Մասնակից:Angela Torosyan/Ավազարկղ

Թոմաս Միդլեթոնը (1580 – Հուլիս 1627) անգլիայի Յակոբին դարաշրյանի դրամատուրգ-բանաստեղծներից է։ Միդլեթոնը համարվում է ամենահաջողակ և դրամատուրգիաններով հարուստ ստեղծագործ, Ջոն Ֆլեթչերի և Բեն Ջոնսնի հետ, ովքեր դասվում են այն գրողների շարքին որոնք գրել են իրենց ամենալավ գործերը Յակոբինյան դարաշրջանի ընթացքում։Նա մեկն է այն մի քանի Վերածննդի դրամատուրգներից ով հասել է հավասր հաջողության կատագերպության և ողբերգություն մեջ։ Ինչպես նաև Միդլեթոնը դիմակների և դիմակահանդեսների հարուստ բազայով գրողներից մեկն է։

Միդլեթոնի կանոն

Արձակ

Ծանոթագրություն Հիշատակում Արտաքին հղումներ

Միդլեթոնը ծնվել է Լոնդոնում և մկրտվել Ապրիլի 18-ին 1580 թվականին։ Նա որմնադրի որդի էր։Միդլեթոնը հինգ տարեկան էր, երբ իր հայրը մահացավ և իր մոր հետագա ամուսնությունը լուծարվեց տասնհինգ տարի հետո ,որից հետո պայքար ընդացավ Թոմասի և իր փոքր քրոջ միջև ժառանգության համար։

 Միդլեթոնը հաճախել է *Թագուհու* քոլեջ ՝Օքսֆորդ։ Նա ընդունվել  է բարձրագույն ուսումնական հաստատություն 1598 թվականին,չնայած որ նա չավարտեց իր կրթությունը ։Նախքան նրա Օքսֆորդից դուրս գալը, (Մոտավորապես 1600 թվականին կամ 1601թվականին)նա գրեց և հրատարակեց երեք երկար պոեմներ հայտնի Էլիզաբեթ ոճերով,ըստ երևույթին ոչ մեկը հաջողության չհասավ,և նրա երկիծաբանական գրքերից մեկը  Անգլիական եկեղեցու կողմից արգելված երգիծանքի տեսակ էր և այրվեց եկեղեցու կողմից։ Այնուամենայնիվ, նրա գրական կարիերան սկսվեց հենց այդ ժամանակից։ 
Վաղ 17-րդ դարում,Միդլեթոնը ստեղծեց  կենդանի գրավոր արդիական բրոշուրներ,ներառելով  աղքատ խորհրդարանի հնամաշ բանաստեղծությունները,  որոնք ունեցել էին շատ վերահրատարակություններ։ Միդլեթոնը  դարձրեց այն  խորհրդարանական հետաքննության առարկան։Միևնույն ժամանակ արձանագրությունները Ֆիլիպ Հենսլուի օրագրից ցույց են տալիս, որ Միդլեթոնը գրում էր Ծովակալ մարդու համար։ Ի տարբերություն Շեքսպիրի Միդլեթոնը մնացել է ազատ գործակալ,այսինքն նա կարող էր գրել այն ընկերության համար որը որ իրեն կվարձեր։ Նրա վաղ  դրամատիկական կարիերան նշվեց ըստ տարաձայնությունների։Նրա ընկերությունը Թոմաս Դեքերի հետ թատրոնների պատերազմում բերեց նրան հակամարտության Բեն Ջոնսնի և Գևորգ Չամպանի հետ։ Հակամարտությունը Ջոնսնի դեմ շարունակվեց մինչև 1626 թվականի վերջերը,երբ Ջոնսնի *Գլխավոր Նորություններ* պիեսը զիջում էր Միդլեթոնի մեծ հաջողություն ունեցած *Խաղ Շախմատում* պիեսին։ Այն պնդում էր, որ *Ներքին Տաճարի Դիմակ* պիեսը  ծաղրում էր Ջոնսնին  որպես *Լռեցված Որմնադիր*,1603 թվականին Միդլեթոնը ամուսնացավ։Նույն տարուն ժանտախտի բռնկումի պատճառով փակվեց Լոնդոնում թատրոնները,և Ջեյմս առաջինը ստանձնեց Անգլիական գահը։Այդ իրադարձությունները նշանավորվեց Միդլեթոնի մեծագույն ժամանակաշրջանի սկիզբը, որպես դրամատուրգ։ Անցնելով ժանտախտի շրջանը նա վերադարձավ դրամա մեծ էներգիայով լի ներկայացնելով  բազմաթիվ պիեսներ մի քանի ընկերությունների  մի քանի ժանրերով, հատկապես քաղաքի կատակերգություն և վրեժ ողբերգություն ժանրերով։Նա շարունակեց իր համագործակցությունը Դեկերի հետ, և երկուսը ներկայացրեցին *Աղմկոտ Աղջիկ* ժամանակակից գող՝ Մերի Ֆրիտի կենսագրությունը։

