Հալոֆիտներ

Հալոֆիտ

Հալոֆիտներ, աղաբույսեր, խիստ աղակալած հողերում աճող բույսեր։ Աղակուտակիչներ են, ունեն մսալի, փայլուն, մանր տերևներ ու ընձյուղներ՝ պատված կուտիկուլայի հաստ շերտով։ Հայաստանում զբաղեցնում են մոտ 30 հազար հեկտար տարածություն և կենտրոնացած են Արարատյան դաշտում, Արմավիրի, Արարատի մարզերում։ Հալոֆիտները բաժանվում են 3 խմբի. էվհալոֆիտներ կամ իսկական հալոֆիտներ (օշաններ), որոնց բջջապլազման կայուն է աղերի բարձր պարունակության նկատմամբ։ Դրանցից են մոմիկը (բալախ), բիներցիան, օշանի և սուվեդի որոշ տեսակներ։ Կրինոհալոֆիտներն ունեն աղերի բարձր կլանողունակություն, սակայն հյուսվածքներում կուտակված աղի զգալի մասն արտամղում են տերևների հատուկ գեղձային մազիկներով (փշաքեղ, կարմրան, ֆրանկենիա և այլն)։ Գլիկոհալոֆիտներն աճում են քիչ աղոտ, հիմնականում ալկալիացած հողերում, արմատային համակարգն ունի ցածր թափանցելիություն աղերի նկատմամբ (հոտավետ օշինդր, որդանխոտ, աստղածաղիկ, անողնուց)։ Մոտ 40 հալոֆիտներ գրանցված են Հայաստանի կարմիր գրքում, իսկ անտերև ելաբույսը և բարալիկ տետրադիկլիսը ոչնչացել են։ Շատ հալոֆիտներ կիրառվում են բժշկության մեջ։

Այս հոդվածի նախնական տարբերակը կամ նրա մասը վերցված է Հայկական համառոտ հանրագիտարանից, որի նյութերը թողարկված են՝ Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) թույլատրագրի ներքո։

Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից  (հ․ 6, էջ 51)։