Բաց հասարակություն
Բաց հասարակություն (ֆր.՝ société ouverte), տերմին, որը ստեղծել է ֆրանսիացի փիլիսոփա Անրի Բերգսոնը 1932 թվականին[1][2], նկարագրում է բարոյական ունիվերսալիզմին հակված դինամիկ համակարգ[3]։ Բերգսոնը հակադրում էր բաց հասարակությանը և անվանում էր այն փակ հասարակություն, օրենքի, բարոյականության կամ կրոնի փակ համակարգ։ Բերգսոնն առաջարկում էր, որ եթե քաղաքակրթության բոլոր հետքերը անհետանան, փակ հասարակության բնազդները կմնան ուրիշներին ներառելու կամ բացառելու համար[4]։
Բաց հասարակության գաղափարը հետագայում զարգացավ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ ավստրիական ծագումով բրիտանացի փիլիսոփա Կարլ Պոպերը կողմից[5][6]։ Պոպերը այն տեսնում էր որպես պատմական շարունակականության մի մաս՝ օրգանական, ցեղային կամ փակ հասարակությունից, բաց հասարակության միջոցով (նշվում է ավանդույթի նկատմամբ քննադատական վերաբերմունքով) մինչև վերացական կամ ապանձնավորված հասարակություն, որը բացակայում է դեմ առ դեմ փոխգործակցության բոլոր գործարքներից[7]։
Պատմություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Պոպերը դասական հույներին տեսնում էր որպես նախաձեռնողներ, ովքեր ցեղայինից դանդաղ անցում էին կատարում դեպի բաց հասարակություն, և առաջին անգամ բախվում դրանով պայմանավորված ոչ անձնական խմբային հարաբերությունների պատճառով առաջացած լարվածությանը[8]։
Մինչդեռ ցեղային և կոլեկտիվիստական հասարակությունները չեն տարբերում բնական օրենքներն ու սոցիալական սովորույթները, անհատները դժվար թե վիճարկեն այն ավանդույթները, որոնք կարծում են թե սուրբ կամ կախարդական հիմք ունեն։ Բաց հասարակության սկիզբը նշանավորվում է բնական և տեխնածին տարբերակմամբ, անձնական պատասխանատվության և հաշվետվողականության բարձրացմամբ (կրոնական համոզմունքների հետ անհամատեղելի)[9]։
Պոպերը պնդում էր, որ անհատականության, քննադատության և մարդասիրության գաղափարները չեն կարող ճնշվել երբ մարդիկ իմանան դրանց մասին, և հետևաբար անհնար է վերադառնալ փակ հասարակություն[10], բայց միևնույն ժամանակ գիտակցում էր, շարունակական էմոցիոնալ ձգողականությունը և անվանում այն «Ցեղապաշտության կորած խմբակային ոգին»(the lost group spirit of tribalism) օրինակ ինչպես դրսևորվում էր 20-րդ դարի տոտալիտարիզմներում[11]։
Թեև Պոպերի ուսումնասիրությունից հետո ընկած ժամանակահատվածը անկասկած նշանավորվել է բաց հասարակության տարածմամբ, դա ավելի քիչ կարելի է վերագրել Պոպերի քարոզչությանը և ավելի շատ՝ ուշ արդիականության տնտեսական առաջընթացի դերին։ Աճի վրա հիմնված արդյունաբերական հասարակությունները պահանջում են գրագիտություն, անանունություն և սոցիալական շարժունակություն իրենց անդամներից[12]։ Տարրեր, որոնք անհամատեղելի են ավանդույթների վրա հիմնված վարքագծի հետ, սակայն պահանջում են վերացական սոցիալական հարաբերությունների ավելի լայն տարածում Գեորգ Զիմելը համարում էր մետրոպոլիայի հոգեկան դիրքորոշումը[13]։
Սահմանում
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Կառլ Պոպերը սահմանել է բաց հասարակությունը որպես հասարակություն, որտեղ «անհատը բախվում է անձնական որոշումների հետ», ի տարբերություն «ցեղային կամ կոլեկտիվիստական հասարակության»[14]։
Նա գտնում էր, որ միայն ժողովրդավարությունն է ապահովում բարեփոխումների և ղեկավարության փոփոխության ինստիտուցիոնալ մեխանիզմ՝ առանց արյունահեղության, հեղափոխության կամ պետական հեղաշրջման անհրաժեշտության[15]։