1610 թվականին, Միդլեթոնը սկսեց իր արդյունավետ համագործակցությունը դերասան Վիլյամ Ռոուլեյի հետ,իրար հետ ներկայացնելով *Մի քանի Զենք* եւ *Արդար Վիճաբանություն* աշխատանքներում։Միդլեթոնը աշխատելով մենակ ստեղծեց իր զավեշտական ​​գլուխգործոցը *Պարկեշտ Աղախինը Լոնդոնի փողոցներում *,1613 թվականին։ Իր վերջին աշխատություններում նկատվում է մեղմ տրամադրություն,հատկապես բացակայում է կատակերգությունը, նրանցից շատերը Միքայելմաս Թերմի սատիրայի խորությունն ունեն, և բացակայում է ողբերգությունը, որը շատ վառ արտահայտվում էր *Վրիժառուն* ողբերգությունում:Միդլեթոնը դուրս է եկել դրամատուրգիայից,նա ըստ երևույթին, վերամշակել է *Մակբեթը* և *Չափել Չափելու համար* ստեղծագործությունները և միևնույն ժամանակ նա ավելի շատ տարված էր հասարակական դիմակահանդեսներով։Շեքսպիրի հետ կապը պաշտոնապես հաստատվեց 1620 թվականին, երբ նա նշանակվեց Լոնդոն քաղաքի ժամանակագիր։Նա մնաց այս պաշտոնին մինչև իր մահ 1627 թվական ,որից հետո փոխանցվեց Ջոնսնին։ Միդլեթոնի պաշտոնական պարտականությունները չի խանգարել նրա դրամատիկական աշխատանքներին,1620 թվականին լույս տեսավ նրա և Ռոուելի *Փոխարինում* ողբերգությունը և էլի մի քանի ողբերգակատակերգություններ։1624 թվականին նա հասավ հայտնիության գագաթնակետին, երբ * Խաղ Շախմատում *դրամատուրգիան բեմադրվեց թագավորական մարդկանց կողմից։ Թեև Միդլեթոնի մոտեցումը խիստ հայրենասիրական էր,մասնավոր խորհուրդը փարգելեց ցուցադրումը խաղի իննը ներկայացումներից հետո բաղոքելով Իսպանիայի դեսպանատան դեմ։Միդլեթոնը հայտնվեց աներանելի իրավիճակում։ Միդլեթոնը մահացավ Նևինգթոն Բութսի իր տանը 1627 թվականին,և թաղվեց հուլիսի 4 - ին Սուրբ Մարիամ եկեղեցում:

