Մասնակից:Էմմա Մագոյան/Ավազարկղ
Շեղատառ տեքստ
Հայաստանը հարուստ է ստորերկրյա թարմ և հանքային ջրերով, որոնք կազմում են հանրապետության բնական հանքային պաշարների կառևոր մասը: Ստորերկրյա ջրերի մատակարարման հիմնական աղբյուրներն են լեռնաշղթաները և հողերը անձրևի և ջրի գոլորշին: Որոշ շրջաններում ինչ-որ չափով, ներգրավված են լճերից, ջրամբարներից և մակերևութային ջրերից ջուր: Լեռնաշղթաներն, ստորգետնյա ջրերի հոսքերի սնուցումը, միջգնսավայրի դեպրեսիաները, լեռնաշխարային հարթավայրերը և գետերի հովիտներն կուտակման և հիմնական արտանետման տարածքներն են: Ստորերկրյա ջրերի անտթեսիկ-բազալտային լավերի ձևավորման և դրանց հարման տարբերակները՝ խարամները չափազանց կարևոր դեր են խաղում: Իրենց անկան և ծակոտկենության պատճառով հեշտությամբ կլանում են տեղումների 70%-ը, որոնք լոբիի ծածկույթի տարբեր հորիզոններում կամ ծովային ժայռերի հետ ծփման կետում ձևավորվում են հզեր ջրային հոսքեր, որոնք հասնում են երկրի մակերևույթին, որպես աղբյուր: Աղբյուրնը ներառում են գողթ. Գռնի, Ակունք, Արզնի, Գյոմուշ, Շաքի և այլ աղբյուրներ:
Միջմշակութային ավազանի ջրերի հիմնական պաշարները գտնվում են Արարատում և Շիրակի օվկիանոսում:Ճեղվածքային վնասվածքները ձևավորվում են հանքային ջրերում, որոնք հագեցած են խորքային գազերով, գալով երկրի մակերևույթ ցուրտ և տաք աղբյուրների տեսքով, որոնց մեծ մասը հագեցած է ածխածնի երկօքսիդով:
Հայաստանի հանքային ջրերի խոշորագույն հանքավայրերն են՝ Ջերմուկի տաք (նման Կառլսբասկիին), Հանքավան և Լիչք, տաք (նման Եսենտուկին), Դիլիջանի ցուրտ (նման Բորժոմսկիին), Արարատ և Տաթև (նման Նառզանին): Երևանին հարող տարածքները լայնորեն տարածվում են տարբեր աստիճաններում հանքային աղացած ածղաջրային ջրերում՝ Արզնի, Գետամեխ և Ախնան:[1]
Տես նաև[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
«Խոսքս, տեսաք, որ կատարվեց…»
Գրվել է «Շնորհավոր նոր կաղանդ» քառատողից ուղիղ մեկ տարի հետո՝ 1901 թվականի տարեմուտին և «Խոսք» ասելով, Թումանյանը նկատի ունի հիշատակված քառատողը:
Չարենցի անվան գրականության և արվեստի թանգարանի Փիլիպոս Վարդազարյանի ֆոնդի 413 համարում Մ. Վարդազարյանի ալբոմը և դրա մեջ՝ ինքնագիրը թվագրված ՝ «Գիշ. ժ. 12»:
Առաջին անգամ տպագրվել է 1933 թվականին, «[[Խորհրդային գրականություն (ամսագիր)| համար 4-ի 79 էջում, այնուհետև ՝ Երկերի լիակատար ժողովածուի 1 հատորի 500ն էջում:
Տպագրվել է ինքնագրից:
18-րդ տողում հիշատակվող Դավիթը Մ. Վարդազարյանի ամուսինն է՝ Դավիթ Միքայելյանը: