ Ольга Тропкина (28.02.2001). «Мизулина покидает «Яблоко»». Независимая газета. Վերցված է 2013 թ․ հուլիսի 23-ին.
  17. ↑ «Мизулина принята в состав СПС». Коммерсантъ. 14.6.2001. Վերցված է 2013 թ․ հուլիսի 22-ին.
  18. ↑ Михаил Овчаров (24.02.2001). ««Яблоко» теряет последний шанс». Независимая газета. Վերցված է 2013 թ․ հուլիսի 23-ին.
  19. ↑ Юлия Чернухина, Виктория Чарочкина, Екатерина Винокурова. (19 ноября 2012). «Время хамелеонов. Портреты оппортунистов» (ռուսերեն). The New Times. Արխիվացված է օրիգինալից 2012 թ․ դեկտեմբերի 7-ին. Վերցված է 2012 թ․ նոյեմբերի 29-ին.{{cite web}}: CS1 սպաս․ բազմաթիվ անուններ: authors list (link)
  20. ↑ Сюзанна Фаризова. ««Союз правых сил» представит депутатов в Конституционном суде». 14.02.2004. Վերցված է 2013 թ․ հուլիսի 22-ին.
  21. ↑ Григорий Белонучкин (декабрь 2005). «Дело о губернаторах». Панорама, № 56. Վերցված է 2013 թ․ հուլիսի 22-ին.
  22. ↑ «Елена Мизулина назначена постоянным представителем Госдумы в Конституционном суде». Росбалт. 13.2.2004. Վերցված է 2013 թ․ հուլիսի 24-ին.
  23. ↑ Дмитрий Камышев (28.01.2008). «Думократический процесс». Коммерсантъ-власть. Վերցված է 2013 թ․ հուլիսի 22-ին.
  24. ↑ Елена Мизулина может перейти в Совет Федерации. 16 июля 2015
  25. ↑ Мизулина официально назначена сенатором от Омской области. 23.09.2015
  26. ↑ Кресло Мизулиной в Госдуме займет омский депутат-«физкультурник». 14 октября 2015
  27. ↑ «Мизулина решила покинуть «Справедливую Россию»». Интерфакс. 2017 թ․ հունվարի 23. Վերցված է 2017 թ․ հունվարի 23-ին.
  28. ↑ Анна Байдакова. «Когда такие фигуры бегут, у партии проблемы» Արխիվացված 2017-02-02 Wayback Machine Новая газета, № 8 от 27 января 2017
Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ելենա Միզուլինա» հոդվածին։
Թեմատիկ կայքեր
Չափորոշչային վերահսկողություն
GND: 105169776X · LCCN: n2013003635 · VIAF: 294968366 · WorldCat VIAF: 294968366
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Ելենա_Միզուլինա&oldid=9405516» էջից