Քննադատական գիտելիքներ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Բաց հասարակության մասին Պոպերի հայեցակարգը ավելի շուտ իմացաբանական է, քան քաղաքական[16]։ Երբ Պոպերը գրում էր «Բաց հասարակությունը և նրա թշնամիները»(The Open Society and Its Enemies), նա կարծում էր, որ սոցիալական գիտությունները չեն կարողացել ըմբռնել ֆաշիզմի և կոմունիզմի նշանակությունն ու էությունը, քանի որ այդ գիտությունները հիմնված են եղել նրա սխալ իմացաբանության վրա[17]։ Տոտալիտարիզմը ստիպեց, որ գիտելիքը դառնա քաղաքական, ինչը անհնարին դարձրեց քննադատական մտածողությունը և հանգեցրեց ամբողջատիրական երկրներում գիտելիքի ոչնչացմանը[17]։
Պոպերի տեսությունը, ըստ որ գիտելիքը ժամանակավոր է և սխալական, ենթադրում է, որ հասարակությունը պետք է բաց լինի այլընտրանքային տեսակետների համար։ Բաց հասարակությունը կապված է մշակութային և կրոնական բազմակարծության հետ։ Այն միշտ բաց է կատարելագործման համար, քանի որ գիտելիքը երբեք չի ավարտվում, այլ միշտ շարունակվում է. «եթե մենք ցանկանում ենք մարդ մնալ, ապա կա միայն մեկ ճանապարհ՝ ճանապարհ դեպի բաց հասարակություն... դեպի անհայտ, անորոշ և անապահով»[18]։
Փակ հասարակության մեջ որոշակի գիտելիքի և վերջնական ճշմարտության նկատմամբ հավակնությունները հանգեցնում են իրականության մեկ տարբերակի պարտադրման փորձին։ Նման հասարակությունը փակ է մտքի ազատության համար։ Ի հակադրություն, բաց հասարակության մեջ յուրաքանչյուր քաղաքացի պետք է ներգրավվի քննադատական մտածողության մեջ, որը պահանջում է մտքի և արտահայտման ազատություն, ինչպես նաև մշակութային և իրավական ինստիտուտներ, որոնք կարող են նպաստել դրան[16]։
Լրացուցիչ բնութագրեր
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Մարդասիրությունը, իրավահավասարությունը և քաղաքական ազատությունը բաց հասարակության իդեալական հիմնական հատկանիշներն են։ Սա ճանաչեց Աթենքի դեմոկրատիայի պետական գործիչ Պերիկլեսը իր խոսքում. «հասարակական կյանքում առաջխաղացումը կախված է կարողություններից, դասակարգային նկատառումներին թույլ չեն տալիս խանգարել արժանիքներին, ոչ էլ աղքատությունն է փակում ճանապարհը, եթե մարդն ի վիճակի է ծառայել պետությանը։ Ազատությունը, որը մենք վայելում ենք մեր կառավարությունում, տարածվում է նաև մեր սովորական կյանքի վրա»[19]։
Այնուամենայնիվ լարվածությունը ավանդական հասարակության և նոր, ավելի բաց տարածության միջև առավելապես նշանավորում էր Աթենքում[20], և Պոպերը շատ լավ գիտակցում էր, որ շարունակվում է զգացմունքային գրավչությունը, որը նա անվանում էր «հոլիզմ. կորցրել էր ցեղային կյանքի միասնությունը»[21] ժամանակակից աշխարհում։
Զգուշացումներ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Բարերար Ջորջ Սորոսը, որը Կառլ Պոպպերի ինքնակոչ հետևորդն էր[22],պնդում էր, որ պահպանողական քաղաքական գործիչների, ինչպիսիք են Ֆրենկ Լունցը և Կառլ Ռովը, նուրբ խաբեության հզոր տեխնիկայի բարդ օգտագործումը, որը փոխառվել է ժամանակակից գովազդից և ճանաչողական գիտությունից, կասկածի տակ է դնում Պոպերի բաց հասարակության տեսակետը[23]:Քանի որ ընտրողների իրականության ընկալումը հեշտությամբ շահարկված է, ժողովրդավարական քաղաքական դիսկուրսը պարտադիր չէ, որ հանգեցնի իրականության ավելի լավ ընկալմանը[23]։ Սորոսը պնդում է, որ իշխանությունների տարանջատման, ազատ խոսքի և ազատ ընտրությունների անհրաժեշտությունը, ճշմարտության հետամուտ լինելու բացահայտ պարտավորությունը հրամայական է[23]։ «Քաղաքական գործիչները կհարգեն իրականությունը, այլ ոչ թե կշահարկեն, միայն այն դեպքում, եթե հասարակությունը հոգ տանի ճշմարտության մասին և պատժի քաղաքական գործիչներին, երբ նրանց բռնում է միտումնավոր խաբեության մեջ»[23]։