Միդլեթոնը գրել է շատ ժանրերով ,որը իր մեջ ներառում է ողբերգություն,պատմություն և քաղաքական կատակերգություն։Նրա ամենահայտնի աշխատանքներից են  "Փոխարինում*(գրված Վիլյամ Ռոուլեյի հետ) և *Կանայք Զգուշացեք Կանայք*ողբերգությունները և *Պարկեշտ Աղախինը Լոնդոնի թաղամասերից մեկում* ցինիկ երգիծական քաղաքական կատակերգությունը 
 *Վրիժառուն* ողբերգության ամենավաղ հրատարակությունը վերագրում են Կայրիլ Տուրներին կամ մերժում են ասելով ,որ դա ոչ Միդլեթոնն է արել ոչ ել Տոուրները։Դավիթ Լեյքի և Մակդոլանդ Պ. Ջեքսնի վիճակագրական հետազոտություններում քննարկվում ե Միդլեթոնի հեղինակությունը և ոչ մի գիտնական չի պաշտպանում Տոուրների վերագրումը։Օքսֆորդ Միդլեթոնի հաջորդ աշխատանքները դարձնում են իրեն երկու տիպի Թոմաս Միդլեթոն և վաղ ժամանակակից տեքստերի մշակող , որը ոչ միայն շատ ապացույցներ է ներկայացնում որ *Վրիժառու* ողբերգության հեղինակը հենց ինքն է, այլ նաև իր համատեղ աշխատանքի մասին Շեքսպիրի հետ *Աթենացի Թոմ* աշխատությունում, և իր գրքային վերամշակման և վերանայման մասին  * Մակբեթ* և *Չափել Չափելու համար* աշխատություններում։ Նաև պնդվեում է, որ Միդլեթոնը համատեղ աշխատել է նաև Շեքսպիրի հետ *Ամեն ինչ լավ է ուրեմն վերջն էլ է լավ* աշխատության վրա։
   Միդլեթոնի աշխատանքները տարբերվում է իր ստանդարտ տարիքային չափանիշներից։Նա չի ունեցել ոչ մի պաշտոնական հարաբերություն ինչ-որ ընկերության հետ ինչպիսին որ Շեքսպիրը կամ Ֆլոտչերն են ունեցել ,փոխարենը, նա անկախ է եղել և գրել է այն ընկերության համար ով իրեն վարձել է։Նրա աշխատանքները Միքայելմաս Թերմի երգիծանքից հասնում է մինչև *Վրիժառու* ողբերգության։Նրա ամենավաղ աշխատանքը որպես երգիծանք եղել է Էլիզաբեթի ժամանակաշրջանի վերջերում, իսկ նրա հասունության վրա գերիշխող ազդեցություն է ունեցել  Ֆլետչերական տրագիկոմեդիան։Միդլեթոնի վերջին աշխատանքներում երգիծական կատաղությունը հավասարակշռվաշ է և ցայտուն, որոնցից երեքը էլ նրա ճանաչված գլուխգործոցներից է են եղել:

Պարկեշտ Աղախինը Լոնդոնի թաղամասերից մեկում ներկայացվել է Էլիզաբեթի մարդկանց կողմից, որում շատ վառ կերպով միավորում է Լոնդոնի կյանքը սիրո ուժի միջոցով հաշտության հետ ։

• Փոխարինում *՝ ամենավերջին ողբերգության մեջ, Միդլեթոնը վերադառնում է Իտալական ժամանակաշրջան, որը նաև տեղի է ունենում *Վրիժառու*, ողբերգությունում ։Այստեղ գլխավոր հերոսները վառ կերպով արտահայտված են և համոզիչ որպես անհատներ։Նմանատիպ փոփոխություններ կտեսնենք նաև *Կանայք Զգուշացեք Կանայք* աշխատությունում։

Միդլեթոնի պիեսները աչքի են ընկնում իրենց ցինիզմով ,որում նկարագրվում են մարդկային տեսակը։ Ցինիզմը հաճախ շատ ծիծաղելի է նրա պիեսներում։Ճշմարիտ հերոսները հազվադեպ են հանդիպում ,գրեթե միշտ հերոսները եսասեր, ժլատ և հափշտակող են։*Պարկեշտ Աղախինը Լոնդոնի թաղամասերից մեկում*աշխատությունում նկարագրվում է Լոնդոնի ամբողջովին բնակեցված համայնապատկերը մեղավորների միջոցով, որում ոչ մի սոցիալական դիրք առանց ծաղրանքի չի նկարագրվում:Երբ Միդլեթոնը նկարագրում է բարի մարդկանց, հերոսները ունենում են փոքր դերեր և անթերի են լինում ։Միդլեթոնը որոշ մարդկանց կողմից դիտվում է որպես Կալվինականության հանդեպ մեծ հավատ ունեցող ստեղծագործ:

