Մասնակից:Աննա Գասպարյան 2008/Ավազարկղ 7
Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ալբրեխտը եղել է «Ժողովրդի թշնամու» որդին, ով գնդակահարվել է 1938 թվականին
Մաթեմատիկոս, գրող, սամիզդատում տարածված «Ինչպես լինել վկա» (1976) հայտնի էսսեի հեղինակ, «Amnesty International» կազմակերպության Մոսկվայի մասնաճյուղի քարտուղար (1975-1981 թթ.), քաղբանտարկյալ (1983-1987 թթ.)։
1988 թվականից առ այսօր Ալբրեխտը բնակվում է ԱՄՆ-ում, սահմանել է «Ալբրեխտի մրցանակ»։
ՓԼՈԴ համակարգ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ալբրեխտը հայտնի է որպես ՓԼՈԴ հայեցակարգի հեղինակ, որը նկարագրված է իր «Ինչպես լինել վկա» գրքում՝ հասանելի է բազմաթիվ կայքերում:
Համաձայն ՓԼՈԴ համակարգի՝ վկան կարող է չպատասխանել հարցին չորս դեպքում.
- Երբ դա արձանագրության մեջ չկա՝ «Պ» սկզբունքը
- Երբ հարցն ինքնին փաստացի իրեն՝ վկային, դարձնում է կասկածյալ՝ «Լ» սկզբունքը
- Երբ հարցը կապված չէ գործի հետ կամ «չափազանց գործին վերաբերող է», այսինքն՝ հուշող՝ «Օ» սկզբունքը
- Երբ բարոյական նկատառումներով անընդունելի է՝ «Դ» սկզբունքը
Ըստ հեղինակի՝ «Պ» սկզբունքը մերժում է այն, ինչ չկա արձանագրության մեջ, իսկ դրան բոլոր հետևողները մերժում են այն, ինչ չկա արձանագրության մեջ։
Այս չորս պահանջներից յուրաքանչյուրը ներառում է նախորդները: Հարցը, որը վկային դնում է կասկածյալի դիրքում՝ «Լ» սկզբունքը, կարելի է մեկնաբանել որպես գործին չվերաբերող հարց՝ «Օ» սկզբունք։ Եվ կարելի է ենթադրել, որ դա անընդունելի է բարոյականության նկատառումներով՝ «Դ» սկզբունքով։ Հրաժարվելով ցուցմունք տալուց՝ հարցաքննվածները դարձել են մեղադրյալ, այսինքն՝ գործել են «Լ» կամ «Դ» սկզբունքով։
Կասկածյալի որպես վկա հարցաքննությունն անընդունելի է։ Եթե վկային կասկածում էին հանցանքի մեջ, նա կարող էր դրդվել հրաժարվել պատասխանելուց, օրինակ՝ ցուցմունք տալ, թե ում է պատկանում խուզարկության ժամանակ առգրավվածը: Ըստ Ալբրեխտի՝ չմոտիվացված մերժումը քրեական աշխարհի ոճ է, որը մերժում է նորմալ արդարադատության սկզբունքները և ձեռնտու է քննիչին. այն հեշտացնում է նրա աշխատանքը և խթանում վկայի տեղափոխումը մեղադրյալի կատեգորիա: Ալբրեխտ Վլադիմիր Յանովիչի «Ինչպես լինել վկա» աշխատության վերաբերյալ թիվ 57912 / 17-83 քրեական գործով մեղադրական եզրակացության մեջ ասվում է. «... Հնարավոր չէ չնկատել ձեռագրի գրական մշակման որոշակի մանրակրկիտություն, չարամիտ ցինիզմի և հակասովետական երգիծանքի պահերի առկայություն, որն էլ ավելի գրավիչ է դարձնում ձեռագիրը իրավապահ մարմինների հետ երկարատև կոնֆլիկտների մեջ գտնվող անձանց համար»:
2000 թվականին Վ.Ալբրեխտը վարել է «երեկոները»։ 2001 թվականի դեկտեմբերի 18-19-ը նա ելույթ է ունեցել Մոսկվայում կայացած կոնֆերանսում՝ նվիրված «Հրեական մշակույթը ԽՍՀՄ-ում. վիճակը և հեռանկարները» սիմպոզիումի 25-ամյակին։
Ալբրեխտը մասնակցել է «Ռուսաստանում իրավունքների պաշտպանության այլախոհական շարժման քառասուն տարին» (2005) ժողովածուին։ 2007 թվականին նա ստորագրել է կոչ՝ ի պաշտպանություն Ռուսաստանում քաղբանտարկյալների։
Դրական կարծիքներ համակարգի մասին[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Որոշ հեղինակներ նշում են PLOD համակարգի հետևողականությունը, որը հնարավորություն է տալիս դիմակայել քաղաքական գործերի կեղծմանը` առանց պաշտոնապես ցուցմունք տալուց հրաժարվելու: Մ.Մ. Մոլոստովը գրում է. «Երևի կասեն, որ 21-րդ դարում Ռուսաստանում այլախոհների հետապնդումներ չեն սպասվում, և այլ հոդվածները կդատվեն օրենքի տառին և ոգուն համապատասխան։ Կուսակցությունների բանավեճը, հրապարակայնությունը և այլն... Ճիշտ է։ Գայթակղությունը հասկանալի է «ճշմարտության և բարության հույսով, իրերին առանց վախի նայելու»։ Բայց ՊԱՏՄԱԿԱՆ ՀԻՇՈՂՈՒԹՅՈՒՆԸ պահանջում է մոլորության մեջ չընկնել։ Ֆրանց Կաֆկայի կանխատեսած և Նաբոկովի կողմից ներկայացված կառավարման մեքենան իներցիայի հսկայական ուժ ունի։ Դուք կարող եք դա հաղթահարել միայն ձեր իրավունքները հմտորեն պաշտպանելով։ Վլադիմիր Ալբրեխտը մեզ սովորեցնում է այս արվեստը։ Նրա շնորհիվ»:
Գ.Օ.Պավլովսկին նշում է. «Ալբրեխտը ընթացակարգերից մեկի կոդավորողն էր, որի գումարը կազմում էր «անհատի արժանապատվության տեխնոլոգիան» ԽՍՀՄ-ում 60-80-ական թվականներին։ Այս ընթացակարգերը մարդկային միջավայրը պահեցին այլընտրանքի կրողին՝ պետությունը պետության մեջ»։
Ալբրեխտի մոտեցումը հետաքննության հետ հարաբերություններում արդյունավետ է ոչ միայն հակապետական գործունեության լուրջ մեղադրանքներից պաշտպանվելու, այլև կենցաղային հարցերում։
Բացասական կարծիքներ համակարգի մասին[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Ալբրեխտի համակարգը պահանջում է որոշակի մարզում և տոկունություն. Այս առումով որոշ հեղինակներ մերժում են նրա մոտեցումը և միակ ընդունելի լուծում համարում վկայություն տալու կտրականապես հրաժարվելը: