Մասնակից:Անահիտ Գորգոյան/Ավազարկղ

Մինչև 1951 թվականը գնահատվում էր ոչ թե մասնակիցների ընդհանուր գեղեցկությունը, այլ նրանց «բաղադրիչների» կատարելությունն ու համամասնությունը: Ամենակարևորը համարվում էր դեմքը՝ նրանք նրան տրվում էր մինչև 15 միավոր: Գեղեցիկ կրծքերի, ձեռքերի կամ գոտկատեղի համար կարող էին ստանալ մինչև 10 միավոր: Մրցութային ծրագրի նկատմամբ դիտողների մոտ ամենամեծ հետաքրքրությունն առաջացրել է թեկնածուների լողազգեստներով ներկայացումը: Այն բանից հետո, երբ 1951 թվականին հաղթող Յոլանդա Բեթբեզեզեն հրաժարվեց լուսանկարչական ապարատի առաջ տնային թեթև հագուստով կեցվածք ընդունելուց, լողազգեստների արտադրողները այլևս հրաժարվեցին հովանավորել «Միսս Ամերիկա» մրցույթը և կազմակերպեցին իրենց սեփական մրցույթները՝ Միսս ԱՄՆ և Միսս Տիեզերք։

Սկսած այն ժամանակվանից, երբ «Միսս Ամերիկա -1951»-ի կատարյալ կազմվածք, փայլուն ժպիտ և ժամանակակից հայացքներ ունեցող Իոլանդա Բետբեզեն հայտարարեց, որ«Արտաքին տեսքը գեղեցկության հիմնական բաղկացուցիչը չէ», - «Միսս Ամերիկա» մրցույթը սկսեց ավելի ու ավելի վերափոխվել արտաքին տվյալների մրցույթից`մտքի մրցակցության,հմայքը,эрудиции, հագնվելու հմտությունները և հումորի զգացումը: Եվ սա, իր հերթին, դարձել է «Ամերիկյան երազանքի» և ամերիկյան կյանքի հիմնարար սկզբունքներից մեկը. Յուրաքանչյուր տգեղ բադիկ կարող է դառնալ գեղեցիկ կարապ, և ձեզ պետք է միայն ինքնավստահություն և հաղթելու կամք: