Մասնակից:Tigr2003/Ավազարկղ

Քաղաքակրթություն (լատին․՝ civilis - քաղաքացիական,պետական):

1. ընդհանուր փիլիսոփայական իմաստը - մատերիայի շարժման սոցիալական ձևը, նրա կայունությունը հաստատող և ինքնազարգացման հնարավորությունը ինքնակառավարման ճանապարհով շրջապատող միջավայրի փոփոխության (մարդկային քաղաքակրթության տիյեզերական սարքի մասշըտաբով);
2. պատմա-փիլիսոփայական իմաստը-պատմական գործնթացի միասնությունը և մի շարք նյութական-տեխնիկական և մտավոր ձեռքբերումների մարդկության գործնթացում(մարդկային քաղաքակրթության Երկրի պատմության մեջ);
3. համաշխարհային պատմության պրոցեսի փուլը, կապված որոշակի սոցիալական մակարդակին հասնելու հետ (ինքնակարքաորման և ինքնակառաոառման արտադրության փուլին անկախ բնությունից, սոցիալական գիտակցության տարբեակումը) տեղայնացված ժամանակի և տարածության հասարակությունում: Տեղական քաղաքակրթությունն է հանդիսանում են անբաժանելի համակարգը, ներկայացնող համալիր տնտեսական, քաղաքական, սոցիալական և հոգևոր ենթահամակարգեր և զարգացող ըստ օրենքի կենսական ցիկլի:

Առաջին տերմիններից մեկը՝ ՙՙքաղաքակրթություն՚՚ բառը գիտական հեղափոխությունում ներկայացրել է փիլիսոփա Ադամ Ֆերգյուսոնը, որը նշանակում է որ մարդկային հասարակության զարգացման երկարաժամկետ փուլում է, բնութագրվող սոցիալական շերտերի գոյությամբ, այդ թվում քաղաքների, գրականության և այլ նմանատիպ երեվույթների: Շոտլանդական գիտնականների առաջարկած պարբերացման փուլերում համաշխարհային պատմությունը (վայրենություն-բարբարոսություն-քաղաքակրթություն) օգտվելով աջակցության գիտական հանրության 18-րդ դարի վերջից մինչև 19-րդ դարի սկիզբը, բայց աճող ժողովրդականությամբ 19-րդ դարի վերջին - 20-րդ դարի սկզբին փուլային մոտեցումը պատմության նկատմամբ, մեծ հասկացությամբ ՙՙքաղաքակրթություն՚՚ ավելի ու ավելի սկսեցին ենթադրվել ՙՙտեղական քաղաքակրթություն՚՚