Համբավը' Միդլեթոնի աշխատանքները երկար ժամանակ գովերգվել են գրականագետների կողմից,նրանցից շատերը որոնց թվում են նաև Ալգերնոն Չարլես Սուինբուրնը և Թ. Ս. Ելիոտը։Վերջինս կարծում են, որ Շեքսպիրից հետո Միդլեթոնն է։ Միդլեթոնի պիեսները բեմադրվել են ամբողջ քսաներորդ դարի ընթացքից մինչև քսանմեկերորդ դարի սկզբները։Յուրաքանչյուր տասնամյակ Միդլեթոնը տալիս է ավելի շատ պիեսների քան նախորդ տասնամյակում։Միդլեթոնի նույնիսկ ոչ շատ ծանոթ աշխատանքներն են բեմադրված։Նրա *Արդար Վիճաբանություն* աշխատությունը ցուցադրվել է Ազգային թատրոնում և *Հին Օրենք* պիեսը ներկայացվել է Ռոյալ Շեկսպիր ընկերության կողմից։Վրիժառուն ողբերգությունը փոփոխվել է ֆիլմերի համար մի քանի անգամ,և *Կանայք Զգուշացեք Կանայք* ողբերգությունը հիշվում է որպես ֆավորիտ։ Միդլեթոնի կանոն Միդլեթոնի կանոնները ունեցել են բարդություններ կապված համագործակցության և հեղինակության վերաբերյալ։Ամենավերջին և հեղինակավոր Միդլեթոնի կանոնը խմբագրվել է Օքսֆորդ Միդլեթոն(2007)-ի խմբագիրների կողմից։Բոլոր պիեսների ամսաթվերը ստեղծագործությունների ամսաթվերով են,այլ ոչ թե հրատարակմաբ։ Պիեսներ Կատարելության Տիպար (1603–4) Ազնիվ Մարմնավաճառը ,Մաս առաջին ,քաղկատակերգություն (1604)գրված Թովմաս Դեկերի հետ։ Միքայելմաս Թերմ,քաղկատակերգություն(1604) Հնարամտությամբ Բռնել Հինը, քաղկատակերգություն (1605) Խելագար Աշխարհը,Իմ Վարպետները, քաղկատակերգություն(1605) Յորկշիրսկական ողբերգությունը Աթենների Տիմոն ողբերգությունը (1605–1606) ոճական վերլուծությունը ցույց է տալիս ,որ Միդլեթոնը հնարավոր է այս ստեղծագործության վրա աշխատել է Վիլյամ Շեքսպիրի հետ։ Մաքրակրոնը (1606) Վրիժառուն ողբերգությունը(1606) Քո հինգ երկրպագուները քաղկատակերգությունը (1607) Արյունալի Բանկետ (1608–9) գրված Թովմաս Դեկերի հետ Աղմկոտ Աղջիկը (1611)գրված Թոմաս Դեքերի հետ Ոչ խելք, Ոչ օգնություն կնոջ նման ,տրագիկոմեդիա (1611) Երկրորդ Մայդենսի ողբերգությունը, (1611) Պարկեշտ Աղախինը Լոնդոնի թաղամասերից մեկում ,քաղկատակերգություն(1613) Պատուհանը(1615–16) Կախարդը , ողբերգական կատակերգություն (1616) Մակբեթը , ողբերգությունը Արդար Վիճաբանություն ,տրագիկոմեդիա (1616)գրված Վիլյամ Ռոուլեյի հետ Հին Օրենքը, տրագիկոմեդիա (1618–19) գրված Վիլյամ Ռոուլեյի հետ,միգուցե այդ աշխատության վրա նաև աշխատել են Ֆիլիպ Մեսինգերը և Վիլյամ Ռոուլեյը

Կենտերի Թագավոր Հենգիստը, կամ Քուինբորոուի քաղաքապետ ողբերգությունը (1620)

Կանայք Զգուշացեք Կանայք ողբերգությունը (1621) Չափել Չափելու համար, Ոճաբանական փաստերը ցույց են տալիս,որ ամբողջ Շեքսպիրյան աշխատանքը վերամշակվել է Միդլեթոնի կողմից (1621) Ինչ-որ բան Խաղաղ կյանքի համար (1621) քաղկատակերգություն գրված Ջոն Վեբստերի հետ Փոփոխություն ողբերգությունը (1622)գրված Վիլյամ Ռոուլեյի հետ Իսպանիայի Գնչու տրագիկոմեդիա (1623) Խաղը Շախմատում, քաղաքական երգիծանք (1624) Դիմակներ և Զվարճանք Ամբողջ արքայական և փառահեղ զվարճանքը տրվել է Հակոբ թագավորին Լոնդոն քաղաքի միջոցով (1603–4), գրված Թոմաս Դեքերի,Ստեֆեն Հարիսոնի և Բեն Ջոնսնի հետ։

Հերման Հեսը ( 2 հուլիս 1877- 9 օգոստոս 1962) գերմանացի բանաստեղծ,վիպասան եւ նկարիչ է եղել։Նրա ամենալավ աշխատանքների մեջ է մտնում Steppenwolf, Siddhartha, and The Glass Bead Game աշխատությունները։ 1946 թվականին նա գրականության մեջ արժանացել է Նոբելյամ մրցանակի։ Բովանդակություն

