Մասնակից:Dav1428/Ավազարկղ

Էմիլ Օգիեր (), Ֆրանսիացի դրամատուրգ:

Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Վիպասան և դրամատուրգ Պիգո-Լեբրենի թոռն է,փաստաբանի որդի։ Օգիեն որոշ ժամանակ սովորում էր նաև իրավաբանություն: Նա անտիկ աշխարհին նվիրեց 1844 թ.-ին «Ցիկուտա» չափածո կատակերգությունը, որը գրվել էր Պոնսարի հենց նոր հայտնված ողբերգության անմիջական տպավորության ներքո, բայց հետո անցավ ժամանակակից կյանքի: Օգիերի բազմաթիվ կատակերգություններում մենք հանդիպում ենք վառ, պատշաճ կերպով նկարահանված ֆրանսիական հասարակության նկարներ հուլիսյան միապետության և երկրորդ կայսրության ժամանակ: Օգիեն համակրում է բուրժուազիային, նրա նախասիրություններին և իդեալներին, և կարելի է անվանել այսպես կոչված ողջախոհության դպրոցի ներկայացուցիչ:

Օգիերի գրական համբավը ամրապնդվեց «Արկածախնդիրը» (1848) և «Գաբրիելլա» (1849) կատակերգություններով, որոնք գրվել են հնչեղ, գեղեցիկ պոեզիայում: Վերջին պիեսում, որը շնորհվել է Մոնցիոն մրցանակ (շնորհվել է առաքինության համար), հեղինակը կրքով ըմբոստանում է անօրինական սիրո և հանցավոր սիրահարվածության դեմ: Օգիերի հետագա խաղերում՝ «Les Effrontés», «Ժիբուայեի Որդին» և «La Contagion» պիեսներում, բարքերի կատակերգության հանդարտ դատապարտումը վերածվում է դաժան հասարակական երգիծանքի:

Օգիերի մյուս կատակերգությունները հատկապես հայտնի են Մոնսե Պուարիեի փեսայի համար (գրվել է 1854 թվականին Սանդոյի հետ համագործակցությամբ): Օգիեն նույնպես պատկանում է լատինական թաղամասի կյանքից՝ «L’habit vert» (1849), գրված Ալֆրեդ դը Մյուսեի հետ համագործակցությամբ և «Դիանա» հինգակտային դրաման (1852), որի սյուժեն կատարվել է Վ.Հյուգոյի "Մարիոն դե Լորմի"ողբերգությամբ:: 1876 թվականին Օգիեն սկսեց իր պիեսների ամբողջական հրատարակությունը. այն նաև վերատպում է այն նախաբաները, որոնցում Օգիեն դրամատուրգին ներկայացնում է որպես բարոյականության ուսուցիչ, որին թույլատրվում է, հաշվի առնելով իր բարոյականացման նպատակը, մերկացնել սոցիալական կյանքի բոլոր թաքնված խոցերը: Նա մեծ տեղ է զբաղեցնում XIX դարի ֆրանսիական թատրոնում՝ Ա.Դյումայի որդու հետ միասին, որի հետ շատ ընդհանրություններ ունի (պիեսների սյուժեներ, սոցիալական միտումներ), բայց Դյուման ավելի նուրբ էր հասկանում արդիականության հոգեբանությունը։ Օգիերի հաջողությունը բացատրվում է նրանով, որ նա Ֆրանսիայում դարի կեսերին բուրժուական իդեալների արտահայտիչն է և կարողացել է ավանդական հատվածում պարզ բարոյականություն առաջացնել: Օգիեի պիեսների տեխնիկական կողմը դատապարտում է նրան որպես բեմի գիտակ, նրա պիեսները հետաքրքրությամբ են նայում, երկխոսությունը Դումասի պես փայլուն և սրամիտ չէ, բայց խիստ կայուն:

Գրականություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

См. об О. Eugène de Mirecourt, «Le petit-fils de Pigault-Lebrun»; Paul de Saint-Victor, «Le Théâtre contemporain»; этюды Faguet и Lemaître.
См. E. О. (E. И. Утин) «Эмиль Ожье и реализм современной драмы» («Вестник Европы», 1868, № 4); Г. Благосветлов, «Последняя комедия Эмиля О.» («Общезанимат. Вестник», 1858, № 9), статьи E. Тур в «Русском Вестнике» (1858 г., апрель и август). «Габриель» переведена довольно тяжелыми стихами И. Крешевым в «Библиотеке для Чтения» (1853, № 6; отд. СПб., 1853). Переведены ещё: «Дружба и Любовь» (перевод В. Зотова, «Пантеон», 1851, № 2); «Искательница приключений» (там же, № 5), «Две семьи» (перевод Ив. Щеглова, СПб., 1888; литограф.); «Мадам Каверле» (СПб., 1876), «Старший брат» («Les Fourchambault», СПб., 1878; литограф.)

Արտաքին հղումներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

«Ожье, Гийом-Виктор-Эмиль». Բրոքհաուզի և Եֆրոնի հանրագիտական բառարան: 86 հատոր (82 հատոր և 4 լրացուցիչ հատորներ). Սանկտ Պետերբուրգ. 1890–1907.{{cite book}}: CS1 սպաս․ location missing publisher (link)