Նեղ օրերից մեկը

Նեղ օրերից մեկը;
Տեսակ	գրական ստեղծագործություն
Ձև	պատմվածք
Հեղինակ	Նար-Դոս
Բնագիր լեզու	հայերեն
Գրվել է	1904

Նեղ օրերից մեկը, Նար-Դոսի պատմվածքներից, որ տպագրվել է 1904 թվականին^[1]^[2]։

Սյուժե[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Պատրիկյանը տանտիրոջը խնդրում է մի քանի օրով երկարացնել սենյակի վարձը տալու ժամանակը, քանզի ինքը հիմա աշխատանք չունի։ Պատրիկյանը նախկինում եղել է ուսուցիչ գավառական մի դպրոցում, սակայն դպրոցը փակել են։ Դրանից հետո նա ցանկացել է գնալ արտասահման՝ ուսումը շարունակելու, սակայն հովանավոր չի գտել, իսկ հիվանդանալուց հետո էլ ծախսել է խնայած ամբողջ փողը։ Պատրիկյանը հույս ուներ, թե իր երկու գրքույկներից բավականին վաճառված կլինեն, բայց գրախանութում ասում են, որ վաճառվել է միայն մեկ գրքի 5 օրինակ։ Երբ Պատրիկյանը գնում է խմբագրատուն, որտեղ նա հաճախ էր լինում, և նրան խնդրում են թերթը լրացնելու համար որևէ նյութ գրել, Պատրիկյանն սկսում է հոդված գրել մի գրողի մասին, որ գրքից երեք ամսվա ընթացքում վաճառվել է ընդամենը 5 օրինակ։

Գործող անձինք[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Պատրիկյան, գրող, նախկին ուսուցիչ
Դավիթ Ֆոմիչ Աղամիրով, 40-45 տարեկան, գործարանատեր, քաղաքային դումայի իրավասու, դպրոցի հոգաբարձու, եկեղեցու երեցփոխ,
Խմբագրության քարտուղար,
Ջափինյան (Ժապինով), երգիչ։

Հերոսների ճակատագիր[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1930 թվականին հրատարակվել է Նար-Դոսի «Վերջին մոհիկանները» (Իմ ընթերցողներին) ստեղծագործությունը, որում ներկայացված են «Նեղ օրերից մեկը» պատմվածքի հերոսների ճակատագրերը։ Ըստ սյուժեի՝ հեղինակը նամակ է ստանում պատմվածքի հերոսի նախատիպ հանդիսացած մարդուց (որի իսկական ազգանունը Պատրիկյան չէ), որում նա պատմվածքի լույս տեսնելուց մոտ երեսուն տարի անց գրում է, թե այդ ընթացքում ինչ է պատահել իրենց հետ։ Ըստ այդ նամակի՝ մի քանի փոքր գրքույկ տպագրելուց հետո Պատրիկյանը կրկին սկսել է զբաղվել ուսուցչությամբ, ստացել նոր սենյակ, ամուսնացել և ունեցել չորս երեխա՝ երեք տղա, մի աղջիկ։ Ավագ որդին դարձել է մոլի կոմունիստ և զոհվել մայիսյան ապստամբության ժամանակ։ Միջնեկ որդին նույնպես դարձել է կոմունիստ և հրահանգիչ է գավառում, կրտսերն ընդունվել է բանֆակ, իսկ աղջիկն ուսուցչուհի է։ Նամակը գրելու ժամանակ Պատրիկյանը արդեն մոտ վաթսուն տարեկան է, անցել է թոշակի և կնոջ ու դստեր հետ «հանգիստ ու ապահով» ապրում է իր հայրենի գյուղաքաղաքում։