Կենսագրություն

=== Ընտանիքի պատմություն ===

Արտաքին հղումներ

Կենսագրություն Ընտանիքի պատմություն Հերման Հեսը ծնվել է 1877 թվականի հուլիսի 2 Գերմանական Կայսրության Կալուի Սև Անտառ քաղաքում, Ուրթեմբերգում։Նրա ծնողները եղել են Հնդկաստանի բողոքական քրիստոնյաների միսիոնական հասարակության հովանու տակ։Հերմանի մայրը ՝Մարիե Գունտերտը, ծնվել է Հնդկաստանում հենց այդպիսի պատվիրակությունում։Նա ասում է,որ երջանիկ երեխա չի եղել.., այդ ժամանակվա շատ միսիոնների նման , նա էլ չորս տարեկանում մնացել է Եվրոպայում,և իր ծնողները գնացել են Հնդկաստան։ Հերմանի հայրը՝ Հովհաննես Հեսը ՝եղել է բժշկի որդի ,ծնվել է 1847 թվականին Պայդի Էստոնյա քաղաքում ։Պարոն Հեսը Պարոն Գունտերտի նման բռնակալ էր։Հովհաննես Հեսը գերմանական փոքրամասնության անդամն էր,որը կազմում էր Բալթիկյան տարածաշրջանի մի փոքր մասը,որը այդ ժամանակ Ռուսաստանի մի մասն էր,դրա համար էլ նրա որդի Հերմանը ծնունդով Գերմանիայի կայսրության և Ռուսաստանի կայսրության քաղաքացի է ։ Հեսը ունի հինգ եղբայր և քույր,բայց նրանցից երկուսը անչափահաս տարիքում մահացել են։1873 թվականին Հեսսի ընտանիքը տեղափոխվում է Կալվ որտեղ նրա հայրը աշխատում է Կալվերի հրատարակչությունում,այնտեղ մասնագիտանալով աստվածաբանական տեքստերի և դասագրքերի մեջ։Հեսի պապիկը ՝Հերման Գունդերտը կառավառում էր հրատարակչությունը այդ ժամանակ և Հովհաննես Հեսը փոծարինեց նրան 1893 թվականին։

Հեսը մեծացել է պիետիզմական ոգով լցված ընտանիքում։ Նա ,բացի այդ, նկարագրում է իր հոր Բալթիկ-գերմանական ժառանգությունը որպես կարևոր և հզոր փաստ իր անհատականության զարգացման համար։Հեսանը ասում էր,որ նրա հայրը միշտ թվում էր շատ քաղաքավարի,շատ խորթ,միայնակ,ոչ այդքան հասկանալի հյուր ։Նրա հոր հեքիաթները Էստոնական էին, որոնք  փոքրիկ Հերմանի մեջ սերմանել են հակադրություն կրոնի նկատմամբ։,,Չափազանց հաճելի և ուրախ բոլոր քրիստոնյաների համար։Նրանք ոչինչ այդքան չէին ցանկանում ,որքան որ ցանկանում էին տեսնել Էստոնիան..,որտեղ կյանքը այնքան դրախտային էր,այնքան գունավոր ու երջանիկ՛՛։