Այնուամենայնիվ, Փոփերը բաց հասարակությունը չի նույնացնում ոչ ժողովրդավարության, ոչ կապիտալիզմի կամ լեյսեզ-ֆեյրի տնտեսության հետ, այլ անհատի քննադատական մտածելակերպի հետ[24]։ Պոպերի մտածողության մեջ կարևոր է այն գաղափարը, որ ճշմարտությունը կարող է անհետանալ։ Քննադատական վերաբերմունքը չի նշանակում, որ ճշմարտությունը հայտնաբերված է։
Ծանոթագրություններ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- ↑ • Henri Bergson ([1932] 1937). Les Deux Sources de la morale et de la religion, ch. I, pp. 1–103 and ch. IV, pp. 287–343. Félix Alcan. • Translated as ([1935] 1977), The Two Sources of Morality and Religion Internet Archive (left or right arrow buttons select succeeding pages), pp. 18–27, 45–65, 229–234., trs., R. A. Audra and C. Brereton, with assistance of W. H. Carter. Macmillan press, Notre Dame.
- ↑ Leszek Kołakowski, Modernity on Endless Trial (1997), p. 162
- ↑ Thomas Mautner (2005), 2nd ed. The Penguin Dictionary of Philosophy ["Open society" entry], p. 443.
- ↑ Henri Bergson, The Two Sources of Morality and Religion, Macmillan, 1935, pp. 20–21.
- ↑ K. R. Popper, The Open Society and Its Enemies, 2 vols. ([1945] 1966), 5th ed.
- ↑ A. N. Wilson, Our Times (2008), pp. 17–18
- ↑ K. R. Popper, The Open Society and Its Enemies, Volume One (1945), 1 and 174–175.
- ↑ K. R. Popper, 1945:175–176
- ↑ Popper, K., The Open Society and Its Enemies, Volume One (Routledge, 1945, reprint 2006), chapter 5, part III.
- ↑ Popper, K., The Open Society and Its Enemies, Volume One (Routledge, 1945, reprint 2006), chapter 10, part VIII.
- ↑ K. R. Popper, 1945:199–200
- ↑ Ernest Gellner, Nationalism (1997), pp. 25–29
- ↑ M. Hardt/K. Weeks, The Jameson Reader (2000), pp. 260–266
- ↑ Popper, K., The Open Society and Its Enemies, Volume One (Routledge, 1945, reprint 2006), chapter 10, part I.
- ↑ K. R. Popper, 1945:4
- ↑ 16,0 16,1 Soros, George, "The Age of Fallibility," Public Affairs (2006).
- ↑ 17,0 17,1 Popper, K., The Open Society and Its Enemies, Volume Two (Routledge, 1945, reprint 2006), chapters 23 and 24.
- ↑ K. R. Popper, 1945:201
- ↑ Thucydides, The History of the Peloponnesian War, Book II: Pericles' Funeral Oration Արխիվացված 2015-10-22 Wayback Machine.
- ↑ J. Boardman et al., The Oxford History of the Classical World (1991), p. 232
- ↑ K. R. Popper, 1945:80
- ↑ Soros, George, Soros on Soros (John Wiley and Sons, 1995), page 33.
- ↑ 23,0 23,1 23,2 23,3 Soros, George, "From Karl Popper to Karl Rove – and Back", Project Syndicate (November 8, 2007).
- ↑ I. C. Jarvie et al. eds., Popper's Open Society after fifty years (1999), pp. 43–46
Գրականություն
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- R. B. Levinson, In Defence of Plato (1953)
- Liberalism as threat to the open society: Charles Arthur Willard. Liberalism and the Problem of Knowledge: A New Rhetoric for Modern Democracy, University of Chicago Press, 1996.
- Maurice Cornforth: iarchive:CornforthOpenPhil|The Open Philosophy and the Open Society: A Reply to Dr Karl Popper's Refutations of Marxism. New York: International Publishers (1968).