Մասնակից:Ամալյա Մարկոսյան/Ավազարկղ
|
«Եթե իմ գրածների մեջ կան բաներ, որոնց էլի քիչ ու միչ հավանում եմ, դրանք հասարակ ժողովրդի կյանքից փոքրիկ պատկերներ են, որոնց ինքս ականատես եմ եղել» - Նար-Դոս
|
|
Ադամամութին (Նար-Դոս)[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
| Ադամամութին | |
|---|---|
| Ժանր | էպիկական |
| Ձև | պատմվածք |
| Հեղինակ | Նար-Դոս |
| Երկիր | Հայաստան |
| Բնագիր լեզու | Հայերեն |
| Գրվել է | 1898 |
«Ադամամութին», Նար-Դոսի «Մեր թաղը» նովելաշարի նովելներից է: «Մեր թաղը» նովելաշարը Նար-Դոսի այն քիչ գործերից է, որ հեղինակը հավանել է, և պատճառը կոնկրետի և ընդհանուրի հարաբերությամբ տիպական հանգամանքների և բնավորությունների գեղարվեստական ամբողջացումն է: Նար-Դոսը ընդհանրացրել է թաղի արհեստավորական կյանքին բնորոշ երևույթներ՝ մարդկային ճակատագրերի վրա թողած իրենց ազդեցություններով[1]:
Սյուժե[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Պատմվածքը սկսվում է Շուշանի արտաքին տեսքի նկարագրությամբ: Նա մի պստիկ, լղար կին էր, ով կուչ էր եկել խրճիթի մի անկյունում: Դա մի մեծ խրճիթ էր, որը երբեմն տանտիրոջ կթան կովերի համար գոմի տեղ էր ծառայում: Ընտանիքն ապրում էր ծայրահեղ աղքատության մեջ: Ընտանիքի հայրը՝ Կարապետը, ղասաբների տավարն էր պահում, շաբաթներով տուն չէր գնում, և ընտանիքի ամբողջ հոգսը մնացել էր Շուշանի վրա: Նա ուներ չորս երեխա և գտնվում էր երկունքի ցավերի մեջ: Շուտով լույս աշխարհ էր գալու հինգերորորդ երեխան: Երեխաներց ամենամեծը տղան էր, ում հայրը տվել էր մանրավաճառի մոտ աշակերտ: Նա ստանում էր շաբաթական 20 կոպեկ, սակայն մի քանի օրից թողեց արհեստն ու փախավ փողոցային տղաների հետ, իսկ հետո հայրը որդուն տեսավ ոստկանի հետ ոստիկանատուն գնալիս. ձերբակալվել էր գողության համար: Աշնանային մի ցուրտ օր էր: Երեխաներից երկուսը, որոնցից մեկը երեք, մյուսը չորս տարեկան էր, նստած էին իրար մոտ, Շուշանը տնքում էր ցավից: Հանկարծ դուռը բացվում է, և ներս է մտնում 7-8 տարեկան մի աղջիկ: Սոնեն էր, ով հաց էր բերել երեխաների համար: Նա հացը բերել էր իրենց հարևան մի հարուստ ընտանիքից, ուր հաճախ գնում էին ինքն ու մայրը, մի քանի կենցաղային գործեր կատարում և վաստակում իրենց օրվա ապրուստը: Երեխաներն արդեն քնել էին, իսկ Շուշանի ցավերն ու տանջանքները դեռ շարունակվում էին: Մենակ էր, օգնող չուներ: Երկու երեխաներին էլ ունեցել էր առանց «տատմոր» օգնության, որովհետև աղքատ էր: Ադամամութին Սոնեն արթնացավ, ու նրան տարօրինակ թվաց այն, որ դեռ լամպը վառվում էր, հետո տեսավ մորը, ով, լաթերի մեջ փաթաթված, տարօրինակ շարժումներ էր անում, և լսվում էր մի այնպիսի ձայն, կարծես կատու էր մլավում: Երբ ավելի մոտեցավ, տեսավ մոր մոտ մի փոքրիկ երեխայի: Մայրը կռացել էր երեխայի վրա և խեղդում էր նրան՝ կրկնելով. «Ի՞նչ եմ անում... ի՞նչ եմ անում... քիչ ունե՞մ... քե՞զ ոնց պահեմ... քե՞զ ոնց պահեմ...[2]»: Մանկան ձայնն այլևս չէր լսվում: Սոնեն հանկարծ ճչաց, ինքն էլ չէր իմանում՝ ուրախանա, որ երեխա է ծնվել, թե սարսափի մոր արարքից:
Կերպարներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Շուշան
- Կարապետ
- Սոնե
- Երեխաներ
Ծանոթագրություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- ↑ Սաֆարյան, Վազգեն (2022). 19-ՐԴ ԴԱՐԱՎԵՐՋԻ ԵՎ 20-ՐԴ ԴԱՐԱՍԿԶԲԻ ՀԱՅ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ (PDF). Երևան: ԵՊՀ ՀՐԱՏԱՐԱԿՉՈՒԹՅՈՒՆ. էջ 189.
{{cite book}}: line feed character in|title=at position 19 (օգնություն) - ↑ Երկեր. Երևան: Սովետական գրող. 1977. էջ 95.
{{cite book}}:|first=missing|last=(օգնություն)