Մանկություն Հեսը ծնվել է այն ժամանակ երբ շատ դժվարին և ծանր ժամանակահատված էր նրա ընտանիքի համար։Նամակում Հերմանի մայրը ամուսնուն գրել էր,որ փոքր տղան կյանք , անհավատալի ուժ և ուժեղ կամք ունի իր մեջ, իր չորս տարեկան հասակի համեմատ։Նա անհանգստանում էր ,թէ ի՝նչպես կարող էր նա այդ ամենը իր մեջ ունենալ։Դա իրոք նրան անհանգստացնում էր:Աստված պետք է ձևավորի այս հպարտ հոգին, և հետո այն կդարնա ազնիվ և հիասքանչ,բայց նա վախենում էր մտածել թե ինչ երիտասարդ նա կդառնա: Հեսը իր դպրոցական առաջին տարում ընկճված էր ։Իր դեռահաս տարիքի Գերբեսուի հավաքածույում,Հեսենը շատ վառ կերպով նկարագրում է իր Կալում անցկացրած մանկությունից և պատանեկությունից վերցրված հատվածներ։Նա նկարագրել է կամրջի,մատուռի իրար կողք կողքի գտնող տների,ապստարանների,բնակիչների մասին։Հեսնի սիրելի վայրը կալու եղել է Սուրբ Նիկոլաս կամուրջը, այդ իսկ պատճառով Կուրտթ Տասոտի կողմից քանդակած Հեսնի արձանը կանգնեցվել է այնտեղ 2002 թվականին։ Հերման Հեսի պապիկը՝ Հերման Գունդերտը,փիլիսոփայության գիտությունների դոկտր և բազմաթիվ լեզուներ տիրապետող,ոգևորում էր Հեսին շատ կարդալ,թույլ թր տալիս որ նա օգտվեր իռ գրադարանից,որը հարուստ էր համաշխարհային գրականության աշխատանքներով։ այս ամենը Հեռման Հեսի մեջ ներշնչել էր որ նա աշխարհի քաղաքացին է։ Երիտասարդ Հեսը սերը երաժշտության հանդեպ ժառանգել էր իր մորից։Երաժշտությունը և պոեզիան նրա ընտանիքում շատ կարևոր է եղել։Նրա մայրը գրել թ բանաստեղծություններ,և նրա հայրը հայտնի է եղել իր լեզվով ,որը նա օգտագործել է և քարոզների ժամանակ և կրոնական թերթեր գրելիս։նրա նկարիչ դառնալու վրա ազդեցությունն է ունեցել նրա խորդ եղբայրը Տեոն,ով դեմ կանգնեց ընտանիքին ընդունվելով կոնսերվատորիա 1885 թվին։Հեսնի մոտ վաղ տարիքում հանգավորումը ակնհաըտ էր և նա 1889-90 թվականներից սկսած որոշեց, որ ցանկանում է դառնալ գրող։ Կրթություն 1881 թվականին ,երբ Հեսեը չորս տարեկան էր,նրա ընտանիքը տեղափոխվեց Բասել՝Շվեյցարիա,մնալով այնտեղ վեց տարի և հետո վորադարձանԿալվ։Գոպինգենում լատինական դպրոց հաճախելուց հետո Հեսսեը ընդունվեց Մոլբրոն Վանքի Ավետարանական Աստվածաբանական ճեմարան 1891 թվականին։Աշակերտները ապրում և սովորում էին վանքում։Այդ վանքը գերմանական ամենագեքեցիկ և ամենալավ պահպանված վանքերից մեկն էր ։ Նրանք շաբաթական 41 դասաժամ ունեին։Առաջին ամսում Հեսեը շատ լավ էր սովորում,իր նամակներից մեկում գրված է որ նա շատ էր սիրում ռեֆերատներ գրել ինչպես նաև սիրում էր դասական հունարեն պոեզիան թարգմաներ գերմաներեն։

1892 թվականի մարտին Հեսեը ցույց տվեց իր ըմբոստ բնավորությունը ,իսկ դրա վառ ապացույցը ճեմարանից փախնելն էր,և նրան մեկ օր հետո գտան  դաշտում։Հեսեը սկսեց տարբեր հաստատություններ և դպրոցնել այցելել որի ժամանակ էլ վիճաբանություն սկսվեց նրա և իր ընտանիքի միջև։Մայիս ամսին ,իքնասպանության փորձ անելուց հետո ,Հեսեը մի որոշ ժամանակ աստվածաբան և տնորփն Քրիստոֆ Ֆրեդրիխ Բլումհարդի խնամակալության տակ մնաց։ Ավելու ուշ նա տեղափոխվեց հոգեբուժարան Ստետենում իսկ դրանից հետո էլ տղաների համար նախատեսված հաստատություն Բսելում։1892 թվականի վերջերին,նա հաճախեց Կոնստատում գտնվող վարժարան ,որը հիմա Ստուտգարտի մասն է կազմում։1893 թվին նա հանձնեց առաջին տարվա քննությունը և հենց նույն տարում իրենից մեծ ուրիշ ընկերներ ձեռք բերեց և խմիչքից և ծղաղոտից կախում ձեռք բերեց։ 

Դրանից հետո Հեսենը սկսեց պրակտիկա անցնել Էսլինգեն Ամ Նեկերի գրաղանութում, և երեք օր հետո դուրս եկավ այնտեղից։1894 թվականի շուտ ամռանը, նա սկսեց մեխանիկ աշխատել Կալվում գտնվող ժամագործարանում։Աշխատանքի միապաղությունը դարձրեց նարան դրդեց նրան հոգևոր գործունեության։1895 թվականի հոկտեմբերին ,նա մեծ ոգևորությամբ գրքավաճառի մոտ աշակերտության անցավ Տուբինգենում Գրող դառնալու ընթացքը 1895 թվականի հոկտեմբերի 17-ին,Հեսենը սկսեց աշխատել գրախանութում տուբինգենում,որո ուներ մասնագիտացված հավաքածու աստվածաբանությունից,փիլիսոփայությունից և օրենքից։ Հեսսի առաջադրանքը բաղկացած էր դասավորել,փաթեթավորել և արխիվացնել գրքերը։Յուրաքանչյուր աշխատանքային տասներկու ժամից հետո Հեսը վերադառնում էր իր սեփական գործին նա երկար ժամանակ էր անցկացնում, ինչպես նաև իր ազատ կիրակին էր օգտագործում իր գրքի վրա աշխատելուն քան ընկերների հետ ժամանակ անցկացնելուն։Հեսը ուսումնասիռել է աստվածաբանական գրքեր ավելի ուշ ուսումնասիրել է Գոթե, Լեսինգ,Շիլեռ և հուն դիցաբանություն:Նա նաև սկսեց կարդալ Նիտսշե 1895 թվականին և փիլիսոփայի գաղափարները ՛՛երկակի կրքի և կանոնի ՛՛ ազդակների մասին մեծ ազդեցություն է ունեցել նրա շատ նովելների վրա։ 1898 թվականից Հեսեն ունեցել է եկամուտ,որը հնարավորություն է տվել նրան ֆինանսապես անկախանալ իր ծնողներից։Այս ժամանակվա ընթացքում նա կենտրոնացել էր գերմանական ռոմանտիկների ՝Կլեմենս Բրենտանորի ,Ֆրեդրիխ Հոլդերլինի և Նովալիզի աշխատությունների վրա։Իր նամակներում նա վստահորեն արտահայտում է ,որ արվեստագետի բարոյականությունը փոխարինվում է գեղագիտությունով։

1896 թվին նրա *Մադոննա* պոեմը լույս տեսավ Վիեննական ժամանակաշրջանում և Հեսեր առաջին *Ռոմանտիկ երգեր* փոքր գիրքը հրատարակվեց։1897 թվին հրատարակվեց նրա "*Մեծ Վայլս* պոմը ։Հելեն Վոիտի շնորհիվ տպագրվեց այդ գիռքը, քանի որ նա ամուսնացել էր Էուգեն Գիեդեիչի հետ և որին նա խնդրել էր տպագրել Հեսեի *Մի ժամ կեսգիշերից հետո* վերնագրով արձակի հավաքածուն 1898 թվականին։Երկու աշխատանքներն էլ ճանաչում չունեցան։Եռկու տառում միայն Ռոմանտիկ երգերի 600 տպագրությունից 54 վաճառվեց և Կեսգիշերից մեկ ժամ հետո արձակը շատ դժվարությամբ վաճառվեց։

1901 թվականին Հեսեը որոշեց իրականացնել իր վաղեմի երազանքը և ճանապարհորդեց առաջին անգամ Իտալիա։Նույն տարում Հեսը փողեց աշխատանքը և սկսեց Վատենվլի անտիկվայրիանտում Բեսելում:Հեսսեը ունեցել է շատ հնարավորություն ստեղծագործություններ և փոքր գրական տեքստեր թողարկել ժուռնալում։Նրա նոր գրախանութը համաձայնեց հրատարակել նրա հաջորդ աշխատանքը ։1902 թվականին նրա մայրը մահացավ երկարատև և ցավոտ հիվանդության պատճառով։Նա չկարողացավ մասնակցել հուղարկավորությանը, վախենալով որ դեպրեսիան ավելի կավելանա իր մոտ։

Սամվել Ֆիշերը սկսեց հետաքրքրվել Հեսեով և Ֆիշերը  1904 թվականին սկսեց հրապարակել նրա ստեղծացգործությունները: Վեպը հայտնի դարձավ ամբողջ Գերմանիայում, այդ իսկ պատճառով Հեսը որպես գրող կարող էր հանդես գալ։Զիգմունդ Ֆրուդը *Պիտեր Կամենձիդ* պոեմը գնահատեց այն որպես իր ամենասիրելի ընթերցանություններից մեկը։

Կոնստանս Լճի և Հնդկաստանի միջև Հեսեը ամուսնացել է Մարիա Բերնոուլի հետ 1904 թվականին,և բնակություն հաստաստել նրա հետ Գեիենհոֆում Կոնստանտ լճի մոտ։Նա ունեցել է երեք տջղա։Գայենհոֆենում նա գրեց իր երկրորդ վեպը "Անիվի տակ*,որը հրատարակվել է 1906 թվականին։Նրա Գայլ պատմությունը գրվել է 1906-07 թվականներին։ Նրա հաջորդ վեպը՝Գերտրուդը,հրատարակվել է 1910 թվականին:Գաիենֆոնը, այն վայրն էր որտեղ Հեսեի հետաքրքրությունները բուդիզմի հանդեպ վերաճեցին։ 1904 թվականին Արթուր Շոպենհաուերը և նրա փիլիսոփայական մտքերը սկսեց կրկին Հեսեի ուշադրությունը գրավել,և Հեսեը սկսեց նորից ուսումնասիրել աստվածաբանությունը։Շոֆենհաուերը և աստվածաբանությունը նորացրեց Հեսեի հետաքրքրությունը Հնդկաստանում։ Այդ ժամանակվա ընթացքում Հեսեի և Մարիայի միջևանախորժություններ էին սկսվել և 1911 թվին Հեսեը մեկնեց երկարատև ուղևորության Շրի-Լանկա և Ինդոնեզիա։Նա նաև այցելեց Սումատրա,Բորնեո և բուրմա,բայց ֆիզիկապես նա թուլացեր էր։Ճանապարհորդությունը տողեց նրա գրական աշխատությունների վրա մեծ ազդեցություն։Հեսեը ճանապարհորդությունից վերադառնալուց հետո ,ընտանիքով տեղափոծվեցԲերն 1912 թվին,բայց միջավայրի փոփոխությունը ոչ մի դրական ազդեցություն չունեցավ ամուսնական հարաբերությունների վրա,ինչպես ինքն էր խոստովանել իր Ռոշալդե նովելում։ Առաջին համաշխարհային պատերազմի ընթացքւմ։ Առաջին համաշխարհային պատերազմի ժամանակ 1914թվականին,Հեսեը կամավոր գրանցվեց Անգլիական զորքում,ասելով որ նա չի կարող հանգիստ նստել տեսնելով թե ինչպես են երիտասարդ գրողներ մահանում իր աչքի առջև։Պատերազմի մասնակից երկրների պոետներ և գրողներ ներքաշվեցին քարոզարշավի փոխադարձ ատելության մեջ և Հեսեը այդ ժամանակվա ընդհանուր պատերազմի ոգևորությամբ գրեց Օհ Ընկերներ,Ոչ Այս Տոնով վերնագրով փոքրիկ աշխատությունը,որը հրատարակվեց Նեու Զուրչեր Զեյթունգում, նոյեմբերի երեքին։ Այս աշխատությունոում նա կոչ է անու իրեն ընկերակից մտավորականներին չընկնել ազգային խելագարության և ատելության համար։

Հեսենը գրում է **Սերը ավելի մեծ է քան ատելությունը,հասկացողությունը ավելի մեծ է քան զայրույթը,խաղաղությունը ավելի վեհանձն է քան պատերազմը,սա հենց այն է ինչը որ այս անսուրբ համաշխարհային պատերազմը կվերացնի մեր հիշեղությունիցավելի, այն ինչը որ երբևէ  զգացել ենք։Սրանից հետո ինչ կլինի Հեսեի նամակում նշված է , մի մեծ փոփոծությու իր կյանքում:Առաջին անգամ նա լուրջ քաղաքական հակամարտության մեջ հայտնվեց ,որի ժամանակ  գերմանական մամուլի կողմից արժանացավ քննադատության:Այդ ժամանակաշրջանում նա հեռվացավ իր ընկերներից:
Հանրային տարաձայնությունները դեռ  չլուծված ,1916 թվականի մարտի 8-ին նրա հոր  մահվան,և նրա որդի Մարտինի  լուրջ հիվանդությունը և նրա կնոջ շիզոֆրենիա հիվանդության պատճառով Հեսսեի մոտ հոգեպես դժվար իրավիճակ ստեղծեց: Նա ստիպված զինվորական ծառայությունից դուրս մնաց և ստիպված այցելում էր հոգեթերապիայի:Սեպտեմբեր ամսվա երեք անիսներին և հոկտեմբերին 1917 թվականին Հեսսեը գրեց ««Դեմյան»» վեպը,հրատարակվեր զինադադարից հետո 1919 թվականին Էմիլ Սինկլարի կեղծանման տակ: